นายน้อยเจ้าสำราญ (逍遥小地主) นิยาย บท 157

ตอนที่ 157 สงครามกลางคืน

ไป๋ยู่เหลียนเอียงคอจ้องมองฟู่เสี่ยวกวน จ้องอยู่เยี่ยงนั้นเป็นเวลานาน

คนผู้นี้ต้องการใช้ยาพิษจริง ๆ !

เจ้าอย่าแม้แต่จะกล่าว สองทัพมาปะทะกันก็ยังมิมีใครทำเยี่ยงนี้มาก่อน สิ่งที่เรียกว่ายาพิษนั้นเป็นสิ่งที่ชาวลวี่หลินใช้กัน หากใช้ยาพิษในสนามรบ จะมิโหดเหี้ยมเกินไปหน่อยหรือ ?

หลังจากที่ฟู่เสี่ยวกวนแก้พิษให้ทหารคนสุดท้ายเสร็จก็ลุกขึ้นยืน กล่าวอย่างยิ้มแย้ม “ยาพิษก็ถือเป็นกลยุทธ์หนึ่ง ทุกสนามรบต่างก็มีกลยุทธ์ที่ตั้งเป้าไว้ทั้งนั้น ตัวอย่างเช่นการยึดจุดยุทธศาสตร์ของคูเมือง และการสังหารแม่ทัพของศัตรูและอื่น ๆ แต่มิว่าจะเป็นวิธีการใดก็ตามเป้าหมายก็ยังเป็นการสังหารศัตรู วิธีการสังหารศัตรูนั้นมีมากมาย แต่ถ้าทำให้เรื่องนี้มันง่ายดายยิ่งขึ้นก็จะดียิ่งกว่ามิใช่หรือ ? ”

“ตัวอย่างเช่น หากมียาพิษที่สามารถกระจายไปกับสายลมได้ หลังจากที่ศัตรูได้สูดดมยาพิษเข้าไปก็จะสูญเสียพลังการต่อสู้ มิใช่ว่าจะทำให้เราบรรลุเป้าหมายของกลยุทธ์ที่ตั้งไว้ได้ง่ายดายยิ่งขึ้นหรือ ? ”

“สิ่งที่เรียกว่าศัตรู ก็คือคนประเภทที่เจ้าตายข้าอยู่ ศัตรูแบบใดกันจะทำตัวน่ารักกับพวกเจ้า ? แน่นอนว่าผู้ที่ต้องตายก็ต้องเป็นศัตรู ส่วนศัตรูจะตายเยี่ยงไร…เจ้ารู้สึกว่ามันสำคัญหรือ ? ”

ไป๋ยู่เหลียนเองก็ลุกขึ้นยืน “เยี่ยงนี้จะเสียพื้นฐานไปหรือไม่ ? ”

“ไม่ ยาพิษก็เป็นอีกหนึ่งกลยุทธ์ สร้างขึ้นจากความสามารถที่แข็งแกร่งของพวกเขา เจ้าลองคิดดู หากต้องการวางยาพิษในกองทัพของศัตรู พวกเขาก็ต้องเข้าไปในกองทัพของศัตรูให้ได้ก่อนมิใช่หรือ ? หากต้องการไปวางยาพิษที่คูเมืองของศัตรู พวกเขาก็ต้องมีความสามารถในการลอบเข้าไปในคูเมืองของศัตรูมิใช่หรือ ? ”

“เสี่ยวไป๋เอ๋ย ทิศทางของกลยุทธ์นั้นมิสามารถเปลี่ยนแปลงได้แล้ว แต่การใช้กลยุทธ์นั้นกลับสามารถยืดหยุ่นได้ เรื่องนี้เจ้าลองเอาไปคิดดู หากเจ้าคิดได้แล้วก็บอกข้าแล้วกัน ข้าจะไปเชิญศิษย์พี่ใหญ่”

“ด้านนอกคงใกล้ถึงเวลาต่อสู้แล้ว พวกเราไปดูกันเถิด” ฟู่เสี่ยวกวนตบบ่าของไป๋ยู่เหลียน แล้วทั้งสองก็เดินไปทางภูเขาไต้ชาน

……

…..

“ซื่อหลาง เกือบจะได้แล้วใช่ไหม” ซ่งต้าเป่าเอ่ยถามอย่างกังวล

“เจ้าไปสำรวจอีกครา หากสถานที่ที่มีไฟนั้นไร้เสียงแล้วก็กลับมา”

ซ่งต้าเป่าโผบินลงไปด้านล่างเขา ซ่อนตัวอยู่ข้าง ๆ โรงอาหาร ยืดหูตั้งใจฟังอย่างจริงจัง เหล่าทหารที่นอนอยู่บนพื้นหลังจากดื่มยาเข้าไปก็เพิ่งตื่นขึ้นมา ในสมองว่างเปล่า ร่างกายอ่อนล้าและไร้แรง เสียงต่าง ๆ ดังขึ้นมา ความชัดเจนเยี่ยงนี้ ทำให้ซ่งต้าเป่าปลื้มปีติ

เขาบินไปทางภูเขาไต้ชาน ไม่กี่ครั้งก็กลับมาถึงข้างกายของหวงซื่อหลาง “สำเร็จแล้ว พวกเขาทั้งหมดถูกวางยาแล้ว”

“จริงเยี่ยงนั้นรึ ? ”

ซ่งต้าเป่าใช้มือข้างเดียวตบอก “ข้าได้ฟังเองกับหู มิใช่เท็จอย่างแน่นอน !”

“ดี… ! ” หวงซื่อหลางโบกมือ และเอ่ยเสียงเข้ม “พวกเจ้าทั้งหลาย จงทำตามที่ข้าสั่ง ไปช่วยอาซานเปี่ยนออกมาโดยเร็ว”

ซ่งต้าเป่าพาโจรทั้งห้าร้อยคนทะยานลงไปจากเขาอย่างลำพองใจ หลิวซานเปี้ยนได้ยินเสียงดังมาจากบนเขา ความสิ้นหวังที่มีอยู่ในใจทันใดนั้นก็เกิดความหวังขึ้นมา ตามกำหนดเวลา หวงซื่อหลางน่าจะมาถึงแล้ว

สองวันที่ผ่านมาเขาถูกทรมานจนอยากจะตายไปเสีย และในวันนี้ก็เหลือเพียงลมหายใจที่รวยรินเท่านั้น

ทั้งหมดนี้ต้องโทษฟู่เสี่ยวกวนผู้นั้น รอข้ากลับไปถึงผิงหลิง ข้าจักขอให้ลูกเขยกงเซินจ่างส่งคนมาถล่มที่นี่ให้ราบเป็นหน้ากลอง ข้าจักใช้กระบี่ประหารฟู่เสี่ยวกวนผู้นั้นเพื่อระบายความเกลียดชังในใจของข้า !

เฉินป๋อและซูม่อได้ดักซุ่มอยู่สองข้างทางนานแล้ว ซ่งต้าเป่าไม่นึกว่าจะมีการดักซุ่มในที่นี่ เขาปรี่มายังอนุสาวรีย์วีรชนด้วยความดีใจ และใช้ดาบฟันเสาไม้ไผ่จนหักลงมา แต่ลืมไปว่าตนเองนั้นมีเพียงมือข้างเดียว มิมีอีกข้างให้ประคอง ไม้ไผ่หักลงมา จึงเกิดเสียงดังปึง หลิวซานเปี้ยนเจ็บจนหน้าเหยเกจนเอ่ยปากด่าทอ “ซ่งต้าเป่า มารดาเจ้าเถอะ ! เจ้าอยากให้ข้าตกลงมาตายรึ รีบเข้ามาประคองข้าเดี๋ยวนี้”

ซ่งต้าเป่าเองก็หวาดกลัวอยู่มิน้อย หากทำให้หลิวซานเปี้ยนตกลงมาตาย โทษของตนเองคงมิสามารถลบล้างออกได้อีกต่อไป

โชคยังดี ที่ชายชราผู้นี้ยังดวงแข็ง ยังคงสามารถด่าทอกันได้ !