นายน้อยเจ้าสำราญ (逍遥小地主) นิยาย บท 1017

ตอนที่ 1017 เจิ้นจะกำจัดราชวงศ์เหลียวให้สูญสิ้น !

เยลู่ตานรู้สึกได้ถึงอันตรายที่กำลังคืบคลานเข้ามา หัวใจของเขากระตุกหนึ่งครา…แย่แล้ว !

เพราะจากพระราชดำรัสของจักรพรรดิต้าเซี่ยดูเข้าข้างแคว้นซีเซี่ยอย่างเห็นได้ชัด พระองค์ทรงตรัสว่าทางราชวงศ์เหลียวต้องชดใช้ความเสียหายให้กับซีเซี่ยทั้งหมดซึ่งเป็นตัวบ่งบอกว่าบัดนี้ต้าเซี่ยได้เข้าหนุนหลังซีเซี่ยอย่างเต็มตัวแล้ว

ดูเหมือนว่าท่าป๋าวั่งและฟู่เสี่ยวกวนได้ตกลงบางอย่างร่วมกัน ณ กวนหยุนถายในราตรีนั้น ทำให้ราชวงศ์เหลียวตกอยู่ในสภาวะเสียเปรียบอย่างยิ่งยวด

สายตาของผู้คนทุกหมู่เหล่าล้วนหันไปทางคณะทูตแห่งราชวงศ์เหลียว

พวกเขาย่อมเข้าใจในความหมายของฟู่เสี่ยวกวน… หากมองผิวเผินก็เหมือนว่าจักรพรรดิแห่งต้าเซี่ยกำลังช่วยโน้มน้าวให้ยุติความขัดแย้ง ทว่าหากลองตั้งใจฟังให้ดี จะพบว่าการโน้มน้าวในครานี้มีนัยยะแอบแฝงอยู่

ดูเหมือนว่าพระองค์กำลังตรัสอย่างหนึ่งแต่กระทำอีกอย่างหนึ่ง

หากราชวงศ์เหลียวตอบรับคำขอนี้ของพระองค์ก็เท่ากับว่าราชวงศ์เหลียวได้ทำการยอมรับฟู่เสี่ยวกวนเป็นเจ้าเหนือหัวของแคว้น ทว่าถ้าราชวงศ์เหลียวมิยอมตอบรับเล่า ?

จักรพรรดิหนุ่มผู้นี้ตัดสินใจจะทำศึกกับราชวงศ์เหลียวเพื่อแคว้นซีเซี่ยจริง ๆ หรือ ?

ประเทศต้าเซี่ยและราชวงศ์เหลียวอยู่ห่างกันหลายพันลี้ ในสายตาของนานาประเทศต่างก็เห็นว่าศึกในครานี้แทบจะเป็นไปมิได้เลยด้วยซ้ำ

ระยะทางห่างไกลกันมากยิ่งนัก กว่ากองทัพจะเดินทางไปถึงก็ใช้เวลาหลายเดือน เพียงแค่เวลาที่ใช้ในการเดินทางก็ยากเกินกว่าจะประมาณการแล้ว ไหนจะงบประมาณอีก ต่อให้รบชนะแล้วจะทำอันใดได้ ?

เมื่อต้าเซี่ยถอนกองกำลัง ราชวงศ์เหลียวย่อมเคลื่อนทัพเข้าไปตีซีเซี่ยต่อ เจ้าจะเคลื่อนทัพมาช่วยรบอีกคราเยี่ยงนั้นหรือ ?

และอีกอย่างคือ…ทุกสงครามล้วนมีวัตถุประสงค์ เว้นเสียแต่ว่าต้าเซี่ยกำลังวางแผนที่จะยึดครองผืนปฐพีของราชวงศ์เหลียว มิเช่นนั้นการช่วยเหลือแคว้นซีเซี่ยซึ่งเป็นแคว้นเล็กก็มิต่างอันใดกับการฆ่าช้างเพื่อเอางา

เยี่ยงไรเสียปัญหาหลักก็อยู่ที่ว่าราชวงศ์เหลียวตั้งอยู่ห่างไกลจนเกินไป ต่อให้ยึดครองมาได้แต่ก็ห่างจากราชสำนักกลางอยู่ดี แล้วเช่นนั้นจะควบคุมอย่างมีประสิทธิภาพได้เยี่ยงไร ?

หากมิใช่เพราะวัตถุประสงค์ที่จะยึดครองราชวงศ์เหลียว เห็นทีก็คงต้องยกแคว้นซีเซี่ยที่แสนยากจนข้นแค้นให้แก่ประเทศต้าเซี่ยเสียแล้ว

ทว่าซีเซี่ยจะยอมสวามิภักดิ์ต่อต้าเซี่ยเยี่ยงนั้นหรือ ?

มิมีจักรพรรดิพระองค์ใดอยากเป็นเช่นนี้หรอก เพราะหมายความว่าแคว้นที่เคยเป็นของตนจะมิคงอยู่อีกต่อไป ราชวงศ์ต้องสิ้นสลายและฮ่องเต้แห่งซีเซี่ยคงมิเลือกเส้นทางนี้อย่างแน่นอน

ฟู่เสี่ยวกวนมิเคยแถลงนโยบายต่อราชวงศ์เหลียวอย่างเป็นทางการเลยสักครา เสนาบดีทั้งสามสำนักของต้าเซี่ยจึงทำได้เพียงแค่คาดเดาจากถ้อยคำของเขาเท่านั้น บัดนี้ดูเหมือนว่าจักรพรรดิของตนได้ใช้นโยบายแข็งกร้าวเพื่อกำราบราชวงศ์เหลียวเสียแล้ว

แม้ว่าประเทศต้าเซี่ยจะผนึกรวมผืนปฐพียังมิครบหนึ่งปีดี ทว่าในสายตาของเหล่าขุนนางต้าเซี่ยล้วนเห็นว่าราชวงศ์เหลียว…ดูมิคณนามือเลยสักนิด

เพียงแค่ฝ่าบาทยินยอมพระทัย เพียงฝ่าบาททรงมีพระบัญชาออกมา ทหารของต้าเซี่ยก็พร้อมพุ่งขบวนไปยังราชวงศ์เหลียวทุกเมื่อ !

นี่คือความมั่นใจที่มีต่อราชอาณาจักรของพวกตน และเป็นความจงรักภักดีอย่างสูงสุดที่พวกตนมีต่อฟู่เสี่ยวกวน

นับเป็นสองมุมมองที่แตกต่างกันโดยสิ้นเชิง

ในห้วงเวลาเดียวกันนั้น เยลู่ฮัวองค์รัชทายาทแห่งราชวงศ์เหลียวก็ได้ใคร่ครวญหลายสิ่งหลายอย่าง

เขาเชื่อมั่นว่าประเทศต้าเซี่ยมิมีทางสนับสนุนแคว้นที่ไร้ความหมายแคว้นหนึ่งที่ตั้งอยู่ห่างไกลนับพันลี้ และยิ่งมิเชื่อว่าฟู่เสี่ยวกวนมีความคิดที่จะกำจัดราชวงศ์เหลียวให้สูญสิ้น… มองดูผิวเผินเหมือนว่าต้าเซี่ยกำลังเดินทางเข้าสู่ความเจริญรุ่งเรือง ทว่าแคว้นที่ใหญ่มโหฬารถึงเพียงนี้ ย่อมมีปัญหาเรื่องความมั่นคงภายในมิน้อย เพราะเยี่ยงไรก็เพิ่งรวมเป็นปึกแผ่นได้ยังมิถึงหนึ่งปีเลยด้วยซ้ำ !

สิ่งที่ฟู่เสี่ยวกวนควรทำคือดำเนินตามโครงร่างแผนพัฒนาระยะห้าปีแรกให้สำเร็จและกำหนดแผนพัฒนาระยะห้าปีฉบับถัดไปเพื่อให้ต้าเซี่ยได้พัฒนาก้าวหน้าขึ้นอีกขั้น ให้ทุกมณฑลในประเทศเกิดความเสถียรภาพมากกว่านี้จึงจะถูกต้อง

ฮึ…ที่ตรัสออกมาเช่นนี้ล้วนเสแสร้งแกล้งทำทั้งนั้น !

เยลู่ฮัวแสยะยิ้มเหน็บแนมตรงมุมปาก เจ้าคิดว่าข้าจะหลงกลหรือเยี่ยงไร ?

เจ้าอยากให้ราชวงศ์เหลียวอับอายขายหน้าต่อบรรดาประมุขและราชทูตทั้งหลายเยี่ยงนั้นหรือ ?

เจ้าต้องการเหยียบย่ำราชวงศ์เหลียวเพื่อสร้างภาพลักษณ์ยิ่งใหญ่ของเจ้าใช่หรือไม่ ?

โชคดีที่ข้าเดินทางมาด้วย !

ข้านี่แหละจะสนองความปรารถนาของเจ้าเอง !

ในขณะที่เยลู่ตานกำลังยืนขึ้นเพื่อจะทำให้เหตุการณ์ครานี้ผ่านพ้นไปด้วยดี แต่เยลู่ฮัวกลับแซงทางโค้ง นำเขาไปหนึ่งก้าว

รัชทายาทหนุ่มเอาสองมือไพล่หลัง จากนั้นก็เงยหน้ามองฟู่เสี่ยวกวนที่ยืนอยู่บนแท่นสูงด้วยท่าทางเย่อหยิ่งจองหอง