นายน้อยเจ้าสำราญ (逍遥小地主) นิยาย บท 150

ตอนที่ 150 พบกันโดยบังเอิญ

“ท่านต้องการหยั่งเชิงตระกูลเยี่ยนงั้นหรือ ? ”

ซูโหรวนั่งอยู่ตรงข้ามฟู่เสี่ยวกวน นางมิได้เงยหน้าขึ้นมอง แต่ยังคงปักลายดอกไม้ลงไปบนผ้าอย่างใจเย็น

“เจ้าว่า…หลินเจียงมีตระกูลมั่งคั่งมากมาย แล้วเหตุใดพวกเขาจึงต้องจัดการกับซีซานของข้ากัน ? หากพวกเขาต้องการปล้นอาหาร ข้ายังเข้าใจได้ แต่เห็นได้ชัดว่าพวกเขามิได้มีจุดประสงค์เพื่อปล้นอาหาร แต่ที่ซีซานก็ไม่ได้มีเงินทองมากมาย มันคุ้มค่าต่อการที่พวกเขาจะเดินทางมาเยี่ยงนั้นหรือ ? ”

“อีกอย่างหนึ่ง จวนของเศรษฐีอันดับหนึ่งแห่งหลินเจียงนั้นมีการป้องกันไม่แน่นหนาเท่ากับที่นี่ด้วยซ้ำ เดิมทีข้าคาดว่าพวกเขาจะเพียงมองดูแล้วจากไป คาดมิถึงว่าพวกเขาคิดจะเล่นงานที่นี่ ดังนั้นข้ามั่นใจว่าการปล้นสะดมมิใช่วัตถุประสงค์ที่แท้จริง แต่เป้าหมายของพวกเขาคือชีวิตข้าต่างหาก”

“ข้ามิรู้ว่าเป็นผู้ใดที่ต้องการชีวิตข้ากันแน่ แต่การที่สามารถให้จอมโจรทั้งสองมาปลิดชีพข้าได้นั้น ต้องมิใช่คนธรรมดาแน่ ผู้ที่สามารถต่อสู้กับกงเซินฉางได้นั้นมีมิมาก ข้ามิอาจรู้ว่าพวกเขาใช้สิ่งใดมาแลกกับชีวิตข้ากัน แต่ก็คงมิพ้นเงินทอง กำลังทหารและอาวุธ หรือ…เขาต้องการเข้ารับการอภัยโทษ พวกเขาเหล่านี้เป็นโจร หากข้าตายในน้ำมือพวกเขา ก็มิมีสิ่งใดต้องสงสัย หากกงเซินฉางยินยอมรับการอภัยโทษจากองค์จักรพรรดิ ก็อาจได้รับตำแหน่งทางราชการได้”

“ข้าอยากเชิญเยี่ยนซีเหวินมาลองเจรจาดู เขายินดีจะรับผิดชอบหน้าที่ใหญ่หลวงนี้หรือไม่ ? ”

ซูโหรวมองดูฟู่เสี่ยวกวน ชายหนุ่มอายุเพียงเท่านี้กลับมีแผนการมากมายในใจ เขามิเหนื่อยบ้างหรือ ?

“เจ้าคิดมากไปหรือไม่ ? ”

“ข้าหวังว่าจะเป็นเยี่ยงนั้น ผมข้าร่วงติดต่อกันเป็นเวลาหลายวัน พรุ่งนี้จักต้องใช้ชุนซิ่วนำเหอโส่วอูตุ๋นกับซุปไก่ให้เสียแล้ว”

……

……

ท่ามกลางความมืดมิดใต้ภูเขาไต้ชาน สนามฝึกพิเศษมีทหารจำนวนกว่าสองพันคนสวมใส่เครื่องแบบใหม่ พวกเขามีอาวุธสี่ชิ้น และแบกกระเป๋าใบใหญ่น้ำหนักกว่าสี่สิบจิน

ไป๋ยู่เหลียนและซูม่อยืนอยู่ด้านหน้า แสงไฟสลัวส่องลงมาบนใบหน้าเคร่งขรึมของเขาที่มองไปยังกลุ่มคน

“ฝึกปฏิบัติยามวิกาล……ออกเดินทาง ! ”

เมื่อสิ้นคำสั่งของไป๋ยู่เหลียน เฉินป๋อนำขบวนฝึกวิ่งไปยังภูเขาไต้ชาน

ซ่งต้าเป่า จอมโจรมากความสามารถนำลูกน้องกว่าสามร้อยคนยืนอยู่บนภูเขาไต้ซาน เขาหันไปทางหลิวซานเปี้ยนแล้วเอ่ยถามว่า “นี่พวกมัน…กำลังทำสิ่งใด ? ”

หลิวซานเปี้ยนก็มิเข้าใจเช่นกัน เขาขมวดคิ้วแล้วกล่าวว่า “หรือพวกมันจะเห็นพวกเราแล้ว ? ”

“มิน่าใช่ ทิศทางที่พวกมันไปเป็นอีกทางหนึ่ง”

“รอดูสถานการณ์ไปก่อน เกรงว่าจะมีแผนการซ่อนอยู่”

ซูม่อเดินตามปิดท้ายขบวนฝึก พวกเขาหารู้ไม่ว่าบัดนี้มีคนอีกกลุ่มหนึ่งจับตามองพวกเขาอยู่ พวกเขายังคงวิ่งขึ้นไปบนภูเขาไต้ซาน เมื่อคบเพลิงดับลง ทั้งสี่ทิศก็มืดมิด ได้ยินเพียงเสียงฝีเท้าท่ามกลางความเงียบสงัดของป่าเขา

เฉินป๋อได้รับคำสั่งจากไป๋ยู่เหลียนว่าในค่ำคืนนี้จะไม่ฝึกซ้อมตามเส้นทางเดิม เขาจึงได้เปลี่ยนเส้นทาง

เส้นทางนี้เป็นทิศทางที่ซ่งต้าเป่าซ่อนตัวอยู่ ซ่งต้าเป่าเงี่ยหูฟังเสียงฝีเท้าเหล่านั้นแล้วกล่าวว่า “พวกมันมุ่งหน้ามาทางเรา”

หลิวซานเปี้ยนตกตะลึง เขามิรู้ว่าผู้ใดในกลุ่มพลาดท่าตอนไหน ครานี้แย่แน่ ๆ

“พวกเราถอนกำลังก่อน”

“มิสู้หรือ ? ”

“สู้ได้เยี่ยงไร ? คนมากมายเพียงนั้น สามารถล้อมพวกเราได้โดยง่าย”

ซ่งต้าเป่าออกคำสั่งแล้วเดินนำลงมาจากภูเขา

ใช้เวลาเพียงครึ่งชั่วธูป กองทหารที่นำโดยเฉินป๋อได้เดินทางมาถึงจุดที่ซ่งต้าเป่าซ่อนตัวอยู่ พวกเขาหาได้รู้ไม่ว่าก่อนหน้านี้มีคนกลุ่มหนึ่งซ่อนตัวอยู่ จึงได้วิ่งผ่านไปโดยมิสังเกต

ซ่งต้าเป่าที่ยืนดูอยู่จากตีนเขามีสีหน้าตกตะลึง ดึกดื่นเช่นนี้พวกเขามิหลับนอน แต่กลับออกมาวิ่งเพื่อเหตุใดกัน ?