นายน้อยเจ้าสำราญ (逍遥小地主) นิยาย บท 1125

ตอนที่ 1125 ราตรีที่มืดมิด

“ดังนั้น สุดท้ายแล้วข้าถือเป็นแม่ของเจ้าหรือไม่ ? ”

สวี่หยุนชิงจ้องมองไปที่ใบหน้าของฟู่เสี่ยวกวนเขม็ง ฟู่เสี่ยวกวนเก็บกระดาษหนังแกะลงไป ทว่ามิกล้าสบตากับสวี่หยุนชิง

เขาทำเพียงพยักหน้าเบา ๆ สูดลมหายใจเข้าลึกพลางเอ่ยว่า “เดิมทีท่านคือมารดาของข้า ! ”

รอยยิ้มผุดขึ้นมาบนใบหน้าของสวี่หยุนชิง นางดึงสายตากลับมา และมองออกไปนอกรถม้า

ข้านอกได้มืดมิดแล้ว แสงไฟสว่างไสวไปทั่วทั้งเมืองเซียอี๋

ฟู่เสี่ยวกวนได้ให้คำตอบกับนางแล้ว และนางก็ได้รับคำตอบที่นางอยากได้แล้ว เรื่องราวทั้งหมดนี้ราวกับละครก็มิปาน จิตใจของเขามิใช่บุตรชายของตน แต่ร่างกายของเขายังคงเป็นบุตรชายของตน

คำเอ่ยนี้ขัดแย้งกัน แต่ก็เป็นไปตามที่สวี่หยุนชิงคิดไว้ทั้งหมด

เรื่องนี้มิใช่เรื่องสำคัญอีกต่อไป สีหน้าของฟู่เสี่ยวกวนได้แสดงให้เห็นแล้วว่าเขาคือคนที่สวรรค์ลิขิต !

นางบีบแขนเสื้อตนเองเบา ๆ โดยที่มิอาจสังเกตเห็นได้ ข้างในนั้นมีกระดาษหนังแกะอยู่อีกหนึ่งใบ ซึ่งเป็นข้อความลับเช่นกัน ซึ่งถูกจารึกไว้โดยปรมาจารย์ของสำนักเต๋า

“สิ่งที่เรียกว่าคนที่สวรรค์ลิขิต ก็คือคนที่ถูกส่งมาจากสถานที่ไกลแสนไกล”

“พวกเขาเข้าใจในอารยธรรมที่ล้ำหน้ากว่า พวกเขามีความคิดที่ล้ำหน้ากว่ายุคสมัย”

“หากพวกเขาเป็นอันตรายต่อสังคม ก็จะนำพาหายนะที่ใหญ่หลวงมาสู่สังคม หอเทียนจีเรียกพวกนั้นว่าผู้ทำลาย”

“หากพวกเขาเป็นประโยชน์ต่อมนุษยชาติ ก็จะผลักดันให้สังคมพัฒนาไปอย่างรวดเร็ว หอเทียนจีเรียกพวกเขาว่าผู้บุกเบิก”

“มิมีผู้ใดทราบว่าพวกเขามาได้เยี่ยงไรและมาเพื่อเหตุใด ? ”

“ทว่าการปรากฏตัวของผู้ที่สวรรค์ลิขิตทุกคน ใต้หล้านี้อาจจะถูกทำลายอย่างบ้าคลั่ง หรืออาจจะได้ต้อนรับการเปลี่ยนแปลงคราใหม่ก็ขึ้นอยู่ที่พวกเขาแล้ว”

“การคงอยู่ของสำนักเต๋า เพื่อสังหารผู้ทำลายและปกป้องผู้บุกเบิก”

เห็นได้ชัดว่าฟู่เสี่ยวกวนคือผู้บุกเบิก !

ซูฉางเซิงใช้ความตายของตนเอง เป็นการพิสูจน์ว่าฟู่เสี่ยวกวนคือผู้ที่สวรรค์ลิขิต ที่ชายอ้วนพาลูกศิษย์ของสำนักเต๋าทั้งแปดจากไป… มิใช่เพราะเขามิต้องเฝ้าปกป้องผู้บุกเบิกอีกต่อไปแล้ว ทว่าเป็นเพราะการคงอยู่ของชายอ้วน จะนำพาความยุ่งยากมาสู่ฟู่เสี่ยวกวนอย่างมิรู้จบ เรื่องยุ่งยากนี้ได้เกี่ยวข้องไปถึงความลับที่ยิ่งใหญ่ !

สวี่หยุนชิงลอบถอนหายใจยาว ทันใดนั้นก็เอ่ยขึ้นมายิ้ม ๆ “ลูกเอ๋ย เจ้าทราบหรือไม่ว่าเจ้ามีเลือดเนื้อเชื้อไขอยู่ด้านนอกอีกด้วย ? ”

ฟู่เสี่ยวกวนรู้สึกประหม่าขึ้นมาทันใด เขาย่อมทราบดี เถิงหยวนจี้เซียงที่อยู่เมืองเซียอี๋แห่งนี้ได้คลอดบุตรีให้เขาหนึ่งคน

“เรื่องนี้…เสด็จแม่ ข้าได้จัดการเรียบร้อยแล้ว”

“นางเป็นถึงองค์หญิงของประเทศต้าเซี่ยที่ยิ่งใหญ่ จะให้มาคลุกคลีอยู่กับสามัญชนได้เยี่ยงไร ทั้งยังเป็นสถานที่ห่างไกลอย่างหยวนตงเต้าอีกด้วย ! ”

“แต่ว่า…” ฟู่เสี่ยวกวนรู้สึกสับสนมากยิ่งนัก เรื่องระหว่างเขาและเถิงหยวนจี้เซียง มิได้เกิดขึ้นมาเพราะความรัก เยี่ยงไรเสียเขาก็ได้กระทำความผิดที่ผู้ชายหลาย ๆ คนได้กระทำกัน

เขามิเคยคิดที่จะรับเถิงหยวนจี้เซียงเข้าวังหลวงแล้วแต่งตั้งให้นางเป็นสนมเลย ที่เขามาในครานี้ก็เพราะต้องการพบเถิงหยวนจี้เซียงด้วยเช่นกัน หากเถิงหยวนจี้เซียงยินยอม เขาคิดว่าจะพาบุตรีของตนกลับไป

แน่นอนว่า หากเถิงหยวนจี้เซียงมิยินยอม เขาก็มิคิดจะใช้กำลัง

“ข้าได้มอบค่าชดเชยให้นางเป็นจำนวนมากแล้ว”

สวี่หยุนชิงจ้องฟู่เสี่ยวกวนเขม็ง จนถึงตอนนี้…นางเพิ่งเข้าใจถึงความคิดที่แท้จริงของฟู่เสี่ยวกวน

“ในเมื่อเจ้าคิดเช่นนี้ แม่ก็จะมิขวางให้เจ้าออกทะเลอีก”

“ทว่าตอนนี้ข้าได้เปลี่ยนความตั้งใจแล้ว… เรื่องการออกทะเลสามารถมอบหมายให้เฮ้อซานเตาไปทำภารกิจแทนได้ ข้า…พรุ่งนี้ข้าจะเดินทางกลับไปยังเมืองกวนหยุน”

สวี่หยุนชิงขมวดมุ่น “รีบกลับไปดูถึงเพียงนี้เชียวหรือ ? ”

“มิว่าจะช้าหรือเร็วเยี่ยงไรก็ต้องไปดูอยู่แล้ว สู้ไปเสียตั้งแต่ตอนนี้มิดีกว่าหรือ ? ”

“แม่จะไปกับเจ้าด้วย ! ”

ฟู่เสี่ยวกวนส่ายศีรษะเบา ๆ แล้วเอ่ยออกมาว่า “พรุ่งนี้เสด็จแม่ยังต้องคอยอยู่ปกปิดให้แก่ข้า เรื่องที่ข้าจะกลับไปยังเมืองกวนหยุน นอกจากเสด็จแม่แล้ว มิสามารถให้ผู้ใดรับรู้ได้อีก”

“หากข้ายังสบายดี ข้าจะกลับวังหลวงอย่างครึกโครมแน่นอน”

“แต่หากข้าขาดการติดต่อไปจริง ๆ …” ฟู่เสี่ยวกวนกุมมือของสวี่หยุนชิงเอาไว้ น้ำเสียงแปรเปลี่ยนไปจนหนักอึ้ง

“เหล่าภรรยาของข้า…ข้าอาวรณ์พวกนางมากยิ่งนัก หากข้ามิกลับออกมาอย่างแท้จริง ก็ต้องขอให้เสด็จแม่บอกกับพวกนางด้วย ให้บอกว่า…บอกว่าข้าถูกสังหารระหว่างการออกสำรวจครานี้”

ทันใดนั้นสวี่หยุนชิงก็รู้สึกเสียใจมากยิ่งนักที่บอกความลับนี้ให้แก่ฟู่เสี่ยวกวน

เดิมนางหวังว่าจะสามารถโน้มน้าวให้ฟู่เสี่ยวกวนถอยห่างออกไปได้ แต่คาดมิถึงว่าจะเป็นการผลักฟู่เสี่ยวกวนเข้าไปแทน

เมื่อเรื่องมาถึงตรงนี้ นางนิ่งเงียบอยู่เนิ่นนาน จนกระทั่งรถม้าได้หยุดลง นางถึงเอ่ยปากขึ้นมาหนึ่งประโยค “ประเทศที่งดงามเยี่ยงนี้ หากสามารถกลับมาได้…ก็จงกลับมา”