นายน้อยเจ้าสำราญ (逍遥小地主) นิยาย บท 1244

ตอนที่ 1244 สังหาร !

และแล้วฝนก็เทกระหน่ำลงมา หยาดฝนปรอย ๆ ชวนให้ผู้คนรู้สึกเหนื่อยหน่าย

หลี่เอ้อร์หนิวจ้องมองแผ่นหลังของเยี่ยนซีเหวินที่เดินนำอยู่เบื้องหน้า อยู่ ๆ ก็พลันรู้สึกว่าแผ่นหลังของน้องเยี่ยนผู้นี้ดูยิ่งใหญ่เสียจริง

เขายังมิรู้เลยว่าเยี่ยนซีเหวินผู้นั้นเป็นใครกันแน่ เขาเพียงแค่รู้สึกว่าน้องเยี่ยนผู้นี้… ไม่สิ ! มิควรเรียกเขาว่าน้องเยี่ยนอีกต่อไป แต่ควรเรียกเขาว่านายท่านต่างหาก

นายท่านผู้นี้รู้สึกโกรธแค้นต่อการทุจริตคดโกงของขุนนาง คาดว่าเขาน่าจะมีสถานะเป็นชายผู้สูงส่ง ทว่าถึงจะเป็นเช่นนั้นเขาก็ยังก้มหัวให้กับหลิวเอ้อร์เหนียงหญิงชรานางนั้น

เขาคุกเข่าลงกับพื้นพลางเอ่ยสองประโยคที่ยากจะเข้าใจ ตนมิรู้ความหมายอย่างสิ้นเชิงว่ามันหมายความว่าเยี่ยงไร

“ถ้าหากราษฎรยืนมิได้ เช่นนั้นขุนนางก็จำต้องนั่งคุกเข่าต่อหน้าพวกเขา ! ”

“นี่มิใช่ความผิดของพวกเจ้า ทว่าเป็นความผิดของหน่วยงานราชการของต้าเซี่ย ! ”

ขึ้นชื่อว่าขุนนาง… มิใช่ว่าขุนนางทุกราชวงศ์สามารถเหยียบย่ำศีรษะของราษฎรได้เต็มที่หรอกหรือ ?

มิเช่นนั้นเหตุใดถึงได้มีคำกล่าวว่า… คุณค่าใดหรือจะเทียบเท่าการศึกษาหาความรู้ด้วยการร่ำเรียนตำรา ?

ที่ทุ่มเทร่ำเรียนก็มิใช่ว่าเพื่อรับราชการขุนนางหรอกหรือ ?

แล้วขุนนางจะคุกเข่าต่อหน้าราษฎรได้เยี่ยงไรกัน คนที่ขุนนางควรจะคุกเข่าต่อหน้าควรจะเป็นขุนนางตำแหน่งสูงกว่าหรือองค์จักรพรรดิถึงจะถูกต้อง !

คุณชายเยี่ยนผู้นี้เป็นคนตรงไปตรงมา เขากล้าชี้ข้อผิดพลาดของหน่วยราชการต้าเซี่ย !

ทว่าหน่วยราชการจะมีข้อผิดพลาดจริง ๆ หรือ ?

ต่อให้หน่วยราชการทำผิดแต่สามารถเปลี่ยนให้เป็นถูกได้ ส่วนชาวบ้านเยี่ยงพวกตน…ต่อให้ทำถูกก็ยังถูกตัดสินว่าผิดอยู่ดี

นี่แหละที่เขาเอ่ยว่าลมปากขุนนางมิอาจเชื่อถือได้

และนี่ก็คือเหตุผลที่ว่าเหตุใดหลาย ๆ คนถึงอยากเป็นขุนนาง

คุณชายเยี่ยนผู้นี้ดูเหมือนจะมีการศึกษาดี ทว่าเขากลับมิเข้าใจหลักในการเป็นขุนนาง หากคนนิสัยเยี่ยงเขาไปรับราชการขุนนาง เขาต้องเป็นขุนนางที่ดีมากคนหนึ่งเป็นแน่ แต่เขาก็คงจะเป็นขุนนางที่มีอายุมิยืนยาวอย่างแน่นอน

ซึ่งก็โชคดีที่เขามิได้เป็นขุนนาง

มิเช่นนั้น เขาคงจะมีจุดจบที่น่าอเนจอนาถเป็นแน่

เยี่ยนซีเหวินมิรู้ว่าการที่เขาคุกเข่าลงนั้นจะทำให้หลี่เอ้อร์หนิวคิดไปต่าง ๆ นานา บัดนี้เขาคิดเพียงแค่ว่าใกล้เข้าเดือนสี่แล้ว ถ้าหากยังมิมีเมล็ดพันธุ์ข้าวอีก เกรงว่าจะมิทันเพาะปลูกในฤดูใบไม้ผลิเสียแล้ว

บัดนี้เห็นทีจะมีเพียงมันเทศเท่านั้นที่สามารถช่วยแก้ปัญหาได้ แต่ก็มิรู้ว่าเมื่อฝ่าบาททรงทราบข่าว ยังต้องใช้เวลาอีกนานเท่าใดถึงจะส่งเมล็ดพันธุ์มันเทศมา ถ้าหากส่งมามิทัน…เห็นทีว่าเมืองหวงถางจะต้องวุ่นวายเป็นแน่

จะทำเยี่ยงไรดี ?

จะให้คนตายไปมากกว่านี้อีกมิได้ กรมคลังจะต้องส่งเสบียงมา เพื่อให้พวกเขาประคองชีวิตผ่านปีที่อดอยากขาดแคลนนี้ไปได้

ในขณะที่พวกเยี่ยนซีเหวินกำลังจะเดินไปถึงบ้านของหลิวเอ้อร์หนิว พวกเขาได้เห็นลานบ้านของหลี่เอ้อร์หนิวแน่นขนัดไปด้วยผู้คน ทั้งยังส่งเสียงเอะอะดังมาเป็นระยะ ๆ

“ไอหยา…ชีวิตดีจังเลยนะ มีข้าวขาวให้กินด้วย ! ”

“เจ้าพวกคนเถื่อน เจ้าจงตั้งใจฟังข้าให้ดี ! ข้าเฉียนฉงซู่ยังคงเป็นนายอำเภอของอำเภอเชียนซานแห่งนี้ ! ”

“ที่ว่าการได้ประกาศชัดแล้วว่าการเก็บภาษีข้าวในฤดูร้อนกำลังจะเริ่มต้นขึ้น นี่เป็นนโยบายของประเทศ พวกเราต่างเป็นราษฎรชาวต้าเซี่ย พวกเราต้องช่วยแบ่งเบาภาระของประเทศชาติ ! ”

“เหตุใดพวกเจ้าถึงกล้ามองข้าด้วยสายตาเช่นนี้ ? หรือพวกเจ้ากล้าขัดคำสั่งของข้า ? ”

“เจ้าเมืองหยาง ราษฎรภายใต้การดูแลของท่านมิเคารพนโยบายของต้าเซี่ย ! บอกข้ามาสิว่าเขามีนามว่าเยี่ยงไร ? ข้าจะสั่งสอนให้เขารู้จักว่าอันใดคือกฎบ้านกฎเมือง อันใดคือสิ่งศักดิ์สิทธิ์ของประเทศ ! ”

เจ้าเมืองหวงถางรีบชักสีหน้าใส่บุรุษผู้นั้น จากนั้นก็ทำหน้ายิ้มแย้มประจบประแจงพลางเอ่ยว่า “ใต้เท้าเฉียน ใต้เท้าคงมิโกรธเคืองข้าน้อยหรอกนะ เขาเป็นเพียงชาวบ้านที่มิรู้จักที่ต่ำที่สูง บังอาจย้อนท่านใต้เท้า ขอท่านใต้เท้าได้โปรดประทานอภัยด้วยเถิด ! ”

พวกเยี่ยนซีเหวินได้เดินฝ่าฝูงชนเข้ามา เมื่อเห็นนายอำเภอยืนอยู่เขาก็ขมวดคิ้วมุ่น ทว่ามิได้ปริปากเอ่ยอันใดออกมา

“เจ้าจงจำเอาไว้ว่า” นายอำเภอเฉียนชี้นิ้วด้วยความเหยียดหยาม “ถ้าหากข้ามิเห็นแก่เจ้าเมืองหยางที่อุตส่าห์ไหว้วอนขออภัยให้เจ้า เจ้าคิดว่าที่ข้าพาทหารมาในวันนี้ข้าพามาเดินเล่นหรือเยี่ยงไร ? ”

นิ้วของเขาชี้ไปมา “มิต้องมาร้องไห้อ้อนวอนขอความเห็นใจจากข้า ! กฎก็คือกฎ ทุกยุคทุกสมัยที่ผ่านมา เมื่อเจ้าทำนาได้ผลผลิต พวกเจ้าก็ต้องจ่ายภาษี ! ”