นายน้อยเจ้าสำราญ (逍遥小地主) นิยาย บท 1127

ตอนที่ 1127 ชัยชนะครายิ่งใหญ่

ฟู่เสี่ยวกวนจึงพักอยู่ที่เรือนแห่งนี้

ในคืนนั้นเองที่หยูซูหรงและยิงฮวาได้ทราบถึงตัวตนสามีของเถิงหยวนจี้เซียงที่เป็นตายเยี่ยงไรก็มิยอมหลุดปาก คาดมิถึงว่าจะเป็นฟู่เสี่ยวกวน !

พวกนางคิดว่าเถิงหยวนจี้เซียงจะยอมออกไปจากหยวนตงเต้า เพื่อไปยังเมืองกวนหยุนกับฟู่เสี่ยวกวน เพราะนี่ถือเป็นการกู้ชื่อเสียงที่ฟู่เสี่ยวกวนทำเพื่อเถิงหยวนจี้เซียง

ทว่าเถิงหยวนจี้เซียงกลับปฏิเสธ ฟู่เสี่ยวกวนก็มิได้บังคับแต่อย่างใด เขาอุ้มบุตรีที่นอนอยู่ในผ้าอ้อมที่เพิ่งจะอายุได้สองสามเดือน และเขายังได้ประทานชื่อให้กับนาง…ฟู่โอ่วหลาน

พบเจอกันโดยบังเอิญ รู้จักกันโดยบังเอิญ และร่วมหลับนอนกันโดยบังเอิญ

เถิงหยวนจี้เซียงย่อมดีใจเป็นอย่างมาก ในช่วงหลายวันต่อจากนั้น นางก็ได้ปรนนิบัติฟู่เสี่ยวกวนอย่างตั้งอกตั้งใจ เพื่อทำหน้าที่ภรรยาอย่างเต็มที่

นางได้ทำอาหารรสเลิศของหยวนตงเต้าหลายอย่างให้แก่ฟู่เสี่ยวกวน และได้บอกเล่าเรื่องราวประเพณีของอดีตแคว้นหลิวให้ฟู่เสี่ยวกวนได้ฟัง ยุคสมัยที่สงบสุขเยี่ยงนี้ ทำให้ทุกวันของเถิงหยวนจี้เซียงราวกับอยู่ในความฝันก็มิปาน

ห้าวันให้หลังความสงบสุขเช่นนี้ได้ถูกทำลายลงจากข่าวคราวที่มาถึง กองทัพเรือที่หนึ่งแห่งต้าเซี่ยได้เดินทางกลับมาแล้ว

สิ่งที่ตามกลับมาพร้อมกับกองทัพเรือที่หนึ่งก็คือข่าวดีของชัยชนะครายิ่งใหญ่ ข่าวนี้ได้แพร่กระจายไปทั่วทั้งเมืองเซียอี๋อย่างรวดเร็วราวกับไฟลามทุ่ง บัดนี้ได้มาถึงหูของฟู่เสี่ยวกวนแล้วเช่นกัน

ฟู่เสี่ยวกวนก้มหน้าลงไปหยอกล้อกับฟู่โอ่วหลานที่อยู่ในอ้อมกอด เด็กน้อยหัวเราะคิกคัก ฟู่เสี่ยวกวนก็ยิ้มกว้างมากเช่นกัน นี่คือบุตรีของเขา นี่คือหลักฐานการคงอยู่ในโลกใบนี้ของเขา และก็เป็นความกังวลของเขาเช่นกัน

“ข้าต้องไปกองบัญชาการทหารเรือที่หนึ่ง คาดว่ากองทัพเรือจะออกเดินทางหลังจากที่ซ่อมแซมเรือเสร็จในสองสามวันนี้…” เขาส่งฟู่โอ่วหลานคืนให้กับเถิงหยวนจี้เซียง และเอ่ยถามขึ้นมาอีกครา “ดังนั้น…เจ้าพาลูกไปอยู่ที่เมืองกวนหยุนดีหรือไม่ ? ”

เถิงหยวนจี้เซียงลูบปอยผมที่ตกมาจากหลังใบหู ยกยิ้มบาง ๆ พลางก้มหน้ามองบุตรีที่อยู่ในอ้อมกอด “โอ่วหลาน…คือความสุขของข้า ข้ารู้สึกว่าในตอนนี้ก็ดีมากแล้ว จำต้องเพิ่มจำนวนโรงงานกระป๋องอีกสักเล็กน้อย ข้าอยากจะเปิดโรงงานกระป๋องไปทั่วทุกที่ในหยวนตงเต้าเพคะ”

นางบิดตัวเล็กน้อย เขย่าทารกในอ้อมกอดไปมา สีหน้าเปี่ยมล้นไปด้วยประกายของคนเป็นแม่ จากนั้นก็เอ่ยต่ออีกว่า “รอหลังจากที่ท่านกลับมาแล้ว ข้าคิดว่าการจัดวางโรงงานกระป๋องก็คงจะเสร็จสมบูรณ์แล้วเช่นกัน ข้าจะคอยรักษากิจการนี้ไว้เพื่อโอ่วหลาน ในอนาคตโรงงานเหล่านี้จะกลายเป็นสินสมรสของโอ่วหลานเพคะ”

ฟู่เสี่ยวกวนนิ่งเงียบไปชั่วอึดใจ ในช่วงหลายวันมานี้เขาสัมผัสได้ถึงความอ่อนโยนและความเพียบพร้อมของเถิงหยวนจี้เซียง ทั้งยังสัมผัสได้ถึงจิตวิญญาณที่ต้องการยืนหยัดด้วยตนเองจากสตรีที่ท่าทางอ่อนแอผู้นี้ ดังนั้นเขาจึงมิได้บีบบังคับแต่อย่างใด

“…ในเมื่อเจ้าได้ตัดสินใจแล้ว เยี่ยงนั้นหลังจากที่ข้ากลับมา ข้าจะมาเยี่ยมเจ้าอีกครา”

“เพคะ”

ฟู่เสี่ยวกวนก้าวเท้าเดินออกไปจากเรือนหลังนี้ เถิงหยวนจี้เซียงจ้องมองแผ่นหลังที่หายลับไป นางมองอยู่เนิ่นนาน จนกระทั่งฟู่โอ่วหลานที่อยู่ในอ้อมอกโวยวายขึ้นมา นางถึงได้ดึงสายตากลับมา

“ไอหยา…เสี่ยวโอ่วหลานหิวแล้วเยี่ยงนั้นหรือ แม่ป้อนนมให้เจ้านะ”

…..

…..

ข่าวชัยชนะครายิ่งใหญ่ของกองทัพเรือที่หนึ่งได้กระจายไปทั่วทั้งเมืองเซียอี๋ราวกับไฟที่กำลังลุกโชน

ผู้คนในเมืองเซียอี๋ต่างก็วิ่งไปพลางป่าวประกาศไปพลางอย่างคึกคัก เมืองเล็ก ๆ ริมฝั่งคึกคักขึ้นมาทันตาเห็น

“ชนะแล้ว ! ชัยชนะครายิ่งใหญ่ของกองทัพเรือที่หนึ่งแห่งประเทศต้าเซี่ย ! ”

“พวกฝูหล่างจีถูกกองทัพเรือที่หนึ่งของพวกเราโจมตีจนเผ่นแน่บไปแล้ว กองทัพเรือที่หนึ่งแทบจะกวาดล้างเรือรบของศัตรูไปจนหมดสิ้น”

“กองเรือรบฝูหล่างจีมากันถึง 100 ลำจริง ๆ หรือ ? กองทัพเรือที่หนึ่งของพวกเรามีเรือรบเพียง 18 ลำเท่านั้น เช่นนั้นเหลือกลับมากี่ลำกัน ? ”

“ฮึ ๆ ลูกพี่ลูกน้องของข้าเป็นมือยิงกระสุนบนเรือโม่โจวห้าวของกองทัพเรือที่หนึ่ง พวกเราสูญเสียเรือรบไปเพียง 2 ลำเท่านั้น ทว่าสามารถทำลายเรือรบของศัตรูได้มากถึง 90 ลำ เจ้าว่านี่มิใช่ชัยชนะที่ยิ่งใหญ่เยี่ยงนั้นหรือ ? ”

“เจ้ารีบซ่อมเรือก่อนเถิด จงให้เหล่าทหารพักผ่อนให้เต็มที่ในสองวันนี้ ให้ทหารแนวหลังเติมกระสุนให้เต็ม คาดว่าพรุ่งนี้เผิงหลางก็คงจะมาถึงแล้วเช่นกัน ข้าคิดว่าฝ่าบาทคงจะออกเดินทางในไม่กี่วันนี้แล้ว”

จั่วมู่ถูฝ่ามือไปมา รอยยิ้มกริ่มผุดขึ้นมาบนใบหน้าซื่อ ๆ อีกครา “ฮึ ๆ ข้าได้วางแผนเอาไว้เนิ่นนานแล้ว ซานเตาเอ๋ย ศึกทางทะเลครานี้ ได้กำไรมาเยอะมากยิ่งนัก เจ้าอยากฟังหรือไม่ ? ”

“อยาก ! ”

กองทัพเรือที่สามของเฮ้อซานเตายังมิเคยได้ออกรบอย่างเป็นทางการมาก่อน เขาจ้องมองไปที่จั่วมู่อย่างคาดหวัง ทว่าจั่วมู่กลับเลิกคิ้วขึ้นพลางเอ่ยว่า “ไอหยา…หอซื่อฟางของเมืองเซียอี๋มีสุราเลิศรสเยี่ยงซีซานเทียนฉุนอยู่ด้วย ทั้งยังมีอาหารรสเลิศที่แตกต่างจากเมืองกวนหยุน…”

“คืนนี้ข้าจะเลี้ยงเจ้าเอง ตกลงหรือไม่ ? ”

“ข้าจะอธิบายเรื่องนี้ให้เจ้าฟังในคืนนี้”

“จั่วมู่… ! ”

“ไอหยา ข้ายังมีธุระที่ค่ายทหารอยู่เลย เจอกันค่ำนี้ ! ”

จั่วมู่หันหลังเดินจากไป เฮ้อซานเตาขบกรามอย่างนึกชิงชัง เขาเกือบจะชักดาบออกมาแล้วด้วยซ้ำ ทว่าทันใดนั้นก็อารมณ์ดีขึ้นมา

ตอนที่จั่วมู่เพิ่งจะก้าวเท้าไปได้สองก้าว เขาก็จำต้องหยุดฝีเท้าลงเช่นกัน เพราะฟู่เสี่ยวกวนมาถึงแล้ว

“กระหม่อมผู้บัญชาการกองทัพเรือที่หนึ่งแห่งต้าเซี่ย…จั่วมู่ขอเข้าพบฝ่าบาทพ่ะย่ะค่ะ ! ”

จั่วมู่ยังมิทันได้ถอดชุดเกราะออกเลยด้วยซ้ำ เขายกมือขึ้นคำนับพลางเอ่ยทักทาย ฟู่เสี่ยวกวนโบกมือไปมาแล้วเอ่ยด้วยรอยยิ้ม “แม่ทัพจั่ว คุณงามความดีของชัยชนะที่ยิ่งใหญ่ในครานี้จะขาดเจ้ามิได้เลย มา ๆ ๆ เล่าสถานการณ์ของสงครามครานี้ให้ข้าฟังโดยละเอียดสักหน่อยสิ”

เฮ้อซานเตาหัวเราะเยาะขึ้นมาทันพลัน จั่วมู่จ้องมองเฮ้อซานเตาเขม็งอย่างนึกเข่นเขี้ยว จากนั้นก็เดินนำฟู่เสี่ยวกวนเข้าไปยังห้องประชุมของกองทัพเรือที่หนึ่ง