นายน้อยเจ้าสำราญ (逍遥小地主) นิยาย บท 1221

ตอนที่ 1221 บังเอิญพบเจอ

มหาวิทยาลัยฉางอันตั้งอยู่บนถนนเสวียฝู

เมื่อปีใหม่มาเยือน มหาวิทยาลัยย่อมหยุดยาวเป็นธรรมดา

ชิวชิงหยุนองค์ชายสี่แห่งแคว้นบรูไนอาศัยอยู่ในคฤหาสน์สุดหรูที่เขาซื้อมาด้วยเงินของตนเอง คฤหาสน์สุดหรูนี้ตั้งอยู่บนถนนเสวียฝูเช่นกัน โดยมีระยะห่างจากมหาวิทยาลัยฉางอันเพียงแค่สิบกว่าจ้างเท่านั้น

หลายวันมานี้คุณชายชิวรู้สึกมิค่อยเบิกบานใจเท่าใดนัก เพราะเขามิได้พบถานหงเย่ยามที่ไปเยือนกั๋วเซ่อเทียนเซียงเมื่อคราก่อน หลังจากนั้นอีกสองคราก็มิเจอแม่นางเช่นกัน

ท้ายที่สุดแล้วเมื่อเอ่ยถามแม่เล้าเซี่ยเขาถึงได้รู้ว่าถานหงเย่ถูกไถ่ตัวออกจากกั๋วเซ่อเทียนเซียงแล้ว แต่ก็มิรู้เช่นกันว่านางไปอยู่แห่งหนใด

เรื่องนี้ทำให้คุณชายชิวเศร้าระทมอยู่นาน เพราะถานหงเย่เป็นสตรีที่สวยเกินบรรยาย นางมิได้มีดีแค่หน้าตา ทว่านางยังชำนาญในศาสตร์ศิลป์ที่ปัญญาชนจำเป็นต้องเรียนรู้อีกด้วย

นี่ยังเล็กน้อยเท่านั้น เพราะที่สำคัญคือนางรู้จักเอาใจเขามาใส่ใจเรา !

นางมิเหมือนนางคณิกาคนอื่น ๆ ที่ชอบโอ้อวด ชอบเกาะแกะ และชอบคะยั้นคะยอให้แขกดื่มสุรา

ทุกคราที่พบนาง นางมักจะนั่งอยู่เงียบ ๆ และเผยเพียงรอยยิ้มตรงมุมปากออกมาให้เห็นเท่านั้น

แม้ร่างของนางจะอยู่ในหอนางโลม ทว่าจิตใจของนางกลับบริสุทธิ์ดุจนางฟ้านางสวรรค์

สายตาของนางมิได้มืดหม่นคลุมเครือดั่งนางคณิกาคนอื่น ๆ สายตาของนางเป็นประกายสุกใสดั่งจันทรา

บางคราการตกหลุมรักใครสักคนมันก็เรียบง่ายเช่นนี้แหละ

คุณชายชิวรินสุราให้ตนเอง สองขาของเขาพาดวางไว้บนเก้าอี้ เขาย้อนรำลึกถึงคราแรกที่ได้พบกับถานหงเย่ ใบหน้าของชายหนุ่มพลันผุดรอยยิ้มออกมา

สถานที่ที่ทั้งคู่พบเจอกันคราแรกนั้น มิใช่ที่กั๋วเซ่อเทียนเซียงทว่าเป็นตรอกปู๋เย้

บนตรอกที่มีผู้คนเดินขวักไขว่กันอย่างคับคั่ง ทว่าถึงจะเป็นเช่นนั้นเขาก็ยังเห็นนางเด่นสง่าออกมาจากฝูงชนที่เดินสัญจรไปมา และนางก็หันมาสบตากับเขาพอดี

และเป็นเพราะการสบตาครานั้นนั่นเอง ที่ทำให้เขาหลงใหลในใบหน้าอ่อนหวานของนางเข้าอย่างจัง

หลังจากนั้นเขาก็ได้ไปเยือนยังกั๋วเซ่อเทียนเซียง เขาถึงได้รู้ว่านางเป็นนางคณิกา เป็นหัวแรงใหญ่และเป็นดาวเด่นของที่นั่น

ทว่าถึงจะเป็นเช่นนั้นเขาก็มิได้รังเกียจในสถานภาพของนาง เขาคิดเพียงว่าจะไถ่ตัวนางออกมาได้เยี่ยงไร

แน่นอนว่าคุณชายชิวยอมทุ่นเงินให้มิอั้น ทว่าแม่เล้าเซี่ยกลับมิยอมให้ไถ่ตัวนางออกมา แม้จะเสนอราคาสูงกว่าสิบเท่า นางก็มิยอม !

ทว่าครานี้ถานหงเย่ไถ่ตนเองออกไป เหตุใดแม่เล้าเซี่ยถึงได้ตอบรับอย่างหน้าตาเฉยเล่า ?

ว่าแต่ถานหงเย่ของข้า บัดนี้นางอยู่ที่ใดกันนะ ?

มิได้การล่ะ ! เยี่ยงไรข้าก็ต้องไปตามนางกลับมา เจ้าคือชายาของข้า ต่อให้ต้องข้ามฟ้าข้ามทะเลเยี่ยงไร ข้าก็จะนำตัวเจ้ากลับมาให้จงได้ !

คุณชายผู้ลุ่มหลงในความรักดื่มสุราในจอกจนหมดเกลี้ยง จากนั้นก็พาบ่าวรับใช้ของตนเดินทางออกจากคฤหาสน์

เขามิได้นั่งรถม้า เขาเลือกที่จะเดินหาหญิงสาวในดวงใจท่ามกลางฝูงชนพลุกพล่านในเมืองฉางอันแทน

เขาเชื่อว่าการที่ทั้งสองได้สบตากันในตอนแรกนั้นเป็นพรหมลิขิต เช่นนั้นพรหมลิขิตนี้จะดำเนินต่อไปในท้ายที่สุด

เขาเดินไปยังสะพานชีเต้า เมื่อเดินไปถึงหน้าหอซื่อฟาง ทันใดนั้นสายตาของเขาก็พลันเปล่งประกายขึ้นมาทันใด ท่ามกลางถนนที่คลาคล่ำไปด้วยผู้คน เขากลับมองเห็นแผ่นหลังของหญิงสาวที่คุ้นเคยเป็นอย่างดี

ผมยาวปลิวไสวกับชุดกระโปรงยาวที่ดูสะอาดตา ทั้งยังมีปิ่นระย้าปักอยู่บนศีรษะ…ต้องเป็นถานหงเย่แน่ ๆ !

เขารีบเบียดเข้าไป กว่าจะฝ่าฝูงชนเข้าไปหานางได้ ช่างยากเย็นยิ่งนัก เขาอยากหยอกเย้าให้นางตกใจ จึงเลือกที่จะย่องเข้าไปปิดตานางเอาไว้

ชิวชิงหยุนมิได้สังเกตว่านางมีบุรุษร่างกำยำคอยเดินขนาบสองข้าง

หญิงสาวร้องตกอกตกใจ นางจึงแผดเสียงร้องแหลมดัง “ว๊าย…”

บุรุษสองคนนั้นหันขวับไปมองทันใด ให้ตายเถิด ผู้ใดกันที่กล้าล่วงละเมิดภรรยาของเสนาบดีหยุนบนที่สาธารณะเยี่ยงนี้ !

นางมิใช่ถานหงเย่ นางคือโหยวซีเฟิ่ง ภรรยาของหยุนซีเหยียน

สองหมัดพุ่งเข้าใส่ใบหน้าของชิวชิงหยุนเต็ม ๆ เขาโดนตีจนเลือดไหลอาบเป็นทาง เมื่อบ่าวรับใช้เห็นเขาในสภาพสะบักสะบอมทั้งสองฝั่งจึงรุมต่อยกันทันใด