นายน้อยเจ้าสำราญ (逍遥小地主) นิยาย บท 1059

ตอนที่ 1059 ก่อนศึกเริ่ม

ท้องนภาเริ่มมืดลง ฝนในรัฐจื่อฉีได้หยุดตกเนิ่นนานแล้ว สุริยายังคงสาดแสงสีแดงสะท้อนไปทั่วทั้งท้องนภา

มีกลิ่นดอกไม้ที่ซึมซับไปถึงจิตใจของผู้คนลอยอบอวลอยู่ในอากาศ สวนดอกลาเวนเดอร์ที่ไกลสุดลูกหูลูกตาหลังจากผ่านพ้นพายุฝน ราวกับเปลี่ยนไปจนดูงดงามยิ่งกว่าเดิม

ทว่าน่าเสียดายที่ตรงนั้นเป็นดินโคลน ดังนั้นฟู่เสี่ยวกวนจึงมิได้ใช้รถเข็นเพื่อพาเจี่ยหนานซิงออกไป

เจี่ยหนานซิงนั่งอยู่หน้าประตู แสงสุริยาสีแดงสะท้อนรับใบหน้าของเขา เขาจ้องมองไปยังทิวทัศน์ที่สวยงามหลังฝนตก ทันใดนั้นก็หัวเราะร่าขึ้นมา

เขาชี้ไปยังท้องนภาผืนนั้น “ฝ่าบาท ทรงทอดพระเนตร รุ้งพ่ะย่ะค่ะ ! ”

ฟู่เสี่ยวกวนเงยหน้าขึ้นมอง เป็นไปตามนั้น…สายรุ้งที่ตระการตาคาดอยู่บนท้องนภา ดูสวยงามมากยิ่งนัก

“รุ้งมักจะเกิดหลังจากพายุสิ้นสุดลง… พรุ่งนี้พวกเราจะออกเดินทางไปยังรัฐลู่ฉี เพื่อพบกับสหายเก่า”

“พ่ะย่ะค่ะ ! ”

…..

ณ รัฐลู่ฉี เผิงยวี๋เยี่ยนกำลังพบกับสหายเก่ารูปหนึ่ง เขาคือพระสงฆ์ที่มีนามว่าคูฉาน

“วัดป๋ายหม่ามิได้รับพระราชโองการให้ถอดออกไป วัดลันทาก็ยังคงอยู่ดังเดิม เพียงแต่พระสงฆ์ที่จำวัดอยู่ในนั้นได้ถูกเปลี่ยนยกชุด… เจ้ากลับไปแล้วจะมีประโยชน์อันใด ? ”

มือที่คลึงลูกประคำของคูฉานคล่อย ๆ คลายออกช้า ๆ “ข้าได้รับการเลี้ยงดูจากท่านอาจารย์จนเติบใหญ่ บัดนี้ท่านได้ไปพุทธมณฑลสถานแล้ว ข้าในฐานะลูกศิษย์…ก็ควรกลับไปท่องพระคัมภีร์ให้แก่เขา”

“ก็ดี…” เผิงยวี๋เยี่ยนนิ่งเงียบราวสองอึดใจ จากนั้นก็จ้องมองไปทางคูฉาน “ท่านเกลียดเขาหรือไม่ ? ”

เขาที่ว่าย่อมหมายถึงฟู่เสี่ยวกวนเป็นแน่แท้

หัวหน้านิกายฝู ฝานอู๋เซียงสิ้นใจด้วยปืนของฟู่เสี่ยวกวน ณ เมืองเปียนเฉิง ตอนนี้มันมิใช่ความลับแล้ว คูฉานเองก็ได้ทราบข่าวคราวเรื่องนี้มาเนิ่นนานแล้วเช่นกัน

จนถึงตอนนี้เขาเพิ่งจะตัดสินใจที่จะออกเดินทาง ก็เพราะในหนึ่งปีที่ผ่านมาเขาได้ครุ่นคิดถึงปัญหานี้มาโดยตลอด

ข้าควรเกลียดเขาหรือไม่ ?

คูฉานยังคงจำเรื่องราวในคฤหาสน์จิ้งหูที่เมืองกวนหยุนในปีนั้นได้ เขาได้ประพันธ์อธิษฐานใต้ร่มโพธิ์จนทำให้ตนเองรู้แจ้งขึ้นมาและย่างก้าวเข้าสู่หนทางวรยุทธ์ คูฉานในตอนนี้ได้ย่างก้าวเข้าสู่ประตูปรมาจารย์มาหนึ่งก้าวแล้ว

ความเข้าใจในวรยุทธ์ของเขารวมไปถึงหลักคำสอน เป็นฟู่เสี่ยวกวนที่เพิ่มระดับให้ทั้งสิ้น

แต่พระอาจารย์ก็เป็นผู้ที่เลี้ยงตนเองมาเช่นกัน เลี้ยงดูตนจนเติบใหญ่ ทั้งยังมอบคทาที่มีความหมายถึงตำแหน่งที่สูงที่สุดของนิกายฝูให้แก่ตนอีกด้วย ท่านอาจารย์คือคนที่สำคัญที่สุดในชีวิตของเขาคนหนึ่ง

ท่านอาจารย์ต้องการสังหารฟู่เสี่ยวกวน ทว่ากลับสิ้นใจในเงื้อมมือของฟู่เสี่ยวกวน

ด้านหนึ่งคือพระอาจารย์ผู้มอบวิชาให้ อีกด้านหนึ่งคือสหายที่ทำให้ตนตรัสรู้ ความแค้นนี้ควรค่าให้ชำระหรือไม่ ?

คูฉานยกยิ้มบาง ๆ “ในช่วงนี้ข้ามักคิดอยู่เสมอว่าพระพุทธคืออันใด ? ”

“ท่านอาจารย์บูชาพระพุทธมาทั้งชีวิต สุดท้ายก็ผิดศีลที่ว่าห้ามฆ่าสิ่งมีชีวิตและตกตายในเงื้อมมือของเขาในที่สุด นี่คือชะตากรรมที่ท่านได้รับ”

“เขามิบูชาศาสนา แต่เขาก็เข้าใจในคำสอนอย่างถ่องแท้ พระพุทธองค์ตรัสไว้ว่ากุศลทั้งหลายมีอยู่ทั่วไปในใต้หล้า อยู่ในที่ละเอียดอ่อนมิร้ายหมด หนทางที่ถูกต้องเป็นวิถีชีวิตให้แก่ทุกคน”

“การกระทำของเขาคือหนทางที่ถูกต้อง เขาน่าจะเกิดมาในหนทางที่ถูกต้อง ยามที่อยู่ในอดีตราชวงศ์หยู เขาก็ได้กอบกู้หลายสรรพสิ่ง และประเทศต้าเซี่ยในตอนนี้ เขากำลังวางแผนเพื่อราษฎรในใต้หล้า ดังนั้นการกระทำเล็ก ๆ น้อย ๆ ของท่านอาจารย์ จึงพ่ายแพ้ให้แก่หนทางที่ถูกต้อง นี่คือชะตากรรมของท่านอาจารย์ ดังนั้นข้าจึงคิดได้แล้วว่า ข้ามิได้เกลียดเขา”

เผิงยวี๋เยี่ยนรินชาให้กับคูฉานหนึ่งจอก เหลือบสายตามองพระสงฆ์รูปนี้ที่ยังเยาว์วัย เขามีท่วงท่าน่าเกรงขาม ดูทรงคล้ายกับเจ้าอาวาสมากขึ้นสองสามส่วนแล้ว

“เมื่อเจ้าคิดเยี่ยงนี้ได้ก็ถือเป็นเรื่องดี ข้ามิเข้าใจในหลักคำสอนของศาสนาพุทธหรอก ข้าทราบเพียงหนึ่งหลักการเท่านั้น ทุกอย่างพัฒนาไปตามกระแสของเวลา”

“ที่เคยเอ่ยกันว่าหากฟ้ามิให้กำเนิดฟู่เสี่ยวกวน ผู้คนจะตกอยู่ในความมืดมิดไปตลอดกาล… เมื่อมาลองใคร่ครวญดูดี ๆ แล้ว หากฟ้ามิให้กำเนิดฟู่เสี่ยวกวน ก็เกรงว่าใต้หล้านี้จะยังคงเป็นเฉกเช่นในอดีต”

“ผืนปฐพีนี้ ห้าแคว้นยืนหยัดร่วมกัน รบกันบ้างเป็นบางครา ชีวิตของราษฎรก็ผันผวนไปตามสันติและสงคราม มิอาจหาหนทางที่มั่นคงไปตลอดกาลได้”

“แท้จริงแล้วอีกฟากมหาสมุทรก็มีผู้คนอาศัยอยู่เช่นกัน เป็นคนที่แตกต่างจากพวกเราออกไป พวกเขาเคยไปมาแล้ว หากมิใช่เพราะเรือรบของฟู่เสี่ยวกวน หากมิใช่เพราะทหารเรือที่เขาก่อตั้งขึ้นมา… ข้าก็มิทราบแล้วว่าจะเกิดอันตรายมากมายเพียงใดยามที่ชาวต่างแดนพวกนั้นขึ้นฝั่ง แต่อย่างน้อยบัดนี้ในมหาสมุทร พวกเราก็ยังมิเห็นว่าจะมีประเทศใดที่เป็นคู่มือของเขาได้”

“เขาปรากฏตัวขึ้นมาโดยบังเอิญ ทว่าหนทางที่เขาเดินนั้น เป็นหนทางที่หลีกเลี่ยงมิได้ ดังนั้นข้าจึงมิได้เกลียดเขา แม้สามีของข้าจะตกตายด้วยกองทัพของเขา จนถึงขั้นที่ข้าได้ส่งบุตรชายทั้งสองไปเข้าร่วมกองทัพของเขา โดยที่มิใช่เพราะต้องการแก้แค้นแต่อย่างใด แต่เพื่อรักษาสันติอันยาวนานให้กับผืนปฐพีที่ใหญ่โตแห่งนี้”

เผิงยวี๋เยี่ยนลุกขึ้นยืน จากนั้นก็มองไปยังแสงสุริยาที่งดงามนอกหน้าต่างและทุ่งหญ้าเขียวขจีที่อยู่ภายใต้แสงสุริยานั้น ฤดูร้อนกำลังเบ่งบาน หญ้าบนที่ราบชังซีก็น่าจะเขียวเหมือนที่นี่แล้วเช่นกัน

ถังเชียนจวินหัวเราะร่าขึ้นมา “เจ้าว่าหากพวกเราสามารถเกิดใหม่ได้จริง ๆ ในชาติหน้าเจ้าหวังจะเกิดในตระกูลแบบใดกัน ? ”

เฮ้อซานเตาตอบอย่างมิลังเลว่า “ย่อมเป็นตระกูลจู้กั๋ว ! ”

“ข้าเองก็คิดเช่นเดียวกัน ทว่าข้ามิอยากเกิดในตระกูลจู้กั๋ว”

เฮ้อซานเตาจ้องมองถังเชียนจวินด้วยสวยตาตกตะลึง “เพราะเหตุใดกัน ? ”

“มิมีเหตุผลอันใดทั้งนั้น เจ้าคิดเสียว่าข้าอยากจะเปลี่ยนสภาพแวดล้อมก็แล้วกัน”

สุดท้ายถังเชียนจวินก็มิได้เอ่ยถึงความกดดันที่เกิดมาในตระกูลขุนนางระดับสูงออกไปให้เขาฟัง ชั่วชีวิตของเขาอยู่แต่ในกรอบของท่านปู่มาโดยตลอด ตั้งแต่เกิดจนถึงบัดนี้และรวมไปถึงในอนาคต เหมือนว่ายากที่จะเปลี่ยนแปลงได้แล้ว

เขาจะต้องเติบโตขึ้น และจะต้องแบกรับเสาขนาดใหญ่ของจวนจู้กั๋วเอาไว้

เขาพยายามร่ำเรียนและฝึกฝนวรยุทธ์อย่างหนัก และบัดนี้เขาก็ได้ก้าวเข้าสู่ขั้นที่หนึ่งแล้ว ทั้งยังประสบความสำเร็จในการเป็นเสนาธิการของกองนาวิกโยธินอีกด้วย

บนเส้นทางนี้ ตามแผนการที่ท่านปู่วางไว้ คาดว่าเขาคงจะกลายเป็นเทพแห่งการทหารอีกหนึ่งรุ่น

ทว่าในยุคสมัยนี้กลับมีแม่ทัพที่โดดเด่นปรากฏตัวออกมาเป็นจำนวนมาก อย่างเช่นท่านแม่ทัพใหญ่ไป๋ยู่เหลียน อย่างเช่นคนที่อยู่เบื้องหน้าเขาอย่างเฮ้อซานเตาที่ดูไร้เหตุผลและคนอื่น ๆ อีกมากมาย

สามารถเอ่ยได้ว่าผู้บัญชาการทหารทุกคนของประเทศต้าเซี่ยต่างก็โดดเด่นมากยิ่งนัก ต่างก็เป็นคนที่เขามิอาจข้ามผ่านได้

เขารู้สึกว่าตำแหน่งเสนาธิการนี้ก็มิเลวแล้ว แต่เหมือนว่าท่านปู่จะยังมิพอใจกับตำแหน่งนี้ ดังนั้นคู่หมั้นของเขาก็คือเมิ่งอีเหลียนหลานสาวของอัครมหาเสนาบดีประเทศต้าเซี่ยเมิ่งฉางผิง

“อุดมการณ์ของฝ่าบาทคือต้องการเป็นเพียงคุณชายเศรษฐีที่ดิน เจ้าว่านี่มันหมายความว่าเยี่ยงไร ? ก็หมายความว่าอนาคตของคุณชายเศรษฐีที่ดินนั้นไร้ที่สิ้นสุดเยี่ยงไรเล่า ! ”

ถังเชียนจวินยกยิ้มขึ้นมา ฝ่าบาทประสงค์จะมีอนาคตที่ไร้ที่สิ้นสุดเยี่ยงนั้นหรือ ?

ฝ่าบาททรงไล่ตามอิสระต่างหากเล่า !

เขาเองก็ต้องการมันเช่นกัน !