นายน้อยเจ้าสำราญ (逍遥小地主) นิยาย บท 1362
ตอนที่ 1362 บ้านเกิดเมืองนอน
ปีนั้นคูฉานจากเมืองฉางจินไปยังจักรวรรดิโมริยะ
หลังจากนั้นเรื่องนี้ก็ถูกรายงานเข้ามาในสมุดพับราชการ
สิ่งที่คูฉานลงมือทำอย่างอึกทึกคึกโครมที่จักรวรรดิโมริยะก็มีสายลับจากหอเทียนจีรายงานมาเช่นกัน
เรื่องมารดาแท้ ๆ ของคูฉานคือหยูซูหรงอดีตองค์หญิงใหญ่แห่งราชวงศ์หยูยังมิถูกเผยแพร่สู่โลกภายนอก ทว่าขุนนางในท้องพระโรงต้าเซี่ยต่างก็ทราบกันดี
หยูซูหรงถูกหอเทียนจีจับตัวกลับมา ในตอนนั้นฟู่เสี่ยวกวนจักรพรรดิแห่งต้าเซี่ยได้ตัดสินโทษโดยให้ผ้าแพรสามฉื่อ และได้ฝังศพของนางเอาไว้ที่สุสานจักรพรรดิในเมืองจินหลิง
ทุกวันนี้ต้าเซี่ยและประเทศโดยรอบได้มีการคบค้าสมาคมกัน ยกเว้นประเทศต้าฝานของคูฉานที่มิได้สานสัมพันธ์ สาเหตุก็เป็นเพราะว่าการคมนาคมมิสะดวก และเพราะสถานะที่อ่อนไหวของคูฉานด้วยเช่นกัน
สำหรับคูฉานแล้วนั้น พวกเยี่ยนซีเหวินเป็นเหมือนคนแปลกหน้า
แต่ก่อนพวกเขาและคูฉานมิได้ไปมาหาสู่กัน แม้แต่หน้าตาของคูฉานก็ยังมิเคยเห็น
ทว่าจี้หยุนกุยแห่งหอเทียนจีเคยวาดรูปพรรณสัณฐานของคูฉานขึ้นมา…
ในตอนนั้นจี้หยุนกุยคิดอยากจะทำสงครามกับต้าฝาน ด้วยเหตุผลที่แสนเรียบง่าย ซึ่งก็คือคูฉานเป็นบุตรชายของหยูซูหรง !
ในความคิดของจี้หยุนกุย คูฉานเป็นผู้รวบรวมเอกราชของจักรพรรดิโมริยะ จากนั้นก็สถาปนาประเทศต้าฝานขึ้นมา ในอนาคตมีความเป็นไปได้อย่างยิ่งว่าต้าฝานจะเป็นศัตรูของต้าเซี่ย ในเมื่อจะเป็นเช่นนี้ เยี่ยงนั้นก็ตัดไฟตั้งแต่ต้นลมเสียดีกว่า
เพียงแต่ฟู่เสี่ยวกวนได้ปฏิเสธความคิดนี้ไป เพราะฟู่เสี่ยวกวนคิดว่าคูฉานยังคงเป็นพระที่มีจิตใจเมตตากรุณา
พวกเยี่ยนซีเหวินเคยเห็นรูปวาดของคูฉานมาก่อน รูปวาดนั้นมิใช่คูฉานผู้นี้ ทว่าในรูปวาดนั้นคูฉานเป็นพระ
แต่ก็มิต่างอันใดกับตอนนี้มากนัก !
เขาไว้ผมยาวดำขลับราวกับขนกา เขามิได้สวมจีวรของพระสงฆ์ และมิได้ถือคทาเอาไว้ เขามิได้แตกต่างอันใดกับคนปกติทั่วไป
ฝานเทียนหนิงจากเมืองฉางจินได้เดินทางไปยังประเทศต้าฝาน เขาได้รายงานต่อแผนกเสมียนกลางว่าจะไปเยี่ยมชมต้าฝานสักครา แต่มิคาดคิดเลยว่าเขาจะพาจักรพรรดิแห่งต้าฝานกลับมาด้วย !
“เชิญนั่งลงเถิด ! ”
เยี่ยนซีเหวินลุกขึ้นยืนแล้วกวักมือเรียกฝานเทียนหนิงกับคูฉานเข้ามา สายตาของเขาจ้องมองไปที่ใบหน้าของฝานเทียนหนิงพร้อมกับเอ่ยถามว่า “ท่านฝานเดินทางมาเหน็ดเหนื่อยเลยสินะ ! ”
“จะว่าไปแล้วก็เดินทางลำบากจริง ๆ เชิญนั่งลงเถิด” ฝานเทียนหนิงประคองสองมือกล่าว
เขาพาคูฉานเข้ามานั่งที่โต๊ะ จากนั้นก็ค่อย ๆ แนะนำแต่ละคนให้คูฉานรู้จัก แล้วหันไปเอ่ยกับทุกคนว่า
“คูฉานคนก่อนหน้านั้นอยู่ที่ชื่อเล่อชวน ทว่าเขาในตอนนี้เป็นประมุขแห่งแคว้นฝาน มีนามว่าฝานฉาน”
“จักรพรรดิพระเจ้าหลวงเคยกล่าวว่า…ชื่อก็เป็นเพียงสัญลักษณ์ สิ่งที่ผ่านไปแล้วก็ให้มันผ่านไป ครานี้ฝานฉานมาด้วยสันติและมิตรภาพ”
เมื่อฝานเทียนหนิงเอ่ยเช่นนั้น เยี่ยนซีเหวินและคนอื่น ๆ จึงเข้าใจในความหมายทันที เช่นนี้ก็ดูเหมือนว่าเป้าหมายที่ออกเดินทางไปยังประเทศต้าฝานของฝานเทียนหนิงเป็นจริงแล้ว และแน่นอนว่ามันย่อมเป็นเรื่องดีมากอีกเรื่องหนึ่ง ซึ่งนี่หมายความว่าทุกประเทศในทวีปเอเชียได้กลายมาเป็นพันธมิตรของต้าเซี่ยทั้งหมดแล้ว
“องค์จักรพรรดิแห่งต้าฝาน”
“ตอนที่จักรพรรดิพระเจ้าหลวงยังประทับอยู่ในต้าเซี่ย พระองค์ทรงตรัสถึงท่านอยู่บ่อยครั้ง สำหรับจักรพรรดิพระเจ้าหลวง ท่านถือเป็นพระสหายคนสนิทในจำนวนมิกี่คนของพระองค์”
“พวกเรายินดีต้อนรับการมาเยือนของท่าน วันพรุ่งข้าจะสั่งการให้ทางวัดหงลู่เลี้ยงต้อนรับท่าน ส่วนวันนี้น่ะหรือ…”
เยี่ยนซีเหวินมองไปทางฝานเทียนหนิงพลางส่ายศีรษะ “ท่านฝานมิได้กล่าวว่าท่านจะมาเยือนเมืองฉางอัน ดังนั้นข้าก็เลยเตรียมหม้อไฟไว้แค่หนึ่งหม้อ มันดูง่าย ๆ เป็นงานเลี้ยงภายในบ้านเท่านั้น”
มุมปากของคูฉานเผยอขึ้น เขาเดินทางมาถึงเมืองฉางอันได้สองวันแล้ว
ในสองวันนี้ฝานเทียนหนิงได้พาเขาไปสัมผัสถึงความเจริญรุ่งเรือง !
เขาใช้เวลาสองวันในการเดินชมตรอกซอยน้อยใหญ่ในเมืองฉางอัน สิ่งที่เขาเห็นก็คือสินค้าที่วางเกลื่อนสายตาและเห็นใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้มของราษฎร
เขามิเห็นขอทานแม้แต่คนเดียว มิเห็นแม้กระทั่งคนที่สวมเสื้อผ้าที่มีรอยปะชุนเลยด้วยซ้ำ !
เขารู้สึกสะเทือนใจมากยิ่งนัก เขาเพิ่งได้ทราบว่าสิ่งที่ฝานเทียนหนิงเอ่ยถึงต้าเซี่ย ยามที่ยังอยู่ต้าฝานล้วนเป็นเรื่องจริงทั้งหมด !
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: นายน้อยเจ้าสำราญ (逍遥小地主)