นายน้อยเจ้าสำราญ (逍遥小地主) นิยาย บท 1238

ตอนที่ 1238 ข้าวต้มหนึ่งถ้วย

ถ้าหากมิได้ยินกับหูตนเอง ถ้าหากยังอยู่ในท้องพระโรงเมืองฉางอัน เยี่ยนซีเหวินย่อมมิปักใจเป็นแน่ว่ายังมีคนที่จมปลักในความทุกข์ยากหลงเหลืออยู่ในต้าเซี่ยแห่งนี้ !

ขณะที่ยืนอยู่บริเวณลานบ้านหลังคามุงหญ้าที่ชำรุดทรุดโทรมอยู่นั้น ก็มีเด็กเล็กอายุราว 5 ขวบวิ่งออกมาจากเรือนด้านข้าง

“ปู่ ๆ ” เด็กคนนั้นปรี่เข้ามาหาหลี่เอ้อร์หนิว “วันนี้ข้าไปหลังเขากับพวกฮวาฮวา ข้าเก็บเห็ดและขุดหน่อไม้กลับมาได้มากโขเลยล่ะ”

หลี่เอ้อร์หนิวอุ้มเด็กน้อยขึ้นมา ตอนนี้นี่เองที่เด็กน้อยหันไปเห็นพวกเยี่ยนซีเหวิน เขาตกใจจนต้องเอาใบหน้าของตนเองไปแนบกับใบหน้าของหลี่เอ้อร์หนิว จากนั้นก็เอ่ยถามเสียงแผ่วว่า “ท่านปู่ พวกเขา…พวกเขาเป็นผู้ใดกัน ? ”

“เถี่ยต้าน พวกเขาเป็นแขกที่เดินทางมาจากนอกเขา พ่อกับแม่ของเจ้าไปไหนแล้วล่ะ ? ”

“ท่านพ่อกับท่านแม่ขึ้นไปบนภูเขาตั้งแต่เช้าแล้ว บัดนี้ยังมิกลับมาเลย”

หลี่เอ้อร์หนิวผงะตกใจ “มีผู้ใดขึ้นเขาไปกับพวกเขาบ้างกัน ? ”

“มีอาจ้าว ลุงสองและลุงสาม พวกเขาไปกันทั้งหมดห้าหกคน”

หลี่เอ้อร์หนิวจึงค่อย ๆ ถอนหายใจโล่งอก ดูเหมือนว่าลูกชายและลูกสะใภ้จะเข้าไปล่าสัตว์บนภูเขากันแล้วสินะ หากมีจ้าวต้าเจี่ยวอยู่ก็คงมิมีอันตรายใดเกิดขึ้น

เขาวางเถี่ยต้านลง จากนั้นก็เอ่ยขึ้นมาว่า “ไปช่วยย่าจุดไฟสิ ข้าจะไปเก็บห้องให้แขกสักหน่อย”

บ้านหลังนี้มี 3 ห้องด้วยกัน ผนังยังคงใช้ดิน ส่วนหลังคาทำมาจากหญ้า ตรงกลางเป็นห้องโถง มีห้องของหลี่เอ้อร์หนิวและห้องของลูกชายขนาบสองข้าง ตอนนี้ปัญหาก็คือพวกเยี่ยนซีเหวินมีกันสิบกว่าคน จะจัดที่หลับนอนเยี่ยงไรดี ?

เยี่ยนซีเหวินเดินเข้าไปแล้วเอ่ยขึ้นมาว่า “พี่หลี่…มิต้องเก็บหรอก ลานหน้าบ้านก็มิเลวนัก กว้างขวางดี พวกเราเอาเพิงพักติดตัวมาด้วย อีกประเดี๋ยวหากกางออกก็สามารถนอนในนั้นได้”

เพิงพักที่ว่านั้นหน้าตาเป็นเยี่ยงไรหลี่เอ้อร์หนิวก็ยังมิรู้ เขารู้เพียงว่าถ้าเป็นเช่นนี้ก็ดูเหมือนว่าตนจะต้อนรับแขกได้มิดีเท่าที่ควร

“เอาเยี่ยงนี้ดีหรือไม่…เจ้านอนที่ห้องของข้ากับเมีย ส่วนพวกข้าจะไปนอนที่ห้องโถง”

“อย่าเลย…ข้ายังต้องพำนักอยู่ที่หมู่บ้านเซี่ยซานอีกหลายวัน แค่นี้ก็รบกวนท่านมากพอแล้ว จะให้ท่านไปนอนที่ห้องโถงได้เยี่ยงไรกัน”

เมื่อเอ่ยเสร็จเยี่ยนซีเหวินก็หันไปสั่งการจางฉีซาน “ฉีชาน ให้พวกเขากางเพิงพักออกสิ และก็…นำข้าว 100 ชั่งออกมาให้พี่หลี่ ขอให้พี่สะใภ้ช่วยหุงข้าวให้พวกเราหน่อยเถิด”

หลี่เอ้อร์หนิวถลึงตาโต ข้าว 100 ชั่งเชียวหรือ ? !

นี่…นี่มันของหายากชัด ๆ เลยนี่ !

น้องเยี่ยนผู้นี้มิธรรมดาจริง ๆ เดินทางไกลถึงเพียงนี้ก็ยังพกข้าวติดตัวมาด้วย ช่างพิถีพิถันเสียเหลือเกิน

จางฉีซานยกหลัวมาวางไว้เบื้องหน้าของหลี่เอ้อร์หนิว “นี่ต้องมากกว่า 100 ชั่งเป็นแน่ มิจำเป็นต้องนำไปชั่งแล้วล่ะ รบกวนท่านช่วยหุงให้สักหน่อยก็แล้วกัน”

เมื่อหลี่เอ้อร์หนิวเห็นข้าวขาววางละลานตา เขาก็เกือบน้ำตาไหลออกมาแล้วด้วยซ้ำ “นี่มัน…พวกเจ้าเป็นแขกของข้า ข้ามิควรรับสิ่งนี้ไป แต่ถ้าหากข้ามิรับ บ้านข้าก็คงมิมีข้าวให้พวกเจ้ากิน”

“ข้ามิอยู่สนทนาเป็นเพื่อนพวกเจ้าแล้ว ข้าจะบอกให้เมียข้าผัดเห็ดกับหน่อไม้ไว้เป็นกับข้าวให้พวกเจ้าก็แล้วกัน”

หลี่เอ้อร์หนิวรับหาบข้าวสารไปอย่างมิเสแสร้ง เขาหาบข้าวสารผ่านห้องโถง จากนั้นก็นำไปวางไว้ในห้องนอนของเขา

พลันมีเสียงดังแว่วมาจากด้านใน น่าจะเป็นเสียงเขาของเขาที่เอ่ยทักภรรยา ครู่เดียวหลังจากนั้นก็มีเสียงสตรีโห่ร้องประหลาดดังแว่วมา คาดว่าน่าจะเป็นภรรยาของเขาที่รู้สึกตื้นตันเพราะเห็นข้าวมากมายถึงเพียงนั้น