นางสนมแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 968

วันที่ 15 เดือน 4 เป็นวันสอบคัดเลือกขุนนางแห่งตงหลิง และก็เป็นวันที่เสด็จอาเก้าเลือกเดินทางไปยังซานตง

ไม่รู้ว่าเป็นเพราะเสด็จอาเก้าตั้งใจหรืออย่างไร มองตาองค์รัชทายาท และเลือกวันเดินทางที่ไม่มีผู้ใดออกมาส่ง

องค์รัชทายาทเลือกเสด็จออกจากเมืองหลวงในวันอภิเษกของชุนอ๋อง ผู้คนไม่ว่าจะสูงหรือต่ำต่างพยายามอย่างเต็มที่เพื่อทำให้ชุนอ๋องพอใจ และวันที่เสด็จอาเก้าเดินทางออกจากเมืองหลวงก็เป็นวันแรกของการเปิดสอบคัดเลือกขุนนางแห่งตงหลิง ไม่ต้องพูดถึงสามัญชน แม้แต่จักรพรรดิและเหล่าขุนนางเองก็คอยจับตาดูสนามสอบ เพราะกลัวว่าจะเกิดเรื่องไม่คาดฝันขึ้น

อาจกล่าวได้ว่าเสด็จอาเก้าเดินทางออกจากเมืองจักรพรรดิอย่างเงียบสงบ และไม่มีข่าวว่าเสด็จอาเก้าจะเดินทางไปยังซานตงแพร่งพรายออกไป

เสด็จอาเก้าอยู่ในวันแต่งงานรุ่งขึ้นของชุนอ๋อง ภายใต้การพาดพิงถึงของจักรพรรดิว่าเสด็จอาเก้าเป็นคนทำลายความสัมพันธ์ระหว่างตงหลิงกับซีหลิง เนื่องจากต้องการไปหาวัสดุที่ซานตงเพื่อมาสร้างสุสานจักรพรรดิ

แน่นอนว่าจักรพรรดิไม่ยินยอม กล่าวว่าเรื่องแบบนี้นั้นปล่อยให้เป็นหน้าที่ของคนชั้นล่าง แต่เสด็จอาเก้าก็ตอบโต้กลับไปอย่างรุนแรง บอกว่าการสร้างสุสานให้จักรพรรดิองค์ก่อน วัสดุอุปกรณ์ทุกอย่างจำเป็นต้องเลือกด้วยตาของตัวเอง เพื่อไม่ให้ด้อยเหมือนกับฝีมือของคนชั้นล่างที่ผ่านมา และป้องกันไม่ให้สุสานจักรพรรดิถูกทำลายอีกครั้ง

สีหน้าของจักรพรรดิเต็มไปด้วยความโกรธ ดูถูกเสด็จอาเก้าว่าไม่รู้อะไร ที่ผ่านมาการสร้างสุสานจักรพรรดิไม่เคยไปจัดหาวัสดุจากซานตง ซานตงไม่มีวัสดุที่ดีถึงเพียงนั้น

เสด็จอาเก้ายิ้มออกมา กล่าวออกไปว่า “ตระกูลลู่แห่งซานตงมีเหมือนหินชั้นดีอยู่ ที่นั่นเป็นแหล่งกำเนิดของหินชั้นเลิศ”

จักรพรรดิตกอยู่ในภวังค์แห่งความคิด หลังจากนั้นครู่หนึ่งก็ทรงเห็นด้วยกับเสด็จอาเก้าที่จะเสด็จไปยังซานตง แต่ในตอนที่เสด็จอาเก้ากล่าวว่าต้องการออกเดินทางในวันมะรืน จักรพรรดิเหลือบตามองเสด็จอาเก้าพร้อมกับพยักหน้า

ดังนั้น เมื่อเหล่าบัณฑิตเดินทางเข้ามายังสถานที่สอบคัดเลือกขุนนางเพื่อเตรียมตัวสอบ เสด็จอาเก้าและเฟิ่งชิงเฉินพร้อมองครักษ์จำนวนหนึ่งค่อย ๆ ออกเดินทาง นอกจากหนานหลิงจิ่นสิงก็ไม่มีผู้ใดมาส่งพวกเขา และนี่ก็เป็นสิ่งที่เสด็จอาเก้าต้องการ เนื่องจากไม่เหมือนกับองค์รัชทายาท เขายังสามารถกลับมาที่นี่ได้

วันนี้ผู้คนที่ออกนอกเมืองมีไม่มาก ไม่มีผู้ใดกล้าขวางทางรถม้าของเสด็จอาเก้า พวกเขาออกจากเมืองอย่างรวดเร็ว ทันทีที่เสด็จอาเก้าเสด็จออกจากเมือง เหล่าขุนนางที่เฝ้าติดตามเขาก็หายกลับเข้าไปในพระราชวังทันที

“ใต้เท้าฝู่ ในความเห็นของเจ้า เจ้าเก้าเดินทางไปยังซานตงใครนี้ เขาไปเพียงเพื่อแก้แค้นให้เฟิ่งชิงเฉินจริงงั้นหรือ?” เสด็จอาเก้าไม่ได้ทำอะไรทั้งนั้น เขาพาเฟิ่งชิงเฉินออกไปทั้งแบบนี้ มันไม่เหมือนกับเสด็จอาเก้าที่เขาเคยรู้จัก

น้องเก้าของเขาไม่เคยทำเรื่องที่ไม่ได้เตรียมตัวไว้ก่อน ครั้งนี้รีบร้อนเดินทางไปยังซานตงโดยไม่วางแผนใด ๆ เป็นไปได้ไหมว่าเขาตั้งใจที่จะต่อสู้ด้วยตนเอง ด้วยบารมีอันเกรียงไกรของเสด็จอาเก้า แค่กำจัดตระกูลลู่มันเสียเกียรติเกินไป

“ฝ่าบาท ไม่สนว่าเสด็จอาเก้าเสด็จไปยังซานตงเพื่อเหตุอันใด พวกเราทำได้เพียงปล่อยให้เขาจัดการกับตระกูลลู่ นอกจากนั้นพวกเราก็ไม่สามารถทำได้แล้ว”

คำพูดนี้ของฝู่หลินสัมผัสหัวใจของจักรพรรดิ จักรพรรดิจึงถามออกมาทันทีว่า “ใต้เท้าฝู่จะรับมือกับมันอย่างไร?”

“ข้าน้อยต้อยต่ำ ไร้ความสามารถ ไม่มีวิธีรับมือ แต่จากความเห็นของข้า การที่ไม่รับมือเป็นวิธีการรับมือที่ดีที่สุด” ฝู่หลินก็คือฝู่หลิน เห็นได้ชัดว่าประโยคนั้นเรียบง่าย แต่คนธรรมดาไม่อาจเข้าใจความหมายของฝู่หลินได้ มันช่างลึกซึ้งเสียเหลือเกิน

โชคดีที่จักรพรรดิทนมากและเขาไม่โกรธเมื่อได้ยินคำพูดของฝู่หลิน แต่เขากลับถามออกมาด้วยความสนใจ “อะไรเรียกว่าการไม่มีวิธีรับมือ เป็นวิธีรับมือที่ดีที่สุด”

ฝู่หลินไม่กล้าอวดดีอีกต่อไป เขาอธิบายออกมาทันใด “ฝ่าบาท ตระกูลลู่แห่งซานตงนั้นมีความยาวนานมากว่าร้อยปี เป็นรากเหง้าที่หยั่งลึก อาจกล่าวว่าได้ในซานตง ตระกูลลู่คือทุกสิ่งทุกอย่าง ไม่ว่าขุนนางคนไหนก็ต้องไว้หน้าตระกูลลู่ ในซานตง ตระกูลลู่อยากได้อะไรก็สามารถสรรหามาให้ได้ ต้องการเกี่ยวดองกับใครก็เกี่ยวดอง ต้องการเงินก็ได้เงิน