นายน้อยเจ้าสำราญ (逍遥小地主) นิยาย บท 1298
ตอนที่ 1298 เกียรติยศกองทัพ
บัดนี้กวนเสี่ยวซีอยู่ห่างจากเมืองฝูสั่วไปราว 100 จั้ง
มาร์ควิสเวลลีสยืนอยู่บนกำแพงเมืองในชุดเครื่องแบบเต็มยศพลางทอดสายตามองกองทัพในชุดเกราะสีเงินที่กำลังย่างกรายเข้ามา
รายงานกองทัพที่ส่งไปช่วยเหลือเมืองหมี่ไหลไท่ถูกส่งกลับมาแล้ว และแน่นอนว่านั่นเป็นข่าวที่ทำให้ทุกคนต้องตกตะลึง เพราะกองทัพ 100,000 นายพ่ายแพ้ให้แก่กองทัพเกราะเงินนี่ ข่าวนี้ทำให้ชาวเมืองฝูสั่วทั้งหลายตกอยู่ในความหวาดกลัว
บัดนี้ชาวเมืองกำลังอยู่ในความงงงวยและตื่นตระหนก พวกเขามิรู้ว่าข้าศึกที่เก่งกาจมาจากแห่งหนใด พวกเขารู้เพียงแค่ว่าบัดนี้เมืองฝูสั่วกำลังเผชิญหน้ากับวิกฤตคราใหญ่
เมื่อข่าวนี้แพร่งพรายมาถึงหูมาร์ควิสเวลลีส เขาก็อ้ำอึ้งเอ่ยมิออกอยู่เนิ่นนาน เคราบนใบหน้าของเขากำลังสั่นเทา เขาสั่งการให้ปิดประตูเมืองทั้งสี่ฝั่งด้วยความรู้สึกเหลือเชื่อ ขณะเดียวกันก็สั่งให้มีการป้องกันกำแพงเมืองอย่างแน่นหนาอย่างที่มิเคยทำมาก่อน
เขาขนปืนใหญ่มาล้อมแนวกำเเพงเมืองมากถึง 300 กระบอก และเชื่อมั่นเป็นอย่างยิ่งว่าด้วยอานุภาพทำลายล้างของปืนใหญ่จะสามารถสกัดกั้นการรุกรานของข้าศึกได้
ส่วนเรื่องการยกทัพออกไปกำจัดข้าศึกนอกเมืองนั้น เขามิคิดที่จะทำเช่นนั้น
เขาได้ส่งรายงานด่วนไปยังเมืองหลวงแอนติออกซึ่งตั้งอยู่ริมแม่น้ำออรอนตีส
เขาเชื่อมั่นว่าพระเจ้าเซคิวลัสที่หนึ่งจะต้องส่งกองทัพเข้ามา เเล้วขจัดผู้รุกรานนี้จนสิ้นซากเป็นแน่ !
ดังนั้น…เขาจำต้องยืนหยัดปกป้องเมืองแห่งนี้เอาไว้ !
กวนเสี่ยวซีใช้กล้องส่องทางไกลส่องดูลาดเลาจากพื้นที่ห่างไกลออกไป เขาเห็นปืนใหญ่สีดำขลับ เห็นทหารรักษาการณ์ถือปืนอยู่บนกำแพงเมือง
เขามิเลือกทำความผิดซ้ำรอยเฮ้อซานเตา เขาเลือกที่จะเฝ้ารอและครุ่นคิดอย่างใจเย็น ดังนั้นจึงสั่งให้ทหารปักหลักตั้งค่ายอยู่ที่นี่
“สิ่งที่สำคัญก็คือพวกเรามิอาจยอมรับการการสูญเสียและบาดเจ็บของสหายร่วมรบจำนวนมากได้ ! ”
กวนเสี่ยวซีจ้องมองแม่ทัพทั้งเก้าคนแล้วเอ่ยขึ้นมาว่า “ต่อให้พวกเราเหินนภาผ่านกำแพงนี้ไป ทว่าพวกข้าศึกมีปืนอยู่ในมือ แม้ว่าพวกเราจะกำจัดพวกเขากลางอากาศได้ก็จริง แต่พวกเราย่อมจะตกเป็นเป้าสายตาและท้ายที่สุดพวกเราก็ต้องเสียกำลังพลไปจำนวนมิน้อย”
“ดังนั้นข้าขอออกคำสั่งให้แต่กองพลประจำการอยู่กับที่ รอให้กองพลที่หนึ่ง สองและสามเดินทางมาถึงเสียก่อน เพราะกองพลที่หนึ่งและสองถือเป็นกองทัพอากาศ รอให้หยูติ้งชานและหยูติ้งเหอมาถึง…พวกเราค่อยใช้วิธีการโจมตีทางอากาศ พวกเราจะนำระเบิดไปถล่มแนวป้องกันเมืองให้ราบคาบเสียก่อน จากนั้นค่อยบุกเข้าไป”
“เมื่อถึงตอนนั้นศัตรูคงกลัวจนหัวหดไป เยี่ยงไรการตีหมาให้ตกน้ำ1ก็ง่ายกว่าการกัดกระดองเต่าอยู่แล้ว อย่างน้อย ๆ ฟันของเราก็มิหัก”
……
……
บัดนี้มาร์ควิสเวลลีสใช้กล้องส่องทางไกลตาเดียวสังเกตลาดเลาอยู่บนกำแพงเมือง เขาเห็นเหล่าทหารในชุดเกราะสีเงินยืนเรียงรายดูน่าเกรงขาม
เขาขมวดคิ้วแน่นพลางครุ่นคิดในใจว่าทหารติดอาวุธปืนที่เก่งกาจที่สุดของพระเจ้าเซคิวลัสสวมใส่ชุดเกราะสีดำ แล้วทหารชุดเกราะสีเงินที่ยืนอยู่เบื้องหน้านี้เป็นกองทัพของผู้ใดกัน ?
เป็นของเจ้าชายอาเธอร์เยี่ยงนั้นหรือ ?
หรือเป็นท่านเคานต์อาริสตา ?
แต่ก็ดูเหมือนจะมิใช่ทั้งนั้น !
ข้าศึกมาจากทิศตะวันออก ส่วนท่านใต้เท้าทั้งสองอาศัยอยู่ที่รัฐคันทัวร์ย่าและเมืองฮอสซึ่งตั้งอยู่ทางทิศตะวันตก แม้พวกเขาจะมีทหารติดอาวุธปืนมากกว่าครึ่งประเทศ แต่ก็มิเคยได้ยินข่าวการก่อกบฏของพวกเขามาก่อนเลยนี่ !
บัดนี้เป็นยุครุ่งเรืองของพระเจ้าเซคิวลัส เจ้าชายอาเธอร์และท่านเคานต์อาริสตาล้วนแต่เป็นมือซ้ายและมือขวาของพระองค์ อีกทั้งยังเป็นสหายร่วมรบที่พระองค์ไว้พระทัยมากที่สุด พวกเขามิมีทางก่อกบฏขึ้นมาอย่างแน่นอน
ทางตะวันออกอันไกลโพ้นมีข้าศึกที่แข็งแกร่งถึงเพียงนี้เชียวหรือ ?
คราหนึ่งเคยได้ยินมาว่ากษัตริย์อเล็กซานเดอร์ผู้ยิ่งใหญ่เคยยกทัพไปพิชิตแดนตะวันตกหนึ่งครา ทว่าเขากลับพ่ายแพ้และสิ้นพระชนม์อยู่บนดินแดนตะวันออกลึกลับแห่งนั้น
ทันใดนั้นเขาก็ตื่นตกใจขึ้นมาทันพลัน เมื่อนึกข่าวการสิ้นพระชนม์ของกษัตริย์อเล็กซานเดอร์เมื่อมิกี่ปีก่อน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: นายน้อยเจ้าสำราญ (逍遥小地主)