นายน้อยเจ้าสำราญ (逍遥小地主) นิยาย บท 1126

ตอนที่ 1126 คนรู้จัก

“ประเทศที่งดงามเยี่ยงนี้ หากสามารถกลับมาได้…ก็จงกลับมา ! ”

ฟู่เสี่ยวกวนพยักหน้าอย่างจริงจังพลางเอ่ยว่า “ประเทศแห่งนี้นับว่าเป็นบ้านของข้า หากกลับมาได้ ข้าจะกลับมาอย่างแน่นอน ! ”

เขาอาศัยอยู่ในโลกใบนี้มา 9 ปีแล้ว เขาได้หลอมรวมเป็นหนึ่งเดียวกับโลกใบนี้ไปแล้ว จนถึงขั้นปิดกั้นโลกใบเดิมเอาไว้ เขาแทบจะมิได้นึกถึงมันเลยด้วยซ้ำ

ในโลกใบนี้ ความรู้สึกภาคภูมิใจที่เขามีมิใช่เพราะตนรวบรวมอาณาจักรได้ใหญ่โต มิใช่เพราะประชากรมากมายในต้าเซี่ยมีอาหารกินจนอิ่ม มีเครื่องนุ่งห่มที่อบอุ่นและมีที่อยู่อาศัยเป็นหลักแหล่ง แต่เป็นเพราะภรรยากับลูก ๆ ทั้งหลายที่รักเขาต่างหาก

ทุกคนเป็นรากฐานของเขา

และเป็นสิ่งที่เขาผูกพันในโลกใบนี้ที่สุด

ความคิดนี้ทำให้เขารู้สึกลังเลที่จะเปิดชั้นสิบแปดของหอเทียนจี เขาเห็นแก่ตัวเกินไปหรือไม่ ?

สถานที่แห่งนั้นคู่ควรให้เขาเอาชีวิตเข้าไปเสี่ยงเยี่ยงนั้นหรือ ?

ทว่าความคิดที่จะไปเสาะหาความจริงจากสถานที่แห่งนั้นก็ผุดขึ้นมาราวกับหน่อไม้หลังฝนตก ในใจของเขามีความคิดแฝงขึ้นมาว่า ได้ผ่านมาแล้วพันปี แม้ว่าสถานที่แห่งนั้นจะอันตราย ทว่าก็คงจะลดน้อยลงมาบ้างแล้ว

ข้าเพียงแค่ไปดูเท่านั้น จากนั้นก็จะกลับมา

ฟู่เสี่ยวกวนยืนอยู่ที่หน้าประตูเรือนหลังหนึ่งในตรอกเจียงหนาน ณ เมืองเซียอี๋ เขาสูดหายใจเข้าลึกและได้ละทิ้งเรื่องราวเหล่านี้เอาไว้เบื้องหลัง จากนั้นก็ทำการเคาะประตู

เรือนหลังนี้เป็นของเถิงหยวนจี้เซียง !

……

ฤดูใบไม้ร่วงในหยวนตงเต้าค่อนข้างหนาวเย็น

เรือนทางทิศตะวันตกของเรือนหลัก มีแสงสีแดงส่องผ่านหน้าต่างออกมา ด้านนอกเป็นต้นยิงฮวาที่กำลังผลัดใบ บนต้นมีดอกเหลืออยู่เพียงเล็กน้อยเท่านั้น ดูเหมือนว่าใต้ต้นจะมีกลีบดอกกองทับถมกันมากมาย

เถิงหยวนจี้เซียงกำลังต้มชาอยู่หนึ่งกา ผู้ที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามนางก็คือยิงฮวาอดีตองค์หญิงแห่งแคว้นหลิว และหยูซูหรงอดีตองค์หญิงใหญ่แห่งราชวงศ์หยู

“ได้ยินมาว่าวันนี้ฝ่าบาทเสด็จมาที่เซียอี๋เยี่ยงนั้นหรือ ? ” ยิงฮวาถือถ้วยน้ำชาพลางจ้องมองเถิงหยวนจี้เซียงก่อนจะเอ่ยถามขึ้นมาหนึ่งประโยค

มือของเถิงหยวนจี้เซียงที่จับหูกาน้ำชาอยู่ชะงักและสั่นเทาเล็กน้อย นางพยักหน้ารับพลางตอบว่า “อืม…ได้ยินว่าเสด็จมาที่นี่และยังได้ยินมาว่าครานี้เขาจะออกรบทางไกลด้วยตนเอง”

หยูซูหรงขมวดคิ้วเข้าหากันเล็กน้อย ในสามคนนี้ นับว่านางเข้าใจความคิดของฟู่เสี่ยวกวนดีที่สุดแล้ว

บัดนี้ต้าเซี่ยกำลังเข้าที่เข้าทาง เจ้าหมอนี่คงจะอยู่มิติดอีกแล้ว เขามิกลัวจริง ๆ หรือว่าตอนที่เขามิอยู่ ประเทศจะเกิดความวุ่นวายขึ้นมา ?

บัดนี้ทหารต้าเซี่ยมิมีผู้ใดสามารถเทียบเคียงได้ ต่อให้คนเหล่านั้นต้องการสร้างความวุ่นวาย ก็ควรจะพิจารณาความสามารถของตนเองเสียก่อน

ดังนั้น ในช่วงระยะเวลาสั้น ๆ นี้ต้าเซี่ยคงมิมีปัญหาใหญ่ใดเกิดขึ้น ทว่าเถิงหยวนจี้เซียงเอ่ยว่าในมหาสมุทรนั้นยากเกินคาดเดา หากพบเข้ากับสภาพอากาศที่เลวร้าย ผลที่ตามมาก็ยากเกินกว่าจะคาดคิด เจ้าหมอนี่ใจกล้าถึงเพียงนี้เชียวหรือ ?

หากว่าเขาตกตายไป…ต้าเซี่ยจะยังมั่นคงเช่นนี้อยู่หรือไม่ ?

หากว่าเขาตกตายไปจริง ๆ จะสามารถฟืนคืนราชวงศ์หยูได้อีกหรือไม่ ?

ความคิดนี้ทำให้หยูซูหรงสะดุ้งขึ้นมาทันใด หลายปีมานี้…นางมิได้รบเร้าให้หยูเวิ่นเทียนฟื้นคืนราชวงศ์หยู เนื่องจากหยูเวิ่นเทียนชื่นชมฟู่เสี่ยวกวนมากยิ่งนัก อีกทั้งยังจงรักภักดีต่อเขา

นี่คือมารยาทในครัวเรือน มิได้เกี่ยวข้องกับจักรพรรดิและราษฎรแต่อย่างใด ทว่ากลับทำให้หยูซูหรงสะดุ้งโหยง เยี่ยงไรเสียเขาก็เป็นถึงองค์จักรพรรดิ !

หยูซูหรงรีบลุกขึ้นยืนแล้วคารวะกลับ “ถวายพระพรฝ่าบาท ! ”

กาน้ำชาในมือของเถิงหยวนจี้เซียงร่วงหล่นลงสู้พื้นเสียงดังเคร้ง ! ดูเหมือนว่าหัวใจของนางกำลังเต้นระรัว นางหันหลังกลับไปมองด้วยสีหน้าตื่นตระหนก จากนั้นก็ก้มลงกราบ

“หม่อมฉันเถิงหยวนจี้เซียง ถวายพระพรฝ่าบาทเพคะ ! ”

“เอาล่ะ ! พวกเจ้าอย่าได้มากพิธีไปเลย ลุกขึ้นเถิด ขอน้ำชาให้ข้าสักแก้ว”

ฟู่เสี่ยวกวนนั่งลงข้าง ๆ เถิงหยวนจี้เซียงอย่างเป็นธรรมชาติ ดวงตาของยิงฮวาแทบจะหลุดออกจากเบ้า นางลืมแม้กระทั่งคารวะเขา

เป่ยหวังฉวนและหนิงซือเหยียนยืนอยู่ข้างหลังฟู่เสี่ยวกวน สวี่ซินเหยียนนั่งอยู่ซ้ายมือของหยูซูหรง

“ท่านป้า…หนึ่งปีแล้วนับจากที่พบกันคราสุดท้ายในเมืองจินหลิง ท่านคงจะมิรู้ว่าในใจของข้านั้นยังซาบซึ้งที่ท่านป้าเคยดูแลข้า”

ฟู่เสี่ยวกวนทำลายบรรยากาศที่อึดอัดลง เขาเอ่ยออกมาอย่างเป็นธรรมชาติว่า “แท้ที่จริงพวกท่านอาจจะมิรู้ว่า เมื่อคราที่อยู่ในหลินเจียงเป็นช่วงเวลาที่ข้ามีความสุขมากที่สุด อาทิเช่น ทำการค้าหรือทำสงครามที่เจี้ยนเหมิน”

“ในวันนี้ที่ข้าเดินทางมา เป็นไปตามที่พวกท่านคิดเอาไว้ ข้าต้องการจะออกไปดูว่าอีกฟากของทะเลมีอันใดบ้างและคิดว่าจะใช้โอกาสนี้ลงนามการค้าระหว่างประเทศด้วย”

“ในครานี้ข้าคงต้องใช้เวลานานกว่าเดิมสักหน่อย หากว่าสามารถลงนามการค้าได้อย่างราบรื่น มิเพียงแค่ที่หยวนตงเต้าจะได้รับโอกาสทางการค้า ทว่าทั้งต้าเซี่ยจะได้รับผลกำไรนี้ด้วย”

“ดังนั้นนี่คือหน้าที่อันยิ่งใหญ่ซึ่งส่งผลต่ออนาคต ข้าจึงต้องออกเดินทางไปด้วยตนเอง”

เมื่อเอ่ยจบ เขาก็หันไปทางเถิงหยวนจี้เซียง ท่ามกลางสายตาตกตะลึงของยิงฮวาและหยูซูหรง เขาได้จับมือของเถิงหยวนจี้เซียงมากุมไว้ ยิ้มแล้วเอ่ยว่า “หยวนตงเต้าอากาศหนาวเหน็บมากยิ่งนัก ฤดูหนาวในเมืองกวนหยุนอากาศดีกว่าเล็กน้อย เจ้ายินดีจะไปยังเมืองกวนหยุนกับข้าหรือไม่ ? ”