นายน้อยเจ้าสำราญ (逍遥小地主) นิยาย บท 1159

ตอนที่ 1159 รายงาน

ณ พระราชวัง แคว้นซูเฟิง

“ฝ่าบาท…นี่เป็นรายงานด่วนที่สายสืบของพวกเราส่งมาจากแคว้นเทียนเย่าพะยะค่ะ！”

“เกิดอันใดขึ้น ? แคว้นเทียนเย่าจะเข้ามารุกรานแคว้นของพวกเราเยี่ยงนั้นหรือ ? ” จักรพรรดิซูลี่ขมวดคิ้วเข้าหากันแน่น เพราะหากแคว้นเทียนเย่าบุกรุกเข้ามาอีกครา ศึกครานี้คงจะเป็นศึกที่สาหัสสากรรจ์น่าดู !

ขันทีผู้หนึ่งได้ส่งมอบรายงานฉบับนี้ให้แก่เขา เมื่อเขาเปิดอ่านก็ตื่นตกใจเสียจนสะดุ้งโหยง เหล่าเสนาบดีเมื่อเห็นดังนั้นก็ตื่นตกใจไปตาม ๆ กัน หรือว่าสิ่งที่ฝ่าบาททรงตรัสจะเป็นเรื่องจริง ?

“ต้องทำศึกอีกคราเยี่ยงนั้นหรือพ่ะย่ะค่ะ ? ”

“เยี่ยงนั้นต้องรีบรวบรวมเสบียงแล้ว ! ”

“แจ้งข่าวให้แคว้นซ่างหลัวทราบสักหน่อย จริงสิ ! แคว้นซ่างหลัวมีกองทัพต้าเซี่ยคอยหนุนหลังอยู่มิใช่หรือ ? ”

“หรือว่าพวกเราจะไหว้วานให้จักรพรรดิแคว้นซ่างหลัวขอร้องกองทัพต้าเซี่ยให้ออกรบแนวหน้าเพื่อทำลายความเหิมเกริมของแคว้นเทียนเย่าดี ? ”

เหล่าขุนนางกระซิบกระซาบกันเสียงดังเซ็งแซ่

ทว่าอยู่ ๆ ซูลี่ก็หัวเราะขึ้นมาอย่างกะทันหัน ทำเอาเหล่าเสนาบดีงุนงงไปตาม ๆ กัน พวกเขาหันไปมององค์จักรพรรดิโดยพร้อมเพรียง นี่มันเกิดอันใดขึ้นกันแน่ ?

“ข่าวดี…ช่างเป็นข่าวดีเสียจริง ! ”

ซูลี่ชูกระดาษรายงานขึ้นมาพลางเอ่ยว่า “แคว้นเทียนเย่าถูกกองทัพต้าเซี่ยทำลายล้างจนย่อยยับแล้ว ! ”

เขาประกาศรายงานด่วนเสียงดัง เขาคิดว่าเหล่าเสนาบดีด้านล่างต้องโห่ร้องด้วยความดีใจเป็นแน่ แต่คาดมิถึงว่าเมื่อสิ้นเสียงประกาศของเขา ขุนนางเหล่านี้จะเงียบกริบ

เสนาบดีเหล่านั้นรู้สึกว่ามันน่าเหลือเชื่อจนเกินไป มิมีผู้ใดเชื่อว่านี่คือเรื่องจริง

ที่พวกเขามิเชื่อก็มิได้ผิดอันใด เพราะแคว้นเทียนเย่าเป็นแคว้นที่แข็งแกร่ง มีผืนปฐพีอันกว้างใหญ่และอุดมสมบูรณ์ ทั้งยังเป็นแคว้นที่เทพพระเจ้าประทานภูเขาทองคำให้ถึงสามลูก

จักรพรรดิเทียนเย่าก็ยังหนุ่มยังแน่น เขามีกองทัพเทียนเย่าที่มีทหารมากถึง 100,000 นาย ทั้งยังถูกขนานนามว่าเป็นกองทัพไร้พ่ายอีกต่างหาก กองทัพต้าเซี่ยเพียงแค่ 3,000 นายบุกรุกและทำลายแคว้นเทียนเย่า เหมือนจะเกินจริงไปสักหน่อย…

ครานี้ซูลี่ถึงได้สติกลับคืนกลับมา อ่า…หรือว่านี่จะเป็นข่าวปลอม !

พวกสายสืบต้องเข้าใจอันใดผิดเป็นแน่ เรื่องจริงมันควรจะเป็นกองทัพต้าเซี่ย 3,000 นายบุกเข้าไปยังแคว้นเทียนเย่า จากนั้นพวกเขาก็ถูกแคว้นเทียนเย่าทำลายจนราบมากกว่าสิ !

ซูลี่ถอนหายใจยาวออกมา ข่างเถิด ! วางเรื่องนี้เอาไว้ก่อน มาถกเถียงเรื่องการบ้านการเมืองดีกว่า

“คณะของราชทูตที่เดินทางไปยังแคว้นซ่างหลัวได้ส่งรายงานกลับมาแล้ว” รายงานฉบับก่อนหน้าร่วงลงมาจากมือของซูลี่ ทั้งยังถูกเขากระทืบซ้ำอีกสองครา เขาหยิบจดหมายหนึ่งฉบับที่วางอยู่บนโต๊ะขึ้นมาอ่าน

“แคว้นซ่างหลัวเริ่มมีการอพยพประชาการเข้าไปอยู่อาศัยบนที่ราบอาลันล่าแล้ว ว่ากันว่านี่คือพระราชดำริของจักรพรรดิแห่งต้าเซี่ย ที่ราบอาลันล่านั้นมีพื้นที่กว้างใหญ่ไพศาล เป็นศูนย์รวมของแม่น้ำหลายสายที่ไหลผ่าน เป็นพื้นที่เขียวชอุ่ม ตามนโยบายเดิมของแคว้นซูเฟิงก่อนหน้านี้ ข้าจะต้องแย่งชิงพื้นที่อุดมสมบูรณ์แห่งนั้นมาให้ได้”

“นโยบายของแคว้นมิอาจเปลี่ยนแปลงได้ บัดนี้กองทัพของต้าเซี่ยทั้งสามพันนายถูกแคว้นเทียนเย่ากำจัดจนราบคาบ นี่ถือเป็นการหลู่เกียรติของต้าเซี่ยอย่างมิน่าให้อภัย กองทัพของต้าเซี่ยย่อมจะส่งทหารไปเอาคืนแคว้นเทียนเย่าอย่างแน่นอน”

“กองทัพต้าเซี่ยมีทหารเพียงแค่ 20,000 นายเท่านั้น เมื่อถูกแคว้นเทียนเย่าเขมือบไปแล้ว 3,000 นาย ครานี้ก็จะเหลือเพียงแค่ 17,000 นาย… คาดว่าทั้งหนึ่งหมื่นเจ็ดพันนายนี้จะถูกกลบฝังอยู่ที่ฝืนปฐพีของแคว้นเทียนเย่า มีความเป็นไปได้อย่างยิ่งว่าจะเสียหายทั้งสองฝ่าย”

“นี่ถือเป็นโอกาสทองของแคว้นซูเฟิงของเรา ! ”

“จงรับราชโองการ ! ให้กองทัพที่สองที่ประจำการอยู่ ณ เทือกเขาพีเรียเตรียมพร้อมทำศึก ! กรมคลังจงส่งเสบียงไปยังเทือกเขาพีเรียโดยเร็วที่สุด ! ”

“1 เดือน ! ข้าให้เวลาพวกเจ้าเพียงแค่ 1 เดือน จงไปยึดครองที่ราบอาลันล่ามาให้ได้ ให้กองทัพที่สองเคลื่อนพลออกจากหุบเขาลั่วหลาง เพื่อป้องกันมิให้กองทัพซ่างหลัวโจมตีกลับมาได้ ! ”