นายน้อยเจ้าสำราญ (逍遥小地主) นิยาย บท 137

ตอนที่ 137 กลับบ้าน

รัชสมัยเซวียนลี่ปีที่ 8 เดือนสิบเอ็ด วันที่สิบหก ยามเย็น เรือสำเภาก็ได้มาถึงหลินเจียง

สำหรับทุกเรื่องที่ไป๋ยู่เหลียนได้กล่าวมาในวันนี้ ผลสรุปสุดท้ายก็คือฉินถงได้กลายมาเป็นเหยื่อของผลประโยชน์ทางการเมือง

คาดว่าในตอนแรกคงทำตามแผนการของตระกูลฉิน ที่คิดจะฟูมฟักฉินถงให้กลายเป็นนายพลสูงสุด แต่ท้ายที่สุดแล้วในตระกูลใหญ่ที่มีอำนาจทั้งหกของเมืองหลวง ตระกูลฉินก็อ่อนแอที่สุด

แค่ราชครูเฟ่ยเพียงใช้หนึ่งคันธนูก็ลบล้างแผนการของตระกูลฉิน ทั้งยังทำให้เฟ่ยปังได้รับตำแหน่งเสนาบดีกรมกลาโหมของเมืองหลวง และหนึ่งในนั้นตระกูลเยี่ยนย่อมยอมหลีกทางให้แก่ตระกูลเฟ่ย มิฉะนั้นเยี่ยนฮ้าวชูก็มิมีความเป็นไปได้ที่จะใช้ฐานะขุนนางขึ้นเป็นแม่ทัพใหญ่ของกองทัพตะวันออก

แต่การคาดเดานี้ก็ยังมีความขัดแย้งอยู่หลายจุด ยกตัวอย่างหากฉินถงไม่ตาย หากตระกูลเยี่ยนและตระกูลเฟ่ยร่วมมือกัน เฟ่ยปังได้กลายเป็นเสนาบดีกรมกลาโหม เยี่ยนฮ้าวชูได้กลายเป็นแม่ทัพใหญ่ของกองทัพตะวันออกก็มิใช่เรื่องลำบากอันใด

แล้วเหตุใดพวกเขาจึงต้องสังหารฉินถงกัน ？เพียงเพื่อกดดันจวนฉินเยี่ยงนั้นรึ ？ สำหรับฟู่เสี่ยวกวนแล้ว ความน่าจะเป็นของเรื่องนี้มิสูงนัก เพราะฉินถงคือหลานคนโตของฉินปิ่งจง และถึงแม้ในเวลานั้นฉินปิ่งจงจะยังมิได้แตกหักกับฉินหยูเหิง และเขามิใช่หัวหน้าตระกูล เป็นเพียงแค่นักปราชญ์ท่านหนึ่ง มิได้เป็นภัยคุกคามต่อใคร เยี่ยงนั้นแล้วความลับที่ซ่อนอยู่นั้นเกรงว่าคงมิอาจมีผู้ใดรับรู้ไปตลอดกาล

หลังจากที่ถึงหลินเจียง ฟู่เสี่ยวกวนก็ได้เขียนจดหมายหนึ่งฉบับแล้วมอบให้ไป๋ยู่เหลียน ไป๋ยู่เหลียนพาวีรชนทั้งห้าร้อยคนแยกย้ายกันขึ้นรถม้าไปยังเรือนซีซาน ส่วนฟู่เสี่ยวกวน ซูม่อ ซูเจวี๋ยรวมทั้งซูโหรวตรงไปยังจวนฟู่ที่หลินเจียง

ท้ายที่สุดเขาได้จากหลินเจียงมา 2 เดือนแล้ว ย่อมต้องกลับบ้านไปดูความเรียบร้อยเสียหน่อย

ในตอนที่รถม้ามาถึงจวนฟู่ หลังจากที่กลุ่มของฟู่เสี่ยวกวนเดินเข้าไป ฟู่ต้ากวนที่กำลังเดินไปมาอยู่ในลานด้านหน้าก็สะดุ้งขึ้นมาทันที หลังจากนั้นก็ตะโกนอย่างดีใจ “ฮ่าฮ่าฮ่า บุตรชายของข้า ในที่สุดเจ้าก็กลับมาแล้ว ! ”

ฟู่เสี่ยวกวนเองก็หัวเราะ ร่างท้วมของบิดาผอมลงไปมากแล้ว

หลังจากที่ฟู่ต้ากวนกล่าวจบ ห้องที่อยู่ติดลานด้านหน้าก็ได้มีสตรีที่งดงามทั้งห้าเดินออกมา แต่ละนางงามหยดย้อยราวกับน้ำที่ชุ่มชื้น นั่นย่อมเป็นแม่ทั้งห้าของเขาอย่างแน่นอน

“ไอหยา เสี่ยวกวนบุตรของข้า ทำแม่เจ็ดคิดถึงจะตายแล้ว ! ” คำพูดนี้มาจากชวูหลิงหลง

ฟู่เสี่ยวกวนจะทำเยี่ยงไรได้ ? แม่เจ็ดผู้นี้อายุอ่อนกว่าเขาเพียงไม่กี่เดือนเท่านั้น แต่นางกลับเป็นมารดาด้วยนี่สิ !

“ไอหยา แม่ทั้งห้าของข้านี่เอง ข้าเองก็คิดถึงพวกท่านเหลือเกิน มามามา เสี่ยวกวนมีของขวัญมามอบให้พวกท่านด้วย ลองดูว่าชอบอันใดก็เลือกไปได้เลย”

ฟู่เสี่ยวกวนโบกมือ คนรับใช้หลายคนขนย้ายกล่องใบใหญ่ห้าใบลงมาจากรถม้า

เขาเปิดกล่องเหล่านั้นออกทีละใบ แสงสีทองเป็นประกายทำให้ดวงตาของพวกนางมืดบอด “อย่าเอาไปจนหมด เก็บเอาไปให้กับแม่รองด้วย”

“แม่รองเล่า ? ”

“ให้นมลูกอยู่ที่เรือนตะวันออก… ข้าว่ามันไม่คุ้มค่าเสียเลยที่เจ้าซื้อของเหล่านี้มา”

“ท่านพ่อ ของเหล่านี้มีคนให้มาอีกทีหนึ่ง”

“โอ้ ! เยี่ยงนั้นจะมากกว่านี้ก็ย่อมได้”

คนรับใช้สองคนนำแผ่นป้ายหนึ่งใบลงมา ฟู่เสี่ยวกวนกล่าวกับฟู่ต้ากวนว่า “ของสิ่งนี้ขอมอบให้ท่าน ท่านเลือกเองเลยว่าจะนำไปแขวนในวันเวลาใด ฝ่าบาททรงเขียนด้วยพระองค์เอง”

ฟู่ต้ากวนปลื้มปีติทันพลัน เขาจ้องมองป้ายนั้นอย่างละเอียด และใช้มือลูบมัน “กล่าวได้ว่า ป้ายจวนฟู่ของพวกเราก็ได้รับพระราชทานจากฝ่าบาทเยี่ยงนั้นหรือ ไอหยา นั่นเป็นเรื่องที่น่ายินดียิ่งสำหรับสุสานบรรพบุรุษของตระกูลฟู่ มิได้การ พรุ่งนี้ข้าจักไปหน้าหลุมศพมารดาเจ้าแล้วจุดธูปสักดอกสองดอก”

แม่ทั้งห้าที่ในมือนั้นต่างก็ถือของสวยงามอยู่หลายชิ้น ทันทีที่ได้ยินว่าป้ายนั้นเป็นป้ายพระราชทานจากองค์ฮ่องเต้ ทันใดนั้นก็มาล้อมรอบและมองดูอย่างมีความสุข นี่คือเกียรติยศที่สูงส่งหาที่ใดเปรียบ ใคร่ครวญดูหลินเจียงที่ใหญ่โตแห่งนี้สิ ตระกูลใดบ้างที่ได้รับป้ายพระราชทานเยี่ยงนี้จากองค์ฮ่องเต้ ?