นายน้อยเจ้าสำราญ (逍遥小地主) นิยาย บท 1297

ตอนที่​ 1297 ศึก​ครา​แรก​

หลังจากที่​เดินทัพ​อย่าง​เร่งรีบ​มาตลอด​ห้า​วัน​ กองพล​ที่หนึ่ง​ สอง​ และ​สามก็ได้​กรีธาทัพ​มาถึงแดน​ศึก​

สถานที่​แห่ง​นี้​มีสภาพ​ภูมิประเทศ​เป็น​ภูเขา​ เป็น​เส้นทาง​ที่​ทหาร​จาก​เมือง​ฝูสั่ว​จะต้อง​เดินทัพ​ผ่าน​

ห​ยู​ติ้ง​ชาน​หัวหน้า​กองพล​ที่หนึ่ง​นำ​ทหาร​ 10,000 นาย​พราง​ตัว​อยู่​สอง​ข้างทาง​ ห​ยู​ติ้ง​เห​อ​หัวหน้า​กองพล​ที่สอง​ได้​นำ​ทหาร​ 10,000 นาย​สกัด​อยู่​ฝั่งตะวันออก​ของ​ถนน​ ส่วน​ลู่​หลิน​เฟิงหัวหน้า​กองพล​ที่สาม​ ได้​นำ​ทหาร​ 10,000 นาย​ไป​ทาง​ฝั่งตะวันตก​

หอ​เทียน​จีได้​ส่งรายงาน​มาเรียบร้อย​ โดย​มีรายละเอียด​ว่า​เมือง​ฝูสั่ว​ได้​ส่งกองหนุน​มาช่วยเหลือ​จำนวน​ 100,000 นาย​ !

ภารกิจ​ของ​ทั้ง​สามกองพล​คือ​กำจัด​ทหาร​ 100,000 นาย​นี้​ให้​ราบคาบ​ ส่วน​อีก​ 90,000 นาย​ที่​เหลือ​ให้​ข้าม​หุบเขา​เข้าไป​ โดย​พวกเขา​จะเดินทัพ​ถึงเมือง​ฝูสั่ว​ใน​อีก​สอง​วัน​ให้หลัง​

ยาม​ฟ้าสาง เมื่อ​ห​ยู​ติ้ง​ชาน​ได้รับ​รายงาน​ฉบับ​ล่าสุด​จาก​หอ​เทียน​จี เขา​จึงออกคำสั่ง​ไป​ให้​แม่ทัพ​อีก​สอง​คน​ที่​เหลือ​

ใช้เวลา​เพียง​มินาน​ คำสั่ง​นี้​ก็​ถูก​ถ่ายทอด​ไป​ถึงทหาร​ทุก​หมู่​เล่า​

ต้าเซี่ย​สงบสุข​มานาน​หลาย​ปี​ ทหาร​เหล่านี้​มิได้​ออกรบ​มานานนม​ บัดนี้​ทุกคน​ต่าง​ก็​ตื่นเต้น​ดีใจ​ ดวงตา​ของ​พวกเขา​เบิก​กว้าง​เต็มไปด้วย​ชีวิตชีวา​ ใน​มือจับ​ปืน​ไรเฟิล​อัตโนมัติ​เอาไว้​เเน่น

เมื่อ​เสียง​ฝีเท้า​ม้าแว่ว​ดัง​ขึ้น​มา ทหาร​ชุด​เกราะ​สีดำ​นับ​แสน​นาย​ก็ได้​ปรากฏ​ขึ้น​มาท่ามกลาง​สายตา​ของ​พวกเขา​

ห​ยู​ติ้ง​ชาน​ยก​กล้องส่องทางไกล​ขึ้น​มาดูลาดเลา​ เขา​ขมวดคิ้ว​เล็กน้อย​เพราะ​ทหาร​เหล่านี้​สะพาย​ปืน​ไว้​บน​หลัง​ !

ครานั้น​จักรพรรดิ​พระ​เจ้าหลวง​ได้​ออกรบ​กับ​กษัตริย์​อเล็กซานเดอร์​ ณ จักรวรรดิ​โมริยะ​ ตอนที่​ได้รับ​คำสั่ง​ให้​ออก​พิชิต​แดน​ไกล​ ฝ่าบาท​ได้​ส่งจดหมาย​ประเมิน​กำลัง​การ​ยิง​ของ​ศัตรู​ให้​พวก​ตน​อีกด้วย​

พระองค์​ตรัส​ว่า​ยาม​ที่​ออกศึก​พิชิต​แดน​เหนือ​เมื่อ​ครา​ก่อน​ ศัตรู​มีปืนใหญ่​ แม้ว่า​พลัง​ทำลายล้าง​ของ​มัน​จะมิสูงเท่า​ของ​ต้าเซี่ย ​ ทว่า​มัน​ก็​อันตราย​ถึงชีวิต​เช่นกัน​ !

พระองค์​ยัง​ตรัส​อี​กว่า​ใน​ตอนนั้น​ศัตรู​มิได้​พกอาวุธ​ปืน​… ทว่า​บัดนี้​เขา​กลับ​เห็น​ว่า​ข้าศึก​ได้​สะพาย​ปืน​ไว้​บน​หลัง​

เช่นนั้น​ก็​ดูเหมือนว่า​ตลอด​ระยะเวลา​สอง​สามปี​ที่ผ่านมา​ อาวุธยุทโธปกรณ์​ของ​ข้าศึก​ได้​พัฒนา​อย่าง​ก้าว​กระโดด​ เพียงแค่​มิรู้​ว่า​ปืน​ของ​พวกเขา​ได้​พัฒนา​ไป​ถึงขั้น​ใด​แล้ว​

“ถ่ายทอด​คำสั่ง​ ทุกคน​จงระมัดระวัง​ตัว​ จงป้องกัน​การ​บาดเจ็บ​และ​ล้มตาย​อย่าง​สุดความสามารถ​ ! ”

“เตรียมตัว​… ยิง​… ! ”

สิ้น​เสียง​คำสั่ง​ของ​ห​ยู​ติ้ง​ชาน​ กองทัพ​ที่​ยาว​เป็น​งูเลื้อย​ซึ่งกำลัง​ควบม้า​มาอย่าง​เร่งรีบ​ก็ได้​เผชิญหน้า​กับ​การ​โจมตี​อย่าง​รุนแรง​และ​รวดเร็ว​

กองพล​ที่หนึ่ง​จำนวน​หนึ่ง​หมื่น​นาย​ซึ่งได้​พราง​ตัว​อยู่​สอง​ข้างทาง​ต่าง​ก็​รัว​ปืน​ไรเฟิล​อัตโนมัติ​ใน​มือ​ “ปัง​ ๆ ๆ ๆ ๆ…” เสียง​ปืน​ดังสนั่น​แก้วหู​ เหล่า​วิหค​ใน​พงไพร​ต่าง​ตื่นตกใจ​จน​หนี​กระเจิง​ กองทัพ​ 100,000 นาย​ส่งเสียงร้อง​โหยหวน​ขึ้น​มาทันใด​

“￥%#@…”

บ้าง​ก็​ส่งเสียงร้อง​ตกใจ​ บ้าง​ก็​แผดเสียง​โหยหวน​ บ้าง​ก็​ร่วงหล่น​ลง​มาจาก​หลัง​ม้า บางคน​ก็​สิ้นใจ​ตายคาที่​ บางคน​ก็​กระโดด​ลง​มาจาก​หลัง​ม้าเพื่อ​หลบ​กระสุน​ระลอก​แรก​ของ​กองพล​ที่หนึ่ง​

พวกเขา​ใช้ม้าเป็น​เกราะ​กำบัง​ด้วย​อาการ​ตื่นกลัว​ พวกเขา​นำ​เอา​ปืน​ที่​สะพาย​อยู่​บน​หลัง​ลงมา​ จากนั้น​ก็​เริ่ม​ยิง​เข้าไป​ใน​ป่า​เขา​ !

“ปัง​…ปัง​…ปัง​… ! ”

บัดนี้​เสียง​ปืน​จาก​ฝั่งข้าศึก​ก็​ดัง​ขึ้น​มาเช่นกัน​ เมื่อ​ห​ยู​ติ้ง​ชาน​ยก​กล้องส่องทางไกล​ขึ้น​มาดู​ จึงยิ้มเยาะ​ออกมา​ทันใด​ เพราะ​ความเร็ว​กระสุน​ของ​ข้าศึก​มิอาจ​เทียบเคียง​กับ​ความเร็ว​กระสุน​ของ​ปืน​ไรเฟิล​อัตโนมัติ​ได้​เลย​

ทว่า​เยี่ยง​ไร​ก็​รุนแรง​มาก​พอที่จะ​คร่าชีวิต​ของ​ทหาร​ต้าเซี่ย​ได้​เช่นกัน​

ศึก​ครา​นี้​มิจำเป็นต้อง​กังวล​อัน​ใด​ทั้งสิ้น​

กองพล​ที่หนึ่ง​ซึ่งมีกำลัง​พล​เพียงแค่​ 10,000 นาย​ได้​ระดม​ยิง​ออก​มาจาก​สอง​ข้างทาง​อีก​ครา​ เมื่อ​ยิง​กระสุน​ติดต่อกัน​เป็น​ห่า​ฝน​อีก​ครา​ ทหาร​ 100,000 นาย​จึงสามารถ​ยืนหยัด​ต่อสู้​ได้​เพียงแค่​ 1 ก้านธูป​เท่านั้น​ หลังจากนั้น​ก็​พ่ายแพ้​ไป​อย่าง​ราบคาบ​

พวกเขา​มิคาดฝัน​ว่า​จะได้​เผชิญหน้า​กับ​กองทัพ​ที่​เก่งกาจ​ถึงเพียงนี้​ พวกเขา​น่าจะเป็น​กองทัพ​ที่​ไร้​ศัตรู​ใด​ ๆ บน​ฝืน​ปฐพี​แห่ง​นี้​ !

สหาย​ร่วม​รบ​ล้มตาย​ลง​ไป​ทีละ​คน​ พวกเขา​มิรู้​ด้วยซ้ำ​ว่า​ข้าศึก​ซ่อนตัว​อยู่​บน​ภูเขา​ไร้​นาม​แห่ง​นี้​

ทหาร​ 100,000 นาย​ถูก​ตัดกำลัง​ลง​เหลือ​เพียงแค่​ 10,000 นาย​เท่านั้น​ !

กองทัพ​ยาวเฟื้อย​กลาย​สภาพ​เป็น​ซากศพ​นอน​เกลื่อนกลาด​ !

ซากศพ​กับ​ซาก​ม้ากอง​รวมกัน​พะเนิน​ โลหิต​สีแดงสด​ไหล​เจิ่งนอง​เต็ม​พื้น​

ทหาร​ที่​รอดชีวิต​อีก​ 10,000 นาย​เริ่ม​หนี​จ้าละหวั่น​

เผิงยวี๋เยี่ยนยก​ยิ้ม​กว้าง​ ดุจ​ดวง​สุริยา​ที่​ส่องแสง​เจิด​จรัส​

นาง​นำ​กองทัพ​ 10,000 นาย​เข้าไป​ใน​เมือง​หมี่​ไหล​ไท่​ เพื่อ​เดินทาง​ไป​ยัง​ศาลา​ว่าการ​

หลังจากนั้น​ทั้งสอง​ก็​เริ่ม​สนทนา​กัน​

“@#￥%…”

“#￥&*…”

เมื่อ​เห็น​ว่า​สื่อสาร​กัน​มิได้​ ทั้งสอง​จึงเริ่ม​วาด​ไม้วาด​มือ​เพื่อ​สนทนา​กัน​แทน​

ดูเหมือน​ว่าการ​ใช้ภาษามือ​จะได้ผล​ เพราะ​ซีโซย่า​ได้​นำ​เผิงยวี๋เยี่ยน​ไป​ยัง​โกดัง​เสบียง​ เขา​เปิด​โกดัง​เสบียง​ออก​ เผิง​ยู​วี๋เยี่ยน​กอบโกย​เอา​เสบียง​ใน​โกดัง​ไป​จน​หมด​

มิหนำซ้ำ​ยัง​สั่งให้​เปิด​คลัง​อีกด้วย​ ทว่า​เผิงยวี๋เยี่ยน​มิได้​นำ​เงิน​ไป​ด้วย​แม้แต่​อีแปะ​เดียว​ เพราะ​หาก​นำ​ไป​ด้วย​ก็​เป็น​ภาระ​เปล่า​ ๆ

ใน​วัน​ถัดไป​ เผิงยวี๋เยี่ยน​ได้​นำ​ซีโซ่ย่า​และ​กองทัพ​อีก​ 30,000 นาย​ถอน​ทัพ​แล้ว​มุ่งหน้า​ไป​ยัง​เมือง​ฝูสั่ว​

เผิงยวี๋เยี่ยน​ได้​รถม้า​มา 1 คัน​ ซึ่งเป็น​รถม้า​ที่​มีความวิจิตร​งดงาม​มาก​ยิ่งนัก​ คิด​ว่า​น่าจะเป็น​รถม้า​โดยสาร​ของ​เจ้าเมือง​

เมื่อ​ทั้งสอง​นั่งลง​บน​รถม้า​ก็​เริ่ม​สนทนา​กัน​เป็น​ภาษามือ​อีก​ครา​ เผิงยวี๋เยี่ยน​มิได้​รู้สึก​รำคาญ​เลย​แม้แต่น้อย​ ทว่า​ซีโซย่า​กลับ​รู้สึก​กระวนกระวายใจ​เกิน​ต้านทาน​

เขา​มิเข้าใจ​ว่า​คน​พวก​นี้​มาจาก​ที่ใด​ ? และ​กำลังจะ​เดินทาง​ไป​ที่ใด​ต่อ​ ?

ไม่สิ ! ดูเหมือนว่า​กองทัพ​จะเดินทาง​ไป​ยัง​เมือง​ฝูสั่ว​ เช่นนั้น​พวกเขา​จะต้อง​ยกทัพ​ไป​ตีเมือง​ฝูสั่ว​เป็นแน่​ !

พวกเขา​มิได้​เหลือ​ทหาร​ไว้​ใน​เมือง​หมี่​ไหล​ไท่​แม้แต่​นาย​เดียว​…ดูเหมือนว่า​เป้าหมาย​ของ​พวกเขา​มิได้​มาเพื่อ​ยึดครอง​ แล้ว​เป้าหมาย​ของ​พวกเขา​คือ​อัน​ใด​กัน​แน่​ ?

เมือง​ฝูสั่ว​มีทหาร​รักษาการณ์​ทั้งสิ้น​ 200,000 นาย​ และ​ 100,000 นาย​ถูก​กองทัพ​ที่​เเปลกประหลาดนี้​กำจัด​จน​สิ้นซาก​ระหว่าง​ที่​เดินทาง​มา บัดนี้​กองทัพ​ของ​พวกเขา​เดินทัพ​ไป​ถึงเมือง​ฝูสั่ว​แล้ว​หรือยัง​ ?

เมือง​ฝูสั่ว​ยัง​อยู่ดี​ใช่หรือไม่​ ?