นายน้อยเจ้าสำราญ (逍遥小地主) นิยาย บท 2

ตอนที่ 2 อาจจะแปลก แต่จริง

ในวันที่ห้าเดือนห้า ตามปฏิทินจันทรคติ เทศกาลตวงโหงว แดดอ่อนยามเช้าทอแสงส่อง ท้องฟ้าสดใสตัดกับเมฆขาว

ฟู่เสี่ยวกวนตื่นขึ้น แล้วมายังสวนในบ้าน

เขาเดินมาหยุดที่ใต้ต้นไทรเก่าแก่ขนาดใหญ่ต้นหนึ่ง ค่อย ๆ หายใจเข้าออกช้า ๆ ประมาณ 10 ครั้งเห็นจะได้ จากนั้นก้าวขาออก ย่อตัวลงแล้วออกหมัด……

นี่เป็นชุดหมัดทหาร ทุกท่าทางตรงตามมาตรฐานไม่มีข้อผิดเพี้ยนแม้แต่น้อย เพียงแต่ร่างกายนี้ช่างอ่อนแอเสียเหลือเกิน จึงทำให้ออกหมัดได้ไม่รวดเร็วนัก อีกทั้งไม่มีพลังอันน่าเกรงขาม มองดูช่างเหมือนการปาหี่ที่ไร้ประโยชน์ตามตลาดไม่มีผิดเพี้ยน

ฟู่เสี่ยวกวนขยับร่างกายอย่างช้า ๆ เพื่อเป็นการสำรวจความแข็งแรงของร่างกายนี้

ไม่ว่าจะเป็นกล้ามเนื้อหรือเส้นเอ็น มันช่างแย่เสียจริง….. หากแต่ดีที่เขามีอายุเพียง 16 ปีเท่านั้น แม้ว่ามันจะยังสายไปบ้างแต่เขาก็เชื่อมั่นว่าใช้เวลาฝึกฝนสัก 2 ปีอาจได้สักครึ่งหนึ่งของตัวเขาเมื่อชีวิตก่อนนี้

ชุนซิ่วตกตะลึงเมื่อเห็นภาพที่อยู่ข้างหน้า

ตลอดมาคุณชายของนางจะตื่นนอนก็ต่อเมื่อถึงเวลาอาหาร แต่สองวันมานี้คุณชายของนางตื่นแต่ฟ้าสาง แล้วยังฝึกมวยที่ใต้ต้นไทรเก่าแก่ ทั้งยังวิ่งออกกำลังกายรอบ ๆ สวนอย่างไม่เคยทำมาก่อน

ว่าไปแล้ว เมื่อวานซืนคุณชายตื่นขึ้นมาวิ่งได้ 8 รอบ เมื่อวานนี้วิ่งได้ 10 รอบ เช้านี้เขาคงวิ่งได้มากกว่าเดิมเป็นแน่

สองวันมานี้คุณชายพูดจาน้อยลง เขาเพียงแต่เอ่ยถามว่าเมื่อครั้งช่วยเขาไว้เมื่อสามวันก่อนเห็นกล่องดำบ้างหรือไม่เพียงเท่านั้น

ชุนซิ่วไม่รู้เรื่องนี้ จึงได้ไปถามนายท่านซึ่งก็ไม่ได้ความเช่นกัน นางจึงได้ส่งคนออกค้นหาแต่ไม่พบ คุณชายครุ่นคิดอยู่ชั่วครู่ก็ไม่ได้เอ่ยถึงเรื่องนั้นอีก

หลังจากเกิดเรื่องขึ้นในครานั้นคุณชายของนางเปลี่ยนไปเป็นคนละคนจนน่าใจหาย นอกเหนือจากเรื่องอาหารการกินแล้ว อย่างอื่นไม่มีอะไรเหมือนเดิมแม้แต่นิดเดียว

อย่างเช่น คุณชายมิเคยสั่งให้นางจัดแจงแต่งกายให้เขา ทว่าเมื่อก่อนเขาคงสั่งให้นางจัดแจงเสียทุกอย่าง

คุณชายอาบน้ำทุกวันแล้วยังมิบังคับให้นางนวดบ่าให้อย่างที่เคยทำ

คุณชายนอนเสียดึกดื่นทุกวันเนื่องจากเขาเปิดไฟอ่านหนังสือวิเคราะห์บทกวีสามราชวงศ์แล้วหัวเราะขึ้นมาในบางครั้งครา บางทีเขาก็พูดบางสิ่งที่นางไม่เข้าใจนัก

เช่น “ประวัติศาสตร์……หรือนี่อาจจะเป็นเวลาคู่ขนานสินะ”

หรือ “ดู ๆ ไปแล้วเราคงได้ใช้ชีวิตอยู่ที่โลกใบนี้อย่างมีความสุข”

ชุนซิ่วนั่งปักลายผ้าอยู่ข้าง ๆ ฟังเสียงคุณชายเปิดหนังสือ นางรู้สึกจากใจจริงว่าช่างมีความสงบสุขอย่างที่มิเคยมีมาก่อน หากแต่ว่าเมื่อนางได้ยินคุณชายพูดกับตัวเองก็รู้สึกเป็นกังวลขึ้นมาบ้าง ศีรษะของเขาถูกทุบเข้าด้วยของแข็ง นั่นย่อมเป็นไปได้สูงว่าจะเกิดผลข้างเคียงขึ้นกับเขา ข่าวลือนี้มิได้แพร่สะพัดไป แต่นางก็พอได้ยินเข้าหูมาบ้าง

นางได้ยินข่าวลือนี้มาจากปากของผู้ดูแลสวนซึ่งเขาบอกว่าได้ยินมาจากหลงจู๊อีกทีหนึ่ง

ทำให้นางรู้สึกไม่สบายใจนัก แม้ว่าคุณชายจะแปลกไปจากเดิมบ้าง แต่นางชอบที่เขาเป็นแบบนี้เสียมากกว่า เรื่องนี้นางไม่กล้าพูดออกไปแน่นอน แต่สำหรับนางแล้วในใจยังคงคอยปกป้องคุณชายของตนตลอดเวลา

ตอนนี้คุณชายไม่ออกไปดื่มสุราเมามาย ไม่รังแกสตรีตามท้องถนนยามเมาไม่ได้สติ อีกทั้งไม่ออกจากบ้านเป็นเวลาหลายวัน แต่กลับนั่งอ่านหนังสือ

การอ่านหนังสือเป็นเรื่องที่สูงส่ง อย่างน้อยในใจของชุนซิ่วคิดว่านี่คือเรื่องที่คุณชายควรทำเป็นอย่างยิ่ง

ขอเทพเจ้าคุ้มครอง ให้การที่คุณชายถูกทำร้ายครั้งนี้เป็นเสมือนการปลุกเขาให้ตื่นขึ้น ต่อจากนี้ในเรือนฟู่จะดียิ่งขึ้น ในฐานะสาวใช้อย่างน้อยคงมีชีวิตที่ดี

ฟู่เสี่ยวกวนฝึกหมัดทหารได้ 2 รอบ เมื่อได้ออกกำลัง ร่างกายจึงอบอุ่นขึ้น เขาเริ่มวิ่งไปรอบสวนอย่างช้า ๆ หนึ่งรอบประมาณ 400 เมตร สิบรอบได้ 4 กิโลเมตร เมื่อรู้สึกถึงความเหนื่อยล้า คงถึงจุดที่ร่างกายนี้เกินจะรับไหว

ที่แห่งนี้เป็นของฟู่เสี่ยวกวน นอกจากซุนซิ่วแล้วจากเดิมยังมีคนสวนอีกนับสิบคน บรรดาพรรคพวกที่เคยมีนิสัยเกเรชอบกลั่นแกล้งผู้อื่นนั้น บัดนี้ได้ถูกส่งออกไปอยู่นอกเรือนเสียหมดแล้ว

เขามิชอบฝูงชนมิชอบสถานที่ที่วุ่นวาย บรรดาคนสวนเหล่านั้นมิกล้าเอ่ยอะไรต่อหน้าเขาแม้แต่น้อย นิสัยนี้ของเขาติดมาตั้งแต่ก่อนที่เขาจะเกิดเรื่อง เมื่อได้รับคำสั่งให้วางแผนลอบสังหาร เขาก็ออกปฏิบัติภารกิจเพียงลำพัง ทำให้เขาเคยชินเป็นนิสัย ทว่ามิสามารถปรับเปลี่ยนมันได้ในเวลาอันสั้น

เขาคิดว่าจากนี้คงต้องปรับเปลี่ยนเสียหน่อย เพราะอย่างไรเสียโลกของเขาก็เปลี่ยนไปแล้ว

ฟู่เสี่ยวกวนวิ่งไปพลางคิดไป เมื่อเขาเงยหน้าขึ้นกลับพบว่าฟู่ต้ากวนกำลังเดินข้ามผ่านธรณีประตูเข้ามา

เขาได้ยกมือขึ้นเพื่อทักทายฟู่ต้ากวน แต่มิได้ทำให้เขาหยุดฝีเท้าลงสักนิด

ฟู่ต้ากวนตกตะลึงแทบหยุดหายใจ ชุนซิ่วเงยหน้าขึ้นมองเขาที่ชี้ไปทางฟู่เสี่ยวกวน เอ่ยถามว่า “ลูกชายข้า……”

ชุนซิ่วโค้งเคารพตอบกลับว่า ว่า “นายท่าน คุณชายเป็นเฉกเช่นนี้มาสามวันแล้ว……นายท่านมิอยู่ ข้าน้อยจึงยังมิได้ไปรายงานเจ้าค่ะ”

ชุนซิ่วพูดต่อว่า “คุณชายบอกว่าร่างกายนี้อ่อนแอเหลือเกิน จำเป็นต้องได้รับการฝึกฝน ตอนนี้คุณชายกำลังฝึกฝนร่างกายอยู่เจ้าค่ะ”

ฟู่ต้ากวนมองไปยังฟู่เสี่ยวกวน ใบหน้าอันบ่งบอกถึงความเป็นอยู่ที่ดีของเขาเผยรอยยิ้มออกมา

เขานำมือลูบเครา นิ่งไปชั่วครู่แล้วถามว่า “คุณชายมีอะไรผิดปกติอีกหรือไม่？”

“คุณชาย……ดูหนังสือจนดึกดื่นเจ้าค่ะ”

ฟู่ต้ากวนตกตะลึงยิ่งขึ้น รีบเอ่ยถามขึ้นว่า “หนังสืออะไร？”

“มีคัมภีร์หลุ่นอวี่ คำภีร์จงยงและคัมภีร์ซือจิงเจ้าค่ะ”

ฟู่ต้ากวนขมวดคิ้ว “สามคืนอ่านครบสามเล่มเลยงั้นหรือ？”

“นายท่าน มิใช่สามคืน แต่เป็น……สองชั่วยาม อีกอย่างคุณชายมิได้อ่าน……เจ้าค่ะ”

“เช่นนั้นคืออะไร？”

“เพียงเปิดดู……คุณชายเปิดหนังสือเหล่านั้นเพียงแค่ผ่านตาและหยุดดูบ้างบางเวลา หนังสือที่คุณชายดูมากที่สุดคือหนังสือวิเคราะห์บทกวีสามราชวงศ์ ข้าน้อยเห็นคุณชายท่านอ่านหนังสือเล่มนี้มาสองคืนแล้วเจ้าค่ะ”

ฟู่ต้ากวนครุ่นคิดแล้วกำชับด้วยเสียงอันเบาว่า “ร่างกายคุณชายยังอ่อนเพลีย คอยเตือนให้เขาพักผ่อนมาก ๆ……ส่วนเรื่องหนังสือนั้น เพียงมีความสนใจอ่านก็เพียงพอแล้ว มิต้องทุ่มเทมากนัก เดี๋ยวจะเสียสุขภาพ”

“เจ้าค่ะ”

ชุนซิ่วไม่ได้ตอบไปว่า นางเคยพูดกับคุณชายแล้ว แต่เขาหาได้ฟังนางแม้แต่น้อย

คุณชายเคยบอกว่า ยังไม่ตีหนึ่งเลย จะให้นอนหลับได้อย่างไร

แต่นางฟังไม่เข้าใจนัก ภายหลังได้เข้าใจว่าเป็นยามหนึ่ง

เรือนของตระกูลฟู่นั้นช่างใหญ่โตเหลือเกิน

ห้องอาหารนั้นก็ใหญ่โตเฉกเช่นกัน

ฟู่ต้ากวนผู้เป็นพ่อของเขานั่งอยู่ด้านบนสุด โดยมีฉีซื่อฮูหยินรองนั่งอยู่ด้านซ้าย ส่วนฟู่เสี่ยวกวนเข้าไปนั่งตรงข้ามกับฟู่ต้ากวน

ระยะห่างที่เขามีให้ต่อฟู่ต้ากวนนั้น หาใช่เพราะความน่าเกรงขามในตัวพ่อของเขา แต่สืบเนื่องจากเขายังรู้สึกมิคุ้นชินกับพ่อคนนี้มากนัก เขาจึงได้เลือกรักษาระยะห่างโดยที่เขาเองก็มิได้รู้ตัว

ทำให้ฉีซื่อขมวดคิ้วขึ้นอย่างสงสัย ส่วนฟู่ต้ากวนมิได้นำมาใส่ใจแม้แต่น้อย

เมื่ออาหารถูกจัดเตรียมขึ้นโต๊ะจนครบแล้วนั้น ครอบครัวทั้งสามคน……ฟู่เสี่ยวกวนฉุกคิดอย่างไม่แน่ใจว่านี่สามารถเรียกว่าทั้งสามคนได้หรือไม่ ฟู่ต้ากวนมองเขาอย่างเอ็นดูแล้วได้เอ่ยกับเขาว่า “กินข้าว”

ฟู่เสี่ยวกวนมิเกรงใจ เขายกถ้วยขึ้นมาแล้วลงมือกินข้าว ทำให้ฉีซื่อขมวดคิ้วอีกคราเนื่องจากกิริยาการกินของฟู่เสี่ยวกวนนั้นไม่เป็นที่น่าชมสักเท่าไหร่นัก

ฟู่เสี่ยวกวนเคยชินกับการกินอย่างเร่งรีบ จึงมิได้สนใจฉีซื่อแม้แต่น้อย แต่ถึงแม้เขาจะเห็นก็มิได้ทำให้เขาเปลี่ยนแปลงหรือหยุดการกระทำใด ๆ ลงไป

เขาเพียงกินข้าวของเขา ผู้ใดอยากพูดอะไรก็พูดไป

“วันนี้เป็นเทศกาลตวงโหงว ข้าจะไปเดิน ๆ ดูหมู่บ้านเกษตรกรรมเสียหน่อย ลูกชายข้า เจ้าสนใจไปด้วยกันหรือไม่？”

หากเป็นแต่ก่อน ฟู่เสี่ยวกวนคงปฏิเสธอย่างแน่นอน ดินโคลนพวกนั้นมีอะไรน่าชมกัน？”

หากมีเวลาสู้ไปนั่งฟังเพลงที่หออี้หงไม่ดีกว่าหรือ

ฉีซื่อนึกว่าคุณชายที่ไม่เอาไหนคนนี้จะเป็นอย่างเช่นปีก่อน ๆ นางคาดไม่ถึงว่าจะได้ยินคำตอบอีกอย่าง

“ดีขอรับ ข้าเองก็อยากไปดู”

ฉีซื่อตกตะลึง ฟู่ต้ากวนหัวเราะขึ้น

“ลูกชายข้า สิ่งต่าง ๆ นี้ต่อไปก็จะกลายเป็นของเจ้าทั้งหมด……”

“แค่ก ๆ！” ฉีซื่อกระแอมขึ้นแล้วลุกยืนพูดด้วยเสียงเรียบ ๆ ว่า “ข้ากินอิ่มแล้ว นายท่านรีบไปรีบกลับ ข้านัดหมายกับหมอหลี่เอาไว้ ให้จัดปรุงยาบำรุงครรภ์แก่ข้า”

ฟู่เสี่ยวกวนจึงได้มองไปที่ฉีซื่อ นางนั้นทั้งสง่างาม หรูหรา มีบุคลิกดี บริเวณท้องนั้นมีส่วนนูนใหญ่ขึ้นมาเล็กน้อย ถ้าหากคาดการณ์จากสายตานั้นคาดว่าอายุครรภ์คงได้ห้าหกเดือน

ฉีซื่อจ้องไปที่สายตาของฟู่เสี่ยวกวนแล้วยิ้ม “เสี่ยวกวน เจ้าอยากได้น้องชายหรือน้องสาวงั้นหรือ？”

ฟู่เสี่ยวกวนตอบกลับอย่างมีความสุข “น้องชายหรือน้องสาวข้าก็ชอบ”

คำพูดจากใจจริง เมื่อชีวิตที่แล้วพ่อแม่ของเขาจากไปนานแล้ว เขาเติบโตมาจากบ้านเด็กกำพร้า เขาเองหวังมาตลอดว่าอยากมีน้องชายหรือน้องสาว แม้จะไม่ใช่แม่เดียวกัน แต่เขาจะดูแลพวกน้อง ๆ ให้ดี

ฉีซื่อหันหลังไป พร้อมกับสีหน้าที่เคร่งขรึม

“เจ้าเด็กนี่……เปลี่ยนนิสัยไปแล้วจริง ๆ งั้นหรือ？