นายน้อยเจ้าสำราญ (逍遥小地主) นิยาย บท 1311
ตอนที่ 1311 พระเจ้าเซคิวลัสที่หนึ่งเงียบขรึม
ประวัติศาสตร์ได้บันทึกเอาไว้ว่าไฟนรกที่แผดเผานอกเมืองฝูสั่วได้ดำเนินต่อเนื่องสามวันสามคืน
ราวกับว่าได้มีหิมะถล่มเมืองฝูสั่ว ทว่าหิมะนั้นกลับเป็นสีดำสนิท ซึ่งนั่นก็คือเถ้าถ่านที่เกิดจากการเผาไหม้นั่นเอง
เถ้าถ่านได้แผ่ปกคลุมไปทั่วทั้งเมืองฝูสั่ว บนถนนหนทางล้วนเป็นเป็นสีดำ บ้านเรือนต่างก็เป็นสีดำ ต้นไม้สองข้างทางก็ล้วนเป็นสีดำเช่นกัน หรือแม้แต่แม่น้ำก็มีเถ้าถ่านลอยอยู่เหนือกระแสน้ำ
มีกลิ่นเหม็นเคืองจมูกโชยคลุ้งทั่วอากาศ กลิ่นนี้คงอยู่นานครึ่งเดือนกว่าจะอันตรธานหายไป
กองทัพบกที่หนึ่งแห่งต้าเซี่ยออกเดินทัพอีกคราสามวันให้หลังจากนั้น
พวกเขาเหยียบอยู่บนพื้นที่ถูกเผาจนไหม้เกรียม กองทัพสีเงินบนพื้นสีดำทะมึน เมื่อแสงสุริยาสีแดงฉานสาดส่อง ได้ขับให้พวกเขากลายเป็นทิวทัศน์ที่สวยงามให้แก่แผ่นดินที่ลมหายใจรวยรินเต็มที
ชาวเมืองฝูสั่วส่งกองทัพสี่แสนนายกรีธาทัพออกไปอย่างเงียบเชียบ พวกเขามิรู้ว่าต้องทำเยี่ยงไรถึงจะสามารถสร้างกองทัพที่แข็งแกร่งเช่นนี้ขึ้นมาได้
จะว่าพวกเขาเป็นอสุรกายก็ว่าได้มิเต็มปาก เพราะพวกเขาปฏิบัติต่อชาวเมืองเป็นอย่างดี
แต่จะว่าพวกเขาเป็นเทวดาก็มิใช่…เพราะพวกเขาได้เผากองทัพหนึ่งล้านนายให้ตายทั้งเป็น ! คงมิมีเทวดาที่ใดทำเช่นนี้
วันนี้พวกเขาจากไปแล้ว พวกเขาจะเดินทางไปที่ใดต่อกันนะ ?
ทุกประเทศในยุโรปจะมีประเทศใดที่สามารถหยุดยั้งการรุกคืบของพวกเขาได้ ?
……
……
ณ เมืองแอนติออก เมืองหลวงของประเทศซิลูซิด
พระเจ้าเซคิวลัสที่หนึ่งประทับอยู่บนบัลลังก์ทอง ในพระหัตถ์ของพระองค์ถือรายงานสงครามเอาไว้
พระหัตถ์ของพระองค์สั่นระริกขึ้นมาทันใด พระขนงขมวดเข้าหากันแน่น พระองค์ทอดพระเนตรรายงานฉบับนี้นับสิบครา !
ในท้องพระโรงอันกว้างใหญ่เงียบเชียบไร้ซึ่งสุ้มเสียง ได้ยินแม้กระทั่งเสียงเข็มตก เหล่าเสนาบดีของพระองค์มิมีผู้ใดกล้าปริปากเอ่ยเลยสักคน พวกเขาสะกดกลั้นแม้กระทั่งเสียงลมหายใจ
เพิ่งมีจดหมายส่งมาจากเมืองฝูสั่วเมื่อสิบวันก่อน
นั่นเป็นจดหมายที่เขียนโดยลายมือของมาร์ควิสเวลลีส ข้อความในจดหมายคือต้องการจะสื่อสารแทนกองทัพที่เดินทางมาจากแดนบูรพา ซึ่งมีนามว่าประเทศต้าเซี่ย
ในจดหมายฉบับนั้น ท่านแม่ทัพผู้นั้นดูมีความจริงใจ และมิมีความตั้งใจที่จะเข้ามารุกรานราชอาณาจักร ทั้งยังมิมีเจตนารมณ์ที่จะเข้ายึดครองประเทศซิลูซิดแต่อย่างใด !
พวกเขาแค่อยากจะใช้ประเทศซิลูซิดเป็นทางผ่านไปยังฝูหล่างจีก็เท่านั้น
และมาร์ควิสเวลลีสยังบอกเล่าในจดหมายอีกว่า…เมืองฝูสั่วเสียการควบคุมและทุกวันนี้ยังคงตกอยู่ในกำมือของทหารต้าเซี่ย
และนี่ถือเป็นความน่าอับอายของพระเจ้าเซคิวลัสที่หนึ่ง ผู้ซึ่งมีชื่อเสียงสะท้านแดนไกล !
แท้ที่จริงหลังจากที่ได้รับจดหมายฉบับนั้นแล้ว พระองค์ทรงเรียกเหล่าเสนาบดีมาเข้าเฝ้าเช่นกัน เพื่ออยากจะขอความคิดเห็นเกี่ยวกับกองทัพนี้ เพราะพระองค์ทรงนึกถึงคำพยากรณ์ของราชินีมารีอาที่สอง
เมื่อคราที่เสด็จประพาสไปยังฝูหล่างจีเพื่อเข้าพบราชินีมารีอาที่สอง พระนางทรงตรัสมาเองว่าในอนาคตจะมีกองทัพจากแดนบูรพายกทัพเข้ามา พวกเขาจะเดินทัพโดยเลียบเส้นทางที่กษัตริย์อเล็กซานเดอร์ทรงใช้เมื่อคราที่พระองค์ได้ยกทัพเข้าไปบุกแดนบูรพา และประเทศซิลูซิดก็บังเอิญอยู่บนเส้นทางนั้นพอดี !
พวกเขาจะขี่ม้าเหล็กและถือปืนเข้ามาพิชิตทวีปยุโรปทั้งหมด ประเทศซิลูซิดเองก็เช่นกัน
พวกเขาเป็นดั่งอสุรกายจากแดนบูรพาอันไกลโพ้น พวกเขาเดินทางมานับหมื่นลี้อย่างมิเหน็ดเหนื่อยเมื่อยล้า และพวกเขาจะนำพามหันตภัยมาให้แบบที่มิเคยเกิดขึ้นมาก่อนในประวัติศาสตร์ !
บัดนี้คำทำนายของราชินีมารีอาที่สองกลายเป็นจริงอีกครา พระเจ้าเซคิวลัสที่หนึ่งจึงสนพระทัยเป็นพิเศษ และเมื่อข่าวการปราชัยของเมืองฝูสั่วได้แพร่มาถึง พระองค์จึงทรงรับสั่งให้เคานต์อาริสต้ายกกองทัพหนึ่งล้านนายเข้าไปช่วยเหลือ แน่นอนว่าการเข้าไปช่วยเหลือ มิใช่วัตถุประสงค์หลักของการยกทัพไปครานี้
พระองค์ทรงมีพระบัญชาต่อเคานต์อาริสต้าว่าจำต้องกำจัดกองทัพของแดนบรูพาให้สูญสิ้น !
กำจัดออกไปให้หมด !
ดังนั้นหลังจากที่ได้รับจดหมายแสดงเจตจำนงค์ของกวนเสี่ยวซีแม่ทัพแห่งกองทัพต้าเซี่ย พระองค์จึงมิยอมรับคำร้องสงบศึก พระองค์มิได้มีรับสั่งให้กองทัพของเคานต์อาริสต้าหยุดการโจมตี
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: นายน้อยเจ้าสำราญ (逍遥小地主)