นายน้อยเจ้าสำราญ (逍遥小地主) นิยาย บท 1162

ตอนที่ 1162 ศึกหุบเขาลั่วหลาง

ราชโองการถอยทัพถูกส่งออกมาจากแคว้นซูเฟิง ซึ่งมาถึงมือของอัลดูลาในวันเดียวกันกับที่กองทัพสามารถยึดครองหุบเขาลั่วหลางได้แล้ว

เขาอ่านราชโองการจากฝ่าบาท จากนั้นก็นิ่งอึ้งอยู่พักใหญ่ กองทัพต้าเซี่ย 3,000 นายกำจัดกองทัพเทียนเย่า 100,000 นายทั้งยังยึดเมืองเทียนเย่าได้สำเร็จเยี่ยงนั้นหรือ ?

เป็นไปได้เยี่ยงไรกัน ?

เขาเคยทำสงครามกับกองทัพเทียนเย่ามาก่อน เขาเข้าใจแสงยานุภาพของกองทัพนั้นดี เขาสามารถเอ่ยได้เต็มปากเลยว่าหากกองทัพ 50,000 นายในมือของเขาต้องเผชิญหน้ากับกองทัพเทียนเย่า 30,000 นายในตอนนี้ พวกเขาย่อมเป็นฝ่ายที่ปราชัยอย่างมิต้องสงสัย

ปัญหามิได้อยู่ที่ความเด็ดขาดในการทำศึก ทว่าปัญหานี้มีต้นตอมาจากอาวุธยุทโธปกรณ์ของทหารชั้นยอดแห่งแคว้นเทียนเย่า พวกเขาได้รับการฝึกฝนอย่างหนัก ทั้งยังมีเสบียงอุดมสมบูรณ์

แคว้นเทียนเย่าเป็นแคว้นที่มั่งคั่ง พวกเขามีภูเขาทองคำสามลูกอยู่ในกำมือ !

พวกเขาสามารถซื้อสิ่งที่ต้องการจากแคว้นซูเฟิงหรือแคว้นซ่างหลัวได้ตามอำเภอใจ ทั้งยังมิเคยต่อรองราคาเลยสักครา ทั้งสองแคว้นจำต้องขายของให้แก่พวกเขา เพราะเหตุใดน่ะหรือ ? ก็เพราะทั้งสองแคว้นนี้ล้วนต้องการทองคำน่ะสิ !

กองทัพต้าเซี่ยมาจากที่ใดกัน ?

เหตุใดถึงมิเคยได้ยินชื่อเสียงเรียงนามมาก่อน ?

มิว่าทหารต้าเซี่ยจะเป็นเทพเจ้ามาจากที่ใด พวกเขาก็มิมีทางกำจัดแคว้นที่เกรียงไกรด้วยกำลังพลเพียงแค่ 3,000 นายหรอก !

ราชโองการของฝ่าบาทหมายความว่าเยี่ยงไรกัน ?

บัดนี้เขาได้หุบเขาลั่วหลางมาแล้ว ที่ราบอาลันล่าที่กว้างใหญ่ไพศาลก็มิเอาแล้วเยี่ยงนั้นหรือ ?

ในขณะที่เขากำลังสองจิตสองใจอยู่นั่นเอง สายสืบนายหนึ่งก็ได้วิ่งเข้ามาอย่างร้อนรน

“เรียน…ท่านแม่ทัพ บัดนี้มีกองทัพราว 3,000 นายกำลังมุ่งหน้ามายังหุบเขาลั่วหลาง พวกเขาสวมใส่ชุดเกราะสีเงินขอรับ ! ”

ชุดเกราะสีเงินเยี่ยงนั้นหรือ ?

หรือว่านี่จะเป็นกองทัพที่ฝ่าบาททรงตรัสถึงในราชโองการ ?

มีเพียงแค่ 3,000 นายเท่านั้นหรือ ?

อัลดูลาโพล่งยิ้มออกมา “พวกมันอยู่ห่างจากหุบเขาลั่วหลางมากเพียงใด ? ”

“เรียนท่านแม่ทัพ ราว 10 ลี้ขอรับ”

“ดังนั้น…พวกเขาจะมาถึงในอีก 2 เค่อใช่หรือไม่ ? ”

สายลับนายนั้นชะงักงันไปชั่วครู่ “ข้าน้อยเกรงว่า พวกเขาจะมาถึงในอีก 1 เค่อนี้ขอรับ ! ”

“ไอหยา…ม้าศึกของพวกมันมิเลวเลยนี่”

“มิใช่ขอรับท่านแม่ทัพ พวกเขามิมีม้าศึก พวกเขาวิ่งมาขอรับ”

อัลดูลาผงะตกใจพร้อมกับเบิกตาโพลง “เจ้าหมายความว่า…พวกมันวิ่งเร็วกว่าม้าศึกอีกหรือ ? ”

“เรียนท่านแม่ทัพ พวกเขาวิ่งเร็วกว่าม้าศึกจริง ๆ ขอรับ ! ”

น่าสนใจมากยิ่งนัก อัลดูลายืนตัวตรง “ถ่ายทอดคำสั่ง ทหารทุกนายเตรียมตัวรบ… ! ”

คำสั่งของเขาถูกส่งต่อไปทั้งกองทัพ จากนั้นกองทัพทั้งห้าหมื่นนายก็ปักหลักอยู่ที่หุบเขาลั่วหลาง บริเวณนี้เป็นส่วนที่แคบที่สุด มีความกว้างเพียงแค่นำม้าสี่ตัวมายืนชิดกันเท่านั้นเอง

นี่เป็นจุดตั้งรับที่ดีเยี่ยม อัลดูลาเชื่อมั่นเป็นอย่างยิ่งว่าทหารห้าหมื่นนายของตนจะกำจัดกองทัพ 3,000 นายของต้าเซี่ยลงได้อย่างง่ายดาย

แอนกัสรองแม่ทัพจ้องมองเขาด้วยสายตาวิตกกังวล “ท่านแม่ทัพ พวกเรากำลังขัดราชโองการของฝ่าบาทอยู่นะขอรับ ! ”

“อย่าเป็นกังวลไปเลย เพียงแค่พวกเราสามารถกำจัดกองทัพต้าเซี่ยได้ แคว้นซูเฟิงของเราก็จะได้ครอบครองที่ราบอาลันล่าทั้งหมด กองทัพต้าเซี่ยก็มาได้ถูกเวลาเสียเหลือเกิน ข้าชักอยากจะรู้แล้วสิว่าพวกมันจะเก่งสักเท่าใดกันเชียว”

“แอนกัส เจ้าเคยได้ยินชื่อเสียงเรียงนามของกองทัพต้าเซี่ยมาก่อนหรือไม่ ? ”

แอนกัสส่ายศีรษะพรืดพร้อมกับทำหน้าฉงนออกมา

“ไปเถิด พวกเราไปปะทะกับกองทัพต้าเซี่ยสักหน่อย ! ”

……

……

หวงจินเย่ผู้บัญชาการกองพลที่สองของกองทัพเรือต้าเซี่ย ได้นำกองทัพทหาร 3,000 นายเดินทางหามรุ่งหามค่ำมายังหุบเขาลั่วหลาง

ในระหว่างทาง พวกเขาได้พบกับทหารของแคว้นซ่างหลัวที่รอดชีวิตมาจากสนามรบที่หุบเขาลั่วหลาง เมื่อทหารที่รอดชีวิตพวกนี้รู้ว่ากองทัพ 3,000 นายกำลังจะเข้าไปปราบปรามข้าศึกที่หุบเขาลั่วหลาง เพื่อขับไล่ข้าศึกออกจากที่ราบอาลันล่าและเพื่อรุกเข้าไปโจมตีแคว้นซูเฟิง พวกเขาก็หัวเราะเยาะขึ้นมา