นายน้อยเจ้าสำราญ (逍遥小地主) นิยาย บท 1211

ตอนที่ 1211 ฝนพรำ ณ เมืองฉางอัน

ฤดูหนาวที่เมืองฉางอันมิมีหิมะตก ที่ตกเห็นทีจะมีเพียงฝนเท่านั้น

ทว่ามิได้ตกหนัก แต่ถึงแม้จะตกปรอย ๆ ก็หนาวเหน็บยิ่งนัก

เมืองฉางอันมีหมอกฝนแผ่ปกคลุมทั่วทั้งเมือง หากมิมีใบไม้และดอกไม้ที่เหี่ยวเฉาให้เห็นต่างหน้า ที่นี่ก็มิต่างอันใดจากสภาพอากาศในเดือนสี่ของเจียงหนานเลยสักนิด

เมืองฉางอันมิได้ซบเซาลงเพียงเพราะมีหยาดฝนโปรยปราย ร้านรวงน้อยใหญ่ยังคงเปิดตามปกติ ทางเดินหินอ่อนตามตรอกซอกซอยน้อยใหญ่ยังคงคลาคล่ำไปด้วยผู้คนถือร่ม บ้างก็เดินเอื่อยเฉื่อย บ้างก็กำลังเร่งรีบ

โดยปกติแล้วยามเช้าตรู่เช่นนี้ ตรอกปู๋เย้จะเงียบสงบมากยิ่งนัก

เมื่อความเฟื่องฟูยามราตรีได้ลาจาก ครานี้ก็ถึงเวลาพักผ่อนของหญิงสาวนางโลมทั้งสามร้อยแปดสิบแห่งเสียที

บัดนี้หรงตั่วเอ๋อร์หนึ่งในนางคณิกา1ของหอหลิวหยุนยังมิหลับนอน นางอาบน้ำแล้วกลับเข้ามานั่งในห้อง ในมือของนางนั้นถือบทกวีร่ำสุรา บทกวีของจักรพรรดิฟู่เสี่ยวกวน นางจ้องอ่านทุกตัวอักษร ค่อย ๆ ดื่มด่ำกับความยิ่งใหญ่ของบทกวี ความเหนื่อยล้าที่สะสมมาตลอดทั้งคืนหายเป็นปลิดทิ้ง สีหน้าของนางแดงเรื่อด้วยความตื่นเต้น

นี่เป็นบทกวีที่วิเศษที่สุดเท่าที่นางเคยเห็นมา !

และนี่ก็เป็นบทกวีที่ฝ่าบาททรงประพันธ์ขึ้นมาอีกคราหลังจากที่ห่างหายไปนานหลายปี !

มิว่าจะเป็นสุนทรียรสหรือนามของผู้ประพันธ์ ต่างก็เป็นตัวบ่งชี้ว่ากวีบทนี้จะต้องโด่งดังไปทั่วทั้งต้าเซี่ยอย่างแน่นอน !

ในฐานะนางคณิกา นางรู้ดีว่าถ้าหากนำกวีบทนี้ไปขับร้อง ชื่อเสียงของนางจะต้องโด่งดัง และกวีบทนี้จะทำให้นางเหนือกว่าถานหงเย่ดาวเด่นของกั๋วเซ่อเทียนเซียง

เมื่อคิดได้ดังนั้น นางจึงลุกขึ้นยืนด้วยความตื่นเต้น จากนั้นก็หันไปสั่งการบ่าวรับใช้ข้างกายว่า “เจ้าจงไปเตรียมรถม้า ข้าจะไปเยี่ยมอาจารย์หูสักหน่อย”

แน่นอนว่าอาจารย์หูที่นางเอ่ยถึงก็คืออดีตเถ้าแก่เนี้ยของหงซิ่วจาวในเมืองจินหลิง แทบจะมิมีผู้ใดรู้เลยว่าตอนนี้นางอาศัยอย่างสันโดษอยู่ในเมืองฉางอัน

นางอาศัยอยู่ในตรอกเล็ก ๆ แห่งหนึ่ง ซึ่งตั้งอยู่ใกล้กับสะพานอู่เต้า ตรอกนี้มิได้เป็นที่สะดุดตามากนัก มันมีนามว่าตรอกสือเฉียว ตรอกนี้อยู่มิไกลจากพระราชวังเมืองฉางอัน ทำให้ขุนนางชั้นผู้ใหญ่หลายคนเลือกที่จะอาศัยอยู่ที่นี่ และหนึ่งในนั้นก็คือจี้หยุนกุยแห่งหอเทียนจี

ในฐานะหัวหน้าหอเทียนจี จี้หยุนกุยมีเรื่องมากมายต้องจัดการ เขาแทบจะมิได้อาศัยอยู่ในฉางอันเลยด้วยซ้ำ

ส่วนหูฉินคุ้นชินกับการอยู่คนเดียวแล้ว นางเลิกประพันธ์ทำนองเพลงไปนานแล้ว ทั้งยังมิได้ดีดกู่ฉินมาเนิ่นนานแล้วด้วย

ทุกวันนางจะตื่นนอนตั้งแต่ฟ้ายังมิสว่าง จัดแจงทำอาหารเช้าจนเต็มโต๊ะ จวนของตระกูลจี้มิมีบ่าวรับใช้และก็มิมีสาวใช้เช่นกัน ดังนั้นนางจึงต้องทำทุกอย่างด้วยตนเอง

เมื่อกินมื้อเช้าเสร็จแล้ว นางก็จะไปทำความสะอาดลานบ้านต่อ เดิมทีฤดูหนาวในเมืองกวนหยุน นางต้องกวาดหิมะขาวโผลนทุกวัน ทว่าที่เมืองฉางอันกลับมีเพียงเศษใบไม้ให้เก็บกวาดเท่านั้น

ยามอู่นางทำกับข้าวสองอย่างและซุปหนึ่งอย่าง เมื่อกินเสร็จก็มักจะนอนพักผ่อนชั่วครู่ ยามเว่ยก็ออกไปเดินเล่น นางเดินไปมิไกลเท่าใดนัก ทั้งยังมิมีจุดหมายปลายทางอีกด้วย นางเพียงอยากเดินเที่ยวเล่นเท่านั้น

หลังจากนั้นนางก็จะทำมื้อเย็นง่าย ๆ เมื่อกินอาหารเย็นเสร็จ นางมักจะไปดูละครที่โรงละครหลานซาน จากนั้นก็อาบน้ำเข้านอนแต่หัวค่ำ

ชีวิตของนางจำเจเช่นนี้ไปทุกวัน ทว่านางกลับมิรู้สึกหน่ายเหนื่อยเลยสักนิด นางกลับรู้สึกว่าชีวิตแบบนี้เงียบสงบดี ซึ่งมันดีมากเลยทีเดียว

อย่างน้อย ๆ ก็สำราญใจกว่าตอนที่อยู่บนหงซิ่วจาวเป็นไหน ๆ

มิต้องไปคิดอันใดให้วุ่นวาย และก็มิต้องไปร่วมสังสรรค์กับเหล่าลูกค้า

วันนี้ฝนตก เมื่อนางกินอาหารเช้าเสร็จจึงมิได้ออกไปเก็บกวาดใบไม้ที่ปลิดปลิวเกลื่อนพื้น นางยกเก้าอี้มานั่งที่ประตูด้านหน้าของเรือนหลักพลางจ้องมองใบไม้ที่เหี่ยวเฉาในลาน ดวงตาของนางค่อย ๆ ปิดลง ราวกับว่ากำลังหลับ สมองของนางราวกับกำลังคิดอันใดบางอย่าง ทว่าก็มิได้คิดอันใดเลย

สายลมพัดพริ้ว ใบไม้ที่เหี่ยวแห้งร่วงลงมาจากต้นอู๋ถงประปราย

ขณะที่ใบไม้กำลังร่วงหล่นลงมา ก็มีเงาของคนผู้หนึ่งทะยานลงมาจากกำแพง หูฉินหรี่ตามองอย่างพิจารณา พบว่าคนผู้นั้นมิได้มีเจตนาจะเข้ามาทำร้ายนางแต่อย่างใด

คนผู้นั้นสวมหมวกฟาง มีผ้าคลุมปกปิดใบหน้า เขาเดินเหยียบย้ำซากใบไม้เข้ามาหยุดอยู่เบื้องหน้าของหูฉิน เขาหันมามองหูฉินครู่หนึ่ง ยกยิ้มขึ้นแล้วเอ่ยทักทายว่า “ชีวิตช่างสุขสบายเสียเหลือเกิน”

หูฉินยิ้มออกมาบาง ๆ นางลืมตาขึ้นพลางควักมีดสั้นออกมาจากกระเป๋าอกเสื้อ

จากนั้นก็ลุกขึ้นยืน “ข้าควรถวายความเคารพต่อเจ้าหรือไม่ ? ”