นายน้อยเจ้าสำราญ (逍遥小地主) นิยาย บท 1202

ตอนที่ 1202 เมืองฉางอัน

กาลเวลาผันเปลี่ยน บัดนี้วนกลับมาสู่ฤดูใบไม้ร่วงอีกครา

เรื่องการย้ายเมืองหลวงของต้าเซี่ยใกล้สำเร็จลุล่วงเต็มที เหล่าพ่อค้าได้หลั่งไหลเข้ามาตั้งรกรากถิ่นฐานในเมืองฉางอันพักใหญ่แล้ว

เมืองฉางอันเจริญรุ่งเรืองขึ้นทุกวัน มีร้านรวงมากมายผุดขึ้นมาตามตรอกซอกซอยน้อยใหญ่ มีสินค้าให้เลือกจับจ่ายใช้สอยละลานตา

มันมิใช่เมืองว่อเฟิงเฉกเช่นในอดีตอีกต่อไป ขนาดของมันใหญ่กว่าเมืองว่อเฟิงถึงสิบเท่า !

เมืองว่อเฟิงยังคงรักษาไว้อยู่ บัดนี้มีสถานะเป็นเมืองเก่าของฉางอัน มันตั้งอยู่ทางทิศตะวันตกเฉียงใต้ ถูกเรียกว่าเขตว่อเฟิง

เมืองฉางอันใหม่ถูกสร้างขึ้นตามการวางผังเมืองของฟู่เสี่ยวกวน เมืองฉางอันแห่งนี้มีรูปร่างเป็นทรงสี่เหลี่ยมจัตุรัส มีถนนจูเชว่เป็นถนนเส้นหลักซึ่งตัดผ่านทิศเหนือจรดทิศใต้ มีพระราชวังสูงตระหง่านตั้งอยู่สุดสายของถนนจูเชว่ สถานที่แห่งนั้นคือศูนย์กลางอำนาจที่เเข็งแกร่งเหนือผู้ใดในปฐพี !

เมืองฉางอันมิมีกำแพงล้อมเมือง พระราชวังต้าเซี่ยก็มิมีกำแพงล้อมวังเช่นกัน

นั่นเป็นเพราะว่าจักรพรรดิต้าเซี่ยทรงมีรับสั่งว่า…ต้าเซี่ยมิจำเป็นต้องมีกำเเพงเมือง !

ทว่าก็ยังมีคงมีเส้นเเบ่งระหว่างพระราชวังกับสถานที่อื่น ๆ ซึ่งก็คือเเม่น้ำซิ่วสุ่ยที่ไหลมาจากทางทิศเหนือทะลุเมืองฉางอันลงไปทางทิศใต้

สุดสายของถนนจูเชว่มีสะพานหนึ่งแห่ง สะพานแห่งนี้ทอดข้ามเเม่น้ำซิ่วสุ่ยเพื่อเชื่อมระหว่างพระราชวังและเมืองหลวงเเห่งใหม่

ทั่วทั้งเมืองฉางอันมีสะพานทั้งหมด 9 เเห่งด้วยกัน สี่ในเก้าเเห่งนั้นตั้งอยู่บริเวณสี่มุมของพระราชวัง ส่วนอีกห้าเเห่งที่เหลือนั้นกระจายอยู่ทั่วทั้งเมืองฉางอันคอยเชื่อมการไปมาหาสู่ของชาวเมืองทางทิศตะวันออกและทิศตะวันตก

……

……

คนหนึ่งคน ม้าหนึ่งตัวกับหอกเงินหนึ่งเล่มปรากฏตัวขึ้นในเมืองฉางอัน

ฮั่วหวยจิ่นเดินทอดน่องไปตามถนนเส้นหลัก เขามองถนนที่กว้างขวางมากพอจะให้รถม้าวิ่งพร้อมกันได้ถึงสิบคันในคราเดียว เขาหยุดเพื่อชมห้างร้านที่เพิ่งเปิดใหม่เรียงรายสองข้างทาง จากนั้นก็มองฝูงชนที่เดินขวักไขว่มิขาดสายเเล้วพลันรู้สึกใจหายขึ้นมา

ในฐานะเเม่ทัพแห่งกองทัพทหารบกที่หกของต้าเซี่ย เขาได้รับราชโองการมาจากฝ่าบาทว่าให้เดินทางมาเมืองฉางอันเพื่อเข้ารับตำแหน่งหัวหน้ากองรักษาการณ์ประจำเมืองฉางอัน

จากอดีตผู้บัญชาการทหารรักษาพระองค์มาเป็นหัวหน้ากองรักษาการณ์ประจำเมืองฉางอันในวันนี้ ทำให้ฮั่วหวยจิ่นย้อนคิดถึงเรื่องราวในวันวาน

เวลาล่วงเลยไปเป็นสิบปีเพียงชั่วพริบตาเดียว ราชวงศ์หยูถูกฝังกลบไว้ใต้ธุลีดิน ทุกวันนี้มิมีผู้ใดเอ่ยถึงความทรงจำช่วงนั้นอีกเลย

มิว่าจะเป็นเมืองจินหลิงหรือเมืองสำคัญต่าง ๆ ของราชวงศ์หยู ทุกคนล้วนแต่เอ่ยถึงต้าเซี่ยหรือฟู่เสี่ยวกวนจักรพรรดิเเห่งต้าเซี่ย !

เขาคือจักรพรรดิผู้ยิ่งใหญ่ เขาสร้างต้าเซี่ยให้เป็นประเทศที่ยิ่งใหญ่ด้วยสองมือของตนเอง เขาพาประเทศเเห่งนี้ก้าวไปข้างหน้าอย่างต่อเนื่องมิหยุดชะงัก

ทุกคราที่คิดถึงฟู่เสี่ยวกวน ฮั่วหวยจิ่นมักจะรู้สึกว่าเรื่องราวที่ผ่านมาราวกับความฝันก็มิปาน

เพราะปีนั้นที่เมืองจินหลิง แม้เขาจะเคยแสดงความสามารถในการบริหารบ้านเมืองมาก่อน เช่น นโยบายการค้าคู่การเกษตร หรือเปลี่ยนการเก็บภาษีเกษตรกรรมซึ่งเป็นรายได้หลักของแคว้นมาเป็นการเก็บภาษีจากการค้าเเทน หรือการก่อตั้งกรมการค้าเป็นต้น

ทว่าตอนนั้นเมื่อทุกคนมารวมตัวสังสรรค์กันที่หอซื่อฟาง เรื่องที่สนทนากันมักจะเป็นเรื่องการประพันธ์กวีเสียมากกว่า

มิได้พบเขามากี่ปีเเล้วนะ ?

น่าจะห้าถึงหกปีได้แล้วสินะ

จริงสิ ! ได้ยินมาว่าเยี่ยนซีเหวิน หนิงหยู่ชุนและสหายเก่าที่รู้จักกันที่เมืองจินหลิงก็เดินทางมาที่เมืองฉางอันด้วยเช่นกัน พวกเขาล้วนเป็นชายหนุ่มที่เคยร่วมชนจอกสุราในหอซื่อฟางด้วยกัน พวกเขาต่างก็ได้เลื่อนตำแหน่งใหญ่โตกลายเป็นผู้ติดตามฟู่เสี่ยวกวนไปแล้ว

นี่ย่อมเป็นเรื่องดี หมายความว่าพวกเขาจะได้ก้าวตามเขามิหนีหาย และถือเป็นเครื่องพิสูจน์ว่าฟู่เสี่ยวกวนยังคงเป็นชายหนุ่มที่รักพวกพ้องดังเดิม

ในขณะที่ฮั่วหวยจิ่นกำลังเหม่อลอยอยู่นั่นเอง อยู่ ๆ รถม้าคันหนึ่งก็ได้หยุดจอดอยู่เบื้องหน้าม้าของเขา

ผ้าม่านของรถม้าคันนั้นถูกเปิดออก จากนั้นก็มีศีรษะยื่นโผล่ออกมา

“หวยจิ่น ? ! ”

“…หนิงหยู่ชุน ! ”

“ฮ่า ๆ ๆ ๆ เป็นเจ้าจริง ๆ ด้วย ฝ่าบาททรงตรัสว่าเจ้าจะมาถึงในอีกสองวัน เจ้ายังมิได้เข้าไปรายงานตัวต่อฝ่าบาทล่ะสิท่า ? ”

ฮั่วหวยจิ่นยิ้มร่า “ก็ใช่น่ะสิ ! ข้าเพิ่งมาถึงประเดี๋ยวนี้เอง ข้ากำลังปรับตัวให้คุ้นชินกับถนนของเมืองฉางอันอยู่น่ะ”

“ไป ๆ ๆ เข้าวังด้วยกันเถิด อ่า…จริงสิ ! ราตรีนี้พวกเราไปเลี้ยงฉลองที่หอซื่อฟางกัน ! ข้าจะได้แนะนำสหายร่วมงานคนใหม่ให้เจ้าได้รู้จักด้วย ! ”

“ดี ! เยี่ยงนั้นข้าขอไปรายงานตัวต่อฝ่าบาทก่อน ! ”

เดาได้กับผีสิ !

ข้ามิใช่พยาธิในลำไส้ของท่านสักหน่อยที่จะรู้จักท่านจนหมดไส้หมดพุง

ฟู่เสี่ยวกวนนั่งลงที่โต๊ะดื่มชา พลางต้มชาหนึ่งกา “นั่งลงก่อนสิ”

“อีกประเดี๋ยวหนิงหยู่ชุนและหยุนซีเหยียนก็น่าจะมาถึงเเล้ว พวกเรามาประชุมย่อยกันก่อนเถิด”

ทั้งสองจึงนั่งลงตามคำเชิญ ฟู่เสี่ยวกวนหันไปมองฉินโม่เหวินเเล้วเอ่ยถามขึ้นมาว่า “สุขภาพของท่านปู่เป็นเยี่ยงไรบ้าง ? ”

“เมื่อมีหมอหลวงที่ฝ่าบาททรงส่งไปคอยดูเเล ท่านปู่ได้ส่งจดหมายมาบอกว่าท่านแข็งแรงดี”

“เขาสอนหนังสือที่สำนักศึกษาซีซานอยู่หรือไม่ ? ”

“ท่านชอบการสอนหนังสือ และอีกอย่าง…ท่านได้เขียนหนังสือที่อยู่นอกเหนือจากงานสอนอีกด้วย”

“เขาเขียนหนังสืออันใดเยี่ยงนั้นหรือ ? ” ฟู่เสี่ยวกวนชะงักงันไปชั่วครู่

“ประวัติศาสตร์ต้าเซี่ยฉบับย่อ…เดิมทีท่านอยากเขียนตำราประวัติศาสตร์ ทว่ามันจำเป็นต้องค้นหาข้อมูลจำนวนมหาศาล ด้วยข้อจำกัดของเรี่ยวแรง ท่านจึงทำได้เพียงเขียนบันทึกเรื่องราวที่เกิดขึ้นหลายปีมานี้ก็เท่านั้น”

ฟู่เสี่ยวกวนยกยิ้มดีใจ หรือว่าพี่ชายจะเขียนหนังสือเกี่ยวกับตนกัน ?

จากนั้นก็หันไปทางเยี่ยนซีเหวิน “แล้วท่านปู่เยี่ยนเล่า ? ”

“ยังแข็งแรงดีพ่ะย่ะค่ะ ! ท่านบอกว่าได้ลองปลูกพริกที่เเปลงผักนั่นแล้ว เก็บเกี่ยวผลผลิตได้เยอะเลยทีเดียว ทว่ามันเผ็ดจนกินมิได้”

“ฮ่า ๆ ๆ…” ฟู่เสี่ยวกวนหัวเราะเสียงดังลั่น เขารินชาให้คู่สนทนาทั้งสอง “ทว่าข้าชอบนะ บอกให้เขาส่ง… ไม่สิ ! บัดนี้รถไฟจากเมืองจินหลิงถึงเมืองฉางอันเปิดเส้นทางวิ่งแล้ว เชิญเขาและท่านพี่ฉินมาที่นี่สิ”

“นี่ก็ใกล้ฤดูหนาวเเล้ว ฤดูหนาวที่เมืองจินหลิงหนาวกว่าที่นี่มากนัก ข้าคิดถึงพวกเขาเสียเหลือเกิน ทว่าด้วยสถานการณ์ในตอนนี้ ข้ายังมิสามารถเดินทางไปที่ใดได้ ให้เขามาฉลองเทศกาลปีใหม่ด้วยกันที่นี่สิ”

มิว่าจะเป็นฉินปิ่งจงหรือเยี่ยนเป่ยซี พวกเขาต่างก็เป็นชายชราอายุราว 60 ปีเเล้วทั้งนั้น

พวกเขาอายุมากเเล้ว มิมีผู้ใดรู้ว่าพวกเขาจะมีชีวิตอยู่อีกนานเพียงใด ฟู่เสี่ยวกวนอยากพบพวกเขามากจริง ๆ อยากสนทนาเรื่องราวในอดีตและอนาคตไปด้วยกัน

เพราะทุกคนเคยมีอดีตร่วมกัน ส่วนอนาคต…ก็คือการวาดหวังต่ออนาคตของต้าเซี่ยนั่นเอง