นายน้อยเจ้าสำราญ (逍遥小地主) นิยาย บท 1307
ตอนที่ 1307 เอาชนะ
เสียงปืนนัดนั้นดังขึ้นมาอย่างกะทันหัน ในขณะที่เสียงปืนดังก้องอยู่ข้างหูของทหารชนเผ่าวาตู แม่ทัพของพวกเขาก็ร่วงหล่นลงมากองกับพื้นเสียแล้ว
มิมีแม้แต่เสียงร้องโหยหวนด้วยความเจ็บปวด
บัดนี้เขาอยู่ในท่าเงยหน้าขึ้นมองท้องนภา ระหว่างคิ้วมีเลือดไหลทะลัก
สายตาของเขายังคงหลงเหลือความหวาดระแวงในชั่วอึดใจสุดท้ายก่อนตายออกมาให้เห็น
บัดนี้ทหารที่อยู่รอบข้างหันไปมองร่างของแม่ทัพที่นอนราบอยู่บนพื้น พวกเขารู้สึกประหลาดใจมากยิ่งนัก อยู่ห่างกันถึงเพียงนี้ ทว่าแม่ทัพของเขากลับถูกทำร้ายจนถึงแก่ความตายได้ !
เขาตายได้เยี่ยงไรกัน ?
มิมีผู้ใดรู้ว่าเขาตายได้เยี่ยงไร หลังจากที่ชนเผ่าวาตูตกตะลึงพรึงเพริดอยู่ครู่หนึ่ง ก็มีทหารร่างกำยำนายหนึ่งแกว่งดาบสำริดแล้วแผดเสียงคำรามที่ฟังมิรู้เรื่องออกมา ในขณะที่ไป๋ยู่เหลียนกำลังเล็งลำกล้องปืนอยู่นั่นเอง ทหารเหล่านั้นก็ฮึกเหิมขึ้นมาอีกครา ใบหน้าของพวกเขามิได้เผยความหวาดกลัวให้เห็นอีกต่อไป พวกเขาชูอาวุธในมือแล้วคำรามเสียงดังกึกก้อง
ซูเกต์ชินที่ยืนอยู่เบื้องหลังของไป๋ยู่เหลียนมิไกลนัก ได้ยินสิ่งที่ชายร่างกำยำผู้นั้นเอ่ย ชายหนุ่มผู้นั้นคือตุลจานน้องชายของศิลิสวา และตามกฎของชนเผ่าแล้วนั้น เมื่อศิลิสวาสิ้นใจในสนามรบ ตุลจานน้องชายของเขาต้องขึ้นเป็นแม่ทัพทันที
และบัดนี้สิ่งที่ตุลจานกำลังทำอยู่ก็คือปลุกขวัญกำลังใจให้กับทหารของเผ่าวาตู เพื่อแก้แค้นให้กับผู้นำของชนเผ่าที่เพิ่งตายไป !
นางหันไปมองไป๋ยู่เหลียนด้วยสีหน้าร้อนรน แต่ดูเหมือนว่าเทพเจ้าหน้าตาหล่อเหลาผู้นี้จะฟังภาษาของฝ่ายตรงข้ามมิเข้าใจ
นางเดินเข้าไปกระตุกบ่าของไป๋ยู่เหลียนอย่างระมัดระวัง ไป๋ยู่เหลียนจึงผละสายตาออกมาจากลำกล้องแล้วหันไปมองหญิงสาวที่อายจนต้องก้มหน้าหนี
ซูเกต์ชินอยากบอกเทพเจ้ารูปงามเบื้องหน้าเสียเหลือเกินว่าศัตรูกำลังจะบุกโจมตีเข้ามาในมิช้า ทว่าน่าเสียดายที่มิว่านางจะเอ่ยอันใด อีกฝ่ายก็ฟังมิเข้าใจอยู่ดี
นางคิดแล้วคิดอีก จึงตัดสินใจชี้นิ้วไปยังฝั่งศัตรูที่กำลังส่งเสียงอึกทึก จากนั้นก็ทำท่าปาดคอตนเอง ไป๋ยู่เหลียนผงะตกใจ นี่หมายความว่าอีกฝ่ายกำลังจะบุกโจมตีพวกเราสินะ ?
เขาเผยรอยยิ้มบาง ๆ ที่งดงามราวกับบุปผากำลังผลิบาน เมื่อซูเกต์ชินเห็นดังนั้น หัวใจดวงน้อย ๆ ของนางก็สั่นสะเทือนอย่างรุนแรง เทพเจ้าและมนุษย์นั้นมีขอบฟ้าและแม่น้ำคอยขวางกั้นซึ่งมิอาจฝ่าฟันไปได้ อย่าได้คิดเพ้อฝันเลยเชียว !
ในขณะนั้นเอง ทหารจำนวนหนึ่งแสนนายก็เริ่มกรูทัพเข้ามา
พวกเขากวัดแกว่งอาวุธในมือ พลางแผดเสียงตะโกนพลางรุกคืบเข้ามาโจมตีชนเผ่าซูลี่
ไป๋ยู่เหลียนยกปืนไรเฟิลอัตโนมัติขึ้นมาอีกครา จากนั้นก็จดจ้องไปที่ลำกล้องปืน ซูเกต์ชินเงยหน้ามองตามไป ภายใต้แสงสุริยาอันงดงาม เทพเจ้าที่ดูหนุ่มและรูปงามพระองค์นั้นก็ยิ่งทวีความศักดิ์สิทธิ์มากยิ่งขึ้น
นางเฝ้ามองอย่างรอคอย อยากรู้ว่าอาวุธในมือของพระองค์มีอิทธิฤทธิ์เยี่ยงไรกัน
และคนที่ไป๋ยู่เหลียนกำลังเล็งอยู่นั้นก็คือตุลจานน้องชายของศิลิสวานั่นเอง
เขาเอียงศีรษะเล็กน้อย เพื่อเพ่งมองลำกล้องปืน จากนั้นก็เล็งไปกลางระหว่างคิ้วของเขา และในชั่วอึดใจนั้นเอง เขาก็ได้ลั่นไกปืนขึ้นมาอีกครา
“ปัง… ! ”
“อ้าก... ! ”
ซูเกต์ชินอ้าปากค้างด้วยความตกตะลึง ครานี้นางเห็นทุกอย่างเต็มสองตา !
นางเห็นนิ้วของไป๋ยู่เหลียนขยับเพียงเล็กน้อย จากนั้นก็ราวกับว่ามีประกายไฟจำนวนมากออกมาจากกระบอกสีดำ เสียงของมันดังสนั่น จากนั้นก็พุ่งตรงเข้าไปที่ตุลจานซึ่งกำลังหลบซ่อนอยู่ท่ามกลางฝูงชน เขาส่งเสียงร้องโหยหวนแล้วล้มลงกับพื้น
ทว่าข้าศึกยังมิหยุดรุกคืบเข้ามาเพียงเพราะการตายของตุลจาน พวกเขายังคงส่งเสียงร้องคำรามแล้วเคลื่อนทัพมาเบื้องหน้า เพียงมินานก็อยู่ห่างทหารนาวิกโยธินเพียงแค่ 20 จั้งเท่านั้น
ไป๋ยู่เหลียนขมวดคิ้วมุ่น จากนั้นก็ยื่นมือข้างหนึ่งออกมา เขาชะงักราวสามอึดใจแล้วออกคำสั่งว่า “ยิง ! ”
ปืนของต้าเซี่ยได้ปะทุรัวคราแรกบนสังคมยุคบรรพกาล
จิตใจของซูเกต์ชินสั่นสะท้านขึ้นมาทันใด เธอตื่นตกใจจนถึงขีดสุด
ร่างของข้าศึกเป็นรูพรุน ท่ามกลางเสียงปืน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: นายน้อยเจ้าสำราญ (逍遥小地主)