นายน้อยเจ้าสำราญ (逍遥小地主) นิยาย บท 1125

ตอนที่ 1125 ราตรีที่มืดมิด

“ดังนั้น สุดท้ายแล้วข้าถือเป็นแม่ของเจ้าหรือไม่ ? ”

สวี่หยุนชิงจ้องมองไปที่ใบหน้าของฟู่เสี่ยวกวนเขม็ง ฟู่เสี่ยวกวนเก็บกระดาษหนังแกะลงไป ทว่ามิกล้าสบตากับสวี่หยุนชิง

เขาทำเพียงพยักหน้าเบา ๆ สูดลมหายใจเข้าลึกพลางเอ่ยว่า “เดิมทีท่านคือมารดาของข้า ! ”

รอยยิ้มผุดขึ้นมาบนใบหน้าของสวี่หยุนชิง นางดึงสายตากลับมา และมองออกไปนอกรถม้า

ข้านอกได้มืดมิดแล้ว แสงไฟสว่างไสวไปทั่วทั้งเมืองเซียอี๋

ฟู่เสี่ยวกวนได้ให้คำตอบกับนางแล้ว และนางก็ได้รับคำตอบที่นางอยากได้แล้ว เรื่องราวทั้งหมดนี้ราวกับละครก็มิปาน จิตใจของเขามิใช่บุตรชายของตน แต่ร่างกายของเขายังคงเป็นบุตรชายของตน

คำเอ่ยนี้ขัดแย้งกัน แต่ก็เป็นไปตามที่สวี่หยุนชิงคิดไว้ทั้งหมด

เรื่องนี้มิใช่เรื่องสำคัญอีกต่อไป สีหน้าของฟู่เสี่ยวกวนได้แสดงให้เห็นแล้วว่าเขาคือคนที่สวรรค์ลิขิต !

นางบีบแขนเสื้อตนเองเบา ๆ โดยที่มิอาจสังเกตเห็นได้ ข้างในนั้นมีกระดาษหนังแกะอยู่อีกหนึ่งใบ ซึ่งเป็นข้อความลับเช่นกัน ซึ่งถูกจารึกไว้โดยปรมาจารย์ของสำนักเต๋า

“สิ่งที่เรียกว่าคนที่สวรรค์ลิขิต ก็คือคนที่ถูกส่งมาจากสถานที่ไกลแสนไกล”

“พวกเขาเข้าใจในอารยธรรมที่ล้ำหน้ากว่า พวกเขามีความคิดที่ล้ำหน้ากว่ายุคสมัย”

“หากพวกเขาเป็นอันตรายต่อสังคม ก็จะนำพาหายนะที่ใหญ่หลวงมาสู่สังคม หอเทียนจีเรียกพวกนั้นว่าผู้ทำลาย”

“หากพวกเขาเป็นประโยชน์ต่อมนุษยชาติ ก็จะผลักดันให้สังคมพัฒนาไปอย่างรวดเร็ว หอเทียนจีเรียกพวกเขาว่าผู้บุกเบิก”

“มิมีผู้ใดทราบว่าพวกเขามาได้เยี่ยงไรและมาเพื่อเหตุใด ? ”

“ทว่าการปรากฏตัวของผู้ที่สวรรค์ลิขิตทุกคน ใต้หล้านี้อาจจะถูกทำลายอย่างบ้าคลั่ง หรืออาจจะได้ต้อนรับการเปลี่ยนแปลงคราใหม่ก็ขึ้นอยู่ที่พวกเขาแล้ว”

“การคงอยู่ของสำนักเต๋า เพื่อสังหารผู้ทำลายและปกป้องผู้บุกเบิก”

เห็นได้ชัดว่าฟู่เสี่ยวกวนคือผู้บุกเบิก !

ซูฉางเซิงใช้ความตายของตนเอง เป็นการพิสูจน์ว่าฟู่เสี่ยวกวนคือผู้ที่สวรรค์ลิขิต ที่ชายอ้วนพาลูกศิษย์ของสำนักเต๋าทั้งแปดจากไป… มิใช่เพราะเขามิต้องเฝ้าปกป้องผู้บุกเบิกอีกต่อไปแล้ว ทว่าเป็นเพราะการคงอยู่ของชายอ้วน จะนำพาความยุ่งยากมาสู่ฟู่เสี่ยวกวนอย่างมิรู้จบ เรื่องยุ่งยากนี้ได้เกี่ยวข้องไปถึงความลับที่ยิ่งใหญ่ !

สวี่หยุนชิงลอบถอนหายใจยาว ทันใดนั้นก็เอ่ยขึ้นมายิ้ม ๆ “ลูกเอ๋ย เจ้าทราบหรือไม่ว่าเจ้ามีเลือดเนื้อเชื้อไขอยู่ด้านนอกอีกด้วย ? ”

ฟู่เสี่ยวกวนรู้สึกประหม่าขึ้นมาทันใด เขาย่อมทราบดี เถิงหยวนจี้เซียงที่อยู่เมืองเซียอี๋แห่งนี้ได้คลอดบุตรีให้เขาหนึ่งคน

“เรื่องนี้…เสด็จแม่ ข้าได้จัดการเรียบร้อยแล้ว”

“นางเป็นถึงองค์หญิงของประเทศต้าเซี่ยที่ยิ่งใหญ่ จะให้มาคลุกคลีอยู่กับสามัญชนได้เยี่ยงไร ทั้งยังเป็นสถานที่ห่างไกลอย่างหยวนตงเต้าอีกด้วย ! ”

“แต่ว่า…” ฟู่เสี่ยวกวนรู้สึกสับสนมากยิ่งนัก เรื่องระหว่างเขาและเถิงหยวนจี้เซียง มิได้เกิดขึ้นมาเพราะความรัก เยี่ยงไรเสียเขาก็ได้กระทำความผิดที่ผู้ชายหลาย ๆ คนได้กระทำกัน

เขามิเคยคิดที่จะรับเถิงหยวนจี้เซียงเข้าวังหลวงแล้วแต่งตั้งให้นางเป็นสนมเลย ที่เขามาในครานี้ก็เพราะต้องการพบเถิงหยวนจี้เซียงด้วยเช่นกัน หากเถิงหยวนจี้เซียงยินยอม เขาคิดว่าจะพาบุตรีของตนกลับไป

แน่นอนว่า หากเถิงหยวนจี้เซียงมิยินยอม เขาก็มิคิดจะใช้กำลัง

“ข้าได้มอบค่าชดเชยให้นางเป็นจำนวนมากแล้ว”