นายน้อยเจ้าสำราญ (逍遥小地主) นิยาย บท 1121

ตอนที่ 1121 สละบัลลังก์

ศึกใหญ่แห่งน่านน้ำหยวนตงเต้ากำลังจะเริ่มต้นขึ้น กองทัพเรือที่สามของฟู่เสี่ยวกวนกำลังแล่นอยู่ในมหาสมุทรอันเวิ้งว้าง

ณ สวนดอกไม้หลังวังหลวง เมืองกวนหยุนที่อยู่ห่างออกไป หยูเวิ่นหวินได้เรียกรวมพลเหล่าพี่สาวน้องสาวอีกครา นางได้เปิดประชุมเล็ก ๆ ขึ้นที่นี่

“สามีเอ่ยเอาไว้ก่อนจะออกเดินทาง คาดว่าการเดินทางครานี้จะใช้เวลานานถึงหนึ่งปีเต็ม เอ่ยได้ว่าช่วงเวลาที่สามีจะกลับมา น่าจะเป็นเดือนเก้าของปีหน้า”

สายตาของหยูเวิ่นหวินกวาดมองสีหน้าเป็นกังวลของพี่น้องทุกคน “จะให้บอกว่ามิต้องเป็นกังวลก็คงทำมิได้ วันนี้ที่เรียกทุกคนมารวมตัวกันมิใช่เพราะกังวลเกี่ยวกับสามี ทว่าเป็นเรื่องเส้นทางของตระกูลเรานับจากนี้”

“สามีได้ตัดสินใจแล้ว ปีหน้าจะเป็นปีที่หนึ่งของแผนพัฒนาห้าปีฉบับที่สองของประเทศต้าเซี่ย สามีได้มอบแผนการนี้ให้กับสามสำนักแล้ว ข้าคิดว่าเดือนเก้าปีหน้าหลังจากที่เขากลับมา อย่างมากที่สุดก็ใช้เวลาอีกครึ่งปีในการสำเร็จแผนพัฒนาห้าปีฉบับที่สองนี้ เอ่ยได้ว่าต้นปีที่สี่ของรัชสมัยต้าเซี่ย เกรงว่าเขาจะประกาศสละราชบัลลังก์”

“ข้าขอมิปิดบังพวกเจ้า สามีได้เขียนราชโองการสืบทอดราชบัลลังก์แล้ว ทว่าข้ามิทราบเนื้อหาด้านในว่าสามีจะสละราชบัลลังก์นี้ให้แก่ผู้ใด”

“เรื่องที่จะสนทนากันในวันนี้ก็คือเรื่องนี้ พวกเราต่างก็เป็นพี่น้องกัน ในยามที่เสด็จแม่จากไปก็ได้กำชับเอาไว้หลายต่อหลายครา ว่าพวกเราจะต้องสามัคคีกัน ห้ามก่อเรื่องทะเลาะภายในวังเป็นอันขาด”

“ดังนั้น มิว่าสามีจะมอบราชบัลลังก์นี้ให้กับลูกของผู้ใด ข้าก็หวังว่าพวกเจ้าจะมิใส่ใจเรื่องนี้”

“สามีจากไป ข้าย่อมติดตามเขาไปอย่างแน่นอน พวกเจ้าก็ทำการตัดสินใจด้วยตนเองเถิด”

“กลุ่มจินเฟิ่งต้าเซี่ย ข้าได้หารือกับชูหลานมาบ้างแล้ว ภายภาคหน้าจะมอบอำนาจให้ตระกูลหลี่เป็นผู้จัดการ เพราะพวกข้ามิทราบว่าสามีจะเดินทางไปยังแห่งหนใด แต่ก็พอจะคาดเดาได้”

ทันใดนั้นซูซูก็นึกถึงวันที่อยู่บนเขาหานซาน คำเอ่ยเหล่านั้นที่ฟู่เสี่ยวกวนเอ่ยตอนอยู่ในเรือนหยุนชิงพรั่งพรูเข้ามาในโสตประสาท

ตำแหน่งรัชทายาทคาดว่าน่าจะตกเป็นของอู๋เทียนซื่อบุตรชายของอู๋หลิงเอ๋อร์ สามียังเอ่ยอีกว่าจะออกเดินทางไกล เพื่อตามหาสถานที่สงบ ๆ และจะใช้ชีวิตเป็นเพียงเศรษฐีที่ดินเท่านั้น

นางมิได้เอ่ยสิ่งเหล่านี้ออกไป เยี่ยงไรก็เกี่ยวข้องกับการสืบทอดราชบัลลังก์ จากนั้นหยูเวิ่นหวินก็ได้เอ่ยต่อว่า

“ตั้งแต่ท่านสามีก้าวออกมาจากหลินเจียง แท้จริงแล้วพวกเราต่างก็ทราบกันดี สิ่งที่เขายังคงคำนึงหาคือช่วงเวลาที่ได้เป็นคุณชายเศรษฐีที่ดินแห่งหลินเจียง”

“ดังนั้นหลังจากที่ท่านสามีเกษียณ คาดว่าจะว่าจ้างผู้เช่าที่นาจำนวนมากอีกครา คาดว่าเขาจะกลับไปเป็นเศรษฐีที่ดินอีกหน เรื่องนี้ข้าอยากจะหารือกับทุกคนสักเล็กน้อย หวางเอ้อ คิดว่าพวกเจ้าคงจะทราบกันดี เขาเคยเป็นผู้เช่าที่นาที่ซีซานของสามีมาก่อน”

“สิ่งที่ข้าคิดไว้ก็คือ จะลองถามหวางเอ้อดีหรือไม่ หากสามีกลับไป เขาจะยินยอมพาอดีตชาวบ้านของซีซานติดตามสามีกลับไปด้วยหรือไม่”

“นอกจากนี้เรื่องความปลอดภัย ไป๋ยู่เหลียนผู้ที่อยู่ข้างกายของท่านสามี บัดนี้เขาได้กลายเป็นแม่ทัพใหญ่ของประเทศต้าเซี่ยแล้ว เกรงว่าหากจากไปจะมิเหมาะสมเท่าใดนัก เยี่ยงนั้นก็ถามหนิงซือเหยียนแทนเถิด บัดนี้เขาก็เป็นปรมาจารย์แล้วเช่นกัน ในอดีตเขาก็ปักใจอยากเป็นยามเฝ้าประตูให้กับสามีมาโดยตลอด”

“สิ่งที่ข้าพอจะคิดได้ก็คร่าว ๆ ประมาณนี้ จากที่ดูแล้วยังเหลือเวลาอีกหนึ่งปี ทว่าช่วงเวลาหนึ่งปีมักจะผ่านไปอย่างรวดเร็ว พวกเราจะต้องทำการเตรียมพร้อมล่วงหน้าก่อนท่านสามีจะเกษียณ”

ต่อจากนี้ สตรีทั้งสิบคนก็สนทนากันอย่างครื้นเครง

สิ่งที่ทำให้ต่งชูหลานอิ่มเอมใจเป็นอย่างมากก็คือ มิมีผู้ใดคิดอยากอยู่ในวังหลวงนี้แม้แต่ผู้เดียว พวกนางยินยอมที่จะติดตามสามีไปด้วย

ชาวยุทธเยี่ยงสวี่ซินเหยียน ซูซูและจางเพ่ยเอ๋อร์ ต่างก็รู้สึกตื่นเต้นมากยิ่งนัก ต่างก็รู้สึกว่าสิ่งที่สามีเลือกนั้นเป็นสิ่งที่ถูกต้อง รู้สึกว่าการที่ครอบครัวใหญ่สามารถใช้ชีวิตได้อย่างผ่อนคลายในสถานที่ที่มิมีผู้ใดรู้จักต่างหาก ถึงจะเป็นสิ่งที่สมบูรณ์แบบที่สุด

…..

…..

สิ่งที่เสนาบดีอาวุโสทั้งสามสามารถทำได้มีเพียงให้แต่ละท้องที่ให้ความร่วมมือในการสำรวจภูมิภาคของศูนย์วิจัยวิทยาศาสตร์ วางรางให้อยู่ในทิศทางที่กำหนด ส่วนที่เหลือนั้น…พวกเขาต่างก็มิเข้าใจ

นอกจากนี้ยังมีอีกหลาย ๆ ด้าน รองรับไปถึงด้านการทหาร วัฒนธรรม เศรษฐกิจและด้านอื่น ๆ

มีหลายคราที่หนานกงอี้หยู่มักจะหวนคิดถึงคำถามหนึ่ง ฝ่าบาทพระองค์นี้ เหตุใดสมองของพระองค์ถึงได้เข้าใจสิ่งต่าง ๆ มากมายถึงเพียงนี้ ?

ตอนนั้นจักรพรรดิเหวินทำทุกวิถีทางที่จะสละบัลลังก์ให้แก่ฟู่เสี่ยวกวน จนถึงขั้นสังหารบุตรชายอีกสองคนของตนเองอย่างมินึกเสียดาย หรือจักรพรรดิเหวินจะทราบว่าฟู่เสี่ยวกวนมีความสามารถที่ยิ่งใหญ่เพียงนี้กัน ?

ในตอนนั้นเองจัวอี้สิงก็ได้ยกถ้วยชาขึ้นมา ทันใดนั้นเขาก็หัวเราะออกมา “ข้าอายุมากแล้ว เดิมทีคิดว่าจะสามารถทำงานเพื่อประเทศต้าเซี่ยได้อีกหลายปี ทว่าในช่วงเวลาเหล่านี้ทำให้ข้าต้องมานั่งครุ่นคิดซ้ำไปซ้ำมา ถึงได้รู้สึกว่าข้านั้นมิเหมาะกับการพัฒนาของประเทศต้าเซี่ยแล้ว”

“นโยบายใหม่ที่ฝ่าบาททรงดำเนินการในแต่ละข้อ ต่างก็ต้องมาอธิบายให้พวกเราฟังโดยละเอียด ในบางเรื่องยังต้องอธิบายหลาย ๆ ครา เพราะพระองค์กลัวว่าพวกเราจะมิสามารถเข้าใจได้ แท้จริงแล้วพวกเราก็มิสามารถทำความเข้าใจได้จริง ๆ นั่นแหละ”

“บัดนี้เรือลำใหญ่ที่ชื่อต้าเซี่ยกำลังเร่งความเร็ว ทว่าข้ากลับรู้สึกว่ามิเพียงแต่ตนเองจะมิสามารถเพิ่มความแข็งแกร่งให้กับเรือใหญ่ลำนี้ได้แล้ว กลับไปดึงเชือกเพื่อรั้งมันไว้อีก”

“ดังนั้น…หลังจากที่ฝ่าบาทเสด็จกลับมาแล้ว ข้าจะขอเกษียณ”

ในกลุ่มของเสนาบดีอาวุโสทั้งสาม จัวอี้สิงและหนานกงอี้หยู่มีอายุมากที่สุด หนานกงอี้หยู่ที่ได้ยินดังนั้น ก็นึกอยากเกษียณขึ้นมาเช่นกัน

“ใช่ ! เหมือนกับบทความเยาวชนราชวงศ์หยูกล่าวที่ฝ่าบาททรงประพันธ์ขึ้นมา ประเทศต้าเซี่ยก็เหมือนกับแสงสีแดงแรกแย้มของดวงสุริยา ทว่าพวกเรานั้น…กลับกลายเป็นอาทิตย์อัสดง ดังนั้นพวกเราจะไล่ตามฝีพระบาทของฝ่าบาททันได้เยี่ยงไร ? ”

เขาถอนหายใจออกมายาวเหยียดก่อนจะลุกขึ้นยืน “สมควรถอนตัวให้เหล่าชายหนุ่มพวกนั้นขึ้นมาแทนที่อย่างแท้จริง ไปเถิด…กลับไปวิเคราะห์แผนพัฒนาระยะห้าปีฉบับที่สองกันต่อเถิด ! ”