นายน้อยเจ้าสำราญ (逍遥小地主) นิยาย บท 1241

ตอนที่ 1241 ตัดศีรษะ

ฟู่เสี่ยวกวนพาอู๋เทียนซื่อกลับมาที่ห้องทรงพระอักษร

“เสด็จพ่อ ปีหน้าท่านจะออกเดินทางไกลไปรบอีกคราจริงหรือพ่ะย่ะค่ะ ? ”

“ใช่แล้วล่ะ ! พ่อจำต้องจัดการปัญหาที่ใหญ่ที่สุดของต้าเซี่ยไปเสีย เช่นนี้เมื่อเจ้าขึ้นครองบัลลังก์จะได้มิต้องพบเจอกับปัญหาใหญ่ใด ๆ ”

สองพ่อลูกนั่งอยู่หน้าโต๊ะชา อู๋เทียนซื่อจัดแจงต้มชาโดยที่มิรู้ตัวเลยว่าเขาได้วางตัวผ่อนคลายกว่าแต่ก่อนเป็นไหน ๆ

“พากระหม่อมไปด้วยได้หรือไม่พ่ะย่ะค่ะ ? ”

อู๋เทียนซื่อจ้องมองฟู่เสี่ยวกวนด้วยสายตาวาดหวัง ฟู่เสี่ยวกวนรู้สึกลังเลยิ่งนัก แต่เมื่อลองคิดดูดี ๆ แล้ว แท้ที่จริงแล้วสงครามเป็นสิ่งที่เอาแน่เอานอนมิได้ ถ้าเกิดอันใดขึ้นมา แม้ตนจะมีบุตรชายหลายคน ทว่าหลิงเอ๋อร์นางจะคิดเยี่ยงไร ?

บัดนี้สิ่งที่สำคัญที่สุดคือให้อู๋เทียนซื่อค่อย ๆ คุ้นเคยกับงานบ้านงานเมือง ให้เขาค่อย ๆ เติบโต

“เจ้าไปมิได้ ! ”

อู๋เทียนซื่อผิดหวังจนต้องส่งเสียงครางออก “ฮือ…”

“รู้หรือไม่ว่าเหตุใดเจ้าถึงไปมิได้ ? ”

“เพราะกระหม่อมยังเยาว์ และยังแบกปืนมิไหวเป็นแน่”

ฟู่เสี่ยวกวนส่ายศีรษะ “เพราะประเทศจะขาดจักรพรรดิมิได้แม้แต่วันเดียว พ่อออกไปรบยังดินแดนห่างไกล แต่ต้าเซี่ยยังต้องมีคนรักษาการณ์อยู่ หลังจากที่พ่อออกไปแล้ว เจ้าจำต้องปกครองบ้านเมือง จำต้องจัดการธุระใด ๆ ก็ตามด้วยตัวของเจ้าเอง”

“พ่อไปราวสองปีแล้วจะกลับมา พ่อหวังว่าตอนที่กลับมาลูกพ่อจะยังอยู่ดีมีสุข และหวังว่าต้าเซี่ยจะดำรงอยู่ในความผาสุกทุกประการ”

“เทียนซื่อเอ้ย เอาเยี่ยงนี้ดีหรือไม่ พ่อ…จะไปออกรบแล้วขนทรัพย์สินเงินทองกลับมาให้เจ้า ส่วนเจ้าจำต้องจัดการปัญหาด้วยตนเอง เจ้าจะได้มีปฏิสัมพันธ์กับเหล่าเสนาบดีอย่างกลมเกลียว เพราะเจ้าต้องคอยดูแลบ้านเมืองภายใต้การช่วยเหลือของพวกเขา”

ที่แท้เสด็จพ่อทรงมีพระดำริลึกซึ้งยิ่งนัก ที่เเท้ตนก็เข้าใจเสด็จพ่อผิดไป

อู๋เทียนซื่อกล่าวโทษตนเองอยู่ในใจ เมื่อได้ยินบิดาอธิบายเช่นนี้ เขาจึงรีบรับปากทันใด “พ่ะย่ะค่ะ ลูกจะร่วมมือกับเสนาบดีทั้งหลายบริหารบ้านเมืองให้ดีสุด เพื่อมิให้เสด็จพ่อต้องกังวลพระทัยยามอยู่แดนไกล ! ”

“ดี ! นี่แหละบุตรของข้า มา ๆ ๆ ชาถ้วยนี้แทนสุรา หมดถ้วย ! ”

อู๋เทียนซื่อชูถ้วยชาขึ้นมา สองพ่อลูกยกถ้วยชาขึ้นมาซดจนหมดจอก ความผูกพันระหว่างพ่อลูกค่อย ๆ ก่อประสานแนบแน่น เขาได้ให้คำมั่นสัญญาอย่างเงียบ ๆ ว่า ข้าอู๋เทียนซื่อจะดูแลบ้านเมืองให้เจริญรุ่งเรืองยิ่ง ๆ ขึ้นไป ให้สมกับความรักที่เสด็จพ่อทรงมอบให้ข้า !

จากนั้นฟู่เสี่ยวกวนก็ได้เอ่ยเรื่องการทหารให้อู๋เทียนซื่อฟัง ทว่ามินานนัก จี้หยุนกุยหัวหน้าหอเทียนจีก็เดินเข้ามา

“ฝ่าบาท”

“แน่ใจแล้วหรือ ? ” ฟู่เสี่ยวกวนเงยหน้าขึ้นเอ่ยถาม

“แน่ใจแล้วพ่ะย่ะค่ะ หยูซูหรงมีสายลับจำนวนหนึ่งอยู่ในต้าเซี่ย หนึ่งในนั้นก็คือเมิ่งซีอดีตดาวเด่นคณิกาจากหอหลิวหยุน ! ”

“เมิ่งซีออกจากหอหลิวหยุนเมื่อสองปีก่อน เนื่องด้วยอายุที่ย่างเข้าวัย 30 ปี มิรู้แน่ชัดว่านางไปที่ใด ทว่าทุกวันนี้นางคือเถ้าแก่เนี้ยที่คอยบริหารงานอยู่เบื้องหลังหยินเหอจิ่วเทียน”

“และในช่วงปีใหม่ที่ผ่านมานี้ เหว่ยชังอดีตเสนาบดีกรมโยธาธิการถูกนางล่อลวงเพื่อเป็นสะพานเข้าหานักวิทยาศาสตร์ของศูนย์วิจัย”

“ณ บัดนี้นักวิทยาศาสตร์จากศูนย์วิจัยถูกนางลักพาตัวไปแล้ว 5 ราย พวกเราค้นพบช้าจนเกินไป ทางหอเทียนจีจึงไล่ตามพวกเขาทั้งห้าคนที่บริเวณชายแดนมิทัน”

“ท่านเสนาบดีฉินบอกว่าทั้งห้าคนนี้เคยทำงานในศูนย์วิจัยอาวุธและศูนย์วิจัยดินปืนมาก่อน แม้ว่าพวกเขาจะมิเคยคลุกคลีกับการวิจัยและพัฒนาปืนยาวระบบกึ่งอัตโนมัติที่ออกแบบใหม่ล่าสุด ทว่าพวกเขาก็คุ้นเคยกับปืนเหมาเซ่อและกระสุนของมันเป็นอย่างดี ดังนั้นท่านเสนาบดีฉินจึงออกความเห็นว่า…ต้องสังหารพวกเขาทั้งหมดเสีย มิเช่นนั้นจะเป็นการนำหายนะมาสู่ต้าเซี่ยได้”

“บัดนี้เมิ่งซีและเหว่ยชังถูกกับกุมตัวเอาไว้แล้ว จากการสอบสวนของหอเทียนจี นางได้ให้การว่าตอนนั้นหยูซูหรงเคยอาศัยอยู่ในเมืองกวนหยุนช่วงหนึ่ง และเมิ่งซีก็ถูกหยูซูหรงซื้อตัวตั้งแต่ตอนนั้น”

“สองปีก่อน ตอนที่ต้าเซี่ยเพิ่งเริ่มก่อสร้างเมืองฉางอัน หยูซูหรงได้มอบหมายภารกิจให้นางหนึ่งอย่าง ซึ่งนั่นก็คือเข้ามาก่อตั้งหอนางโลมที่เมืองนี้ เพื่อป้องกันการเกิดเรื่องมิคาดฝัน คนที่นางจ้างล้วนถูกเกณฑ์มาจากหยวนตงเต้าทั้งสิ้น”