นายน้อยเจ้าสำราญ (逍遥小地主) นิยาย บท 1315
ตอนที่ 1315 ขุนนางผู้มากความสามารถ
โหยวเซียนจือประคองมือคารวะพร้อมเอ่ยว่า “แม้ว่าพวกกระหม่อมจะจากราชสำนักมาแล้ว ทว่ายังคงติดตามสถานการณ์ในราชสำนักดังเดิม ! ”
“ปีนี้ฝ่าบาททรงผลักดันนโยบายการค้าตอบเเทนการเกษตรถือเป็นพระมหากรุณาธิคุณคราใหญ่ ! ”
“เมื่อคราที่จักรพรรดิพระเจ้าหลวงยังครองบัลลังก์ พระองค์ทรงสนพระทัยเรื่องการเกษตรเป็นพิเศษ พระองค์ทรงตรัสเรียกว่าสามปัญหาการเกษตร เเต่ก่อนพระองค์ทรงตรัสว่า ถ้าหากจัดการสามปัญหาการเกษตรนี้ได้ รากฐานของต้าเซี่ยก็จะแข็งแกร่งขึ้นมา ! ”
อู๋เทียนซื่อยกยิ้มอย่างภาคภูมิใจ “เมื่อคราที่เจิ้นอยู่เคียงข้างเสด็จพ่อ ก็มักจะได้ยินเสด็จพ่อตรัสถึงเรื่องนี้อยู่บ่อยครั้ง”
“พระองค์ทรงตรัสว่าสำหรับราษฎรเรื่องกินเป็นเรื่องสำคัญเทียมฟ้า ในฐานะประมุขของประเทศ สิ่งแรกที่ต้องแก้ไขคือทำให้ราษฎรได้กินอิ่มนอนหลับอย่างสุขสบาย คาดว่ารายงานของกรมคลังคงจะสรุปออกมาตอนที่เจิ้นออกเดินทางพอดี เหล่าเสนาบดีเยี่ยนต่างเอ่ยว่าปีนี้เศรษฐกิจของต้าเซี่ยจะเจริญเติบโตมากขึ้น… เจิ้นคิดว่าในเมื่อเศรษฐกิจของต้าเซี่ยเติบโตอย่างรวดเร็ว เช่นนั้นก็ถือเวลาที่ต้องตอบแทนเกษตรกรที่ทุ่มเทเพื่อต้าเซี่ยบ้างแล้ว”
“คราหนึ่งเสด็จพ่อทรงตรัสว่ายามชราจะได้รับการเลี้ยงดู เด็กจะได้รับการศึกษา ผู้ขัดสนจะมีแหล่งพิงพัก ผู้ทุกข์ยากจะได้รับการช่วยเหลือ… ปัญหาเหล่านี้จะค่อย ๆ ได้รับการเเก้ไข เจิ้นเชื่อมั่นเป็นอย่างยิ่งว่าอีกมิกี่ปี ปัญหาเหล่านี้ก็จะมิหลงเหลืออยู่อีก ! ”
อู๋เทียนซื่อรู้สึกภูมิใจจนล้นอกเมื่อเอ่ยประโยคนี้ออกมา
ภายใต้การชี้นำของฟู่เสี่ยวกวน เขาจึงจำหลักการบริหารประเทศได้ และเขาก็หวังว่าตนจะสามารถเดินบนถนนที่เสด็จพ่อได้ปูทางเอาไว้ให้อย่างแตกต่างและเฉิดฉาย
ในระยะเวลาหลายเดือนที่ผ่านมานี้ แท้ที่จริงเขากำลังคิดว่าจะเป็นจักรพรรดิที่ดีได้เยี่ยงไร
เพียงเเต่ความคิดของเขานั้นแตกต่างกับความคิดของฟู่เสี่ยวกวน !
เขาหวังว่าตนเองจะได้ครอบครองทุกอย่าง !
รวมทั้งเหล่าเสนาบดีในราชสำนักและราษฎรในใต้หล้า !
เขามิอาจยอมรับความคิดร่วมกันปกครองที่ฟู่เสี่ยวกวนได้สั่งสอนเขาได้ เพราะเขาเป็นถึงจักรพรรดิ !
อาจารย์ของเขาก็คือเหวินสิงโจว !
แท้ที่จริงเหวินสิงโจวสนับสนุนความคิดของฟู่เสี่ยวกวนในหลาย ๆ ประการ แต่มีเพียงความคิดร่วมกันปกครองของฟู่เสี่ยวกวนเท่านั้น ที่ยากจะทำความเข้าใจได้ !
ใต้หล้าล้วนเป็นของจักรพรรดิ !
ตำแหน่งจักรพรรดิมีเพียงหนึ่งเดียว อำนาจจักรพรรดิมีเพียงหนึ่งเดียว จะร่วมกันปกครองได้เยี่ยงไร ?
จากการวิเคราะห์ของเหวินสิงโจวแล้วนั้น ที่ฟู่เสี่ยวกวนสามารถทำแบบนั้นได้ก็เนื่องจากว่าพระองค์ทรงเป็นผู้บุกเบิก และทรงเป็นผู้สถาปนาต้าเซี่ยอันเกรียงไกร !
จักรพรรดิที่มีพระปรีชาสามารถเยี่ยงฟู่เสี่ยวกวน เหตุผลที่เขาให้ปกครองร่วมกัน เกรงว่าเขาคงจะขี้เกียจก็เท่านั้นเอง
ดังนั้นจึงนำเรื่องบ้านเมืองโยนทิ้งให้สามสำนักหกกรม ฟู่เสี่ยวกวนทำได้ ทว่าอู๋เทียนซื่อมิอาจทำได้เด็ดขาด !
เพราะอย่าว่าแค่สามสำนักหกกรมเลย แม้แต่ขุนนางชั้นผู้น้อยก็ฟังเพียงคำสั่งของฟู่เสี่ยวกวนแต่เพียงผู้เดียวเท่านั้น
พวกเขามิกล้าคิดชั่วร้าย ขุนนางเยี่ยงเหยียนซีไป๋หรือจงสือจี้มีมิมากนักในต้าเซี่ย เมื่อฟู่เสี่ยวกวนสืบทราบความจริง พวกเขาก็ต้องชดใช้กรรมที่ก่อด้วยชีวิต !
นอกจากนี้ฟู่เสี่ยวกวนยังมีตำเเหน่งสูงส่งในสายตาชาวต้าเซี่ยหรือแม้กระทั่งประเทศใกล้เคียง ราษฎรต้าเซี่ยทราบว่าเมื่อมีเขาคืนวันก็จะดียิ่งขึ้น ประเทศเพื่อนบ้านต่างก็ยอมเคารพเชื่อฟังคำสั่งของเขาแต่โดยดี !
แต่เมื่อประเทศชาติอันหนักอึ้งนี้ตกไปอยู่บนบ่าของอู๋เทียนซื่อ เขามิได้มีเกียรติยศที่ยิ่งใหญ่แบบนั้น ดังนั้นเหวินสิงโจวจึงเล็งเห็นว่าเขาควรจะคว้าอำนาจทั้งหมดมาอยู่ในกำมือ ประเทศชาติจะได้กลับมาดำเนินอยู่บนเส้นทางที่ถูกต้องเสียที
ใต้หล้านี้มิได้มีเพียงแค่ฟู่เสี่ยวกวนเท่านั้น !
หากวันใดวันหนึ่งจักรพรรดิพระเจ้าหลวงเสด็จสวรรคต เช่นนั้นหากต้าเซี่ยมิอาจรวมศูนย์อำนาจเอาไว้ได้ มันจะแตกแยกออกไปเป็นห้าประเทศดังเดิมหรือไม่ ?
ขุนนางเหล่านั้นที่ถูกฟู่เสี่ยวกวนบ่มเพาะมานานหลายปี เวลานี้พวกเขาคุ้นชินกับการตัดสินเรื่องเล็กเรื่องน้อยเเล้ว มิมีสถานการณ์ใดบีบบังคับพวกเขาได้อีกเเล้ว ท้ายที่สุดแล้วพวกเขาจะได้ใจหรือไม่ ?
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: นายน้อยเจ้าสำราญ (逍遥小地主)