นายน้อยเจ้าสำราญ (逍遥小地主) นิยาย บท 1014

ตอนที่ 1014 ราตรีที่ยากจะหลับใหล

ในราตรีนั้นเองท่าป๋าวั่งและท่าป๋ายวี่ล้วนมิอาจข่มตาหลับได้

ทั้งสองมานั่งอยู่ในลานของคฤหาสน์โดยมิรู้ว่าดื่มชาไปแล้วกี่กา สนทนาไปแล้วตั้งกี่เรื่อง

ท่าป๋าวั่งจากที่โกรธในตอนแรก บัดนี้แปรเปลี่ยนเป็นผิดหวังท้อแท้และท้ายที่สุดก็ใจเย็นขึ้น

ท่าป๋ายวี่ใคร่ครวญนับร้อยนับพันเรื่องราวและเอ่ยสารพัดถ้อยคำเช่นเดียวกัน ทว่าสิ่งที่เขาเอ่ยถึงมากที่สุดก็คือชื่อเล่อชวน

อดีตแคว้นฮวงที่ถูกขนานนามว่าเขตปกครองตนเองชื่อเล่อชวนในวันนี้ ได้กลายเป็นดินแดนที่ถูกยอมรับมากที่สุด เศรษฐกิจเกิดการพัฒนาอย่างรวดเร็ว ทุกวันนี้อดีตชาวฮวงดั้งเดิมทั้งหลายต่างก็มีชีวิตที่มั่นคงและมั่งคั่ง

อดีตสมาชิกในราชวงศ์ของแคว้นฮวงก็มิได้โดนฟู่เสี่ยวกวนสังหารเลยแม้แต่คนเดียว !

ท่าป๋าคังเข้ารับตำแหน่งผู้ว่าการคนแรกของชื่อเล่อชวน ซึ่งเขาก็ทำหน้าที่ได้ดีอีกทั้งยังขยันขันแข็งมากอีกด้วย

ท่าป๋าเฟิงอดีตจักรพรรดิแคว้นฮวง ทุกวันนี้ได้รับหน้าที่เป็นแม่ทัพทหารม้าประจำกองทัพบกซึ่งอยู่ภายใต้บังคับบัญชาของฟู่เสี่ยวกวน ดูเหมือนว่าเขามิได้รู้สึกอับอายเลยสักนิด ทั้งยังดูโปรดปรานหน้าที่ที่ตนได้รับมากอีกด้วย

ท่าป๋าวั่งจึงถูกท่าป๋ายวี่โน้มน้าวอยู่เนิ่นนานและในท้ายที่สุดก็ได้ข้อสรุปเสียที

“รอให้พิธีถวายความเคารพแล้วเสร็จก่อนเถิดค่อยมาว่ากัน”

“ทูลฝ่าบาท กระหม่อมเห็นว่าควรทำตามที่ท่านตรัสและพวกเราต้องคอยดูว่าจักรพรรดิแห่งต้าเซี่ยจะมีทีท่าเยี่ยงไรต่อราชวงศ์เหลียวพ่ะย่ะค่ะ ! ”

“วันพรุ่งนี้ อ้อ…ไม่สิ ! หากฟ้าสางเมื่อใด พวกเราไปสำรวจเมืองกวนหยุนกัน”

“กระหม่อมน้อมรับพระบัญชา ! ”

……

……

แม้ฮ่องเต้เยลู่ชิงแห่งราชวงศ์เหลียวจะมิได้เดินทางมาด้วยพระองค์เอง ทว่าก็ส่งอัครมหาเสนาบดีเยลู่ตานมาแทน

อัครมหาเสนาบดีเฒ่าผู้นี้มีศักดิ์เป็นเสด็จลุงของเยลู่ชิง เขาคอยอุทิศตนให้แก่ราชวงศ์เหลียวมาทั้งชีวิตและเป็นผู้ทรงอิทธิพลอย่างยิ่งในราชวงศ์ ทั้งยังได้รับความไว้วางพระทัยจากเยลู่ชิงมากอีกด้วย

บัดนี้เขากำลังนั่งอยู่ในลานของคฤหาสน์เช่นเดียวกัน มือของเขาถือถ้วยชาพลางนั่งมองดวงดาราส่องแสงยามราตรี

ข้างกายของเขามีชายหนุ่มสวมใส่อาภรณ์สมถะหนึ่งคน ชายหนุ่มคนนั้นมีอายุราว 20 ปีและดูมีพละกำลัง อีกทั้งยังมีใบหน้าคมคายดุจใบมีด

เขามีนามว่าเยลู่ฮัวผู้เป็นองค์รัชทายาทแห่งราชวงศ์เหลียว เพียงแต่นอกจากเยลู่ตานแล้วก็มิมีผู้ใดล่วงรู้ถึงสถานะที่แท้จริงของเขาเลย

เขาได้ติดตามอัครมหาเสนาบดีเฒ่ามายังเมืองกวนหยุน ทว่ามิได้มีจุดประสงค์เพื่อมาเฝ้าดูเยลู่ตาน เขาอยากมาดูให้เห็นกับตาว่าแท้จริงแล้วต้าเซี่ยเป็นเยี่ยงไรเพราะเขามิค่อยเชื่อข่าวคราวที่ได้ยินมาสักเท่าใดนัก

“จักรพรรดิแห่งต้าเซี่ยได้พบกับท่าป๋าวั่งฮ่องเต้แห่งซีเซี่ยเป็นการส่วนตัวเมื่อคืนที่ผ่านมาเยี่ยงนั้นหรือ ? ” เมื่อเขาทราบข่าวก็รู้สึกประหลาดใจมากยิ่งนัก สิ่งแรกที่ผุดขึ้นมาในสมองคือซีเซี่ยกำลังหันไปพึ่งพาประเทศต้าเซี่ย

หากเป็นเช่นนั้นจริง เรื่องคงยากเกินรับมือเข้าเสียแล้ว

บัดนี้ทางราชวงศ์เหลียวกำลังรอคอยให้กองทัพอันแข็งแกร่งที่หลบซ่อนอยู่ในภูเขาต้าเซียนเปยติดตั้งอาวุธเสร็จสรรพ

ทว่าทางราชวงศ์เหลียวก็มิได้รออย่างนิ่งเฉย พวกเขายังคงบีบบังคับซีเซี่ยอยู่ในเวลาเดียวกัน จากสถานการณ์ในตอนนี้คือซีเซี่ยกำลังเผชิญกับภาวะวิกฤติ มิว่าจะเป็นด้านการทหารหรือด้านเศรษฐกิจก็ใกล้ล้มครืนเต็มทีแล้ว

ทว่าในความคิดของฮ่องเต้แห่งราชวงศ์เหลียว ศัตรูที่แท้จริงของราชวงศ์ก็คือต้าเซี่ยต่างหาก !

ส่วนแคว้นซีเซี่ย…ก็เป็นเพียงแค่มดตัวเล็กที่คอยขวางทางราชวงศ์เหลียวอยู่เท่านั้น

หากทำให้ซีเซี่ยพ่ายแพ้โดยมิต้องเปลืองแรงสู้รบ นั่นคงเป็นบทสรุปอันงดงามที่ราชวงศ์เหลียวปรารถนา…เพราะมิต้องสละชีวีตทหารเพื่อเข้ายึดครองซีเซี่ย ทั้งยังเหลือกำลังพลไว้ทำศึกกับต้าเซี่ยต่ออีกด้วย

“จักรพรรดิแห่งต้าเซี่ยเดินหมากได้ดี” เยลู่ตานจิบชาหนึ่งอึก จากนั้นก็เอ่ยต่อว่า “หากกระหม่อมคาดการณ์มิผิด เขาคงตัดสินใจสนับสนุนซีเซี่ยแล้วพ่ะย่ะค่ะ”

“ศึกเกิดที่ซีเซี่ยและผู้ที่จะถูกกำราบจนแพ้พ่ายก็คือซีเซี่ย ด้านประเทศต้าเซี่ยอาจจะแค่หวังฉกฉวยผลประโยชน์โดยมิต้องออกแรง… เขามีทางเลือกสองทางด้วยกัน ทางแรกคือส่งทหารไปซีเซี่ยแล้วร่วมมือเป็นหนึ่งเดียวกับทหารซีเซี่ยเพื่อโจมตีพวกเราพ่ะย่ะค่ะ”

“หากเขาเลือกทางนี้ก็เท่ากับได้ประกาศว่าเห็นราชวงศ์เหลียวเป็นศัตรู แต่ถ้าเขาเลือกทางที่สองซึ่งก็คือสนับสนุนช่วยเหลือทางด้านเศรษฐกิจและการทหารอย่างลับ ๆ แบบนี้ยังพอบอกได้ว่าเขายังเห็นแก่หน้าราชวงศ์เหลียวอยู่บ้าง”

“บัดนี้ยังมิรู้แน่ชัดว่าจักรพรรดิแห่งต้าเซี่ยคิดเยี่ยงไร คาดว่าคงจะประกาศให้ชัดแจ้งในพิธีถวายความเคารพอย่างแน่นอนพ่ะย่ะค่ะ ! ”

เยลู่ตานเอ่ยด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำ การเดินทางมาเยือนที่นี่ต้องใช้เวลามากโข ทว่าเขาก็ยอมมาเพราะต้องการเห็นกับตาตนเองว่าจักรพรรดิที่ก่อตั้งประเทศได้ยังมิถึงหนึ่งปีจะสูงส่งมากเพียงใด