นายน้อยเจ้าสำราญ (逍遥小地主) นิยาย บท 160

ตอนที่ 160 ภูเขาเฟิ่งหลิน

พิธีแต่งงานของหวางเฉียงกลายเป็นสถานที่สำคัญของหมู่บ้านหวังเจียชุน

ชาวบ้านที่อาศัยอยู่ที่แห่งนี้มาเนิ่นนานเพิ่งเคยได้เห็นงานเลี้ยงที่ใหญ่โตเพียงนี้เป็นคราแรก อีกทั้งยังเพิ่งเคยได้ลิ้มรสอาหารเลิศหรูเช่นนี้ และยังเป็นคราแรกที่ได้มีโอกาสยกจอกร่วมดื่มกับคุณชาย

ภาพเหล่านี้บรรดาหนุ่มสาวที่ยังมิได้แต่งงานจดจำไว้อย่างขึ้นใจ ล้วนคิดว่าเมื่องานแต่งตนก็จะจัดให้ยิ่งใหญ่เช่นนี้ ดังนั้นจึงต้องไปยังซีซานเพื่อหางานทำ เก็บเงินสักก้อน สิ่งเหล่านี้เป็นสิ่งที่คุณชายเปลี่ยนแปลงให้แก่พวกเขา

ค่ำคืนนั้นฟู่เสี่ยวกวนดื่มสุราเข้าไปมิใช่น้อย เขารู้สึกยินดีเป็นอย่างยิ่งที่สามารถนำความสุขและชีวิตการเป็นอยู่ที่ดีกว่าเดิมมาให้พวกเขาเหล่านี้ได้

เขามิอาจเปลี่ยนแปลงคนทั้งโลกได้ แต่เขาได้เปลี่ยนแปลงชีวิตของผู้คนที่นี่แล้ว และเขาจะทำให้คนเหล่านี้มีความสุขเพิ่มขึ้นเรื่อย ๆ

ปีหน้า….จะต้องดียิ่งขึ้นกว่านี้ !

ฟู่เสี่ยวกวนเมามายจนมิอาจเดินด้วยตนเองได้ ซูม่อจึงแบกเขากลับมายังเรือนซีซาน เมื่อเขาตื่นมาอีกครา พบว่าท้องฟ้าเริ่มสาง เหล่าวิหคต่างบินออกจากรัง

เขาลุกขึ้นนั่งบนเตียง ขยี้ตา จากนั้นหวนนึกถึงเรื่องราวเมื่อคืน ฟู่เสี่ยวกวนยิ้มขึ้นจากนั้นลุกไปล้างหน้าแปรงฟัน ต่อมาเขาได้เรียกจางเช่อเข้าพบ

“เจ้าช่วยจัดการให้ข้าที ข้าจะเดินทางไปภูเขาเฟิ่งหลิน นี่ก็ใกล้จะปีใหม่แล้วผู้คนบนภูเขาซีซานจะฉลองกันเยี่ยงไร เจ้าวางแผนให้ข้าด้วย หากผู้ใดมีผลงานต้องให้รางวัล ส่วนให้ผู้ใด ? ให้เยี่ยงไร ? เจ้าจงเขียนให้ข้าอย่างละเอียด เมื่อทางไปภูเขาเปิดใช้งานได้ เดิมทีข้าตั้งใจจะนำคนกลุ่มหนึ่งออกมา แต่บัดนี้เมื่อคิดดูปรากฏว่ายังทำมิได้ เนื่องจากเหมืองนั้นได้เปิดทำการเรียบร้อยแล้ว ดังนั้นจึงต้องมีการเตรียมการเรื่องการตีเหล็กหลอมเหล็กในปีหน้า ส่วนนั้นต้องการคนจำนวนมิน้อย ดังนั้นจึงต้องจัดเตรียมการก่อสร้างเพิ่มเติมที่ภูเขาเฟิ่งหลิน ฤดูหนาวเช่นนี้มิเท่าไหร่ แต่หากถึงฤดูร้อนเรื่องของความสะอาด ถ้าดูแลมิดีอาจเป็นปัญหาใหญ่ได้”

“ดังนั้นจงนำอิฐขนส่งไปที่ภูเขาเฟิ่งหลิน เมื่อผ่านปีใหม่ไปพวกเขาจะได้ก่อสร้างที่อยู่อาศัยได้ อีกทั้งโรงตีเหล็กด้วย ข้าต้องการขนาดที่ใหญ่โตมาก การที่ข้าเดินทางไปครานี้ก็เพื่อสำรวจพื้นที่ อีกทั้งดูว่าสามารถใช้เป็นสถานที่ฝึกพิเศษสำหรับทหารเหล่านั้นในขั้นตอนต่อไปได้หรือไม่ ! ”

“สิ่งที่ข้าจะกล่าวมีเพียงเท่านี้ ส่วนเรื่องอื่นเจ้าจงพิจารณาดู บางทีข้าอาจคำนึงมิทั่วถึง เจ้าช่วยวางแผนให้ข้าด้วย”

ฟู่เสี่ยวกวนกำชับเรียบร้อยแล้วก็สั่งให้ชุนซิ่วทำการเก็บของเพื่อเตรียมตัวเดินทาง ที่นี่มีเพียงซูเจวี๋ยอยู่ดูแลก็เพียงพอ ส่วนซูม่อและซูโหรวล้วนเดินทางไปกับเขาด้วย

……

……

ภูเขาเฟิ่งหลินอยู่ที่ทางตะวันตกของอำเภอเหยา ห่างจากอำเภอเหยาประมาณ 50 ลี้ เชิงเขามีหมู่บ้านเล็ก ๆ จากนั้นก็เป็นภูเขาเรียงราย ก่อนหน้านี้ภูเขาเฟิ่งหลินเป็นพื้นที่รกร้าง นับจากมีคนของซีซานเข้ามาอาศัยสองสามหมื่นคน ที่แห่งนี้ก็ครึกครื้นขึ้นกว่าเดิม แต่เมื่อถนนตัดลึกเข้าไป ด้านนอกก็เริ่มเงียบสงบลง

ถนนที่รถม้าสองคันสามารถขี่สวนทางกันได้ จากเชิงเขาเข้าสู่ในเขา ถนนด้านหนึ่งเชื่อมต่อกับอำเภอเหยา อีกด้านหนึ่งเชื่อมต่อกับหุบเขามากมาย

ขบวนรถม้าของฟู่เสี่ยวกวนขี่ผ่านเข้าไปบนถนนลูกรังสายใหม่นี้ ผ่านเข้าไปด้านในภูเขาและลับตาไปในพุ่มไม้เขียวชอุ่ม

พวกเขาเดินทางผ่านภูเขาหลายลูก อีกทั้งข้ามแม่น้ำหลายสาย ในที่สุดรถม้าก็ได้มาหยุดตรงภูเขาต้วนหุนซาน

ที่แห่งนี้ดูเหมือนอยู่คนละโลกกับภายนอก ภายนอกนั้นดูเงียบสงบร่มเย็น แต่ที่นี่กลับมีผู้คนมากมายเสียงดังจอแจ มีผู้คนเข้าออกภูเขาต้วนหุนซานตลอดเวลา ด้านซ้ายของภูเขาก็มีเสียงของช่างที่เปิดถนนดังมาเป็นระยะ ๆ ทางด้านขวามีคนกลุ่มหนึ่งกำลังทำสะพาน เมื่อฟู่เสี่ยวกวนลงจากรถม้า เขาก็ได้เห็นภาพที่ทุกคนกำลังทำงานอย่างขะมักเขม้น

มีชาวซีซานผ่านมาและพบเห็นฟู่เสี่ยวกวนเข้า พวกเขาตกตะลึงเนื่องจากชายผู้นี้มองไปช่างคล้ายคลึงกับคุณชายเหลือเกิน แต่ทว่าคุณชายจะมาอยู่ในที่แบบนี้ได้เยี่ยงไร ?

พวกเขาได้แต่เพียงสงสัย แต่มิกล้าเข้าไปทักทาย มีบางคนวิ่งเข้าไปในเหมืองเพื่อเรียกให้เฝิงซื่อออกมาดูให้แน่ใจ คาดว่าเขานั้นย่อมรู้จักคุณชายเป็นอย่างดี ?

ฟู่เสี่ยวกวนรู้สึกมีความสุข เมื่อมองเห็นสายตาที่สงสัยของคนเหล่านั้น ไม่นานเขาก็เดินเข้าไปในเหมือง

เฝิงซื่อและนายช่างคนอื่น ๆ กำลังศึกษาประสิทธิภาพของการขนส่ง เมื่อได้ยินว่ามีชายหนุ่มหน้าตาคล้ายคุณชายเดินทางมา เขาก็ครุ่นคิดชั่วครู่แล้วเอ่ยว่า “พวกเจ้านี่มีตาหามีแววไม่ ชายผู้นั้นต้องเป็นคุณชายแน่นอน พวกเจ้าจงไปดูกับข้าเร็ว”

หืม ? เป็นคุณชายเดินทางมาจริงเยี่ยงนั้นหรือ ?

หลายคนวางงานในมือของตนลง จากนั้นวิ่งตามเฝิงซื่อออกไปด้านนอก เมื่อข่าวนี้แพร่ไป ไม่นานก็มีคนจำนวนมากมารวมตัวกันอย่างครึกครื้น

“คุณชายเอ่ยชมพวกเราเยี่ยงนั้นหรือ ? ”

“นั่นสิ ข้ายอมตายเพื่อคุณชายได้เลย”

“คุณชายเป็นผู้ยอดเยี่ยมอย่างแท้จริง หากมิมีคุณชาย ใครเล่าจะรู้ว่าที่แห่งนี้มีสิ่งล้ำค่าอยู่ ? หากมิมีคุณชาย ใครกันจะกล้าลงทุนลงแรงเข้ามายังภูเขารกร้างเช่นนี้ ! ”

“ข้าบอกพวกเจ้าแล้วว่าคุณชายน่ะ คือพระโพธิสัตว์ที่มีชีวิตลงมาสู่โลกจริง ๆ พวกเจ้ามิเชื่อข้า ! ”

“……”

ฟู่เสี่ยวกวนปล่อยให้พวกเขาเฮฮาอยู่ชั่วครู่ จากนั้นทำสัญลักษณ์มือให้เงียบลง

“ในวันนี้ที่ข้าเดินทางมามีความต้องการอยู่ 2 ประการ ประการแรกข้าจะมาดูว่าที่นี่เปลี่ยนแปลงไปเยี่ยงไรบ้าง มองดูแล้วทุกอย่างเป็นไปตามที่วางแผนไว้ ข้าพอใจยิ่ง ! ประการที่สองนั้น เนื่องจากใกล้ปีใหม่แล้ว พวกเจ้าทุกคนจะได้รับอั่งเปาจากข้า รับรองว่าจะข้ามปีใหม่ไปอย่างมีความสุขแน่นอน อีกทั้งข้ามีธุระที่ต้องจัดการในเมืองหลวง ข้าจะเดินทางจากไปเร็วกว่ากำหนด เรื่องทุกเรื่องที่นี่ข้าได้กำชับกับจางเช่อไว้เรียบร้อยแล้ว หวังว่าพวกเจ้าจะพยายามและขยันขันแข็งต่อไป ที่ภูเขาซีซานขาดพวกเจ้าไปมิได้ และข้าฟู่เสี่ยวกวน ก็ขาดพวกเจ้ามิได้เช่นกัน ! “

พวกเขาเหล่านั้นส่งเสียงโห่ร้องกันขึ้นมา หลายคนน้ำตานองหน้าด้วยความตื้นตัน

คุณชายยังคงจดจำพวกเขาไว้ในใจเสมอ !

ภูเขาซีซานขาดพวกเขาไปไม่ได้ !

“พวกเราล้วนเป็นชาวซีซาน ! ขอให้คุณชายวางใจได้ ! ”

ณ วินาทีนั้น เสียงพวกเขาก็ดังสนั่นก้องสะเทือนไปทั่วท้องฟ้า !