นายน้อยเจ้าสำราญ (逍遥小地主) นิยาย บท 1101

ตอนที่ 1101 หอเทียนจี

หิมะยังคงตกหนักอย่างต่อเนื่อง

ฟู่เสี่ยวกวนจัดระเบียบบริการอยู่ในห้องทรงพระอักษรหนึ่งวันเต็ม จากนั้นก็ได้พาหลิวจิ่นและจ้าวโฮ่วเดินทางไปยังกวนหยุนถาย

หอเทียนจีตั้งอยู่ข้าง ๆ กวนหยุนถาย มันเป็นอาคารสูงแปดชั้นหนึ่งหลัง ประตูของที่นี่เหมือนจะมิเคยถูกเปิดมาก่อน และมิเคยเห็นผู้ใดเดินเข้าออกมาก่อน จนถึงวันนี้แม้แต่ฟู่เสี่ยวกวนเองก็ยังมิเคยเข้าไป

จี้หยุนกุยรอเขาอยู่ที่ด้านล่างของหอเทียนจี

วันนี้ประตูของหอเทียนจีได้เปิดออกแล้ว ฟู่เสี่ยวกวนทิ้งหลิวจิ่นและจ้าวโฮ่วไว้ด้านล่าง เขาขึ้นไปข้างบนกับจี้หยุนกุย ด้านในหอเทียนจีมืดมากยิ่งนัก วันนี้คบไฟในหอก็ได้ถูกจุดขึ้นมาอีกครา

“ตามข้อบังคับของหอเทียนจี สำนักงานสายลับแห่งหอเทียนจีมิได้ตั้งอยู่ที่นี่”

ในฐานะองค์จักรพรรดิแห่งประเทศต้าเซี่ย คาดมิถึงว่าเขาจะมิทราบว่าสำนักงานของหอเทียนจีตั้งอยู่ที่ใด ดังนั้นฟู่เสี่ยวกวนจึงเอ่ยถามขึ้นมาด้วยความสงสัย ทว่าคำตอบของจี้หยุนกุยก็ทำให้ฟู่เสี่ยวกวนตกตะลึงเป็นอย่างมาก “อยู่ด้านล่างทะเลหมอกพ่ะย่ะค่ะ”

ด้านล่างทะเลหมอก กวนหยุนถายเป็นสถานที่ชมทะเลหมอก เยี่ยงนั้นก็อยู่ในเหวน่ะสิ

ฟู่เสี่ยวกวนหันไปมองทางจี้หยุนกุย “ด้านล่างมีสำนักงานอยู่เยี่ยงนั้นหรือ ? ”

“เป็นเรือนสี่ประสานหนึ่งหลัง ที่นั่นเป็นสำนักงานอย่างเป็นทางการของหอเทียนจีพ่ะย่ะค่ะ”

ลึกลับอย่างที่คิดเอาไว้ คาดมิถึงว่าจะซ่อนอยู่ด้านล่างโดยที่จักรพรรดิเยี่ยงเขามิเคยทราบมาก่อนเลย แน่นอนว่า เขาเองก็มิเคยเอ่ยถามมาก่อน

“กระหม่อมได้รับคำสั่งจากฝ่าบาทให้ดูแลหอเทียนจี หอเทียนจีนี้มีระเบียบการ กระหม่อมเองก็เพิ่งจะทราบว่าเดิมทีที่นี่คือสถานที่หวงห้าม ฐานทัพใหญ่ที่แท้จริงของหอเทียนจีอยู่ด้านล่างทะเลหมอกนี้พ่ะย่ะค่ะ”

ที่นี่คือเขตหวงห้าม “เหตุใดที่นี่ถึงเป็นเขตหวงห้าม ? ”

“ตามรายงานลับของหอเทียนจี สถานที่แห่งนี้เป็นสถานที่สำหรับเก็บความลับของจักรพรรดิแต่ละพระองค์ในอดีต… ในเมื่อเป็นความลับของจักรพรรดิแต่ละพระองค์ในอดีต จึงมิสามารถให้คนนอกรับรู้ได้ ดังนั้นจึงถูกกำหนดให้เป็นเขตหวงห้ามพ่ะย่ะค่ะ”

“มิมีผู้ใดคอยเฝ้า หากมีผู้มีฝีมือระดับสูงบุกรุกเข้ามา พวกเขาจะมิสามารถทำลายประตูแล้วเข้าไปได้อย่างง่ายดายหรอกหรือ ? ”

“ความลับมิได้อยู่บนหอเทียนจีแห่งนี้ มันอยู่ที่ด้านล่าง หากมิมีราชลัญจกรแล้วใช้กำลังบังคับให้เปิดออก ก็จะเป็นการกระตุ้นกลไกให้ทำงาน มันจะสะเทือนไปถึงทะเลหมอกด้านล่าง”

ทั้งสองได้ขึ้นมาถึงห้องใต้หลังคา ที่นี่มีโต๊ะน้ำชาหนึ่งโต๊ะ มีเบาะหนังอยู่สองตัว ด้านข้างมีโต๊ะอักษรอยู่หนึ่งตัว ทั้งหมดนี้ต่างก็เต็มไปด้วยฝุ่น ดูเหมือนว่าจะมิมีผู้ใดมาทำความสะอาดเนิ่นนานแล้ว

“ความละเอียดของแบบร่างหอเทียนจีนี้ยากที่จะจินตนาการได้ กระหม่อมได้รับคำสั่งจากฝ่าบาทจึงได้อ่านหนังสือที่เกี่ยวกับมันเป็นจำนวนมาก สิ่งเดียวที่กระหม่อมทราบก็คือ…ประวัติการคงอยู่ของมัน ยาวนานยิ่งกว่าเมืองกวนหยุนเสียอีก ! ”

ฟู่เสี่ยวกวนชะงักไปชั่วครู่ จี้หยุนกุยหันไปมองฟู่เสี่ยวกวนแล้วเอ่ยสำทับขึ้นมาอีกว่า “ตามเอกสารที่ได้บันทึกไว้ น่าจะเป็นเพราะที่นี่มีหอเทียนจี ถึงได้สร้างเมืองกวนหยุนขึ้นมาในภายหลัง”

เพราะหอเทียนจีแห่งนี้ ถึงได้สร้างเมืองแห่งหนึ่งขึ้นมา !

หอเทียนจี…แท้จริงแล้วมีความเป็นมาเยี่ยงไรกันแน่ ?

“บันทึกประวัติศาสตร์ เมื่อหนึ่งพันสามร้อยปีก่อน จักรพรรดิแห่งต้าหลี…ในยามนั้นยังมิมีราชวงศ์ต้าหลี หยูหยิงเค่อบุตรชายของหัวหน้าเผ่าคนหนึ่ง เขามาที่นี่โดยมิทราบสาเหตุ จึงมีบันทึกตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา และเป็นคนแรกที่ได้เข้าหอเทียนจีพ่ะย่ะค่ะ”

“หลังจากนั้นเขาใช้เวลาสิบปีในการพิชิตทางใต้และทางเหนือ สร้างจักรวรรดิต้าหลีขึ้นมา ตั้งเมืองกวนหยุนเป็นเมืองหลวง… เมืองกวนหยุนแห่งนี้ถูกสร้างขึ้นมาตามคำสั่งของเขา”

“เสียเวลาไปสามสิบกว่าปี ในวันที่หยูหยิงเค่อสิ้นพระชนม์ เมืองกวนหยุนเพิ่งจะเป็นรูปเป็นร่างเท่านั้น ซึ่งเล็กกว่าปัจจุบันมากโข”

“หยูหยิงเค่อสิ้นพระชนม์ สิ่งที่เหลือทิ้งไว้ให้กับองค์รัชทายาทหยูหัวก็คือราชลัญจกรนี้ ในระยะเวลาหนึ่งพันปีให้หลัง ราชวงศ์ได้เปลี่ยนไปถึงห้าชั่วอายุคนแล้ว เมืองกวนหยุนได้ขยายออกจนมีรูปลักษณ์เฉกเช่นปัจจุบัน วัตถุโบราณทางวัฒนธรรมจำนวนมากได้หายไปกับกระแสของเวลา มีเพียงราชลัญจกรนี้เท่านั้นที่ยังอยู่จนถึงบัดนี้”

“ทว่าสิ่งที่น่าประหลาดใจก็คือ มิว่าจะเป็นราชวงศ์ใด ต่างก็มิมีบันทึกที่เกี่ยวข้องกับด้านในหอเทียนจีแห่งนี้ ดังนั้น…กระหม่อมจึงค้นหาสิ่งที่เป็นแก่นแท้มิได้เลยพ่ะย่ะค่ะ มีเพียงหนทางเดียว ก็คือใช้ราชลัญจกรนี้เปิดประตูด้านล่างของหอเทียนจี”

“ทว่ากระหม่อมมิแนะนำให้ฝ่าบาททรงทำเยี่ยงนั้นพ่ะย่ะค่ะ”