นายน้อยเจ้าสำราญ (逍遥小地主) นิยาย บท 1079

ตอนที่ 1079 สิทธิความเป็นมนุษย์ตั้งแต่เกิด

ซุนจือกั๋วรู้สึกสิ้นหวังภายใต้แสงสุริยาเจิดจ้าที่ส่องลงมาแผดเผาตัวเขาที่ถูกมัดอยู่

“น้ำ น้ำ…”

ร่างกายของเขาเปียกโชกไปด้วยเหงื่อ อาภรณ์ที่แห้งแล้วกลับมาเปียกอีกครา เครื่องแบบทางการที่แต่ก่อนเขาเคยโอ้อวด บัดนี้ได้กลายเป็นภาระที่หนักอึ้งแล้ว

ตอนนี้เขาอยากจะถอดมันออกแล้วโยนทิ้งเสียจริง ทว่าก็มิสามารถถอดมันออกได้

เครื่องแบบทางการเปียกโชกไปด้วยเหงื่อไคล คราบเกลือปรากฏให้เห็นเด่นชัด

บริเวณลำคอของเขาถูกแผดเผาจนดำคล้ำ อาการขาดน้ำทำให้ริมฝีปากของเขาก็แตกออกอย่างรวดเร็ว

หวางซู่ที่ถูกมัดอยู่ข้าง ๆ ก็มีสภาพมิต่างจากเขามากนัก

เมื่อต้องเผชิญกับพื้นธรณีที่ร้อนระอุ ดูเหมือนว่าเขาจะตระหนักถึงความยากลำบากของราษฎรได้ทันใด ราษฎรเหล่านั้นต่างก็ต้องหันหลังสู้ฟ้าหันหน้าสู้ดิน

นี่เขากำลังหาเรื่องใส่ตัวชัด ๆ !

ดูเหมือนว่าคุณชายท่านนั้นจะเป็นบุคคลสำคัญ !

เขาถึงกับพาทหารสวมเสื้อเกราะมาด้วย !

ได้ยินมาว่ากองทัพ 500,000 นายขององค์รัชทายาทก็พ่ายแพ้ให้กับทหารที่สวมเสื้อเกราะเช่นกัน !

แท้จริงแล้วคุณชายท่านนั้นมีสถานะอันใดกันแน่ ?

ขณะที่หวางซู่กำลังคาดการณ์อยู่นั้น เขาก็ได้ยินเสียงร้องสิ้นหวังของนายอำเภอซุนดังขึ้นมาแผ่ว ๆ “น้ำ น้ำ… ”

แล้วข้าจะไปหาน้ำจากที่ใดมาให้เจ้าได้เล่า ?

ยังจะมีหน้ามาหิวน้ำอยู่อีก !

บัดนี้ยังจะทำอันใดได้อีกเล่า ?

คุณชายท่านนั้นสังหารเจ้าหน้าที่ทั้งหกคนอย่างมิลังเลใจเลยแม้แต่น้อย และเห็นได้ชัดว่านายอำเภอซุนมิได้อยู่ในสายตาของเขาเลย

เขามิแม้แต่จะหวาดกลัวขุนนางของอดีตราชวงศ์เหลียวเลยแม้แต่น้อย เขาจะต้องมาจากประเทศต้าเซี่ยเป็นแน่

ใช่ ! ทุกอย่างได้เปลี่ยนไปแล้ว

สถานที่แห่งนี้เป็นอาณาของต้าเซี่ยแล้ว ถ้าหากอยากมีชีวิตรอดกลับไป ก็จำต้องบากหน้าไปขอเป็นขุนนางของต้าเซี่ย !

จะทำเยี่ยงไรถึงจะเข้าตาของคุณชายผู้นั้นได้กัน ?

ดูเหมือนว่าเขาจะมาที่นี่เป็นคราแรก เขาคงจะให้ความสนใจกับเหล่าขุนนางที่ทุจริตเหล่านั้น

ดวงตาที่สิ้นหวังของหวางซู่เปล่งประกายขึ้นมาทันใด จากนั้นเขาก็รวบรวมแรงทั้งหมดที่มีอยู่ตะโกนออกไปว่า “คุณชาย… คุณชาย… ข้าต้องการพบคุณชายของพวกเจ้า ! ”

“ข้าทราบเรื่องสินบนของคนแซ่ซุนว่าเขานำไปซ่อนไว้ที่ใด และข้าก็ยังรู้เรื่องการเอาตัวรอดไปวัน ๆ ของนายอำเภอเฉียนอีกด้วย… ! ”

……

……

ชาป๋อเหอที่ต้มเสร็จถูกยกเข้ามาด้านใน

หลิวอีเกินจ้องมองไปที่ฟู่เสี่ยวกวนด้วยสายตาเกรงใจ จากนั้นก็เอ่ยขึ้นมาว่า “แท้จริงแล้วในสถานที่รกร้างและห่างไกลความเจริญเยี่ยงหมู่บ้านของพวกเรา มิมีชามาต้อนรับแขกหรอก ชาป๋อเหอนี้ขึ้นตามทุ่งนาและหุบเขามีสรรพคุณสามารถแก้ร้อนในได้เป็นอย่างดี หากคุณชายและนายท่านทุกคนมิรังเกียจล่ะก็…”

ฟู่เสี่ยวกวนยกมือขึ้นห้าม จากนั้นก็เอ่ยต่อว่า “ยกมาเถิด พวกเรามิได้พิถีพิถันถึงเพียงนั้น”

หลี่ซิ่วไฉที่ยืนอยู่ข้าง ๆ คอยสังเกตท่าทางของฟู่เสี่ยวกวนอย่างเงียบ ๆ เขาเกิดความสงสัยในตัวตนของคุณชายท่านนี้มากขึ้นเรื่อย ๆ

บ้านเมืองเจริญ ราษฏรเป็นทุกข์ บ้านเมืองสิ้นชาติ ราษฎรเป็นทุกข์