นายน้อยเจ้าสำราญ (逍遥小地主) นิยาย บท 1288
ตอนที่ 1288 ความสัมพันธ์ด้านเงินตรา
ท่าป๋ายวี่ลุกขึ้นยืน
เขายกเเขนเสื้อขึ้นแล้วถวายความเคารพต่อองค์จักรพรรดิ
“ข้าน้อยนามว่าท่าป๋ายวี่ ได้รับการไหว้วานจากครอบครัวให้มารอฝ่าบาท ณ สถานที่เเห่งนี้มาหลายวันแล้ว”
“ข้าน้อยมิบังอาจขวางกั้นขบวนเสด็จของพระองค์ เพียงมีเรื่องที่หัวหน้าตระกูลมอบหมายมาและจำต้องเข้าเฝ้าฝ่าบาทเพื่อเจรจา ขอพระองค์ทรงมีรับสั่งให้ข้าราชบริพารของพระองค์ถอยออกไปด้วยเถิด”
หลิวจิ่นผงะ “มิได้ ! เจ้าเป็นเพียงชายชราที่พวกเราบังเอิญพบเจอบนภูเขา หากเจ้าทำมิดีมิร้ายต่อพระองค์เล่าจะทำเยี่ยงไร ? ”
“ฝ่าบาท ท่านผู้นี้มิใช่เสนาบดีในราชสำนักด้วยซ้ำ พระองค์อย่าได้เชื่อคำเอ่ยนั้นเป็นอันขาด ! ”
อู๋เทียนซื่อเองก็มิรู้ว่าชายชราผู้นี้ต้องการจะเอ่ยอันใด เขาชะงักงันไปครู่หนึ่ง อยู่ ๆ ก็พลันรู้สึกว่าตนเองเป็นถึงองค์เหนือหัวผู้มีอำนาจสูงส่ง ดังนั้นจะทำให้ราษฎรในใต้หล้าดูแคลนได้เยี่ยงไรกัน ?
หากเสด็จพ่อเผชิญหน้ากับเรื่องนี้ พระองค์จะต้องสืบหาความจริงเป็นแน่
ดังนั้นอู๋เทียนซื่อจึงเขาโบกมือแล้วเอ่ยออกมาว่า “มิเป็นไรหรอก เจิ้นก็อยากรู้เหมือนกันว่าชายชราผู้นี้ต้องการจะเอ่ยสิ่งใด”
“พวกเจ้าจงถอยไปให้หมด ! ”
หลิวจิ่น “……”
หนิงฝาเทียน “……”
หนิงฝาเทียนจ้องมองอู๋เทียนซื่ออีกครา พร้อมครุ่นคิดในใจว่าหากเป็นฟู่เสี่ยวกวนที่เผชิญเรื่องนี้ เขาคงมิพาตนเองเข้าไปอยู่ในสถานการณ์ที่เสี่ยงอันตรายเช่นนี้เป็นแน่
ในเมื่อจัวอี้สิงไหว้วานมา และก็เห็นแก่บทกวีนกหยวนหยางที่ฟู่เสี่ยวกวนประพันธ์ให้ มิว่าเยี่ยงไรก็ตามตนต้องปกป้องอู๋เทียนซื่ออย่างสุดความสามารถ
ดังนั้น หนิงฝาเทียนจึงก้าวไปด้านหน้า จ้องมองท่าป๋ายวี่แล้วเอ่ยขึ้นมาว่า “ฝ่าบาททรงแสดงความจริงใจของพระองค์ออกมาเเล้ว ตัวเจ้าเป็นถึงปรมาจารย์ ข้ามิเชื่อใจเจ้า เว้นเสียแต่เจ้าจะยอมให้ข้าสกัดเส้นลมปราณของเจ้าก่อน ! ”
ท่าป๋ายวี่ลุกพรวดขึ้นมาแล้วตอบกลับอย่างมิลังเล “ได้สิ ! ”
รูม่านตาของหนิงฟาเทียนหดตัวลง เขายื่นมือออกไปสกัดจุดลมปราณตามที่เอ่ยจริง ๆ ทั้งยังทำการค้นตัวเพื่อให้แน่ใจว่าบนตัวของท่าป๋ายวี่มิมีอันใดที่เป็นอันตรายต่ออู๋เทียนซื่อแล้วจริง ๆ เขาถึงยอมปลีกตัวออกมาจากศาลาแล้วไปรออยู่ด้านนอก
เมื่อหลิวจิ่นเห็นดังนั้น จึงจำต้องถอยด้วยเช่นกัน ในศาลาจึงเหลือเพียงจักรพรรดิกับชายชราแค่สองคน
ท่าป๋ายวี่รินชาให้อู๋เทียนซื่อแล้วเอ่ยขึ้นมาเบา ๆ ว่า “ท่านหัวหน้าตระกูลได้ยินมาว่าฝ่าบาทจะสร้างตำหนักแห่งใหม่…ถือเป็นเรื่องที่น่ายินดียิ่งนัก”
นี่เป็นคราแรกที่อู๋เทียนซื่อได้ยินว่าสิ่งที่เขาทำนั้นเป็นเรื่องดี !
เขาโพล่งยิ้มออกมาพลางส่ายศีรษะ “ท่าป๋าหวังเป็นขุนนางที่ทรยศสินะ ! ”
คำเอ่ยของเขาทำให้ท่าป๋ายวี่ตื่นตกใจขึ้นมาทันใด เขารีบตอบกลับทันทีว่า “หัวหน้าตระกูลมิใช่ขุนนางทรยศพ่ะย่ะค่ะ ! ”
“หากมิใช่ขุนนางทรยศ เหตุใดถึงบอกว่านี่เป็นเรื่องดี ? หรือเจ้าคิดว่าเจิ้นมิรู้ว่าเรื่องนี้มิถูกต้อง ? ”
อู๋เทียนซื่อแย้มพระสรวล ราวกับได้ระบายความคับแค้นใจออกมา
“เจิ้นรู้ว่าสิ่งที่เจิ้นทำมันผิด ! แต่เจ้ารู้หรือไม่ว่าเหตุใดเจิ้นถึงดึงดันที่จะทำต่อไป ? ”
ท่าป๋ายวี่ตกตะลึงจนอ้าปากค้าง เขาพบว่าตนเองประเมินจักรพรรดิพระองค์นี้ต่ำจนเกินไป และตนก็ตามพระองค์มิทันอีกด้วย
“เหตุใดฝ่าบาททรงทำเช่นนี้พ่ะย่ะค่ะ ? ”
อู๋เทียนซื่อยืดอกขึ้นแล้วตอบว่า “เจิ้นเป็นโอรสแห่งต้าเซี่ย ! เจิ้นจะทำอันใด มิต้องให้ผู้ใดมาชี้นิ้วออกคำสั่ง”
ท่าป๋ายวี่เข้าใจในทันใดว่าเขากำลังกบฏ !
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: นายน้อยเจ้าสำราญ (逍遥小地主)