นายน้อยเจ้าสำราญ (逍遥小地主) นิยาย บท 1384
ตอนที่ 1384 ค้างคาในใจ
ท้องนภาส่องแสงสว่าง มีหมอกปกคลุมครึ้มในสวน
บัดนี้ซูซูกลายเป็นกุลสตรีไปแล้ว ทว่านางยังคงเปลือยสองเท้าเดินดังเดิม
ริมลำธารสายเล็กของเรือนซีซาน กระแสน้ำไหลเอื่อยผ่านเท้าของนาง นางย่ำเท้าไปมาจนน้ำกระเพื่อมเป็นวงกว้าง
มือสองข้างของนางถือก้อนหินทรงลูกเต๋า ลำคอของนางเชิดขึ้นเล็กน้อย เพราะบัดนี้นางกำลังเงยหน้าขึ้นมองท้องนภา นางนิ่งเงียบอยู่เนิ่นนาน หลังจากนั้นจึงเอ่ยถามออกมาด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา “เช่นนี้มิใช่ว่า…ข้าจะกลายเป็นผู้สมรู้ร่วมคิดกับท่านหรอกหรือ ? ”
นางหันหน้าไปมองฟู่เสี่ยวกวนที่นั่งอยู่ข้าง ๆ แล้วเอ่ยอีกว่า “หากข้าทำเช่นนั้น เกรงว่าพวกนางคงจะกล่าวโทษข้า… ข้าทราบดีว่าท่านรีบร้อนมากเพียงใด… ทว่าท่านแม่…ท่านแม่คงมิให้อภัยข้า”
ฟู่เสี่ยวกวนได้อยู่เคียงข้างภรรยาของเขาที่เรือนซีซานมาสามวันแล้ว
ช่วงสามวันมานี้เขายิ้มแย้มเบิกบานราวกับฤดูไม้ผลิ เหมือนคนที่ไร้ซึ่งเรื่องทุกข์ร้อนใด ๆ
เขาทั้งยิ้มกว้างทั้งหัวเราะเสียงดัง เขาเล่าเรื่องน่าหวาดผวาท่ามกลางมหาสมุทรใหญ่ และเล่าเรื่องน่าสนใจของประเทศฝูหล่างจี กระทั่งเอ่ยถึงหญิงสาวผู้หนึ่ง หญิงสาวผู้นั้นก็คือสมเด็จพระราชินีแห่งฝูหล่างจี ชื่อของนางคือมารีอาที่สอง
แม้ว่าเหล่าภรรยาของเขาจะรู้สึกมิค่อยดี ทว่าพวกนางก็มิได้โกรธเคืองอันใด การที่สามีสามารถกลับมาอยู่เคียงข้างพวกนางได้อีกครา ถือเป็นสิ่งที่ดีที่สุดแล้ว
ส่วนเรื่องอื่น…หากจะมีสตรีเพิ่มอีกหนึ่งนางจะเป็นไรไป ?
ตลอดสามวันมานี้ เรือนซีซานเต็มไปด้วยรอยยิ้มและเสียงหัวเราะ มีเพียงแค่ต่งชูหลานเท่านั้นที่ทราบว่าจิตใจของฟู่เสี่ยวกวนมิได้อยู่กับร่องกับรอย
แม้แต่ซูซูก็มิทราบเช่นกัน
แม้ว่าบัดนี้นางจะเป็นแม่คนแล้ว ทว่านางก็ยังคงเป็นศิษย์สำนักเต๋าที่ตายด้านดังเดิม
เมื่อคืนฟู่เสี่ยวกวนนอนในเรือนของนาง หลังจากเสร็จสิ้นภารกิจตื่นเต้นเร้าใจแล้วนั้น ฟู่เสี่ยวกวนได้อ้อนวอนขอร้องนางเรื่องหนึ่ง…
เขาต้องการเดินทางไปที่โบสถ์ศักดิ์สิทธิ์นั่น อู๋เทียนซื่อจะเป็นตายร้ายดีเยี่ยงไร เขาต้องได้เห็นกับตา เพราะอู๋เทียนซื่อคือบุตรชายของตน
เขาให้ซูซูช่วยคลายจุดลมปราณ ทว่าซูซูมิเห็นด้วย เพราะสวีหยุนชิงย่อมมิยินยอม ส่วนบรรดาพี่น้องของนางคงจะไม่ให้อภัยนางง่าย ๆ เป็นแน่
เมื่อคืนฟู่เสี่ยวกวนนอนพลิกตัวอยู่ทั้งคืน ส่วนซูซูแสร้งหลับ ทว่าแท้ที่จริงนางก็นอนไม่หลับทั้งคืนเช่นกัน
นางรู้สึกสงสารสามีเป็นอย่างยิ่ง นางอยากจะช่วยคลายจุดลมปราณให้เขาแล้วปล่อยเขาไป ทว่าท้ายที่สุดนางก็ไม่ได้ทำเช่นนั้น เพราะนางเป็นกังวลว่าการที่เขาจากไปครานี้ เขาจะไม่มีวันได้หวนคืนกลับมาอีก
ถ้าหากสามีมิอยู่แล้ว การบรรลุเป็นปรมาจารย์จะไปมีประโยชน์อันใดกัน ?
ถ้าหากสามีมิอยู่แล้ว ชีวิตที่เหลือจะมีความสุขมากมายเพียงใดกัน ?
เช่นนั้นขอเพียงแค่เขายังอยู่ข้างกายนาง ต่อให้เขาตำหนินาง มันจะเป็นอันใดไป ?
“ข้ามิได้มีเจตนาจะตำหนิเจ้า”
ฟู่เสี่ยวกวนหยิบก้อนหินขึ้นมาหนึ่งก้อน จากนั้นก็โยนลงไปในน้ำ สายตาจดจ้องน้ำที่แตกออกเป็นวงกว้าง “เมื่อคืนข้าคิดมาตลอดทั้งคืนว่าหากข้าปล่อยให้อู๋เทียนซื่อเป็นไปตามยถากรรม หรือแม้แต่ความเป็นความตายของชายอ้วนก็มิสนใจ… แล้วอีกครึ่งชีวิตที่เหลือ… ข้าจะใช้ชีวิตเจ้าสำราญได้ตามใจปรารถนาจริง ๆ หรือ ? ”
“ข้าเคยคิดว่าจะพาพวกเจ้าไปเยี่ยมชมต้าเซี่ย และคิดว่าจะไปอยู่อาศัยที่เรือนซีซานแห่งนั้นสักช่วงเวลาหนึ่ง ข้าหวังว่าหนทางนี้จะทำให้ตนเองลืมอู๋เทียนซื่อได้ ทว่าท้ายที่สุดข้าก็ค้นพบแล้วว่าข้าทำมิได้”
ฟู่เสี่ยวกวนคว้าเท้าของซูซูขึ้นมา สายตาจดจ้องไปยังเท้าที่ขาวดั่งหิมะของนาง หลังจากนั้นก็หันมาสบตานาง
“ชีวิตของคนเรามีบางเรื่องที่ทำได้ มีบางเรื่องที่ทำไม่ได้ ทว่าบางเรื่องก็จำเป็น…ต้องทำ”
“ถ้าหากว่าเจ้าตกอยู่ในสถานการณ์อันตราย ถ้าหากพวกเจ้าคนใดคนหนึ่งเผชิญหน้าเสี่ยงภัย ข้าก็มิอาจนั่งดูเฉย ๆ โดยมิแยแสได้เช่นกัน อู๋เทียนซื่อคือบุตรชายของข้า ชายอ้วนคือท่านพ่อของข้า”
“แม้ว่าอู๋เทียนซื่อจะกระทำความผิดมามิน้อย ทว่าความผิดเหล่านั้นถือเป็นความรับผิดชอบของข้า”
“ชายอ้วนเลี้ยงข้ามาตั้งแต่เล็กจนเติบใหญ่ ตอนที่อาศัยอยู่ในเมืองหลินเจียง เขาให้ความรักทั้งยังดูแลเอาใจใส่ข้าอย่างเต็มที่ สำหรับข้าแล้ว ข้ารู้สึกผูกพันกับเขายิ่งกว่าพ่อแท้ ๆ เสียอีก”
“ดังนั้นแล้ว…”
ทันใดนั้นซูซูก็เอ่ยขัดออกมา “หากท่านเดินทางไป ท่านจะทำอันใดได้ ? ”
“ท่านแม่กล่าวว่าแม่นางน้อยผู้นั้นมิใช่คนดี ในเมื่อนางสามารถมีชีวิตอยู่ได้นับพันปี เช่นนั้นก็หมายความว่านางต้องมีพลังอันแข็งแกร่งอย่างมากเป็นแน่ เพียงแต่มิทราบว่าเพราะเหตุใดนางถึงมิยอมจากที่นั่นไป และท่านแม่ยังเอ่ยอีกว่า…เหมือนว่าตลอดสิบกว่าปีที่ผ่านมานี้ ผู้ทำลายล้างยังมิได้ปรากฏตัวออกมา”
“และท่านแม่ยังกล่าวอีกว่าแม่นางน้อยผู้นั้นมีความสามารถอันน่าสะพรึงกลัวอย่างการสังเกตใต้หล้า นางทราบว่าท่านมีปืนอยู่ในมือ ดังนั้นนางจึงมิได้ส่งผู้ทำลายล้างออกมา ผู้ทำลายล้างทำร้ายท่านมิได้ แต่ก็มิได้หมายความว่านางจะจัดการท่านมิได้ ! ”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: นายน้อยเจ้าสำราญ (逍遥小地主)