นายน้อยเจ้าสำราญ (逍遥小地主) นิยาย บท 155

ตอนที่ 155 วางยาพิษ

ฟู่เสี่ยวกวนและเยี่ยนซีเหวินคุยกันอยู่ในเรือนซีซานเพียง 2 คน บนภูเขาไต้ชาน ปี้ตู๋จินกังหวงซื่อหลางมองหลิวซานเปี้ยนที่ห้อยอยู่บนเสาไม้ไผ่ด้วยอาการอ่อนระโหยโรยแรง สองตาพลันแดงก่ำ

ซ่งต้าเป่าที่อยู่ข้าง ๆ เขาเตะก้อนหินบนพื้นแรง ๆ “เป็นความผิดข้า เป็นความผิดข้าทั้งสิ้น ที่ทำให้อาซานเปี่ยนต้องมาอยู่ในสภาพนี้ ข้าจักลงไปสังหารมันและช่วยอาซานเปี่ยนกลับมา ! ”

เขากล่าวจบและทำท่าจะถลาลงไป แต่หวงซื่อหลางก็ได้คว้าตัวเขาไว้ “เจ้ามันรนหาที่ตาย ก็เห็นชัดแล้วว่าพวกมันกำลังใช้อาซานเปี่ยนมาล่อให้พวกเราติดกับ ด้านล่างย่อมมียอดฝีมือซุ่มอยู่เป็นจำนวนมากแน่ ๆ… เรื่องนี้คงต้องวางแผนกันยาว”

“หากจะต้องมัวมาวางแผนกันอีก อาซานเปี่ยนอาจจะตายได้ แม้ว่าพวกเราจะกลับไปอย่างปลอดภัย เยี่ยงนั้นจะไปอธิบายกับพี่กงได้เยี่ยงไร ? เหมือนเจ้าจะลืมพี่สะใภ้คนใหม่ของพี่กง คนที่เจียงหูเรียกกันว่าจิ้งจอกยิ้มหลิวจิ่วเม่ย หากบิดานางตายที่นี่ พวกเรายังจะมีชีวิตได้อยู่เยี่ยงนั้นหรือ ? ”

ซูโหรวที่นั่งปักผ้าอยู่บนต้นไม้ที่ห่างออกมาก็เลิกคิ้วเล็กน้อย จิ้งจอกยิ้มหลิวจิ่วเม่ยรึ นางแต่งงานกับกงเซินจ่างเยี่ยงนั้นรึ ? ฟู่เสี่ยวกวนดูเหมือนว่าจะพบเจอเข้ากับความลำบากเสียแล้ว

หวงซื่อหลางขบกรามแน่น และเงยหน้ามองท้องฟ้า “ประเดี๋ยวจะลองดูว่าสามารถส่งคนแฝงเข้าไปในค่ายของพวกมันได้หรือไม่ มีเพียงแค่การหยดยาพิษนี้ลงไปในบ่อน้ำ และรอจนกระทั่งทหารเหล่านั้นใช้น้ำมาทำอาหารเย็น จึงจะมีโอกาสช่วยอาซานเปี่ยนออกมาได้”

“ข้าจักไป ถึงแม้แขนของข้าจะถูกซูม่อบั่นไปแล้ว แต่พลังตัวเบายังคงอยู่ ถือเสียว่าให้ข้าชดใช้ความผิด”

หวงซื่อหลางเหลือบมองซ่งต้าเป่า เขาขมวดคิ้วพร้อมกับเอ่ยถามออกมา “จะกล่าวว่าวิทยายุทธ์ของซูม่อก้าวหน้าไปขั้นหนึ่งแล้วเยี่ยงนั้นรึ ? ”

“เฮ้อ… ข้าชะล่าใจไป สิบสามกระบี่ของซูม่อร้ายกาจอย่างมาก ดูแล้วคงก้าวหน้าไปขั้นหนึ่งไปเสียแล้วจริง ๆ ”

“หากซูม่ออยู่ในค่าย เจ้าจะมีโอกาสไปวางยาได้ที่ไหนกัน ? ”

“เขากลับไปเรือนซีซานแล้ว ค่ายในยามนี้มิมีผู้มีฝีมือระดับสูงแล้ว”

หวงซื่อหลางครุ่นคิด หยิบถุงผ้าออกมาจากในอกและส่งให้กับซ่งต้าเป่า “ระวังด้วย หากมิสามารถทำอันใดได้ก็กลับออกมา อย่าให้ถูกจับได้”

ซ่งต้าเป่ายัดถุงผ้าไว้ในเสื้อ “พวกเจ้ารอฟังข่าวจากข้าได้เลย”

เขาโผบินไปไม่กี่ครั้ง ก็หายไปจากภูเขาไต้ชาน จนมิสามารถมองเห็นตัวเขาได้อีก

ซูโหรวมิได้เคลื่อนไหว นางยังคงปักผ้าอย่างสงบ

ซ่งต้าเป่าได้มาถึงค่ายแล้ว ถึงจะตระหนักได้ว่าการป้องกันของที่นี่นั้นเข้มงวดยิ่ง

ทหารสองพันกว่านายยังคงฝึกซ้อมอาวุธอยู่ในสนาม แต่ด้านนอกค่ายนั้นกลับมีทหารยืนรักษาการณ์ และมีหน่วยลาดตระเวนกลุ่มละ 5 คนเดินอยู่เป็นระยะ ๆ

พอเขาสบโอกาสจึงรีบไปซ่อนตัวอยู่ด้านข้างของค่ายทันที ในยามที่กำลังอับจนหนทาง ก็มีชายหนุ่มที่สวมใส่ชุดและหมวกสีขาวปรากฏขึ้นมาตรงหน้าเขา เขาร้อนใจยิ่ง ในตอนที่กำลังจะคว้าเขาคนนั้นเอาไว้ แต่คาดมิถึงว่าเขาคนนั้นจะกล่าวว่า “เฮ้ยเฮ้ย เจ้าแอบอยู่ตรงนั้นเพื่อจะอู้งานรึ รีบไปยกน้ำมาให้ข้าเดี๋ยวนี้ น้ำในครัวกำลังจะใช้หมดแล้ว”

ซ่งต้าเป่าดีใจอย่างยิ่ง สวรรค์เมตตาเขาแล้ว !

เขารีบพยักหน้า “ขอรับ ๆ ข้าจะไปเดี๋ยวนี้”

กล่าวจบเขาก็เดินออกมา เดินไปได้เพียงไม่กี่ก้าวชายเสื้อขาวก็พูดอีกว่า “เฮ้ย ๆ สมองเจ้ามันอยู่ที่หว่างขารึ ? โรงครัวอยู่ทางนั้น โง่จริงเชียว มิแปลกใจเลยที่ถูกแยกมาอยู่ที่โรงครัว”

“อ่า…ข้าเลอะเลือนเสียแล้ว” ซ่งต้าเป่ารีบเอ่ยขอโทษ ก้มหน้าและเดินไปทางโรงครัว

ชายเสื้อขาวฉีกยิ้มขึ้นมา ดูชั่วร้ายเป็นอย่างมาก แท้จริงแล้วเขาก็คือไป๋ยู่เหลียน

โจรผู้นี้หัวไม่ดียิ่ง หากไม่ชี้ทางให้เขา ไป๋ยู่เหลียนกังวลว่าคนผู้นี้คงจะถูกทหารลาดตระเวนพบเจอได้โดยเร็ว

ไปดูเสียหน่อยว่าเจ้านั่นจะวางยาอะไร ไป๋ยู่เหลียนครุ่นคิดและไปทางบ่อน้ำ

ซ่งต้าเป่าหยิบถังน้ำมาจากโรงครัวแล้วหยุดยืนอยู่ข้างบ่อน้ำ เมื่อมองไปรอบ ๆ ด้านแล้วไม่เห็นคน ดังนั้นเขาจึงหยิบยาพิษออกมาจากอกและหยดลงไปในบ่อ หลังจากนั้นก็หยิบสองถังน้ำเดินไปในโรงครัว