นายน้อยเจ้าสำราญ (逍遥小地主) นิยาย บท 1058

ตอนที่ 1058 จับกุม

สงครามที่แม่น้ำเย๋ซุ่ย เมื่อกองทัพของกวนเสี่ยวซีเดินทางมาถึง ก็พบว่าทหารฝ่ายศัตรูแทบจะมิเหลือแล้ว

ท่ามกลางสายฝนที่เทกระหน่ำลงมาเช่นนี้ ทหารแห่งราชวงศ์เหลียวได้ยอมจำนน พวกเขาวางอาวุธลงและนั่งอยู่บนพื้นหญ้าที่เต็มไปด้วยโลหิตสีแดงสด รอคอยการไต่สวนของคู่ต่อสู้อย่างใจจดใจจ่อ

“หาเยลู่ฮัวพบแล้วหรือยัง ? ” ท่าป๋าเฟิงตะโกนออกมาด้วยความเดือดดาล

“รายงานท่านแม่ทัพ พวกเรายังหาเขามิพบขอรับ ! ”

“จงแบ่งกองกำลังบางส่วนคอยเฝ้าเชลยเหล่านี้เอาไว้ ทุกคนที่เหลือจงออกไปค้นหาให้ทั่ว ต้องหาเยลู่ฮัวให้พบ นำตัวมันมาให้ได้ ถึงตายก็ต้องลากศพมันกลับมา ! ”

“รับทราบขอรับ ! ”

กวนเสี่ยวซีเดินตรงเข้ามา ยืนอยู่เบื้องหน้าท่าป๋าเฟิงแล้วเอ่ยถามว่า “เห็นเซวี๋ยติ้งชานและเซวี๋ยติ้งเหอสองพี่น้องนั่นหรือไม่ ? ”

“ข้าพบพวกเขาแล้ว ยังมีชีวิตอยู่ดี ว่าแต่…กองพลทหารม้าของเจ้าทั้งสองกองเหลือกำลังพลเพียงแค่ 300 นายเท่านั้น ข้าสั่งให้พวกเขารอเจ้าอยู่ที่เดิมมิใช่หรือ ? มีอันใดเยี่ยงนั้นหรือ เจ้ามิพบพวกเขาหรือ ? ”

กวนเสี่ยวซีนิ่งเงียบไปชั่วครู่ เขาวางใจลงมิน้อย จากนั้นเขาก็ถอนหายใจออกมายาว ๆ ส่ายหน้าแล้วเอ่ยว่า “มิมีผู้รอดชีวิตเลยแม้แต่คนเดียว”

“แล้วพวกเขา…” ท่าป๋าเฟิงเงยหน้าขึ้น พลางจ้องมองไปทางแม่น้ำเย๋ซุ่ยที่กำลังไหลเชี่ยว “เยลู่ฮัวน่าจะข้ามแม่น้ำไปแล้ว”

จากนั้นเขาก็ตะโกนขึ้นมาเสียงดังว่า “ทหารกองพลที่หนึ่ง ข้ามแม่น้ำติดตามไป ! ”

กวนเสี่ยวซีหัวเราะขึ้นมาเสียงดัง จากนั้นก็เอ่ยว่า “เช่นนั้นผลงานการทำสงครามครานี้ ข้าจะมิเกรงใจเจ้าแล้วนะ…”

“กองพลที่หนึ่ง จงใช้วิชาตัวเบาติดตามข้าข้ามแม่น้ำนี้ไป ! ”

เมื่อสิ้นคำสั่งของกวนเสี่ยวซี ท่าป๋าเฟิงก็หัวเราะขึ้นแห้ง ๆ ออกมา “อย่าคิดว่ากองทัพของเจ้ามีวรยุทธ์เพียงกองทัพเดียว ข้าก็มีกององครักษ์เช่นกัน…”

“ท่าป๋าฉู่ จงนำกององครักษ์จำนวน 1,000 นายติดตามข้าข้ามแม่น้ำไป ! ”

เขาจ้องมองไปยังกวนเสี่ยวซี ที่บัดนี้กำลังทำหน้างุนงง “พวกเรามาแข่งกันว่าผู้ใดจะวิ่งได้เร็วกว่ากันดีหรือไม่ ! ”

ที่แม่น้ำเย๋ซุ่ย ร่างของพวกเขาข้ามผ่านไปอย่างรวดเร็ว ท่ามกลางสายฝนที่กระหน่ำลงมา พวกเขาค่อย ๆ หายลับไปทีละคน ๆ

จากนั้นมินาน หยูเวิ่นเทียน ท่าป๋าวั่ง ท่าป๋าฮวงก็ได้พาทหารม้าจำนวน 50,000 นายเดินทางมาถึงที่นี่ พวกเขาพบว่าทุกสิ่งที่นี่ได้สิ้นสุดลงแล้ว และกำลังวุ่นวายอยู่กับการเก็บกวาดสนามรบ

“ผู้บัญชาการของพวกเจ้าเล่า ? ”

“รายงานท่านแม่ทัพใหญ่ ผู้บัญชาการของพวกเรา เขา…พวกเขาได้พากองทัพจำนวนหนึ่งข้ามแม่น้ำเพื่อไล่ตามเยลู่ฮัวไปแล้วขอรับ”

“อืม…เอาเถิด แล้วเชลยศึกเล่ารวมตัวกันอยู่ที่ใด ? ”

“เชิญแม่ทัพใหญ่ตามข้าน้อยมาขอรับ”

ท่าป๋าวั่งจ้องมองไปยังซากศพที่กองรวมกันเป็นภูเขาเลากานี้ จากนั้นก็นิ่งเงียบไปเนิ่นนาน อยู่ ๆ เขาก็เอ่ยกับท่าป๋าฮวงที่อยู่ข้าง ๆ ว่า “เจ้าว่า…มีทหารราชวงศ์เหลียวตกตายไปเท่าใด ? ”

ท่าป๋าฮวงจึงมองไปยังกองซากศพที่โลหิตเจิ่งนองดุจทะเลสาบนี้พลันรู้สึกเอ่ยอันใดมิออก เนื่องจากสถานที่แห่งนี้มิได้มีเพียงกองเดียวเท่านั้น ทว่ามีหลายกองด้วยกัน

“เกรงว่านับแสนคน ! ”

ท่าป๋าวั่งพยักหน้าเล็กน้อย จากนั้นก็มองไปด้านซ้าย ซึ่งเป็นค่ายของเชลยศึก มิรู้ว่าเชลยที่นั่งกองรวมกันมากมายเหล่านั้นเป็นคนจำนวนเท่าใด

“นี่คือความสามารถในการต่อสู้ของต้าเซี่ย บัดนี้เจ้ายังรู้สึกว่าข้าเลือกผิดอยู่อีกหรือไม่ ? ”

อดีตแม่ทัพใหญ่แห่งซีเซี่ย ท่าป๋าฮวงอาจจะมิได้เอ่ยออกมาเรื่องที่ฝ่าบาทยอมแพ้และเข้าร่วมกับต้าเซี่ย ทว่าในใจของเขานั้นยังคงมิยอมรับ

ประเทศต้าเซี่ยเยี่ยงนั้นหรือ ? อืม…ช่างมิคุ้นเอาเสียเลย

เขามิรู้หรอกว่าประเทศนี้ยิ่งใหญ่และแข็งแกร่งมากเพียงใด

ทว่าบัดนี้เขาเข้าใจแล้ว อยู่ ๆ ก็รู้สึกว่าแผ่นหลังของเขาเปียกโชกขึ้นมาทันใด มิใช่เพราะสายฝนแต่อย่างใด เป็นเพราะเหงื่อต่างหากเล่า

เขาจึงคารวะท่าป๋าวั่งแล้วเอ่ยออกมาว่า “ฝ่าบาททรงฉลาดหลักแหลมมากยิ่งนักพ่ะย่ะค่ะ ! ”

“อย่าเรียกข้าว่าฝ่าบาทอีกเลย จงเรียกข้าว่าท่านผู้ว่าราชการ ! ”

“ไปกันเถิด… พวกเราไปดูว่าต้าเซี่ยจับเชลยศึกได้มากเท่าใด ดูสิว่าพวกเขาจะจัดการเยี่ยงไรกับเชลยศึกเหล่านั้น”

“รับทราบขอรับท่านผู้ว่าราชการ ! ”

……

……

ฝนเริ่มซาลงแล้ว

เยลู่ฮัวพาองครักษ์จำนวน 1,000 นายร่อนเร่หลบหนี มิต่างอันใดกับสุนัขจรจัด