นายน้อยเจ้าสำราญ (逍遥小地主) นิยาย บท 1163

ตอนที่ 1163 ชนะแล้ว

อันวาหนึ่งในนายทหารชั้นผู้น้อยของแคว้นซ่างหลัวที่ประจำการอยู่ ณ หุบเขาลั่วหลาง เขามีอายุเพียงแค่ 18 ปีเท่านั้น เขาถูกบรรจุเข้ามาในกองทัพเป็นปีแรก เขาเป็นคนหนุ่มที่เปี่ยมไปด้วยไฟอันร้อนแรง

กองทัพของแคว้นซ่างหลัวถูกทหารของแคว้นซูเฟิงโจมตีจนแตกพ่าย เขาเองก็หนีตายไปกับทหารที่รอดชีวิตเช่นกัน

ในระหว่างที่กำลังหนีอยู่นั่นเอง เขาก็ได้พบกับกองทัพต้าเซี่ยที่กำลังมุ่งหน้าไปหาความตาย เขามิเหมือนกับทหารชราเหล่านั้นที่เอาแต่เอ่ยวาจากระแทกกระทั้นส่อเสียด เขาจ้องมองทหารต้าเซี่ยด้วยสายตาเคารพนับถือ เยี่ยงไรเสียพวกเขาก็เป็นกองทัพที่จะเข้าไปปะทะกับศัตรู

พวกต้าเซี่ยเป็นเหมือนนายทหารสามหมื่นคนของซ่างหลัวเสียที่ไหน เพิ่งปะทะกับข้าศึกได้มินานก็แพ้พ่ายจนมิเหลือสภาพ แท้จริงแล้วพวกเขามิได้มีใจอยากรบเสียด้วยซ้ำ วัตถุประสงค์ที่มาเป็นทหารก็เพื่อให้ตนเองมีอาหารประทังชีวิตไปวัน ๆ ก็เท่านั้น !

พวกขี้ขลาด !

อันวาถือหอกยาวยืนอยู่บนที่ราบอาลันลา เขาหยุดฝีเท้าลง มิขอเดินร่วมขบวนไปกับทหารที่รอดชีวิตเหล่านั้นอีกต่อไป

โดร่าหัวหน้าทหารก็หยุดฝีเท้าลงเช่นกัน เขาทอดสายตามองชาวต้าเซี่ยที่วิ่งเร็วจนจากไปไกลแล้ว โดร่าตบบ่าของอันวาแล้วยิ้มเยาะ “เป็นอันใดไปเยี่ยงนั้นหรืออันวา เจ้าวิ่งมิทันพวกเขาใช่หรือไม่ ? ”

“ท่านโดร่า ข้ามิเข้าใจ ข้ามิเข้าใจว่าเหตุใดกองทัพ 30,000 นายของพวกเราถึงมิอาจรักษาหุบเขาลั่วหลางเอาไว้ได้ ? ”

โดร่าเลิกคิ้วขึ้น ยกยิ้มยิงฟัน “ก็เพราะ…สู้ไปก็ตายเสียเปล่า ๆ น่ะสิ ยอมมีชีวิตอย่างมิมีเกียรติยังจะดีเสียกว่า แคว้นซ่างหลัวของเรานั้นอ่อนแอและเปราะบาง ผู้ที่อ่อนแอย่อมถูกรังแกเป็นธรรมดา พวกเรามิมีทางรบชนะกองทัพของแคว้นซูเฟิงหรอก เยี่ยงไรเสียที่ราบอาลันล่าก็ต้องตกเป็นของแคว้นซูเฟิงอยู่ดีมิว่าจะช้าหรือเร็ว เมื่อเป็นเช่นนั้นจะสู้ให้ได้อันใดขึ้นมากัน ? ”

“ท่านคิดเยี่ยงนี้จริง ๆ หรือ ? หากเป็นเช่นนั้นจริง เหตุใดชาวต้าเซี่ยถึงมิหวาดกลัวเลยแม้แต่น้อย ? ” อันวาหันหลังไปมองอีกครา “แคว้นซ่างหลัวคือบ้านเกิดของพวกเรา แม้แต่ชาวซ่างหลัวเองก็มิต้องการ ทว่าพวกเขาเป็นชาวต้าเซี่ยกลับยอมสละชีพเพื่อมาตุภูมิของพวกเรา…พวกเราจะส่งพวกเขาไปตายทั้งอย่างนี้น่ะหรือ ? ”

“มิได้การ…ข้าต้องกลับไป ! ”

“เจ้าจะกลับไปทำอันใด ? ” โดร่าผงะ

“ข้าจะไปดู ถ้าหาก…ถ้าหากแคว้นซูเฟิงถอนทัพไปเมื่อใด ข้าจะเข้าไปเก็บศพชาวต้าเซี่ย”

โดร่านิ่งเงียบอยู่เนิ่นนาน “ได้สิ ! ข้าจะไปเป็นเพื่อนเจ้าเอง”

“ท่านจะไปทำอันใดกัน ? ”

“ข้าทำศึกสงครามมาทั้งชีวิต ข้าจำได้ว่าข้ามิเคยชนะศึกเลยสักครา ข้ารู้สึกเศร้าใจมากยิ่งนัก ไปดูกันเถิด พวกเราขึ้นไปบนหุบเขาลั่วหลางแล้วคอยมองที่ราบอาลันล่าจากบนนั้นกันเถิด เพราะต่อไปนี้…คงจะมิมีโอกาสได้เห็นมันอีกแล้ว”

“…ได้สิ ! ”

พวกเขาทั้งสองคนหันหลังกลับไปที่หุบเขาลั่วหลาง

ในตอนนั้น ศึกที่หุบเขาลั่วหลางใกล้ถึงจุดอวสานเต็มที

ถนนที่แคบเป็นอุปสรรคในการหลบหนี กองทัพซูเฟิง 50,000 นายหลบหนีออกมาได้เพียงแค่ 5,000 นายเท่านั้น ส่วนอีก 45,000 นายที่เหลือ ถูกกองทัพของหวงจินเย่สังหารจนสิ้นแล้ว

“แบ่งทหารประจำการอยู่ที่นี่ 300 นาย นำศพพวกนี้ไปเผาบนที่ราบอาลันล่า คนนำทาง ได้โปรดนำทาง ! ส่วนทหารที่เหลือให้ออกเดินทางตามข้ามา ! ”

“ท่านแม่ทัพแย่งชิงภูเขาทองคำสามลูกกลับมาจากแคว้นเทียนเย่าได้สำเร็จ พวกเราไปรบกับแคว้นซูเฟิงครานี้ก็จะมิกลับมามือเปล่าเช่นกัน”

คนนำทางผู้นี้เป็นสายสืบมากประสบการณ์จากแคว้นซ่างหลัว เขายังคงตื่นตกใจจนตัวแข็งทื่อกับเหตุการณ์เมื่อครู่

เขามิเคยคิดฝันมาก่อนว่าจะมีกองทัพที่แข็งแกร่งถึงเพียงนี้อยู่จริง ๆ !

แรกเริ่มเขาคิดว่า หากเขานำนายทหารทั้งสามพันนายนี้เข้าสู่หุบเขาลั่วหลาง ก็อาจจะมิได้กลับออกมาอีก เขามิคิดมิฝันว่าเรื่องราวจะกลายเป็นเช่นนี้

เมื่อทหารซูเฟิงจอมยโสโอหังมาอยู่เบื้องหน้าทหารต้าเซี่ย พวกเขามิต่างอันใดกับแกะที่กำลังรอความตายอยู่หรอก

พวกเขามิมีกำลังมากพอที่จะโต้ตอบเสียด้วยซ้ำ ทหารต้าเซี่ยเป็นดั่งยมทูตที่คอยกระชากวิญญาณของพวกเขาอย่างโหดเหี้ยม

บัดนี้เขารู้สึกดีใจมากยิ่งนัก ดีใจที่ฝ่าบาทยอมสยบแทบเท้าของจักรพรรดิต้าเซี่ย ดีใจที่ซ่างหลัวกลายมาเป็นประเทศอาณานิคมของต้าเซี่ย ! ดีใจที่มีกองทัพที่แข็งแกร่งของต้าเซี่ยคอยหนุนหลัง จากนี้ต่อไปจะมิมีแคว้นใดกล้ามาข่มเหงราวีแคว้นซ่างหลัวที่อ่อนแออีก !

นี่ถือเป็นโชคดีของแคว้นซ่างหลัว !

และเป็นโชคดีของราษฎรซ่างหลัวด้วยเช่นกัน !

เขานำกองทัพวิ่งข้ามที่ราบอาลันล่า ที่ราบกว้างใหญ่แห่งนี้กลับมาอยู่ในมือของแคว้นซ่างหลัวอีกครา ต่อจากนี้ไป เขาจะนำทหารต้าเซี่ยข้ามเทือกเขาพีเรีย จากนั้นก็ตรงไปยังเมืองหลวงของแคว้นซูเฟิง !

……

……

บัดนี้อันวาและโดร่าได้เดินทางมาถึงหุบเขาลั่วหลางแล้ว

โดร่าทหารแก่ผู้มากประสบการณ์ได้เงี่ยหูฟังอยู่ครู่หนึ่ง ใบหน้าที่ผ่านความลำบากมาอย่างโชกโชนเผยความฉงนออกมา “เหตุใดถึงเงียบเพียงนี้เล่า ? ”

“หรือว่าทหารต้าเซี่ยจะถูกทหารซูเฟิงสังหารจนหมดแล้ว ? ”

“คาดว่าจะเป็นเช่นนั้น อันวา…พวกเราไปกันเถิด กองทัพต้าเซี่ยคงพ่ายแพ้ยับเยินแล้ว”

อันว่าอ้าปากค้าง เขาคิดว่าเพียงแค่ 3,000 นายคงมิคณนามือข้าศึกที่มีมากถึง 50,000 นายหรอก กองทัพต้าเซี่ยย่อมถูกโจมตีจนแตกพ่ายอย่างแน่นอน

“เฮ้อ…” เขาถอนหายยาวพลางเงยหน้าขึ้นเพื่อหาเถาวัลย์โรยตัวลงไปจากหน้าผา “ท่านโดร่า ท่านหาที่หลบภัยเถิด อย่าให้ชาวซูเฟิงมันเห็นเข้าล่ะ ประเดี๋ยวข้าจะปีนขึ้นไปดูลาดเลาสักหน่อย”

“ยังมีอันใดให้ดูอีกกัน ? ”