นายน้อยเจ้าสำราญ (逍遥小地主) นิยาย บท 134

ตอนที่ 134 กลับไปเสียดีกว่า

เช้าวันต่อมา ฟู่เสี่ยวกวนถูกหามเข้าไปยังพระราชวัง

ร่างกายของเขาถูกพันไปด้วยผ้า เหลือไว้เพียงแต่บริเวณหน้า

บรรดาเสนาบดี ขุนนางพลเรือนและขุนนางทหารมองมายังเขา จึงได้รู้ว่าเขามิได้แสร้งทำ เนื่องจากผ้าพันแผลนั้นยังมีรอยเลือดสีแดงซึมออกมา มองดูช่างน่าสงสารนัก

ชือเฉาหยวนมองดูฟู่เสี่ยวกวนที่นอนอยู่บนพื้นกระดานด้วยสายตาเย็นชา เขานึกแค้นใจยิ่งที่มือสังหารสองคนนั้นไร้ความสามารถ เพียงแค่คนที่ไร้ทักษะเช่นนี้ยังไม่มีทางปลิดชีพได้สำเร็จ !

ตระกูลชือร่ำรวยมหาศาล ต่อให้บ่อนทั้งสองนั้นถูกองค์ชายห้าเผาทำลายสิ้นแล้วเป็นเยี่ยงไร ? มีเพียงเขาตายไปเท่านั้นจึงจะลบล้างได้

ฝ่าบาททรงรับรู้อาการที่แท้จริงของฟู่เสี่ยวกวน ทรงขมวดคิ้วและนึกในใจว่าเขายังไม่หายอีกหรือ ?

“ช่วย ช่วยประคอง ข้า ลุกขึ้นที ! ” ฟู่เสี่ยวกวนกล่าวอย่างไร้เรี่ยวแรง บ่าวรับใช้สองคนเข้ามาประคองเขา ฟู่เสี่ยวกวนมองไปทางฝ่าบาทแล้วกล่าวว่า “กระหม่อม ฟู่เสี่ยวกวน ถวายบังคมฝ่าบาท ขอพระองค์ทรงพระเจริญ ขอประทานอภัยฝ่าบาทที่มิสามารถคุกเข่าถวายบังคมได้”

“หาได้เป็นไรไม่ ร่างกายเจ้ายังไม่หายดี ข้ายังไม่บังคับให้เจ้าเข้าวัง จงกลับไปรักษาตัวที่บ้านเถิด”

“ทูลฝ่าบาท หากรอให้ร่างกายข้าหายดีคงต้องใช้เวลานานทีเดียว กระหม่อมอยากทูลขอฝ่าบาทกลับไปยังหลินเจียง หนึ่งนั้นเพราะห่างบ้านเกิดมานาน อยากกลับไปดูท่านพ่อท่านแม่ สองนั้นเพราะสภาพอากาศและปัจจัยอื่นเอื้ออำนวยต่อการฟื้นฟูร่างกาย คาดว่าหลังกลับไปข้าจะสามารถรักษาตัวได้ดีขึ้น กระหม่อมน่าจะกลับมายังเมืองหลวงได้เร็วขึ้น”

เขาจะไปแล้วหรือ ?

องค์ฮ่องเต้ครุ่นคิดอยู่ชั่วครู่ บัดนี้สถานการณ์ในเมืองหลวงค่อนข้างจะวุ่นวาย อีกทั้งตัวเขาก็มีส่วนร่วมในความวุ่นวายครั้งนี้ด้วย หากส่งเขาออกจากเมืองหลวงเสียก่อนก็คงเป็นการดี

ดังนั้นจึงได้พยักหน้าและตรัสว่า “ตามนั้น ข้าให้เจ้ากลับไปพักฟื้นที่หลินเจียง หลังจากหายดีแล้ว ข้าจะมอบหมายหน้าที่สำคัญให้แก่เจ้า”

“กระหม่อม ขอบพระทัยฝ่าบาท… กระหม่อม ออกเดินทางได้เลยหรือไม่พ่ะย่ะค่ะ ? กระหม่อมอยู่ที่นี่ต่อไปก็อาจรกหูรกตาผู้อื่นได้”

“ไปเถิด ! ” ฝ่าบาททรงโบกมือกับเขา

“พ่ะย่ะค่ะฝ่าบาท ! ”

“ทุกท่าน เสี่ยวกวนต้องขอตัวกลับไปรักษาตัวเสียก่อน ขอทุกท่านดูแลสุขภาพให้ดี เพื่อช่วยฝ่าบาทบรรเทาภัย อากาศเริ่มเย็นขึ้น ท่านเสนาบดีชือ ข้าเห็นว่าท่านสวมใส่ชุดค่อนข้างบาง ร่างกายท่านรับไหวหรือ ? ท่านอย่าได้จ้องข้าตาเขม็งเช่นนั้น ข้าเพียงแต่หวังดี เอาล่ะ ทุกท่าน ไว้พบกันใหม่ในโอกาสหน้า ! ”

ฟู่เสี่ยวกวนมิได้ใส่ใจสายตาอาฆาตแค้นของพวกเขา แต่กลับนอนอยู่บนกระดานไม้อย่างสำราญใจ บ่าวรับใช้สองคนแบกเขาออกไปจากพระราชวังจินเตี้ยน สายตาของเขาแลเห็นท้องฟ้าสีครามแทรกไปด้วยก้อนเมฆขาว

……

……

ค่ำคืนเงียบสงัด ณ จวนฟู่แห่งเมืองหลวง งานเลี้ยงเล็ก ๆ สิ้นสุดลง ฟู่เสี่ยวกวน หยูเวิ่นหวินและต่งชูหลานได้นั่งอยู่ที่ศาลาชิงซิน

“ระหว่างทางเจ้าจงเพิ่มความระมัดระวังเป็นเท่าตัว หวงเตี๋ย หงจวงและลวี่ซั่งล้วนเป็นผู้ที่มีฝีมือดาบยอดเยี่ยม ข้ามิเข้าใจเสียจริงว่าเหตุใดเจ้าจึงปฏิเสธความหวังดีจากท่านพี่ หากระหว่างทางเกิดเรื่องอันใดขึ้น เจ้าจะให้ข้าและชูหลานทำเยี่ยงไร ?”

หยูเวิ่นหวินมองดูฟู่เสี่ยวกวนด้วยท่าทีมิพอใจ แม้แต่ในเมืองหลวงนี้ยังมีคนกล้าลงมือทำร้ายเขา หากออกจากเมืองนี้และเดินทางกลับไปยังหลินเจียง จะไม่ลงมือง่ายขึ้นหรือ ？

ต่งชูหลานเองก็มิเข้าใจเช่นกัน การที่เขาเอาชีวิตรอดมาได้จากเหตุการณ์นี้นับว่าโชคดีมหาศาล หากเกิดเหตุการณ์เดียวกันขึ้นอีกครั้ง นางเกรงว่าจะมิอาจจะรอดพ้นไปได้อีกแล้ว

ฟู่เสี่ยวกวนหัวเราะแล้วกล่าวว่า “พวกเจ้าอย่าได้กังวลกันไปเลย ข้าชี้แจงกับองค์ชายห้าแล้ว แท้จริงแล้วสถานการณ์ในเมืองหลวงของพี่เจ้าในตอนนี้นั้นอันตรายมากกว่าข้าเสียอีก หากข้านำตัวนักดาบทั้งสามไปด้วย แล้วเกิดมีผู้ใดคิดลงมือกับหอชิงเฟิงหยู่จะทำเยี่ยงไรเล่า ? อีกทั้งความปลอดภัยของข้า มีซูม่อและศิษย์พี่ของเขาทั้งสองคุ้มกันก็เพียงพอแล้ว ทั้งสองนั้นมิชอบเปิดเผยตัวตน พวกเจ้าจึงไม่รู้เท่านั้นเอง”

ต่งชูหลานมองไปยังซูม่อที่ยืนอยู่ด้านหลังฟู่เสี่ยวกวน ซูม่อพยักหน้าตอบรับ

ในเมื่อมีคนจากสำนักเต๋าถึง 3 คนคอยคุ้มกันเขา หยูเวิ่นหวินและต่งชูหลานจึงได้วางใจมากขึ้น

“เจ้าทั้งสองจงตั้งใจดูแลร้านเสื้อผ้าให้ดีเถิด นอกเหนือกจากด้านการเงินแล้ว ด้านอื่น ๆ มิต้องไปยุ่งเกี่ยว ให้พี่รองของเจ้าเป็นผู้จัดการด้วยตนเอง เขาจะบริหารได้ดี เมื่อถึงปีใหม่ ข้าจะเดินทางมายังเมืองหลวง ส่วนหลังปีใหม่จะอยู่ต่อหรือกลับไปนั้น คงต้องคอยดูสถานการณ์ที่ภูเขาซีซาน…”

เช่นนั้นทั้งสองคงมิได้พบกัน และมิอาจเดินร่วมกันมาถึงวันนี้ได้

แต่เนื่องจากเหตุผลใดกัน ?

ต่งชูหลานคิดว่าคงเป็นเพราะตนเกิดความสงสัยในตัวฟู่เสี่ยวกวน

หยูเวิ่นหวินเองก็เช่นกัน

หากต่งชูหลานมิได้กล่าวกับตนว่าฟู่เสี่ยวกวนเป็นผู้ที่น่าสนใจ นางคงมิเกิดความสงสัยขึ้น

และเนื่องจากความสงสัยนี้เอง นางจึงได้เดินทางไปยังหลินเจียง ต่อมาก็ได้เดินทางไปหลินเจียงอีกครั้งและอีกครั้ง กระทั่งกลายมาเป็นเช่นทุกวันนี้

แท้จริงยังมีผู้คนอีกมากมายที่มีความสนใจและสงสัยในตัวฟู่เสี่ยวกวน เช่นเยี่ยนเสี่ยวโหลว

ครั้นเมื่อกลับจากหงซิ่วจาวในคราก่อน บทเพลงคิ้วเเข็งโค้งก็แพร่หลายเป็นที่นิยมไปทั่ว เยี่ยนเสี่ยวโหลวอยากเห็นนักว่าในสมองของฟู่เสี่ยวกวนมีสิ่งใดอยู่บ้าง

แต่นางมีนิสัยต่างไปจากต่งชูหลานและหยูเวิ่นหวิน นางเป็นคุณหนูในบ้านตระกูลใหญ่ที่ยึดถือตามคำสั่งสอนของท่านพ่อท่านแม่ ดังนั้น นางจึงทำได้เพียงสงสัย อีกทั้งครุ่นคิดอยู่ในใจทุกวัน นางมิอาจรู้ตัวได้ว่าตนเองตกอยู่ในความครอบงำเสียแล้ว

เมื่อได้ยินว่าเขาจะเดินทางจากไปในวันรุ่งขึ้น

เมื่อได้ยินว่าเขาบาดเจ็บสาหัส

นางอยากเดินทางไปพบเขาเสียจริง !

ได้ยินมาว่าบทความของความฝันในหอแดงตอนสุดท้ายจะวางจำหน่ายในวันรุ่งขึ้น

เรื่องราวความรักของเจี๋ยเป่าหยูและหลินไต้ยวี่คงได้สุขสม เนื่องจากในนิยายทุกเรื่อง คู่รักมักลงเอยกันด้วยดีตลอดมา