นายน้อยเจ้าสำราญ (逍遥小地主) นิยาย บท 1383
ตอนที่ 1383 บางตัวเลือกนั้นไร้ซึ่งถูกผิด
ณ เมืองอิงเทียน
สวนจัวเจิ้ง
เม็ดฝนละเอียดโปรยปราย
ฟู่เสี่ยวกวนนั่งอยู่บนหอเจี้ยนซานภายในสวนพลางทอดสายตามองทะเลสาบฮ้วนซีที่มีหมอกฝนปกคลุมไปทั่วบริเวณ ผ่านไปชั่วครู่ถึงได้ดึงสายตากลับมา
เขากวาดสายตามองเหล่าภรรยาและลูก ๆ สีหน้าของพวกนางมีความหวาดกลัวอยู่เล็กน้อย ส่วนอู๋หลิงเอ๋อร์มีสีหน้ารู้สึกผิดเสียเต็มประดา
บรรยากาศดูอึมครึมช่างเข้ากับวันที่เมฆหมอกมืดครึ้มเช่นนี้เสียจริง
ฟู่เสี่ยวกวนฉีกยิ้มร่าพลางเอ่ยว่า “มิพบกันตั้งสี่ปี พวกเจ้าคิดถึงข้าบ้างหรือไม่ ? ”
ต่งชูหลานเงยหน้าขึ้นพร้อมกับถลึงตาใส่เขา “ตกลงกันเสียดิบดีว่าเจ้าจะเดินทางไปฝูหล่างจีเป็นที่สุดท้าย ตกลงกันเสียดิบดีว่าเมื่อเรื่องนี้จบสิ้นลงแล้ว เจ้าจะปักหลักอยู่ที่อิงเทียน… บัดนี้อิงเทียนก่อสร้างเป็นรูปเป็นร่างแล้ว บริเวณรอบนอกที่วางแผนจะบุกเบิกที่นา บัดนี้ก็บุกเบิกเสร็จเรียบร้อยแล้ว เจ้าบอกว่าเจ้าต้องการเป็นเศรษฐีที่ดิน บัดนี้มีทั้งเมืองมีทั้งที่ดิน ทั้งหมดนี้ยังมิใช่สิ่งที่เจ้าปรารถนาอีกหรือ ? ”
ในขณะที่ฟู่เสี่ยวกวนกำลังจะอ้าปากเอ่ยอยู่นั้น ต่งชูหลานก็พรั่งพรูคำเอ่ยของนางออกมาอีกครา “เจ้ารู้หรือไม่ว่าสี่ปีมานี้… ไม่สิ สิบกว่าปีมานี้ เจ้าอยู่ข้างกายพวกเราทั้งหมดกี่วัน ? ”
“หากนำมารวมกันเกรงว่ามิถึงครึ่งปีเลยด้วยซ้ำ ! ”
“แต่เรื่องนี้ข้าและพี่น้องทั้งหลายก็พอจะเข้าใจได้ เพราะเจ้าสถาปนาต้าเซี่ยขึ้นมา และพวกเราก็หวังว่าต้าเซี่ยจะดียิ่งขึ้นภายใต้การปกครองของเจ้า อย่างน้อย ๆ จะได้เหลือชื่อเสียงดี ๆ เอาไว้ในบันทึกประวัติศาสตร์”
“บัดนี้เป็นยุคสมัยอันรุ่งโรจน์ของต้าเซี่ย ส่วนเจ้าได้สลัดภาระอันหนักอึ้งบนบ่าทิ้งไปแล้ว เจ้าทำให้ราษฎรชาวต้าเซี่ยมามากพอแล้ว ทว่าพวกเราเล่า ? ”
“ซูซูรอเจ้า รอจนนางบรรลุเป็นปรมาจารย์ไปแล้ว ! ”
“นางปรารถนาที่จะมีลูกกับเจ้าอีกสองคน ทว่าตั้งแต่ที่เจ้าแต่งงานกับนาง เจ้าไปนอนร่วมหอกับนางสักกี่วันกันเชียว ? ”
“ซือหม่าเช่อ ที่ตามเจ้ามาตั้งแต่ว่อเฟิงเต้า ตอนนั้นนางเพิ่งจะมีอายุได้สิบห้าสิบหกปีเท่านั้น ช่วงเวลาที่งดงามที่สุดของนางได้ผ่านเลยไปทั้งอย่างนั้น”
“เจ้าเคยร่วมห้องกับนางสักกี่ครากัน ? ”
“พวกข้ามิได้เรียกร้องให้เจ้ามาร่วมห้องในทุก ๆ วัน พวกข้าทราบดีว่าเจ้าเหนื่อย แต่เจ้าเคยให้สัญญาเป็นมั่นเป็นเหมาะว่าเมื่อต้าเซี่ยเดินอยู่บนเส้นทางที่ถูกต้อง เจ้าจะกลับมาอยู่เคียงข้างพวกข้า อยู่เคียงข้างลูก ๆ เป็นพ่อและสามีที่ดี ! ”
“การที่พวกเราติดตามเจ้ามา แน่นอนว่าเป็นเพราะเจ้ามีความสามารถ มิใช่เพราะตำแหน่งใหญ่โตของเจ้า ! ”
“สิ่งที่พวกเราคาดหวัง แท้จริงแล้วพวกเราอยากให้เจ้ากลับมาเป็นนายน้อยเศรษฐีที่ดินเหมือนตอนที่อยู่หลินเจียง”
“เจ้าเป็นกระดูกสันหลังของพวกเรา เจ้าเป็นเสาหลักของครอบครัวเรา ! เพราะเจ้า พวกเราถึงสมัครสมานร่วมใจอยู่ด้วยกัน แต่เจ้ากลับต้องการไปทำเรื่องเสี่ยงอันตรายนั่น…”
ต่งชูหลานแจกแจงความผิดของเขา นางมองไปที่อู๋หลิงเอ๋อร์ด้วยสีหน้ารู้สึกผิด “กว่าจะมีอู๋เทียนซื่อได้ มันมิง่ายอย่างแท้จริง แต่ในเมื่อบัดนี้เขาเดินทางเข้าไปในดินแดนลึกลับแห่งนั้น สถานที่แห่งนั้นเต็มไปด้วยภยันอันตรายที่พวกเรามิอาจล่วงรู้ได้…”
“พวกเราหวังว่าอู๋เทียนซื่อจะกลับออกมาอย่างปลอดภัย แต่ท่านแม่บอกว่า…สถานที่แห่งนั้นเมื่อเข้าไปแล้วจะมิอาจกลับออกมาได้อีก ! ”
“พวกเราได้สูญเสียอู๋เทียนซื่อไปแล้ว”
ต่งชูหลานจ้องมองฟู่เสียวกวน พร้อมกับถอนหายใจยาวออกมา “เจ้าลองคิดดูให้ดี ถ้าหากว่าพวกเราสูญเสียเจ้าไป… ชีวิตที่เหลือต่อไปนี้ของพวกเราจะเป็นเยี่ยงไรกัน ! ”
คำเอ่ยเหล่านี้ ต่างก็เอ่ยออกมาจากใจจริง
ฟู่เสี่ยวกวนทราบดีว่าเขาแทบจะมิได้อยู่เคียงข้างภรรยาและลูก ๆ เลย เขาเองก็รู้สึกผิดในใจมิน้อย
สตรีทุกนางที่นั่งอยู่ที่นี่ล้วนแต่มีอดีตที่สลักไว้บนกระดูก จารึกไว้ในหัวใจกับเขาทั้งสิ้น ล้วนแต่เป็นรักแท้ที่เขามิอาจสลัดออกไปได้ และเป็นเพราะพวกนาง เขาถึงได้วางแผนชีวิตอีกครึ่งชีวิตที่เหลือตั้งแต่เนิ่น ๆ
เขาหวังว่าอีกครึ่งชีวิตที่เหลือจะมีเหล่าภรรยาคอยอยู่เคียงข้าง คอยเดินอยู่ข้างกายเวลาที่ตนเดินเล่นอยู่ในทุ่งนา มีลูก ๆ อยู่รายล้อมและมีเสียงหัวเราะสนุกสนานดังเคล้าคลอ
ทว่าบัดนี้…
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: นายน้อยเจ้าสำราญ (逍遥小地主)