นายน้อยเจ้าสำราญ (逍遥小地主) นิยาย บท 1382
ตอนที่ 1382 ข้อตกลง
แม่นางน้อยหยุดยืนอยู่เบื้องหน้าอู๋เทียนซื่อด้วยความน่ารักใสซื่อ
นางเงยหน้าขึ้นพินิจพิเคราะห์ใบหน้าของอู๋เทียนซื่อ ผ่านไปครู่หนึ่งจึงยื่นมือออกมา นางเขย่งเท้าขึ้นลูบคลำใบหน้าของอู๋เทียนซื่อ จากนั้นก็นำเอามือของตนมาจ่อตรงจมูก คิ้วของนางย่นเข้าหากันเล็กน้อย จากนั้นก็พึมพำว่า…
“อืม…กลิ่นที่คุ้นเคย”
การกระทำของนางทำให้อู๋เทียนซื่อรู้สึกประหลาดใจมิน้อย
มิใช่แค่ท่าทีของแม่นางน้อยเท่านั้นที่แปลกประหลาด ระยะห่างระหว่างเขากับแม่นางอยู่มิไกลกันมากนัก ดังนั้นเขาจึงจดจ้องไปยังใบหน้าของแม่นางน้อยผู้นั้น…พบว่าดวงตาของนางเป็นสีฟ้าอ่อน
ดวงตาสีฟ้าอ่อนมีความแปลกประหลาดซ่อนอยู่ ใบหน้าของนางงดงาม ทั้งยังดูฉลาดหลักแหลมยิ่งนัก
เมื่อได้ยินนางเอ่ยเช่นนั้น อู๋เทียนซื่อจึงก้าวถอยหลังไปหนึ่งก้าว แต่เพียงแค่หนึ่งก้าวเท่านั้น จากนั้นเขาก็ส่งยิ้มออกมา
อีกฝ่ายเป็นเพียงเด็กหญิงวัยเจ็ดถึงแปดขวบเท่านั้น นางจะทำอันตรายอันใดเขาได้กัน
เกรงว่าอาจเป็นเพราะนางใช้ชีวิตอยู่ที่นี่มาโดยตลอด จึงมิเคยเห็นคนนอกมาก่อน เลยเกิดความรู้สึกสงสัยใคร่รู้เท่านั้น
“เจ้ามีนามว่าอันใดเยี่ยงนั้นหรือ ? ” แม่นางน้อยเอ่ยถาม
“ข้ามีนามว่าอู๋เทียนซื่อ แล้วเจ้าเล่า ? ”
“ข้าน่ะหรือ ? …ข้ามีนามว่าความฝันที่สอง”
นี่เป็นชื่อที่พิลึกสิ้นดี ทว่าบัดนี้อู๋เทียนซื่อมิได้คิดอันใดมากมาย “ครอบครัวของเจ้าเล่า ? บ้านของเจ้าอยู่ที่ใด ? ที่นี่มีคนอาศัยอยู่เยอะหรือไม่ ? ”
ความฝันที่สองกระพริบตาปริบ ๆ นางเอียงคอมองอู๋เทียนซื่อ จากนั้นก็หัวเราะออกมาเบา ๆ “ผู้ใหญ่ในครอบครัวของข้าต่างก็ตายหมดแล้ว ที่นี่คือบ้านของข้า ที่นี่นอกจากข้าแล้วมิมีผู้ใดอีก”
นางเอ่ยพร้อมด้วยรอยยิ้ม ราวกับว่ามิเสียใจเพราะต้องสูญเสียคนในครอบครัวไป ทั้งยังดูเหมือนดีใจมากอีกต่างหาก
นี่เป็นเรื่องที่มิถูกต้อง ทว่าอู๋เทียนซื่อยังคงอ่อนต่อโลกมากนัก ดังนั้นจึงมิรู้สึกถึงความผิดปกติแต่อย่างใด มีเพียงแค่หลิวจิ่นเท่านั้นที่มองความฝันที่สองด้วยสายตาพินิจพิเคราะห์
อู๋เทียนซื่อตกตะลึงเล็กน้อย แน่นอนว่าเขามิเชื่อว่าแม่นางน้อยอาศัยอยู่ที่นี่คนเดียว เขาคิดว่านางคงแกล้งหยอกเล่น จึงลองเปลี่ยนวิธีถาม
“ข้าขอไปพักที่บ้านของเจ้าได้หรือไม่ ? ”
“ได้สิ ข้าจะพาเจ้าไปเอง”
แม่นางน้อยหิ้วตะกร้าไม้ไผ่แล้วเดินนำหน้าออกไป บัดนี้อู๋เทียนซื่อได้หลงลืมความหิวโหยไปจนสิ้นแล้ว เขาส่งสายตาให้หลิวจิ่นแล้วทั้งสองก็เดินตามแม่นางน้อยออกไป
หลิวจิ่นรู้สึกเคลือบแคลงใจมิน้อย เพราะเมื่อทอดสายตาออกไปแล้ว ภายในขอบเขตการมองเห็นของเขามิมีบ้านคน และยิ่งมองมิเห็นควันไฟที่ลอยขึ้นมาจากบ้านเรือน
อยู่ ๆ แม่นางน้อยที่ชื่อว่าความฝันที่สองก็ปรากฏตัวขึ้นมา… หรือว่าจะมีปีศาจอยู่ในใต้หล้านี้จริง ๆ ?
นางเอ่ยว่าผู้ใหญ่ในบ้านนางตายหมดแล้ว ทั้งยังยิ้มขำขัน…หรือว่านางจะเป็นปีศาจร้ายกันนะ ?
หัวใจของเขาตุ้ม ๆ ต่อม ๆ จากนั้นก็มองดูเงาหลังของอู๋เทียนซื่อ เขารู้สึกกังวลอย่างยิ่งในหัวใจ ถ้าหากว่าแม่นางน้อยผู้นี้เป็นปีศาจอย่างแท้จริง ฝ่าบาทคงจะถูกนางกินจนมิเหลือแม้แต่กระดูก ส่วนตนเองก็คงจะหลีกเลี่ยงความโชคร้ายนี้ไปมิได้
ดังนั้นเขาจึงเอ่ยถามขึ้นมาว่า “แม่นางน้อย มิทราบว่าสถานที่แห่งนี้มีทางเชื่อมต่อกับโลกภายนอกหรือไม่ ? ”
ความฝันที่สองยังคงกระโดดโลดเต้นอยู่เบื้องหน้า นางก้มลงไปเก็บเห็ดบ้างเป็นครั้งครา จากนั้นก็ตอบว่า “มีสิ เพียงแต่ว่าทางออกเหล่านั้นถูกปิดเอาไว้ทั้งหมดแล้วล่ะ พวกท่านสามารถเข้ามาที่นี่ได้ แต่จะออกไปมิได้แล้วล่ะ”
“…เพราะเหตุใดกัน ? ”
ความฝันที่สองหันหน้ากลับมา “มิมีเหตุผลว่าเพราะเหตุใด ? ปีนั้นพวกเขาก็กำหนดให้มันเป็นแบบนี้ อ่า…จริงสิ ! ที่นี่ดูเหมือนจะมีปัญหาเกิดขึ้น เหมือนว่านานมาแล้วจะมีคนผู้หนึ่งเคยเดินทางมาที่นี่ หลังจากนั้นก็มาอีกหนึ่งกลุ่ม และพวกเขาก็เดินทางจากที่นี่ไป ข้าคิดว่าอาจจะมีช่องทางเร้นลอดออกไปได้ เพราะเยี่ยงไรเสียเวลามันก็ผ่านมาเนิ่นนานแล้ว…”
อู๋เทียนซื่อมิเข้าใจในคำเอ่ยของนาง ส่วนความฝันที่สองก็มิได้อธิบายอันใดต่อ นางหันหน้ากลับไป ทว่ามิได้กระโดดโลดเต้นเหมือนเดิม และมิได้เก็บเห็ดอีกต่อไปแล้ว
อยู่ ๆ แววตาของนางก็เผยความชั่วร้ายออกมา และมุมปากก็ยกโค้งขึ้น
ทั้งสองคนนี้มิใช่คนที่สวรรค์ส่งลงมา
ทว่านางจะใช้อู๋เทียนซื่อล่อลวงให้คนผู้นั้นมาที่นี่
เพราะนางต้องการกุญแจไขรหัสความทรงจำของนาง
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: นายน้อยเจ้าสำราญ (逍遥小地主)