นายน้อยเจ้าสำราญ (逍遥小地主) นิยาย บท 158

ตอนที่ 158 ตัดหัวศัตรู

การต่อสู้ในครานี้พัฒนาขึ้นกว่าคราก่อนมาก

เหล่าทหารมิได้ส่งเสียงดังใด ๆ ออกมา ระหว่างปฏิบัติภารกิจ พวกเขาได้ช่วยเหลือซึ่งกันและกันได้เป็นอย่างดี อีกทั้งลงมือต่อศัตรูอย่างเด็ดขาดกว่าคราก่อน

เพียงเวลา 2 ก้านธูป การต่อสู้ก็ได้สิ้นสุดลง ไป๋ยู่เหลียนจุดคบเพลิงขึ้นแล้วมองไปรอบ ๆ ก่อนออกคำสั่งว่า “ค้นหาทุกซอกมุมโดยละเอียด อย่าให้เหลือแม้แต่ผู้เดียว จงตัดหัวศัตรูทุกคนมากองรวมกันที่นี่ จากนั้นกลับไปรวมตัวกันที่ค่าย ! ”

อีกด้านหนึ่ง ซูม่อกำลังใช้ดาบฟาดลงไปที่ซ่งต้าเป่า “หนีไปสิ ! วิ่งเร็วมิใช่หรือ ? เหตุใดจึงมิวิ่ง ! ”

“อ๊าก…อ๊าก… !” ซ่งต้าเป่าส่งเสียงร้องโหยหวนราวกับหมูถูกตอน ซูม่อใช้ดาบนั้นฟาดลงไปทุกส่วนของเขาที่มีกระดูก บัดนี้สภาพเขามิได้ต่างจากหลิวซานเปี้ยนเลย อีกทั้งยังน่าสมเพชกว่าด้วยซ้ำ

กระดูกทั้งตัวของเขาถูกทุบจนแตกหัก หลิวซานเปี้ยนที่นอนอยู่ข้าง ๆ รู้สึกว่าตนโชคดีมิน้อยที่ฟู่เสี่ยวกวนเป็นคนจัดการเขา ฟู่เสี่ยวกวนเพียงทุบแขนขาทั้งสองข้างของเขาเพียงเท่านั้น

ดูเจ้าต้าเป่าสิ น่าสงสารเสียยิ่งกระไร เห้อ…ร่างกายกำยำสูงใหญ่เช่นนั้น กลับถูกทุบตีเสียจนสภาพดูมิได้…โธ่ ต้าเป่าเอ๋ย แกกลัวเสียจนขี้แตกเลยหรือนี่ เหม็นจริง ! ข้าทนดูต่อไปมิได้จริง ๆ !

หลังจากที่ซูม่อระบายอารมณ์เรียบร้อยแล้ว เขาได้เก็บดาบแล้วเอ่ยว่า “ชื่อเสียงของข้าถูกเจ้าทำให้แปดเปื้อนไปแล้ว หากมิใช่เพราะคุณชายเอ่ยห้าม ข้าคงมิไว้ชีวิตเจ้าแน่ !”

หลิวซานเปี้ยนเบิกตามองดู แสงไฟกระทบกับใบหน้าอันหล่อเหลาของซูม่อแล้วนึกในใจว่า ที่แห่งนี้มีคนประเภทใดกันบ้างนี่ !

หากเขาสามารถมีชีวิตรอดกลับไปได้ เขาคงจะมิกลับมาแก้แค้นแน่นอน !

……

……

เหล่าทหารจุดคบเพลิงแล้วใช้มีดในมือตัดหัวซากศพที่กองกระจัดกระจาย บางคนทนมิได้จึงอาเจียนออกมา และถูกหัวเราะเยาะว่า “ซานเอ๋อ เจ้านี่มันช่างมิได้เรื่องเสียจริง กลับบ้านไปเลี้ยงลูกดีกว่าไหม ! ”

“เหอะ ๆ ข้าฆ่าไปถึง 3 คน เจ้าเล่า ? ”

“โอ้ ! มิเลวนี่ ข้าฆ่าไปเพียงคนเดียวเท่านั้น…แต่จะโทษข้าก็มิถูก พวกเจ้ามันเหมือนหมาบ้า เมื่อมาถึงก็แทบมิเหลือให้ข้าจัดการแล้ว”

“ฮ่าๆๆๆ……”

เสียงหัวเราะดังไปรอบทิศ ซานเอ๋อลุกขึ้นยืนแล้วสูดหายใจเข้าลึก ๆ แล้วจินตนาการว่าเขากำลังตัดหัวหมู

ผ่านไปหนึ่งชั่วยาม เหล่าทหารก็กลับมายังค่ายที่ภูเขาไต้ชาน

แม้บนใบหน้าของพวกเขาจะเปี่ยมไปด้วยความภูมิใจ แต่ก็มิได้มีผู้ใดส่งเสียงออกมา

ไป๋ยู่เหลียนกำไม้ไว้ในมือแล้วเดินวนไปมา เฉินป๋อก้าวขึ้นมาด้านหน้าสุดแล้วทำความเคารพเขา จากนั้นรายงานด้วยเสียงดังฟังชัดว่า “รายงานผู้คุม ทั้งกองทัพมี 2,458 คน นับได้ 2,450 คน การต่อสู้ครานี้มีผู้บาดเจ็บ 8 คน บาดเจ็บสาหัส 1 คน จบการรายงาน โปรดชี้แนะด้วยเถิด ! ”

“กลับเข้าแถว ! ”

“รับทราบ ! ”

ไป๋ยู่เหลียนสูดหายใจเข้าลึก ๆ แล้วจ้องมองไปยังพวกเขา “พวกเจ้ามัวทำอะไรกันอยู่ ! เพียงแค่จัดการโจรกลุ่มหนึ่งกลับปล่อยให้มีผู้บาดเจ็บได้ถึง 8 คน ! การฝึกซ้อมที่ผ่านมามิได้จำใส่สมองอันน้อยนิดของพวกเจ้าเลยหรือไร ? ฝ่ายตรงข้ามเป็นเพียงผู้ไร้ความสามารถกลุ่มหนึ่ง อีกทั้งพวกเจ้ายังซุ่มโจมตี ขายหน้า ! ขายหน้าเสียจริง ! พวกเจ้าจะให้ข้าเอาหน้าไปไว้ที่ไหน ? ”

“เฉินป๋อรับคำสั่ง ! ”

“ขอรับ ! ”

“ทุกคน วิ่งไปกลับ 50 ลี้ พื้นที่ภูเขาด่วน เตรียมตัว…ปฏิบัติ ! ”

“รับทราบ ! ”

……