นายน้อยเจ้าสำราญ (逍遥小地主) นิยาย บท 1158

ตอนที่ 1158 ภูเขาทองคำ

จบแล้วหรือ ?

อัลฮานยืนอยู่บนกำแพงเมืองทอดสายตามองไปยังพระราชวังพลางครุ่นคิดอยู่ในใจ เขารู้สึกโล่งอกขึ้นมาทันใด

จบเยี่ยงนี้ก็ดีอยู่หรอก ทว่าแคว้นล่มสลายไปแล้วนี่สิ ! เหตุใดข้าถึงมิรู้สึกโศกเศร้าเลยเล่า เหตุใดข้าถึงมิมีความคิดที่จะนำทหารราบเข้าไปช่วยเหลือเลยแม้แต่น้อยล่ะ ?

เหล่าเสนาบดีของแคว้นเทียนเย่ายืนตัวแข็งทื่ออยู่ท่ามกลางหิมะที่ตกโปรยปราย

จบแล้วหรือ ?

องค์จักรพรรดิถูกพวกเขาจับตัวได้แล้ว

ยังจะทำอันใดได้อีกกัน ?

ขัดขืนเยี่ยงนั้นหรือ ?

มนุษย์จะมีพละกำลังเทียบเท่าอสุรกายได้เยี่ยงไรกัน ?

พวกเขามิมีทางเอาชนะปิศาจร้ายจากต้าเซี่ยได้อย่างแน่นอน !

ดังนั้นเรื่องที่กองทัพเทียนเย่า 100,000 นายปราชัยให้กับกองทัพของต้าเซี่ยจำนวน 3,000 นายก็มิได้น่าอับอายแต่อย่างใด หรือนี่จะเป็นบทลงโทษของพระเจ้า ?

เฮ้อซานเตารู้สึกอึกอัดใจ เมื่อพบว่าเขามิอาจสื่อสารกับฝ่ายตรงข้ามได้เลย !

เขาเพิ่งเอ่ยออกไปโต้ง ๆ ข้ามีนามว่าเฮ้อซานเตา…ข้ามาดี ! เพียงแต่มาปล้นชิงทรัพย์สินก็เท่านั้น พวกเจ้าจะหวาดกลัวเนื่องด้วยเหตุอันใด ?

ล่ามเล่า ?

ให้ตายเถิด ! ล่ามบินมิได้ บัดนี้เขายังอยู่นอกกำแพงเมือง

ทว่ามีล่ามไปก็เปล่าประโยชน์ เยี่ยงไรข้าก็ฟังภาษาของพวกเขามิออกอยู่ดี ดังนั้นจะทำเยี่ยงไรดี ?

“ให้ทหาร 2,000 นายไปประจำการที่กำแพงเมือง หากมีผู้บุกรุกก็จงสังหารพวกมันเสีย ! ”

“จับทุกคนมัดไว้ จากนั้นให้หาที่ขัง ฟางสือจ้างเจ้าจงนำพี่น้องเข้าไปจับเหล่าราชวงศ์ จากนั้นจงไปสืบหาที่ตั้งของคลังหลวง”

“รับทราบขอรับ ! ”

“ปฏิบัติตามกฎข้อเดิม เมื่อหาคลังหลวงพบแล้วห้ามแตะต้องเป็นอันขาด พวกเรามาทำความเข้าใจกันก่อน ทรัพย์สินที่ควรจะเป็นของพี่น้องเรานั้นจะได้มิขาดแม้แต่แดงเดียว ส่วนทรัพย์สินที่ควรจะเป็นของฝ่าบาทนั้น พวกเจ้าอย่าได้คิดอยากได้เชียวล่ะ ! ”

“สบายใจได้ขอรับท่านแม่ทัพ พวกเราเข้าใจกฎข้อนี้ดี ! ”

ฟางสือจ้างโบกมือส่งสัญญาณ จากนั้นก็นำทหาร 3,000 นายรุดเข้าไปในพระราชวัง

เฮ้อซานเตาตบบ่าของจักรพรรดิแห่งแคว้นเทียนเย่าแล้วเอ่ยออกมาว่า “ไปเถิด…หิมะเริ่มตกหนักแล้ว พวกเราไปสนทนาที่ห้องทรงพระอักษรของเจ้ากันเถิด”

จักรพรรดิของแคว้นเทียนเย่าฟังมิเข้าใจ เขารู้สึกงุนงงเป็นอย่างมาก จนกระทั่งฉุกคิดขึ้นมาได้ว่า แคว้นเทียนเย่าของข้า ถึงกาลอวสานแล้วสินะ !

เจ้าปิศาจผู้นี้มันกำลังเอ่ยอันใดอยู่กัน ?

ทั้งยังหัวเราะอีกต่างหาก !

การที่ปีศาจหัวเราะนั้นสื่อถึงความตาย มันจะลงมือสังหารข้าแล้วเยี่ยงนั้นหรือ ?

ทว่าก็ดูเหมือนจะมิใช่ แล้วที่มันวาดไม้วาดมือนั้นหมายความว่าเยี่ยงไรกัน ?

เฮ้อซานเตาวาดไม้วาดมือพยายามจะสื่อสารอยู่นานสองนาน ทว่าจักรพรรดิเทียนเย่าผู้น่าเวทนาก็ยังคงทำหน้ามึนงงอยู่ดังเดิมจนเฮ้อซานเตาเริ่มมิพอใจขึ้นมา “โง่เขลาถึงเพียงนี้ จักรพรรดิประสาอันใดกัน ? ”

เสียงขู่คำรามของเขาทำเอาจักรพรรดิเทียนเย่าตื่นตกใจจนทรุดลงไปคุกเข่าอยู่กับพื้น เฮ้อซานเตาถีบเข้าที่หน้าท้องของเขาจนร่างกระเด็นไปไกล 3 ฉื่อ “ตุ้บ… ! ” ร่างของเขากระแทกลงกับพื้นจนเกือบจะมิรอดชีวิต

เมื่อเฮ้อซานเตาเดินเข้าไปหา จักรพรรดิแห่งแคว้นเทียนเย่าก็เอ่ยร้องขอชีวิตจนฟังมิได้ศัพท์ เขาคุกเข่าลง จากนั้นก็เอาศีรษะโขกกับพื้นสามครา เฮ้อซานเตาเข้าใจได้ในทันทีว่าจักรพรรดิพระองค์นี้กลัวตาย

“เจ้ากลัวตายเยี่ยงนั้นหรือ ! ”

เฮ้อซานเตาหิ้วปีกของจักรพรรดิเทียนเย่าเข้าไปในท้องพระโรง จากนั้นก็ยัดร่างที่อ่อนระทวยของจักรพรรดิเทียนเย่าลงบนเก้าอี้ ส่วนเฮ้อซานเตานั่งลงบนเก้าอี้ฝั่งตรงกันข้าม เขาลูบคลำทรวงอกของตนเอง พบว่าตนเองมีเหรียญทองแดงพกติดตัวอยู่หนึ่งเหรียญเท่านั้น

จากนั้นเขาก็ลูบไปบนเรือนร่างของจักรพรรดิแห่งแคว้นเทียนเย่า มือของเขาสัมผัสเข้ากับทองคำแท่งที่หนักอึ้ง

จักรพรรดิพระองค์นี้พกทองคำติดตัวไว้ทำอันใดกัน ?

ช่างมิเหมือนกับฝ่าบาทเสียจริง เสด็จออกจากวังหลวงคราใดก็มิเคยพกเงินเลยสักอีแปะเดียว

เขานำทองแท่งออกมาวางเบื้องหน้าจักรพรรดิเทียนเย่า จากนั้นก็ใช้นิ้วชี้มันสลับกับชี้ตัวเอง “ทองนี่…ข้าอยากได้ ! ”

จักรพรรดิเทียนเย่าเข้าใจได้ในทันทีว่าปิศาจที่อยู่เบื้องหน้าตนนั้น เข้ามาเพราะอยากได้ทรัพย์สมบัติ

จักรพรรดิเทียนเย่าจึงชี้ไปยังทองแท่งแล้วพยักหน้าติด ๆ ทั้งยังทำท่าทางเพื่อจะสื่อบางอย่าง แต่มิว่าจะทำเยี่ยงไร เฮ้อซานเตาก็มิเข้าใจอยู่ดี