นายน้อยเจ้าสำราญ (逍遥小地主) นิยาย บท 1385
สรุปบท ตอนที่ 1385 แดนขั้วโลก: นายน้อยเจ้าสำราญ (逍遥小地主)
ตอน ตอนที่ 1385 แดนขั้วโลก จาก นายน้อยเจ้าสำราญ (逍遥小地主) – ความลับ ความรัก และการเปลี่ยนแปลง
ตอนที่ 1385 แดนขั้วโลก คือตอนที่เปี่ยมด้วยอารมณ์และสาระในนิยายทะลุมิติ นายน้อยเจ้าสำราญ (逍遥小地主) ที่เขียนโดย Internet เรื่องราวดำเนินสู่จุดสำคัญ ไม่ว่าจะเป็นการเปิดเผยใจตัวละคร การตัดสินใจที่ส่งผลต่ออนาคต หรือความลับที่ซ่อนมานาน เรียกได้ว่าเป็นตอนที่นักอ่านรอคอย
ตอนที่ 1385 แดนขั้วโลก
รัชสมัยต้าเซี่ยที่เจ็ด เดือนห้า วันที่แปด
ยามเช้าตรู่ เรือฉางอันที่จอดอยู่ในที่ท่าเรืออิงเทียนได้ส่งเสียงแตรดังลั่น
ฟู่เสี่ยวกวนยืนอยู่บนดาดฟ้าของเรือฉางอัน พลางทอดสายตามองเมืองอิงเทียนที่พอเห็นเป็นเงาอยู่ราง ๆ จากนั้นก็รับกล่องดำมาจากมือของไป๋ยู่เหลียน
“มิใช่ว่าข้ามิอยากพาเจ้าไปด้วย ! ”
“เสี่ยวไป๋เอ๋ย”
ฟู่เสี่ยวกวนรับกล่องดำมาจากไป๋ยู่เหลียนแล้วส่งให้หนิงซือเหยียน เขาตบบ่าของไป๋ยู่เหลียนเบา ๆ พร้อมกับส่งรอยยิ้มไปให้เขา
“ปีนั้น ตอนที่พวกเราเดินทางออกมาจากเรือนซีซาน พวกเราร่วมดื่มสุราด้วยกัน และเคียงบ่าเคียงไหล่ออกรบด้วยกัน แม้ว่าข้าจะเรียกเจ้าว่าเสี่ยวไป๋ ทว่าในใจของข้าเห็นเจ้าเป็นพี่น้องมาโดยตลอด เจ้าคือพี่ไป๋ของข้า ! ”
“ในเมื่อสายลับทหารได้ไปสืบมาแล้วว่าสถานที่ที่ห่างไกลออกไปราวหนึ่งพันลี้มีประเทศอื่นตั้งอยู่ เช่นนั้นแล้วดินแดนที่พวกเราก่อตั้งขึ้นมา จำต้องมีทหารที่แข็งแกร่งคอยพิทักษ์รักษา”
“เจ้าใช้เวลาสามปีสร้างกองทัพดาบเทวะขึ้นมาใหม่ที่นี่ พวกเขาต้องการเจ้าเป็นผู้นำ และก็มีเพียงแค่เจ้าเท่านั้นที่สามารถเป็นผู้นำได้ ! ”
“เจ้าดูแลสถานที่แห่งนี้เอาไว้ให้ดี แล้วรอข้ากลับมา ! ”
ครานี้ไป๋ยู่เหลียนมิได้มีปากเสียงกับฟู่เสี่ยวหวน เขานิ่งเงียบไปครู่หนึ่งแล้วถึงจะพยักหน้า
“ข้าจะรอเจ้ากลับมา ! ”
“อืม…หลังจากที่ข้ากลับมาแล้ว พวกเรามาดื่มสุราร่วมกันสักหน่อย ! ”
“ตกลง ! ”
ไป๋ยู่เหลียนเดินลงไปจากเรือ
เขาหันหลังให้ฟู่เสี่ยวกวนแล้วโบกมือลา ทว่ามิได้เดินออกไปแต่อย่างใด เขายังคงยืนนิ่งอยู่ที่เดิม
เรือฉางอันได้แล่นออกไปจากท่าเรือแล้ว
เวลาผ่านไปราวครึ่งชั่วยาม ไป๋ยู่เหลียนถึงจะหันหน้ากลับมา เขาทอดสายตามองไปทางเรือฉางอันที่ลอยเคว้งอยู่ไกล ๆ กลางมหาสมุทร จากนั้นก็เอ่ยพึมพำว่า “เจ้าจะต้องกลับมาให้ได้ ! ”
“เขาจะต้องกลับมาอยู่แล้ว ! ”
เสียงหนึ่งดังขึ้นมาข้างหูของไป๋ยู่เหลียน เขาหันกลับไปมอง เห็นบรรดาภรรยาของฟู่เสี่ยวกวนยืนอยู่ด้านหลัง
สวี่ซินเหยียนยืนมองมหาสมุทรด้วยจิตใจล่องลอย
นางเป็นคนที่อายุมากที่สุดในบรรดาพี่น้องทั้งหลาย โดยปกติแล้วนางค่อนข้างนิ่ง ทว่าบัดนี้หัวใจของนางกลับรู้สึกโหวง ๆ ชอบกล
และแล้วความทรงจำก็ไหลทะลักเข้ามาราวกับสายน้ำ เหมือนว่านางได้ย้อนกลับไปตอนที่อยู่เมืองจินหลิงอีกครา
การพบกันครานั้นได้เปลี่ยนแปลงชื่อของนางและชีวิตของนางไปตลอดกาล นางมิใช่คนของลัทธิจันทราอีกต่อไป นางกลายเป็นบุตรสาวของรองเสนาบดีกรมพิธีการ และกลายเป็นสตรีของเขา
นางได้อยู่เคียงข้างเขาตลอดหลายปีที่ผ่านมานี้ ภูเขาสูงใหญ่ที่ตั้งอยู่เบื้องหน้าเขาถูกเขาพังทลายลง ร่องน้ำลึกที่กว้างใหญ่ถูกเขาทำให้ราบเรียบ สำหรับนาง…มิว่าจะเป็นเรื่องใดเขาก็สามารถจัดการได้ทั้งสิ้น !
“ใช่ เขาจะต้องกลับมา ! ”
สีหน้าของสวี่ซินเหยียนแปรเปลี่ยนเป็นตั้งมั่นแน่วแน่ นางมิได้มีสีหน้าเศร้าสร้อยเหมือนตอนที่จากลา บัดนี้นางกลับมาสงบนิ่งดังเดิมแล้ว
“พวกเรากลับไปรอเขาที่บ้านกันเถิด ! ”
“ท่านแม่ไปที่ใดแล้วกัน ? ” หนานกงตงเซวี๋ยเอ่ยถามด้วยความตื่นตกใจ
หลิงเอ๋อร์ก้มศีรษะลง หลังจากที่นิ่งเงียบไปครู่หนึ่ง จึงตอบออกมาว่า “ท่านแม่กล่าวว่า… ท่านแม่กล่าวว่า…นางมีธุระจำเป็นต้องออกเดินทางเช่นเดียวกัน ข้าคิดว่า…คิดว่านางคงเป็นห่วงท่านพ่อ”
ท่านพ่อที่นางเอ่ยถึงก็คือฟู่ต้ากวน
บัดนี้ฟู่ต้ากวนกำลังพาศิษย์สำนักเต๋าและทหารพลเรือนนับพันนายเดินเท้าไปที่โบสถ์ศักดิ์สิทธิ์แห่งนั้น
……
……
อู๋เทียนซื่อเดินตามความฝันที่สองไปยังทุ่งหญ้าที่กว้างใหญ่แห่งนั้น
“สถานที่แห่งนี้มิมีการเปลี่ยนผ่านฤดูกาลเยี่ยงนั้นหรือ ? ”
ความฝันที่สองเก็บเห็ดขึ้นมา แล้วตอบอู๋เทียนซื่อว่า “มีสิ ใกล้เข้ามาแล้วล่ะ”
อู๋เทียนซื่อชะงักงันไปชั่วครู่ จากนั้นก็เอ่ยถามต่อว่า “ต่อไปคือฤดูใบไม้ร่วงเยี่ยงนั้นหรือ ? ”
“มิใช่ ต่อไปคือความดำมืด…ความดำมืดในรอบหนึ่งพันปี”
“…เหตุใดถึงเป็นเช่นนั้นเล่า ? ”
“อืม…มันเป็นอุปกรณ์สุดวิเศษที่แข็งแกร่งที่สุดในโลก มันมีความสามารถในการป้องกันที่แข็งแกร่ง… ยกตัวอย่างเช่นการโจมตีของปรมาจารย์มิสามารถทะลวงการป้องกันของมันได้ นอกจากนี้มันยังมีความสามารถในการสู้รบอีกด้วย เจ้าจะเข้าใจว่ามันคือเสี่ยวเฉียงเป็นสิ่งที่รบเยี่ยงไรก็มิมีวันตายก็ได้ มันมีความสามารถในการรบหนึ่งต่อหมื่นคน… เอ่ยไปเจ้าคงมิเข้าใจ ประเดี๋ยวเมื่อเห็นแล้วเจ้าจะทราบเอง”
อู๋เทียนซื่อมิเข้าใจว่าสิ่งใดคือเสี่ยวเฉียงที่รบมิมีวันตาย เขาทราบเพียงว่าสิ่งนั้นล้ำหน้าเกินกว่าอารยธรรมของต้าเซี่ย
ความฝันที่สองนำสมุดเล่มเล็กเล่มหนึ่งออกมาจากอ้อมอกแล้วส่งให้อู๋เทียนซื่อ “ในสมุดเล่มนี้ได้อธิบายวิธีการใช้งานทั้งหมดเอาไว้แล้ว เจ้าจะต้องจดจำทุกอย่างในนี้ให้ได้ โดยใช้เวลาสั้นที่สุด”
“เมื่อไปถึงฐานแล้ว ข้าจะสอนเจ้าเองว่าจะควบคุมมันเยี่ยงไร และจะใช้มันได้เยี่ยงไร”
อู๋เทียนซื่อรับสมุดเล่มเล็กไปแล้วเอ่ยถามว่า “เจ้าพาข้าบินไปที่ฐานมิดีกว่าหรือ ? ”
ความฝันที่สองเงยหน้าขึ้นมองท้องนภา “มิต้องรีบหรอก ราตรีอันยาวนั้น ยังมีเวลาอีกสามเดือนกว่าจะมาถึง”
“ในราตรีอันยาวนั้น สายตาของมนุษย์จะได้รับผลกระทบอย่างใหญ่หลวง ทว่าหุ่นยนต์มิเป็นเช่นนั้น เมื่อถึงเวลา…เจ้าจะกำจัดพวกเขาได้ง่ายขึ้น”
“ข้านำสิ่งนั้นออกมาได้หรือไม่ ? ”
“ย่อมได้อยู่แล้ว” ความฝันที่สองเผยสายตาเจ้าเล่ห์ออกมา “เมื่อมีหุ่นยนต์ เจ้าสามารถใช้พลังของคนเพียงคนเดียวเอาชนะประเทศใดก็ได้”
อู๋เทียนซื่อนิ่งเงียบไปชั่วครู่ จากนั้นก็เปิดสมุดเล่มเล็กออกอ่าน
ความฝันที่สองก้มหน้าเก็บเห็ดต่อไป ท่ามกลางความเบิกบานนี้ ก็มีความกังวลอยู่ซ่อนอยู่เช่นเดียวกัน
เพราะหุ่นยนต์เป็นสิ่งที่ผู้สร้างโลกสร้างขึ้นมา มันดำรงอยู่มานานนับหมื่นปี
มันมีไว้สำหรับปกป้องฐาน มันมีชื่อว่าผู้พิทักษ์
พลังงานของมันมาจากเครื่องปฏิกรณ์นิวเคลียร์ตัวจิ๋ว ตลอดหนึ่งหมื่นปีมานี้ มันไม่เคยสู้รบอย่างจริงจังมาก่อน ดังนั้นพลังของมันจึงเสื่อมถอยอย่างรวดเร็ว
มันยังเปิดใช้งานได้ ยังสู้รบได้ เพียงแต่จะยืนหยัดได้มินานเท่าใดนัก
มันมิอาจออกไปจากฐานได้ เพราะผู้สร้างตั้งโปรแกรมให้มันคอยสอดส่องอยู่ที่นี่
ทว่าเรื่องนี้มิสำคัญ ขอเพียงแค่คนเหล่านั้นมาถึงฐาน มันย่อมจัดการได้ทั้งหมด
นางมิชอบราตรีอันยาวนานนับพันปี เพราะเมื่อไร้ซึ่งแสงสุริยา นางก็จะสูญเสียแหล่งพลังงาน
เมื่อมิมีพลังงาน นางก็จะเข้าสู่ภวังค์หลับใหล ซึ่งหลับหนึ่งครากินเวลานานนับพันปี
จนกว่าแสงสุริยาจะหวนกลับมาอีกครา
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: นายน้อยเจ้าสำราญ (逍遥小地主)