นายน้อยเจ้าสำราญ (逍遥小地主) นิยาย บท 1091

ตอนที่ 1091 เขาคิดอันใดอยู่กัน ?

“มิใช่ ! ฝ่าบาทมิได้ตรัสว่าหลังจากที่พวกข้ามาถึงเมืองหลวงแล้วก็ให้ตรงไปยังวังหลวงทันทีหรอกหรือ ? ”

“จ่งตูฝาน จ่งตูเยี่ยน ท่านฉิน… และนายท่านทั้งหลาย ฝ่าบาททรงเปลี่ยนพระทัยแล้ว ฝ่าบาทจะจัดงานเลี้ยงต้อนรับทุกท่านที่หอซื่อฟาง นอกจากนี้…ฝ่าบาทได้วางแผนไว้ดังนี้ หอซื่อฟางเป็นสนามที่หนึ่ง หลังจากนั้นก็ขอให้ทุกท่านเดินทางไปยังหลิวหยุนถาย หอหลิวหยุนจะเป็นสนามที่สอง”

ฝานเทียนหนิงและคนอื่น ๆ มองหน้ากันไปมา ฝ่าบาททรงมีพระมหากรุณาธิคุณอย่างล้นพ้น !

เพื่อต้อนรับแขกเยี่ยงพวกตน คาดมิถึงว่าพระองค์จะจัดงานเลี้ยงขึ้นถึง 2 แห่ง !

เห็นได้ชัดว่าภายในใจของฝ่าบาท พวกข้านั้นมีความสำคัญมากเพียงใด !

งานเลี้ยงแบบนี้ มิว่าเยี่ยงไรก็ต้องเข้าร่วมให้จงได้

หนิงซือเหยียนเอ่ยต่ออีกว่า “ฝ่าบาทยังได้จัดวางสนามที่สามไว้อีกด้วย เป็นที่คฤหาสน์จิ้งหู ระหว่างที่พวกท่านพำนักอยู่ที่เมืองกวนหยุน ก็พักอาศัยกันที่คฤหาสน์จิ้งหูเถิด ที่นั่นคือคฤหาสน์ของราชวงศ์ ฝ่าบาทตรัสว่า…สนามที่สามนั้นจะร่วมดื่มสุราและทานเนื้อแกะย่างด้วยกันที่คฤหาสน์จิ้งหู ! ”

หนิงซือเหยียนจ้องมองไปทางเยี่ยนซือเต้า แล้วเอ่ยด้วยท่าทีเกรงใจเป็นอย่างมากว่า “ท่านจ่งตูอาวุโสเยี่ยน… นี่ นี่มัน ฝ่าบาทตรัสว่างานเลี้ยงในวันนี้เป็นการรวมตัวของสหายเก่าแก่ ฝ่าบาทตรัสว่าท่านคือผู้อาวุโส หากไปเข้าร่วมด้วยก็เกรงว่าจะมิเหมาะสม พระประสงค์ของฝ่าบาทก็คืออยากจะเชิญท่านไปรับประทานอาหารที่หงหลูซื่อ สำรับอาหารต่างมาจากโรงครัวหลวงทั้งหมด รับประกันความเลิศรสขอรับ”

หนิงซือเหยียนถูฝ่ามือไปมาด้วยสีหน้ายิ้มแย้มพลางเอ่ยต่อว่า “ท่านเดินทางมาอย่างเหน็ดเหนื่อย อายุก็ปูนนี้แล้ว ฝ่าบาทเกรงว่าท่านจะอดหลับอดนอนมิได้น่ะขอรับ ! ”

เยี่ยนซือเต้ามิรู้ว่าจะรู้สึกเยี่ยงไรดี จักรพรรดิพระองค์นี้ จะเชื่อใจมิได้เกินไปแล้ว !

พระองค์คิดอันใดอยู่กันแน่ ?

เยี่ยนซือเต้าครุ่นคิดเพียงชั่วครู่ก็สามารถเข้าใจได้ทันที มิใช่ว่าฝ่าบาทกำลังดูแคลนเขา ทว่าฝ่าบาททรงต้องการสังสรรค์กับเหล่าชายหนุ่มที่มีอายุรุ่นราวคราวเดียวกับพระองค์ต่างหากเล่า

นอกจากนี้ ฝ่าบาทก็ทรงมีนิสัยที่เรียบง่ายสบาย ๆ ในช่วงหลายปีมานี้ พระองค์อาจจะมิได้รื่นเริงเลยเพราะพระองค์ต้องทุ่มเทเวลาให้กับประเทศต้าเซี่ย

“ท่านแม่ทัพหนิง ข้าเชื่อมั่นในการจัดการของฝ่าบาท ขอฝ่าบาทโปรดวางพระทัย ! ”

“ขอบพระคุณมากยิ่งนักที่ท่านจ่งตูอาวุโสเยี่ยนเข้าใจ ! ”

เมื่อขุนนางคนอื่น ๆ โดยเฉพาะเยี่ยนซีเหวินที่ได้ยินดังนั้นก็หัวเราะขึ้นมาทันใด

เมื่อตรงนี้เสร็จดีแล้ว ค่ำวันนี้ย่อมมิใช่การเจรจาเรื่องงานราชการ ย่อมเป็นงานเลี้ยงสังสรรค์ของสหายเก่าแก่

คนผู้นี้มีเจตนาเหมือนกับในอดีตยามที่อยู่ในจินหลิง

ส่วนขุนนางท่านอื่น ๆ เพียงรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย พวกเขาก็เข้าใจในพระประสงค์ของฝ่าบาทเช่นกัน เพียงแค่…

พวกข้ายังมิทันได้ทูลถวายรายงาน แต่ละท้องที่ยังมีปัญหาอีกมากล้น พระองค์มีความสุขอันใดกัน ?

ทว่าเยี่ยงไรเสียการที่ฝ่าบาทมีความสุขก็ย่อมดีกว่าฝ่าบาททรงพิโรธ นั่นจึงทำให้ทุกคนค่อนข้างผ่อนคลายกัน ดังนั้นขุนนางชั้นผู้ใหญ่ที่เคร่งครัดทั้งแปดแห่งต้าเซี่ยจึงมารวมตัวกันที่หงหลูซื่อ ส่วนคนอื่น ๆ ก็เดินทางไปยังหอซื่อฟางภายใต้การนำทางของหนิงซือเหยียน

เสนาบดีอาวุโสทั้งสามสำนักกำลังดื่มชาและนั่งผิงไฟอยู่ในสำนักงาน พวกเขากำลังรอให้เหล่าขุนนางชั้นผู้ใหญ่มาร่วมสนทนา เพื่อที่จะได้เข้าใจสถานการณ์ของแต่ละท้องที่ เพื่อเตรียมพร้อมสำหรับการประชุมในวันพรุ่งนี้

ทว่ารอแล้วรอเล่า รอจนท้องนภาเริ่มมืดลง จัวอี้สิงได้ดื่มชาจนหมดไปแล้วสามกา แล้วจ่งตูทั้งหลายเล่า ?

ในตอนที่พวกเขากำลังคิดมิตกอยู่นั้น เยี่ยนซือเต้าก็ได้เดินเข้ามา

ทุกคนต่างทยอยลุกขึ้นยืน พวกเขาโค้งคำนับและเอ่ยทักทาย จัวอี้สิงเชิญให้เยี่ยนซือเต้านั่งลงข้าง ๆ เตาผิง ทันใดนั้นถึงได้ทราบว่านี่คือลูกไม้ที่ฝ่าบาทสร้างขึ้นมา

“มิใช่ตกลงกันแล้วหรอกหรือว่าจะจัดงานเลี้ยงที่หอโบตั๋น ? ” จัวอี้สิงจ้องมองไปทางเมิ่งฉางผิง “กำหนดการเปลี่ยนไปมากถึงเพียงนี้ เหตุใดกรมพิธีการถึงมิแจ้งอันใดเลยเล่า ? ”

เมิ่งฉางผิงเองก็บริสุทธิ์ใจมากเช่นกัน สองมือของเขาแบออกพร้อมกับเอ่ยว่า “ข้าเองก็มิทราบเช่นกัน กรมพิธีการก็มิได้รับข่าวใด ๆ เช่นกัน งานเลี้ยงก็ยังอยู่ในระหว่างการเตรียมการ”

“นี่…”

“ฝ่าบาทหลบหนีออกจากวังไปเที่ยวเล่นมิใช่เรื่องใหญ่อันใด เจ้าจะตื่นตกใจเนื่องด้วยเหตุอันใดกัน ? ”

“เรื่องเป็นเยี่ยงนี้พ่ะย่ะค่ะ เดิมทีฝ่าบาทจะจัดงานเลี้ยงต้อนรับเหล่าเสนาบดีที่เชิญมาที่หอโบตั๋น แต่ว่า…แต่ว่าฝ่าบาทได้ทิ้งจดหมายเอาไว้ให้กระหม่อมฉบับหนึ่ง ตรัสว่าพระองค์จะจัดงานเลี้ยงที่หอซื่อฟาง กระหม่อมคิดว่า…กระหม่อมต้องไปปรนนิบัติอยู่ข้างพระวรกายของฝ่าบาทด้วยหรือไม่พ่ะย่ะค่ะ ? ”

เป็นเช่นนี้นี่เอง บุตรชายมิได้ออกไปหาเศษหาเลย เยี่ยงนั้นก็มิใช่ปัญหาใหญ่อันใด

“มิใช่เรื่องใหญ่อันใด เจ้าอยากไปก็ไป อย่าให้กระทบกับการเล่นไพ่นกกระจอกของพวกข้า ! ”

“กระหม่อมรับด้วยเกล้าพ่ะย่ะค่ะ ! ”

หลิวจิ่นวิ่งออกจากวังหลวงไปอย่างรวดเร็ว

สวี่ซินเหยียนจึงเอ่ยถามขึ้นมาว่า “เสด็จแม่เพคะ ฝ่าบาทดื่มสุราได้จำกัด เกรงว่าวันนี้ฝ่าบาทคงจะเมามายเป็นแน่ เยี่ยงนั้นให้หม่อมฉันไปดูดีหรือไม่เพคะ ? ”

สวี่หยุนชิงลูบไพ่นกกระจอกไปมาพลางครุ่นคิด จากนั้นก็เอ่ยออกว่า “เขาต้องการหวนคำนึงถึงอดีต หากเจ้าต้องการไปดู…ก็จะได้เห็นเขาในอีกมุมมองหนึ่ง เจ้าต้องเตรียมใจเอาไว้ด้วย ดังนั้นในความรู้สึกของข้า อย่าไปเลยจะดีกว่า”

สวี่ซินเหยียนพยักหน้าน้อย ๆ พลางครุ่นคิดว่าหากตนไปคงจะมิเหมาะสมสักเท่าใดนัก ผู้ใดจะทราบได้กันว่าเขาจะทำอันใดที่ด้านนอกนั้นหรือไม่ ?

ทว่าหากพบเจอจริง ๆ จะลากเขากลับมา หรือทำเป็นมองมิเห็นดี ?

ทำเช่นนั้นก็มิต่างอันใดกับการเพิ่มปัญหาให้ตนเองเลยนี่ !

“เยี่ยงนั้น…ข้ามิไปแล้ว”

“อือ…เรื่องบางเรื่อง หลับตาไปข้างหนึ่งน่าจะเป็นการดียิ่งกว่า สุดท้ายใจของเขาก็อยู่ที่พวกเจ้า เพียงแต่ภาระบนบ่าของเขานั้นหนักอึ้ง ภายในจิตใจคงค่อนข้างกลัดกลุ้ม ทว่ามิสามารถระบายกับพวกเจ้าได้ เยี่ยงนั้นก็ปล่อยให้เขาออกไปด้านนอกเพื่อปรับสภาพจิตใจสักหน่อยเถิด”

หากฟู่เสี่ยวกวนทราบเข้า เกรงว่าจะเป็นตนที่รู้สึกเสียเปรียบมากกว่า