นายน้อยเจ้าสำราญ (逍遥小地主) นิยาย บท 198

บัดนี้ฟู่เสี่ยวกวนและซูชูเริ่มเหนื่อยล้าลง

ฟู่เสี่ยวกวนรู้สึกว่าบัดนี้เขาทั้งสองมิอาจต่อสู้กับพวกนี้ได้ และซูซูเองก็เริ่มหมดแรงแล้ว เขาจะปล่อยให้ซูซูเป็นแบบนี้ไม่ได้

เขาถอนหายใจออกมาและสั่งว่า ” ถอย ! ”

เมื่อซูซูได้ยินดังนั้น นางก็จับมือฟู่เสี่ยวกวนแล้ววิ่งหนีไป นางเองก็เข้าใจว่าหากสู้กันต่อไปต่อให้ฆ่าได้อีกสักสิบยี่สิบคนก็ไร้ประโยชน์

นางไม่ชนะแน่ ถ้าเช่นนั้นจะรีรออะไร รีบหนีเป็นการดี

” ตามไป ! ”

เสียงคำส่งดังมาจากด้านหลัง จากนั้นตามด้วยเสียงฝีเท้าของม้า

เมื่อเห็นทหารตามเข้ามาใกล้ ซูซูก็พาฟู่เสี่ยวกวนแทรกตัวเข้าไปในเรือนเรือนหนึ่ง ภายในตื่นตกใจชุลมุน

” ให้ตายสิ พวกแกออกไปสู้สิ ! ”

ซูซูรู้สึกผิด แต่นี่มิใช่เวลามานั่งเอ่ยคำขอโทษ “พวกเราใช้เวลาไม่นาน”

” เห้อ… ”

มีทหารขี่ม้าเข้ามา แต่เนื่องจากสถานที่ค่อนข้างคับแคบจึงเข้ามาเพียง5คน ซูซูกระโดดขึ้นสูง นางและดาบเล่มนั้นเฉียดกันไปนิดหนึ่ง เสื้อผ้าของนางถูกเฉือนขาด หมัดของนางจัดการกับทหารที่เข้ามาได้หนึ่งชีวิต นางรับดาบนั้นมาแล้วกระโดดขึ้นขี่ม้า…แต่ทว่า

นางขี่ม้าไม่เป็น !

นางทำตัวไม่ถูก เมื่อพบว่ามีดาบกำลังพุ่งเข้ามา นางก็กระโดดลอยตัวขึ้น ฉึบ ! ฉับ ! เสียงดาบฟาดฟันต่อสู้ นางกำจัดอีก 4 คนจนตกม้าด้วยท่าทีร้อนรน

” ขี่ม้า ฝ่าออกไป !”

ซูซูตะโกนออกมา ฟู่เสี่ยวกวนขึ้นม้า ซูซูกระโดดขึ้นมาหลังเขา “ย่ะ ! วิ่งไป !…”

แต่ทว่า…ฟู่เสี่ยวกวนก็ขี่ม้าไม่เป็นเช่นกัน เขาขับเครื่องบินเป็น แต่ในสมัยนั้นการขี่ม้าออกรบได้ล้าหลังไปแล้ว

“เป็นอะไรไป ? ”

“ข้าขี่ม้าไม่เป็น”

“แล้วจะทำเยี่ยงไรดี ? ”

“เจ้าด้วยงั้นหรือ ?”

” ที่สำนักเต๋ามีลาตัวหนึ่ง แต่ใช้สำหรับโม่แป้ง ท่านอาจารย์กล่าวว่ามิให้ขี่”

ทั้งสองมองหน้ากันด้วยความลังเล ทันใดนั้นก็มีทหารม้ามุ่งตราเข้ามา ซูซูยกดาบขึ้นสู้ เช้ง ! นางใช้ดาบเปิดทางแล้วตะโกนออกมาว่า ” จับให้แน่น !”

นางใช้ดาบแทงเบา ๆ ไปที่สะโพกของม้า เมื่อม้าเกิดอาการเจ็บจึงร้องและวิ่งตรงออกไปอย่างไม่คิดชีวิต

ฟู่เสี่ยวกวนแทบหงายหลัง เขาจับอานม้าไว้แน่น แล้วเอนตัวไปข้างหน้า เขาพยายามนึกถึงฉากที่เคยเห็นในหนัง มือกำแน่นแล้วบังคับหัวม้าไปทางขวาเพื่อให้ม้าเปลี่ยนทิศทาง

แต่ภายนอกมีคนกว่าสิบคนถือดาบตรงมาทางเขา เช้ง ! ฉับ ! ฉึบ !…แสงไฟจากดาบกระทบกันเป็นประกาย ” อ๊าก… !” แขนของนางถูกฟันเข้าอีกครั้ง

ฟู่เสี่ยวกวนเตะเข้าที่ท้องม้า เขาปรับทิศทางของมันให้เข้าที่ จากนั้นวิ่งออกไป

“ตามไป !…”

ด้านหลังของเขามีเสียงตะโกนตามมา ทหารกว่าสองร้อยคนตามมาด้วยความดุเดือด

การต่อสู้เหล่านี้ได้สร้างความหวาดกลัวให้กับคนเดินเท้าและพ่อค้าบนถนนสายยาวนี้ การสู้อย่างดุเดือดกลางวันแสก ๆ เช่นนี้ แน่นอนว่าพวกเขาจะต้องหลบซ่อนอย่างรวดเร็ว

ฟู่เสี่ยวกวนไม่รู้ว่าซูซูบาดเจ็บมากน้อยเพียงใด เขารู้เพียงว่าหากครั้งนี้สามารถเอาชีวิตรอดไปได้ เขาจะต้องจัดการกับฮุ่ยชินอ๋องแน่นอน !

ม้าศึกนั้นเสียเลือดมาก ความเร็วของมันช้าลงเรื่อย ๆ เขาได้ยินเสียงกีบม้าดังมาชัดเจนขึ้นทุกที “ เดี๋ยวเราจะหลบเข้าไปในเรือนอีกเรือนหนึ่ง เจ้ายังไหวใช่ไหม ?”

“ไหวสิ เพียงแต่เสียดายขนมเหลือเกิน…”

เหอะ ๆ สำหรับนางแล้วขนมเหล่านั้นดูสำคัญมากเสียจริง ฟู่เสี่ยวกวนมิเข้าใจในความคิดนางจริง ๆ

“เห้อ หากข้านำพิณมาด้วยคงดี ท่านอาจารย์กล่าวว่าข้าเกียจคร้านเกินไป ดูแล้วคงเป็นเช่นนั้น”

“พิณสามารถปลิดชีพคนได้หรือ ? ”

“ถ้ามิเช่นนั้นข้าจะฝึกพิณไปเพื่อเหตุใดกัน ? ”

“……”

เอาเถอะ ฟู่เสี่ยวกวนยังคงมิเข้าใจ

“ระวัง พวกมันตามมาแล้ว ! ”

“อืม พวกเราเห็นทีต้องจัดการให้เรียบร้อยที่นี่เสียแล้ว”

“อืม…พวกเราน่าจะรอดตายแล้วล่ะ”

ฟู่เสี่ยวกวนเงยหน้าขึ้นมอง ที่ถนนนั้นปรากฏคนหนึ่งขึ้น

เป็นสตรีในชุดสีขาว

นางถือเข็มปักผ้าอยู่ในมือยืนอยู่กลางถนน นางก้มหน้าก้มตาปักผ้า เมื่อเข้าใกล้ฟู่เสี่ยวกวนแล้วนางจึงได้เงยหน้าขึ้น ดวงตาเล็กเรียวนั้นมองไปยังพวกเขาแล้วยิ้มขึ้น

ฟู่เสี่ยวกวนเองก็ยิ้มออกมาเช่นกัน

ในที่สุดม้าศึกตัวนั้นก็หมดแรงลงแล้วล้มลงที่พื้น ซูซูคว้าฟู่เสี่ยวกวนไว้แล้ววิ่งตามหลังซูโหรวไป

“ศิษย์พี่สาม พวกเขาแย่งขนมของข้าไป พวกมันสมควรตาย ! ” ซูซูกัดฟันเอ่ยออกมา ซูโหรวพยักหน้ารับรู้

กลุ่มศัตรูใกล้เข้ามาทุกที ซูโหรวยกมือขึ้น

เข็มในมือนางลอยออกไป มีด้ายสีแดงผูกอยู่

“ท่านหัวหน้า ! ”

เมื่อสิ้นเสียงซูโหรว ซูซูก็หยิบดาบขึ้นมาเตรียมพร้อมต่อสู้ที่ข้างหน้าซูโหรว