นายน้อยเจ้าสำราญ (逍遥小地主) นิยาย บท 1188

ตอนที่ 1188 ข่าวคราว

บัดนี้ฟู่เสี่ยวกวนกำลังนำทัพมุ่งหน้าไปทางตอนเหนือของจักรวรรดิโมริยะ

อาจจะเป็นเพราะตกตะลึงกับความน่าเกรงขามของกองทัพทหารชุดเกราะสีเงิน หรืออาจจะเป็นเพราะข่าวคราวที่กองทัพโมริยะทั้งห้าแสนนายถูกทหารต้าเซี่ยกำจัดจนสิ้น ณ เทือกเขาไทเออร์ หรือจะอันใดก็ตาม…ส่งผลให้กองทัพต้าเซี่ยเคลื่อนทัพได้อย่างอึกทึกคึกโครมเป็นเวลาสิบวันโดยไร้ซึ่งการขัดขวางใด ๆ

พวกเขารู้สึกราวกับว่ากำลังเดินอยู่บนผืนปฐพีของตนเอง

แม้แต่เฮ้อซานเตาที่นำทหารนาวิกโยธิน 10,000 นายล่วงหน้ามาก่อน เมื่อพวกเขาเดินทางไปถึงแต่ละเมือง เมืองเหล่านั้นล้วนแต่ยกธงขาวยอมแพ้ตั้งแต่ยังมิทันได้รบ มิหนำซ้ำยังเปิดประตูเมืองต้อนรับอีกต่างหาก พวกเขาพล่ามภาษาที่เฮ้อซานเตามิเข้าใจออกมา ทว่าจากสีหน้าก็พอจะเดาได้ว่ากำลังขอร้องอ้อนวอน

เฮ้อซานเตายอมเชื่อฟังคำสั่งของฟู่เสี่ยวกวน เขามิได้ลงมือสังหารชาวเมืองแม้แต่คนเดียว และกองทัพของเฮ้อซานเตายังได้รับเสียงโห่ร้องยินดีจากขุนนางและชาวเมืองอีกต่างหาก !

นี่มันเรื่องบ้าอันใดกัน ?

เฮ้อซานเตารู้สึกกลัดกลุ้มใจมากยิ่งนัก ข้าเป็นผู้บุกรุกมิใช่หรือ !

ข้ายกทัพมาเพื่อตีพวกเจ้า !

พวกเจ้าต้องงัดเอาความกล้าหาญออกมาแล้วคว้าอาวุธมาต่อต้านข้าสิ !

ทว่าพวกเจ้ากลับนิ่งเฉย และขุนนางเหล่านั้นยังจัดแจงที่หลับนอนให้กับพวกตนอีกด้วย ทั้งยังขนเสบียงทั้งหมดมาส่งให้ถึงฐานทัพพร้อมกับขอร้องให้ทหารต้าเซี่ยไว้ชีวิตราษฎรของตน

ในวันนั้นเอง กองทัพใหญ่ของต้าเซี่ยได้เดินทางมาถึงเมืองคานเทียร์ เมืองที่ใหญ่ที่สุดในจักรวรรดิโมริยะ

กองทัพต้าเซี่ยได้เผชิญกับการต่อต้านคราแรกที่นั่น

มีทหารประจำการอยู่บนกำแพงเมืองคานเทียร์ที่ตั้งสูงตระหง่าน

ผู้รักษาการณ์เมืองนี้คือซันเจียอี้ชินอ๋องและทหารนับล้านนายที่เขาเกณฑ์มาภายในระยะเวลาสั้น ๆ !

เมืองคานเทียร์ตั้งอยู่ระหว่างเทือกเขากานโซย่า เทือกเขาแห่งนี้เป็นดั่งหอคอยของจักรวรรดิโมริยะที่ทอดยาวจากทางใต้สู่ทางเหนือ ถ้าหากเมืองคานเทียร์ถูกยึดครอง ศัตรูก็จะเดินทางไปเมืองปาฏลีบุตรได้อย่างง่ายดาย

ดังนั้นเมื่อพระเจ้าอโศกได้รับรายงานจากสายลับว่าทหารต้าเซี่ยกำลังมุ่งหน้ามาทางเหนือ เขาจึงรีบออกคำสั่งให้ซันเจียอี้ชินอ๋องเตรียมรักษาการณ์เมืองนี้ทันที

“ข้ามิร้องขอให้ชนะศึกครานี้ เพราะพระประสงค์ขององค์จักรพรรดินั้นชัดเจนยิ่งนัก ขอเพียงแค่คุ้มกันเมืองยุทธศาสตร์แห่งนี้เอาไว้ได้ กองทัพต้าเซี่ยก็จะมิสามารถเคลื่อนทัพไปทางเหนือได้อีก ! ”

บัดนี้บรรยากาศภายในเมืองเต็มไปด้วยความตึงเครียด ซันเจียอี้ได้เรียกประชุมขุนนางขั้นสูงที่รักษาการณ์อยู่ในเมืองนี้

“เมืองคานเทียร์ของเรามีเสบียงเหลือเฟือ ส่วนพวกข้าศึก…แม้ว่าพวกมันจะยึดเสบียงมาจากเมืองอื่น ๆ ได้ ทว่ากองทัพที่มีกำลังพลมากถึง 400,000 นายย่อมต้องใช้เสบียงจำนวนมาก”

“พวกเจ้ามิต้องเป็นกังวลไป เพียงแค่คุ้มกันเมืองยุทธศาสตร์แห่งนี้ได้ถึงสี่เดือน รอให้กองทัพโมริยะของพวกเรากำจัดข้าศึกทางตะวันตกให้สิ้นซากเสียก่อน พวกเขาย่อมเข้ามาช่วยเหลือพวกเราอย่างแน่นอน เมื่อถึงเวลานั้นกองทัพต้าเซี่ยจะพังพินาศย่อยยับ”

“ส่วนเรื่องที่อโศลาพ่ายแพ้ เขาพ่ายแพ้เพราะเขาดูแคลนข้าศึก เขาแพ้เพราะความยโสและหยิ่งผยอง ! พวกเจ้าทุกคนจงซึมซับเรื่องนี้ไปเป็นบทเรียน ข้าศึกนั้นเดินทางมาจากอีกฟากฝั่งของภูเขาหิมะ พวกมันได้สูญเสียระเบิดจำนวนมหาศาล เมื่อคราที่ทำสงครามกับอโศลา ส่วนพวกเรานั้นมีระเบิดเหลือเฟืออยู่ในมือ ทั้งยังกำลังผลิตและส่งมามิขาดสาย”

“พวกเจ้าจงจำเอาไว้ว่า ข้าคือแม่ทัพ…ถ้าหากมีผู้ใดกล้าท้าทายอำนาจก็อย่ามาโทษปืนในมือของข้าก็แล้วกัน ! ”

“เอาล่ะ ! พวกเจ้าจงไปเตรียมการให้พร้อม ข้ามิอยากเห็นเงาของทหารต้าเซี่ยปรากฏตัวเหนือกำแพงของเรา ! ”

ในขณะเดียวกันนั้นเอง กองทัพต้าเซี่ยที่ปักหลักอยู่นอกเมืองคานเทียร์

ภายในกระโจมของฟู่เสี่ยวกวน เฮ้อซานเตารู้สึกมิพอใจ แต่ก็มิกล้าขัดขืนฟู่เสี่ยวกวน

“ถ้าหากข้าต้องการจะทำศึกกับอเล็กซานเดอร์ ข้าสามารถอ้อมเส้นทางนี้ไปได้หรือไม่ ? ข้าหมายถึงเลี่ยงเมืองคานเทียร์ไป”

จี้หยุนกุยตื่นตกใจจนชะงักงัน “ฝ่าบาทรอให้กองทัพโมริยะกับกองทัพของกษัตริย์อเล็กซานเดอร์รบกันให้ตายไปข้างหนึ่ง แล้วรอเก็บเกี่ยวผลประโยชน์ในตอนท้ายมิดีกว่าหรือพ่ะย่ะค่ะ ? ”

ฟู่เสี่ยวกวนพยักเห็นด้วย “วิธีนั้นย่อมดีกว่าอยู่แล้ว ทว่าข้าอยากเผชิญหน้ากับกองทัพนั่นสักตั้ง”

บัดนี้เฮ้อซานเตาและแม่ทัพคนอื่น ๆ เริ่มสนใจเรื่องนี้ขึ้นมาแล้ว “ใช่ ๆ ๆ ฝ่าบาทเอ่ยได้ถูกต้อง จักรวรรดิโมริยะอันใดนี่อ่อนแอมากยิ่งนัก มิเห็นสนุกเลยสักนิด แล้วกษัตริย์อเล็กซานเดอร์อันใดนั่นมันเก่งกาจหรือไม่ ? ” เฮ้อซานเตาโหวกเหวกเสียงดัง

“สายลับของหอเทียนจีรายงานว่าพวกเขาสวมชุดเกราะสีดำ มิรู้ว่าชุดเกราะนั่นมีความสามารถในการป้องกันมากเพียงใด พวกเขาแบกปืน ทั้งยังมีปืนใหญ่…ซึ่งมิต่างอันใดจากปืนใหญ่ของพวกเราเลย ทว่าอานุภาพของมันยังมิเป็นที่แน่ชัด”

“เช่นนั้นก็ลงมือฆ่าพวกมันเสีย ต้าเซี่ยมาถึงจักรวรรดิโมริยะก่อน พวกเราจะให้กษัตริย์อเล็กซานเดอร์ห่าเหวนั่นทำตามอำเภอใจได้เยี่ยงไร แม้แต่การสั่งสอนจักรวรรดิโมริยะก็ต้องเป็นต้าเซี่ยเท่านั้นที่ลงมือ มิใช่ประเทศอื่น ! ฝ่าบาทคิดเห็นว่าเยี่ยงไร ? ”

ฟู่เสี่ยวกวนกวนนิ่งเงียบไปชั่วครู่ จากนั้นก็หันไปทางแม่ทัพทั้งห้า “หากเราเผชิญหน้ากับกองทัพของอเล็กซานเดอร์ อาจจะก่อให้เกิดความเสียหายทวีคูณขึ้น เพราะนั่นจะเป็นการเผชิญหน้าคราใหญ่ พวกเจ้าพร้อมแล้วหรือ ? ”

กวนเสี่ยวซีและคนอื่น ๆ รีบแสดงจุดยืนของตนเองทันที “กองทัพบกต้าเซี่ยจะไปเตรียมความพร้อมประเดี๋ยวนี้พ่ะย่ะค่ะ ! ”

“ฝ่าบาท รีบออกคำสั่งเถิด พวกเราอยากลองสักตั้งจริง ๆ ! ”

ฟู่เสี่ยวกวนหันไปมองจี้หยุนกุยอีกครา “ข้าก็คิดเช่นเดียวกัน บัดนี้ข้าขอออกคำสั่งให้สายลับหอเทียนจีไปสืบรายละเอียดของกองทัพอเล็กซานเดอร์มา พวกเรามิจำเป็นต้องรบกับเมืองคานเทียร์อีกต่อไป เพราะพวกเราจะอ้อมไปทางตะวันตก ! ”

“ให้กองทัพของเฮ้อซานเตาเป็นกองหน้าดังเดิม ส่วนกองทัพที่เหลือให้ถอนทัพยามรุ่งสางวันพรุ่งนี้แล้วมุ่งหน้าไปทางตะวันตก ! ”

วันถัดไป…กองทัพต้าเซี่ยที่ตั้งฐานทัพอยู่ห่างจากเมืองคานเทียร์ราว 10 ลี้ได้ถอนฐานทัพออกไปทั้งหมดท่ามกลางสายตาประหลาดใจของซันเจียอี้และขุนนางคนอื่น ๆ พวกเขาเดินทางออกจากเมืองคานเทียร์ตั้งแต่เช้ามืดและกำลังมุ่งหน้าไปทางตะวันตก

“นี่…พวกมันคิดจะทำอันใดกันแน่ ? ”