นายน้อยเจ้าสำราญ (逍遥小地主) นิยาย บท 1208

ตอนที่ 1208 ตรอกปู๋เย้

หอซื่อฟางสาขาฉางอันย้ายจากเขตว่อเฟิงมายังถนนจูเชว่สามเจ็ดแปด

สถานที่เเห่งนี้มีอีกนามหนึ่งซึ่งนั่นก็คือ…สะพานชีเต้า เเม่น้ำซิ่วสุ่ยไหลโอบล้อมพระราชวัง โดยมีสะพาน 4 แห่งคอยเชื่อมต่อส่วนที่เหลือของเมือง เเม่น้ำได้ไหลเลียบถนนจูเชว่ จากทิศใต้ไปยังทิศเหนือโดยมีสะพานอู่เต้า สะพานลิ่วเต้า ไปจนถึงสะพานจิ่วเต้า

สะพานชีเต้าตั้งอยู่เหนือสุดของถนนจูเชว่ หากข้ามสะพานชีเต้าไปก็จะเป็นตรอกปู๋เย้ เมืองฉางอันมิมีการจำกัดเวลาเข้าออกเคหะสถานในยามราตรี และความหมายของตรอกปู๋เย้…หมายถึงสถานที่ที่ไร้ซึ่งยามค่ำคืนนั่นเอง

ค่ำคืนของชาวเมืองฉางอันจะเป็นเยี่ยงไรกันนะ ?

แท้ที่จริงค่ำคืนของตระกูลร่ำรวยนั้นมีกิจกรรมสันทนาการให้ทำมากมาย เหล่าสตรีมักจะนัดสหายสนิทราวสามถึงห้าคนมาล้อมวงเล่นไพ่นกกระจอก ส่วนเหล่าบุรุษทั้งหลายนั้น…ส่วนมากก็จะไปเที่ยวหอนางโลมดื่มสุรากับหญิงสาวเสียมากกว่า

และตรอกปู๋เย้แห่งนี้ก็คือศูนย์รวมของหอนางโลมประจำเมืองฉางอันนั่นเอง

สถานที่ตรงนั้นทำเลค่อนข้างดีมีสะพานชีเต้าคอยเชื่อมระหว่างถนนชูเจว่ ทั้งยังตั้งอยู่ในตำเเหน่งใจกลางเมืองฉางอัน

แน่นอนว่าหอซื่อฟางตั้งอยู่ในทำเลที่ดีกว่า มันตั้งอยู่ตรงหัวสะพานชีเต้าโดยหันหน้าเข้าหาถนนใหญ่จูเชว่ ส่วนด้านหลังติดกับแม่น้ำซิ่วสุ่ย หากขึ้นไปอยู่บนชั้นสามแล้วมองไปทางถนนปู๋เย้ก็อาจจะเห็นเหล่านางโลมนั่งกินลมชมวิวอยู่บนดาดฟ้าก็เป็นได้

และหากมีกล้องส่องทางไกล…มิแน่ว่าอาจจะได้เห็นช่วงเวลาหอมหวานดั่งบุปผาสวยงามปานจันทราเเห่งสารทฤดูของใครสักคนก็เป็นได้

บัดนี้เยี่ยนซีเหวินและคนอื่น ๆ ยืนอยู่บนชั้นสามของหอซื่อฟาง

บนดาดฟ้ามีระเบียงขนาดใหญ่ มีศาลาและภูเขาจำลองตั้งอยู่

เยี่ยนซีเหวินยื่นมือชี้ไปยังแสงไฟสว่างไสวจากตรอกปู๋เย้อยู่บนดาดฟ้า “ดูนั่นสิ…ตรอกนั่น เต็มไปด้วยเเสงสี ครึกครื้นยิ่งกว่าแม่น้ำฉินหวายที่เมืองจินหลิงเป็นไหน ๆ ! ”

เอ่ยเสร็จเขาก็หันมาทางฉินโม่เหวิน “พี่โม่เหวิน ตอนที่สร้างเมืองฉางอันท่านต้องคิดมาดีเเล้วแน่ ๆ ว่าต้องขุดแขนงเเม่น้ำมาทางถนนปู๋เย้ นี่มันงดงามดั่งเทพสร้างอย่างแท้จริง ! ”

“ท่านตั้งชื่อเเม่น้ำสายนั้นว่าเเม่น้ำเยียนจือ… พี่โม่เหวิน ท่านคิดจะทำให้ตรอกนี้เป็นศูนย์รวมหอนางโลมตั้งแต่ตอนนั้นแล้วใช่หรือไม่ ? ”

ฉินโม่เหวินยิ้มเจื่อน “นี่มิใช่ความคิดข้า ทว่าเป็นพระราชดำริของฝ่าบาท ส่วนชื่อเเม่น้ำเยียนจือนั่นข้าตั้งเอง ทว่าเเต่เดิมก็มิได้ตั้งใจขุดแม่น้ำสายนี้เพื่อให้หอนางโลมเหล่านั้นใช้ล่องเรือหรอกนะ”

“แล้วขุดเพื่ออันใดกัน ? ”

“ฝ่าบาททรงตรัสว่าเพื่อป้องกันอัคคีภัย”

หยุนซีเหยียนหัวเราะเสียงดังขึ้นมาทันใด “ผู้ใดจะจุดไฟแรงถึงเพียงนั้นกัน ? ที่ตรอกปู๋เย้มีนางโลมตั้งมากมายจะช่วยดับไฟมิได้เลยหรือเยี่ยงไร ? ”

เขาเอ่ยวาจาเสียดสี ทว่าก็ทำให้ทุกคนหัวเราะออกมาจนตัวโยน

“มาเมืองฉางอันตั้งครึ่งปีเเล้ว เพิ่งได้รู้วันนี้เองว่ามีสถานที่ท่องเที่ยวอยู่ใกล้เพียงปลายจมูก…” หยุนซีเหยียนหันไปมองฮั่วหวยจิ่น “ฮั่วหวยจิ่น ที่นี่คงเป็นถิ่นเจ้าล่ะสิ ไหนลองบอกให้พวกข้าฟังสิ ว่าหอนางโลมใดดีที่สุดในตรอกปู๋เย้ ? ”

ฮั่วหวยจิ่นจ้องหยุนซีเหยียนตาเขม็ง “พวกเจ้ามาถึงก่อนข้าตั้งนาน และอีกอย่าง…ข้ามิเชื่อหรอกว่าเสนาบดีหยุนจะมิเคยไปตรอกปู๋เย้ ! ”

หยุนซีเหยียนยักไหล่ “นี่เจ้ากำลังปรักปรำข้าอยู่นะ ตั้งเเต่ที่ข้าเข้ารับตำแหน่งเสนาบดีกรมคลัง ข้าก็ไปเพียงเเค่ 2 เเห่งเท่านั้น ข้าวุ่นจนหัวหมุนอยู่กับการจัดการบัญชีหลังจากที่ผนวกกรมคลังและกรมการค้าเข้าด้วยกัน”

นี่คือเรื่องจริงเพราะมิว่าจะเป็นเยี่ยนซีเหวิน หนิงหยู่ชุน หรือว่าฉินโม่เหวินและคนอื่น ๆ เมื่อพวกเขาขึ้นมาเป็นหัวหน้าศูนย์กลางการปกครองคนใหม่ของต้าเซี่ย พวกเขาก็มีภาระงานให้สะสางตั้งแต่เช้าจรดเย็น เป็นเหตุให้หอนางโลมที่ตรอกปู๋เย้มิเคยได้ต้อนรับแขกที่เป็นขุนนางเลยแม้แต่คนเดียว

ดังนั้นจึงมีข่าวลือว่าจักรพรรดิต้าเซี่ยทรงสั่งห้ามมิให้เหล่าขุนนางมาเที่ยวที่ตรอกปู๋เย้ บ้างก็ลือกันว่าขุนนางใหม่เหล่านั้นถูกควบคุมจากผู้บังคับบัญชาอย่างเข้มงวด หากฝ่าบาทประทับอยู่ในเมืองฉางอัน พวกเขาย่อมมิกล้าไปท่องเที่ยวสถานที่แบบนั้น

ทว่าแท้ที่จริงฟู่เสี่ยวกวนมิได้สั่งห้ามพวกเขาเลยด้วยซ้ำ แต่เป็นเพราะพวกขุนนางมิมีเวลาว่างเลยต่างหาก

ยามกลางวันต้องทำงานจนมือเป็นระวิง ในสมองอัดแน่นไปด้วยงาน ผนวกกับการกำเนิดขึ้นของโครงสร้างอำนาจใหม่ แต่ละแผนกต้องมีการพึ่งพาซึ่งกันและกัน เมื่อเลิกงานแล้วจำต้องไปเยี่ยมเยือนหัวหน้าของแต่ละแผนกเพื่อเป็นการกระชับความสัมพันธ์ให้ตนเองทำงานได้ราบรื่นขึ้น

ทว่าทันใดนั้นคนให้ห้องกลับถีบเข้าที่หน้าท้องของหลิวจิ่นอย่างจัง จนร่างของเขากระเด็นออกมานอกประตู

หลิวจิ่นใช้สองมือกุมหน้าท้องแล้วร้องไห้ด้วยความเจ็บปวด เขาคลานเข้าไปข้างกายของฟู่เสี่ยวกวนแล้วกอดขาเขาเอาไว้ “ฝ่า…ฝ่าบาท ข้าน้อยทำให้พระองค์ เสื่อม…เสื่อมเสียพระเกียรติ ! ”

จะตีหมาก็ต้องดูหน่อยสิว่าเจ้าของมันคือผู้ใด เดี๋ยวนี้คนมันโหดถึงขั้นนี้แล้วหรือ ?

หนิงซือเหยียนหันไปมองฟู่เสี่ยวกวนที่เริ่มแสดงอาการขุ่นเคืองออกมา

เขาเดินไปหน้าประตูห้องแล้วยกเท้าขึ้นมาถีบ

“ปัง… ! ”

หนิงซือเหยียนถีบประตูจนแหลกทำเอาคนข้างในตกใจจนขวัญเสีย จากนั้นก็มีเสียงเอะอะดังขึ้นมาอีกครา

“เจ้าเป็นผู้ใดอีกล่ะ ? จะหาเรื่องกันใช่หรือไม่ ? จับมันไว้ แล้วตีมันให้ลืมชื่อมารดาไปเลย ! ”

หนิงซือเหยียนยืนอยู่ด้านนอกด้วยท่าทีนิ่งเฉย และเขาก็พบว่าคนในห้องส่วนตัวนั้นเป็นชายต่างถิ่นร่างบึกบึนทั้งหกคน

พวกเขามิใช่ชาวฮั่น ทว่าดูเหมือนจะเป็นพวกป่าเถื่อนจากเขตปกครองตนเองชื่อเล่อชวนหรือซีเซี่ยมากว่า

ชายร่างบึกบึนทั้งหกเหน็บดาบเล่มใหญ่ไว้ที่เอว พวกเขาก้าวขาตรงเข้ามาหาหนิงซือเหยียน

“คุณชายท่าป๋า ช่างเถิด…ที่นี่เป็นเมืองฉางอัน เป็นเมืองหลวงของประเทศ พวกเราอย่ามีปัญหาเลยดีกว่า”

“เป็นเมืองหลวงแล้วเยี่ยงไร ? ข้าเป็นบุตรของจ่งตูแห่งซีเซี่ย พวกบ้านี้มันป่วนข้ามิเลิก ถ้าหากเป็นที่ซีเซี่ย ข้าคงตัดหัวพวกมันไปหมดเเล้ว ! ”