นายน้อยเจ้าสำราญ (逍遥小地主) นิยาย บท 174

ตอนที่ 174 ซูซู (1)

รัชสมัยเซวียนลี่ปีที่ 8 เดือนสิบสองวันที่สามสิบ เมืองจินหลิงได้มีหิมะตกลงมาโปรยปราย

เกล็ดหิมะสีขาวผ่องล่องลอยไปในนภา ร่อนลงสู่ภาคพื้น ปกคลุมยอดไม้และเชิงคาขาวโพลน ช่วยให้สีแดงของดอกเหมยดูโดดเด่นเป็นอย่างมาก

หยูเวิ่นหวินยืนอยู่ที่สวนดอกเหมย เกล็ดหิมะตกลงมายังคิ้วของนาง สายตามองไปยังกิ่งก้านของดอกเหมย นางนึกไปถึงดอกเหมยที่ทะเลสาบซวนอู่คงจะเบ่งบานแล้วเช่นกัน

กฎต่าง ๆ ในราชวังเดิมทีก็มากโข แน่นอนว่าพิธีต่าง ๆ ในปีใหม่ต้องมากมายกว่าเดิมหลายเท่านัก เมื่อวานได้มีโอกาสเดินทางไปพบเสด็จย่าและพูดคุยอยู่กับท่านทั้งวัน

ในวันนี้เดิมทีตั้งใจจะออกไปสูดอากาศภายนอกสักหน่อย แต่เสด็จแม่กลับรับสั่งว่ามิให้ออกไปที่ใด ดังนั้น…เขาผู้นั้นอยู่ที่เมืองหลวงแต่เพียงผู้เดียวในวันเช่นนี้ เขาจะข้ามปีเพียงลำพังได้เยี่ยงไร ?

เขาจะโดดเดี่ยวหรือไม่ ?

ชูหลานจะสามารถออกมาอยู่เป็นเพื่อนเขาได้หรือไม่ ?

เห้อ…เสด็จย่ากล่าวว่าให้พาเขาเข้าวังมาพบท่านสักหน่อย เรื่องนี้มิใช่เรื่องดีนัก เนื่องจากนางรู้ดีว่าเสด็จย่าจะถามเขาเกี่ยวกับหนังสือความฝันในหอแดง เหตุใดหลินไต้ยวี่จึงไม่แต่งงานกับเจี๋ยเป่าหยู ?

นั่นสิ เหตุใดกัน ?

หยูเวิ่นหวินได้อ่านหนังสือความฝันในหอแดงเช่นกัน นางเองก็มิเข้าใจว่าหากหลินไต้ยวี่มีร่างกายอ่อนแอ จึงเป็นเหตุผลที่เจี๋ยเป่าหยูไม่แต่งงานกับเธอ แต่หากว่าเขาแต่งงานกับหลินไต้ยวี่ จากนั้นรับเซวี๋ยเป่าชายเป็นอนุภรรยา จะมิสมบูรณ์แบบกว่าหรือ ?

ส่วนเรื่องของนางและฟู่เสี่ยวกวนนั้น เสด็จย่าคล้ายกับมองออก จากคำพูดของเสด็จย่าบางคราคล้ายกับมิชอบฟู่เสี่ยวกวนเท่าใดนัก แต่เสด็จย่ายังมิเคยพบเขาเลยสักครา

หรืออาจเป็นเพราะหนังสือนั่น ?

หยูเวิ่นหวินมิเข้าใจเสียจริง นางนึกในใจว่าคงต้องให้ฟู่เสี่ยวกวนเข้าพบเสด็จย่าเสียก่อนสักครา หวังว่าเสด็จย่าจะชื่นชอบเขาหลังได้พบ

……

……

ณ จวนฟู่แห่งทะเลสาบซวนอู่ ต่งชูหลานและฟู่เสี่ยวกวนนั่งอยู่ด้วยกันที่ห้องโถง

ฟู่เสี่ยวกวนกำชับให้ชุนซิ่วเรียกคนในจวนมาพร้อมหน้ากัน เขาวางหีบไม้ไว้หีบหนึ่ง ด้านในเต็มไปด้วยผ้าห่อสีแดง

สิ่งเหล่านี้เขาและชุนซิ่วทำด้วยกัน 2 คน แน่นอนว่าซูโหรวได้เข้ามาช่วยบ้าง นางเพียงแต่สงสัยว่าสิ่งนี้มีไว้เพื่อเหตุใด

ผ้าแดงแต่ละห่อมีเงินอยู่ 10 ตำลึง คุณชายกล่าวว่าใกล้ปีใหม่แล้ว คุณชายจึงมอบของขวัญแก่ทุกคน สิ่งนี้เรียกว่าอั่งเปาซึ่งมีไว้สำหรับเป็นของขวัญปีใหม่นั่นเอง

ต่งชูหลานและหยูเวิ่นหวินได้ดูแลจวนฟู่จวบจนกระทั่งปัจจุบันมีบ่าวรับใช้กว่าหนึ่งร้อยแปดสิบคน อีกทั้งผู้ดูแลจากเรือนซีซานกว่าสามสิบคน พวกเขาเหล่านี้ยืนอยู่พร้อมหน้ากัน และมิรู้ว่าคุณชายเรียกมาในวันนี้นั้นมีเรื่องอันใด

“ในวันนี้เป็นวันที่สามสิบ ช่วงที่ผ่านมานี้พวกเจ้าทุกคนได้ทุ่มเทเพื่อจวนฟู่ ข้ารับรู้มาโดยตลอด คู่หมั้นของข้าหรือนายหญิงของพวกเจ้าในอนาคตเป็นผู้มีจิตใจงดงามยิ่ง นางรู้สึกได้ถึงความลำบากของทุกคน และคิดว่าในปีใหม่นี้พวกเจ้าควรได้รับรางวัล จึงได้เรียกพวกเจ้ามาในวันนี้ นายหญิงของพวกเจ้าจะแจกจ่ายรางวัลด้วยตนเอง และหวังว่าพวกเจ้าจะตั้งใจทำงานให้จวนฟู่ต่อไป”

เรื่องนี้ฟู่เสี่ยวกวนกล่าวกับต่งชูหลานเมื่อคืน นางรู้สึกประหลาดใจว่าเหตุใดจึงต้องมอบเงินเหล่านี้ด้วย ตามปกติแต่ละเดือนพวกเขาก็ได้รับเงินเดือนมิขาดแม้แต่ตำลึงเดียว เหตุใดจึงต้องมอบอั่งเปาอีกกัน ?

แต่เมื่อฟู่เสี่ยวกวนชี้แจงนางก็เข้าใจ นี่คือสินน้ำใจเล็ก ๆ น้อย ๆ นั่นเอง

อีกอย่างจวนฟู่มิขาดแคลนเงินทอง ดังนั้นนางจึงเห็นด้วยกับเขา

บรรดาผู้คนทั้งหลายต่างพากันฮือฮา เนื่องจากพวกเขาโดยมากล้วนถูกคัดเลือกโดยต่งชูหลาน ค่าตอบแทนที่พวกเขาได้รับนั้นมากกว่าที่อื่นหลายเท่า ตอนนี้นายหญิงของพวกเขายังจะมอบรางวัลแก่พวกเขาอีก ช่างเป็นเรื่องที่ประหลาดใจแต่ก็น่ายินดีนัก

ต่งชูหลานแสดงใบหน้ายิ้มแย้ม ภายในใจนางเปี่ยมไปด้วยความสุข เนื่องจากฟู่เสี่ยวกวนกล่าวว่านางเป็นนายหญิงของจวนนี้ !

นางกล่าวว่า “กฎระเบียบของจวนต่ง ข้าจะเอ่ยปรับปรุงให้ดีขึ้น ขอให้พวกเจ้าตั้งใจอย่างเต็มที่ เรื่องของรางวัลนั้นข้ามิได้หวงแต่อย่างใด แต่หากมีใครคิดก่อกบฏหรือทำลายตระกูลฟู่ ข้าเองก็จะมิเห็นอกเห็นใจแต่อย่างใด พวกเราทุกคนยังจะต้องอยู่ร่วมกันอีกนาน ข้ามิใช่คนใจไม้ไส้ระกำ แต่พวกเจ้าก็ควรทำตามกฎระเบียบ”

“สิ่งนี้เรียกว่าอั่งเปา เนื่องจากปีนี้มิได้ทำการประเมินการทำงาน ดังนั้นพวกเจ้าทุกคนจะได้รับเท่าเทียมกัน ถุงละ 10 ตำลึง !”

ทุกคนพากันโห่ร้องด้วยท่าทางดีใจ เงินตั้งสิบตำลึงเชียว !

แต่ละเดือนค่าตอบแทนของพวกเขาคือ 900 อีแปะ…เช่นนั้นเท่ากับค่าแรงทั้งปีมิใช่เหรอ !

มิมีนายผู้ใดใจดีเช่นนี้อีกแล้ว แม้แต่ตระกูลที่ยิ่งใหญ่ทั้งหกก็เช่นกัน

ดังนั้น…“ข้าน้อยขอบพระคุณนายหญิง ! ”

“ข้าน้อยขอติดตามรับใช้นายหญิงอย่างซื่อสัตย์ตลอดไป ! ”

“โอ้…ข้าน้อย ข้าน้อยทำบุญมาด้วยอะไรกัน ชาตินี้จึงได้มาพานพบกับนายหญิงที่จิตใจงดงามเพียงนี้ !”

“……”