นายน้อยเจ้าสำราญ (逍遥小地主) นิยาย บท 1209

ตอนที่ 1209 บทเรียน

ฟู่เสี่ยวกวนขมวดคิ้วขึ้นมาทันใด

ทุกวันนี้จ่งตูประจำเขตปกครองตนเองซีเซี่ยยังคงเป็นท่าป๋าหวังอดีตจักรพรรดิซีเซี่ย

ท่าป๋าหวังผู้นั้นเป็นคนที่ใช้ได้ ในปีนั้นที่เมืองกวนหยุน เขายอมเชื่อฟังคำโน้มน้าวของท่าป๋าหยูแล้วเข้าสวามิภักดิ์ต่อต้าเซี่ยก่อนประเทศอื่น ฟู่เสี่ยวกวนได้ให้คำมั่นสัญญาว่าจะให้ตระกูลท่าป๋าเป็นผู้ปกครองของเขตปกครองตนเองซีเซี่ยต่อไป

ระเบียบของเขตปกครองตนเอง มิว่าจะเป็นเขตปกครองตนเองชื่อเล่อชวนหรือเขตปกครองตนเองซีเซี่ยต่างก็ขึ้นตรงต่อราชสำนักส่วนกลาง จ่งตูทั้งสองเขตปกครองตนเองมีอำนาจในการปกครอง ทั้งยังมีสิทธิ์ในการออกนโยบายให้เหมาะสมกับสถานการณ์ของแต่ละท้องที่อีกด้วย

ช่วงหลายปีมานี้ทั้งสองเขตปกครองตนเองพัฒนาได้ในระดับพอใช้ แม้ในภาพรวมจะยังล้าหลังกว่าหลาย ๆ เต้าในต้าเซี่ย ทว่าเยี่ยงไรเสียเขตปกครองตนเองก็มีระบบพื้นฐานที่มิดีและมีประชากรน้อยเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว

เขตปกครองตนเองชื่อเล่อชวนพัฒนาได้ในระดับที่ค่อนข้างดี เพราะสถานที่แห่งนั้นฟู่เสี่ยวกวนเคยวางรากฐานให้เป็นพื้นที่อุตสาหกรรมการผลิตขนาดใหญ่มาก่อน

ส่วนเขตปกครองตนเองซีเซี่ยนั้นยังคงล้าสมัยมากนัก เพราะพวกเขาถูกราชวงศ์เหลียวโจมตีจนสิ้นเนื้อประดาตัว หากมิเป็นเพราะอับจนหนทางอย่างแท้จริง พวกท่าป๋าหวังคงมิยอมโอนอ่อนสวามิภักดิ์อย่างง่ายดายเช่นนี้

สองปีให้หลังมานี้เส้นทางสายไหมภาคพื้นทะลุผ่านกันทั้งหมด เขตปกครองตนเองซีเซี่ยได้เข้าสู่ยุคสมัยรุ่งเรืองอย่างที่มิเคยเป็นมาก่อน ฟู่เสี่ยวกวนคิดว่าเขตปกครองตนเองซีเซี่ยจะพัฒนายิ่ง ๆ ขึ้นไปอีก เพราะถนนสายหลักที่เชื่อมระหว่างเอเชียและยุเรเซียจะถูกเชื่อมเข้าหากัน ถนนสายนั้นจะค่อย ๆ เจริญรุ่งเรืองขึ้นไปอย่างแน่นอน

อีกมิกี่ปีข้างหน้าเมื่อรถไฟถูกสร้างจนแล้วเสร็จ ก็จะถึงเวลาที่เขตปกครองตนเองซีเซี่ยผงาดขึ้นมา ในงานประชุมราชสำนักที่เพิ่งผ่านไปมินาน เขาได้มีโอกาสสนทนากับท่าป๋าหวังเป็นการส่วนตัว เขาหวังว่าท่าป๋าหวังจะคว้าโอกาสเอาไว้แล้วยกระดับราษฎรชาวซีเซี่ยให้มีชีวิตที่ดีกว่าเดิม

ท่าป๋าหวังกลับไปเเล้วหรือว่าเขาสั่งให้ลูกชายมาประจำอยู่ที่เมืองฉางอันกัน ?

ที่สำคัญคือท่าป๋าหวังมิใช่คนโง่เขลาแต่อย่างใด ทว่าเหตุใดเขาถึงให้กำเนิดบุตรชายที่มิมีหัวสมองได้กันนะ ?

บุตรชายของเขายามที่อยู่ในเขตปกครองตนเองซีเซี่ยก็คงโอหังอวดดีมิน้อยสินะ

ในเมื่อเจ้าสั่งสอนบุตรชายมิดี เช่นนั้นข้าจะช่วยเจ้าสั่งสอนเอง

ชายร่างกำยำเดินเข้ามาหยุดอยู่เบื้องหน้าหนิงซือเหยียน พวกเขาจ้องหนิงซือเหยียนตาเขม็งพร้อมแผดเสียงขู่คำราม ชายสองคนด้านหน้าสุดได้พุ่งกำปั้นใหญ่เข้ามาเบื้องหน้าของหนิงซือเหยียน

หนิงซือเหยียนยิ้มเยาะพลางส่ายศีรษะเบา ๆ

“ปัง ๆ ๆ ๆ…”

คู่กรณีทั้งสองคนล้มลง ส่วนอีกสี่คนที่เหลือยังมิทันได้เข้าร่วมวงเลยด้วยซ้ำ พวกเขากลับถูกหมัดและฝ่าเท้าของหนิงซือเหยียนเตะจนปลิวไปคนละทิศละทาง

บ้างก็ปลิวไปชนโต๊ะ บ้างก็ลอยไปทางหน้าต่างแล้วร่วงลงไปข้างล่าง บ้างก็กระเด็นไปโดนลูกค้าที่นั่งตรงโต๊ะข้าง ๆ ลูกค้าเหล่านั้นตื่นตกใจจนร้องเสียงหลงพร้อมกับแตกฮือ

ชายหนุ่มร่างกำยำที่นั่งอยู่ตรงตำแหน่งหัวโต๊ะลุกพรวดขึ้นมาจ้องหน้าหนิงซือเหยียน “เจ้าเป็นใครกัน ? ”

หนิงซือเหยียนมิตอบ เขาหันไปจ้องมองผู้คนเหล่านั้นที่ตื่นตกใจจนทำอันใดมิถูก

ในฐานะองค์รักษ์ของฟู่เสี่ยวกวน เขาเคยเห็นหน้าค่าตาคนพวกนี้มาบ้าง

คนเหล่านี้ล้วนแต่เป็นคนหนุ่ม ในกลุ่มของพวกเขาอายุมากสุดน่าจะมิเกิน 20 ปี

พวกเขามิใช่ชาวต้าเซี่ย ทว่าเป็นบรรดาลูกหลานหรือองค์ชายของประเทศที่สวามิภักดิ์ต่อต้าเซี่ยซึ่งได้แก่ เกาหลี บรูไน แคว้นโหลวหลาน แคว้นเย่หลางและสยามเป็นต้น

เหตุใดคนพวกนี้ถึงได้มารวมตัวกันที่นี่เล่า ?

การที่พวกเขามารวมตัวกันที่นี่มิใช่เรื่องแปลกอันใด ที่เเปลกก็คือเหตุใดพวกเขาถึงมารวมตัวกับบุตรชายของจ่งตูแห่งเขตปกครองตนเองซีเซี่ยมากกว่า

หรือว่าท่าป๋าหวังคิดจะตั้งตนเป็นปรปักษ์กัน ?

เขาหยุดความคิดเอาไว้แค่นั้น เพราะว่าเรื่องนี้แทบจะเป็นไปมิได้เลยด้วยซ้ำ

เขตปกครองตนเองซีเซี่ยเป็นฐานที่มั่นของกองทัพบกที่หนึ่ง เขตปกครองตนเองชื่อเล่อชวนที่อยู่ติดกันนั้นเป็นฐานที่มั่นของกองทัพบกที่สอง ส่วนหยวนเป่ยเต้าที่อยู่ติดกันทางเหนือเป็นฐานที่มั่นของกองทัพบกที่สาม

ในขณะที่หนิงซือเหยียนกำลังระแวงสงสัยอยู่นั่นเอง ท่าป๋าฉางฮวนที่เพิ่งขายหน้าไปสด ๆ ร้อน ๆ หลงคิดว่าอีกฝ่ายยำเกรงพวกตน เขาจึงต้องการจะกู้ศักดิ์ศรีของตนกลับคืนมาต่อหน้าองค์ชายและรัชทายาทจากต่างแดนเหล่านี้ ดังนั้นเขาจึงควักปืนขึ้นมาจากกระเป๋าหน้าอก !

ปืนนี้มีขนาดสั้นกว่าปืนเหมาเซอร์ ทว่าในเมื่อมันคือปืน เยี่ยงไรมันก็พลังเพียงพอที่จะคร่าชีวิตของหนิงซือเหยียนได้

“หากเจ้าตกตายไปก็อย่าได้มากล่าวโทษข้าเลย ! ”

ชั่วอึดใจที่เขาเตรียมจะลั่นไกปืน หนิงซือเหยียนก็ขยับกายหลบได้ทันท่วงที

เขาก้าวขึ้นเหยียบบนโต๊ะ “ชริ้ง ! ” เสียงดาบดังสนั่น โต๊ะอาหารถูกฟันจนแตกออกเป็นเสี่ยง ๆ อาหารและสุราที่วางเรียงรายพลิกคว่ำกระจัดกระจาย เหล่าชายหนุ่มที่นั่งอยู่ลุกพรวดขึ้นมาด้วยความหวาดกลัว

เท้าของหนิงซือเหยียนเตะเข้าที่ข้อมือของท่าป๋าฉางฮวนจนเกิดเสียงดัง “ปัง… ! ”