นายน้อยเจ้าสำราญ (逍遥小地主) นิยาย บท 209

ตอนที่ 209 นี่มิใช่การให้ร้าย

จีหลินชุนจ้องมองฟู่เสี่ยวกวนด้วยสีหน้าสงสัย

ซูซูถือถังหูลู่ที่ซื้อมาจากร้านข้างทางราวกับมิแปลกใจกับสถานการณ์นี้ แท้จริงแล้วนางมิได้คิดถึงเรื่องนี้เลย หากฟู่เสี่ยวกวนต้องการจะไปที่ใดนั่นมิใช่เรื่องของนาง เรื่องของนางคือการตามติดฟู่เสี่ยวกวน เพื่อป้องกันมิให้มีผู้ใดมาสังหารคนผู้นี้เพียงเท่านั้น

เยี่ยนเสี่ยวโหลวเองก็มิเข้าใจว่าเหตุใดฟู่เสี่ยวกวนถึงมาที่นี่อีกครั้ง ถึงแม้ศีรษะที่กองสุมกันนั้นจะมีหิมะปกคลุมอยู่ แต่หิมะก็มิอาจปกคลุมได้ทั่วถึง ทำให้ด้านล่างยังเห็นศีรษะได้ชัดเจน สีหน้าที่ดุร้ายของแต่ละคนทำให้ผู้ที่พบเห็นหวาดกลัว

มิมีผู้ใดเอ่ยถามออกมา ฟู่เสี่ยวกวนเองก็มิได้กล่าวสิ่งใด เพียงยืนท่ามกลางหิมะอย่างโง่งม มองประตูจวนบานนั้นที่ถูกปิดลง

จีหลินชุนกล่าวว่า “ตอนนี้ข้าก็ตกอยู่ในเงื้อมมือของเจ้าแล้ว เหตุใดเจ้าถึงมิถามข้าเรื่องที่ติดอยู่ในใจเหล่านั้นกัน ? ”

ฟู่เสี่ยวกวนหัวเราะ “การที่นางส่งเจ้าออกมาอย่างง่ายดายเยี่ยงนี้ ก็เห็นได้แล้วว่าเจ้านั้นมิได้สำคัญ”

ผ่านไปชั่วครู่ เขาก็กล่าวขึ้นมาอีกว่า “ภายในนั้นยังมีปลาตัวใหญ่อยู่ เพียงแต่ข้าหย่อนเหยื่อตกปลาไว้ที่นี่ ! ”

จีหลินชุนหน้าซีดเผือดขึ้นมาฉับพลัน

เพียงไม่นานก็มีเสียงฝีเท้าดังขึ้นจากตรอกซานเยวี่ย จากนั้นเยี่ยนเสี่ยวโหลวและคนอื่น ๆ ก็รู้สึกประหลาดใจอย่างคาดมิถึงว่าคนเหล่านั้นจะพกสิ่งของเหล่านี้มาด้วย และต่อจากนั้นพวกนางก็ต้องรู้สึกประหลาดใจยิ่งกว่าเดิมเมื่อพบว่าคนเหล่านั้นได้ตั้งศาลาขนาดใหญ่ขึ้นที่ใจกลางถนนของตรอกแห่งนี้

ภายในศาลามีโต๊ะและเก้าอี้ คาดมิถึงว่าบนเก้าอี้นั้นจะยังปูด้วยขนสัตว์

หลังจากนั้นพวกเขาก็ขนย้ายเตาไฟทั้งสี่ และซีชานเทียนฉุนเข้ามาอีกหนึ่งกล่อง

“ลมหิมะด้านนอกนั้นรุนแรงเกินไป พวกเรานั่งรอกันในนี้เถอะ”

ฟู่เสี่ยวกวนพาพวกเขาเดินเข้ามาในศาลา นั่งลงเบื้องหน้าโต๊ะ คิ้วของจีหลินชุนขมวดนิ่ว นางรู้สึกตกใจอย่างถึงที่สุด

นางเคยคิดว่าหากไปยังจวนฟู่จะต้องได้รับการทรมานร้อยแปดวิธี นางเคยคิดจะกินยาพิษฆ่าตัวตาย แต่เพียงหนึ่งเดียวที่นางมิเคยคิดคือฟู่เสี่ยวกวนจะไม่ถามสิ่งใดกับนาง ไม่ถามแม้แต่ประโยคเดียว

ที่ฟู่เสี่ยวกวนระดมผู้คนมาสร้างศาลาที่นี่ย่อมมิใช่เพื่อนั่งดูหิมะอย่างแน่นอน และยิ่งมิใช่เพื่อการดื่มสุรา เยี่ยงนั้นเขายังรู้อะไรอีกกัน ?

เป็นอย่างที่คาดไว้ ฟู่เสี่ยวกวนได้กล่าวกับหนึ่งคนในนั้นว่า “ไปหอซื่อฟางและสั่งสำรับที่ดีที่สุดสำหรับ 1 โต๊ะ แล้วให้พวกเขามาส่งที่นี่ บอกกับพวกเขาว่า หากอาหารเย็นชืด ข้าจะคิดบัญชีกับหลงจู๊ของพวกเขาเอง !”

“ขอรับคุณชาย ! ”

คนผู้นั้นเดินออกจากศาลาและโบกมือให้กับฟู่เสี่ยวกวน และคนกลุ่มนั้นก็ได้เดินตามเขาไป ตรอกซานเยวี่ยได้กลับมาเงียบสงบดังเดิมอีกครา แม้แต่ผู้คนที่เดินผ่านไปมา เมื่อมองเห็นฉากเช่นนี้ เสียงฝีเท้าที่เคยเร่งรีบก็เบาลงไปเล็กน้อยด้วย

นี่คือคุณชายฟู่แห่งหลินเจียง !

คุณชายฟู่ต้องการจะเฝ้าประตูของฮุ่ยชินอ๋องด้วยตนเอง เพื่อทวงคืนความยุติธรรม และจัดการกับองค์ชายสามที่ชั่วร้ายจนตาย

หากถามในใต้หล้า ยังมีผู้ใดกล้าหาญได้เท่าคุณชายฟู่ผู้นี้อีก ที่กล้าพังทลายจวนฮุ่ยชินอ๋องอย่างสุดกำลัง !

เมื่อวานยังคงเป็นกังวลที่คุณชายฟู่เป็นเพียงคุณชายเศรษฐีที่ดิน แต่ต้องต่อกรกับชินอ๋องผู้ยิ่งใหญ่แห่งราชวงศ์หยู คาดว่าสถานการณ์จะไม่เอื้ออำนวยแก่คุณชายฟู่ แต่คาดมิถึงว่าทันทีที่ฟ้าสาง คุณชายฟู่กลับประณามฮุ่ยชินอ๋องอย่างสบายอกสบายใจที่ศาลาว่าการ จนทำให้ฮุ่ยชินอ๋องที่กำเริบเสิบสานไร้สิ้นพลังที่จะโต้แย้ง จนถึงขั้นกระอักเลือดออกมาอย่างสาหัส ได้ยินว่าในตอนนี้ก็ยังทำการรักษากับแพทย์หลวงอยู่ในจวนผู้ว่าเขตจินหลิง

หลังจากนั้นคุณชายฟู่ก็ได้พาผู้คนจำนวนมากเดินไปตามท้องถนน จนมาถึงที่นี่ และประณามฮุ่ยชินอ๋องอย่างเจ็บแสบอีกครา และยังได้กล่าวประโยคนั้นที่กำลังพูดกันไปทั่วเมืองจินหลิงว่า บุคคลประเสริฐของราชวงศ์หยู เป็นนิรันดร์เหมือนท้องฟ้า ผู้แข็งแกร่งของราชวงศ์หยู ไร้เขตแดนเหมือนแว่นแคว้น

แต่เดิมบทความ เยาวชนราชวงศ์หยู ก็สามารถเข้าใจได้เช่นนี้ !

เดิมทีราษฎรของราชวงศ์หยูก็สามารถได้รับเกียรติยศเยี่ยงนี้เช่นกัน !

หากฟ้ามิกำเนิดฟู่เสี่ยวกวนผู้นี้ โลกใบนี้คงเหมือนกับค่ำคืนที่ยาวนานไปชั่วนิรันดร์คงจะเป็นเยี่ยงนั้นจริง ๆ !

คนที่เดินผ่านศาลานี้มักจะหันมายิ้มให้กับฟู่เสี่ยวกวน ราวกับจะแสดงออกว่าพวกข้ารู้ความหมายของเจ้า พยายามเข้าล่ะ !

ให้ตายเถอะ เพียงไม่นานฟู่เสี่ยวกวนก็รู้สึกว่าเหมือนหน้าตนเองจะเป็นตะคริวเล็กน้อย เขาไม่ได้หันมองไปรอบ ๆ อีก แต่หันไปมองทางจีหลินชุนแทน

“นั่งเถอะ ยืนเยี่ยงนั้นคงจะเมื่อยแย่ พวกเรายังต้องอยู่ที่นี่อีกนาน”

จีหลินชุนทำเพียงนั่งลง แต่ภายในใจก็ยังคงกังวลดังเดิม

เพียงไม่นาน ก็มีผู้มาเยือนตรอกซานเยวี่ยอีกหนึ่งคน เขาก้มลงกระซิบข้างหูของฟู่เสี่ยวกวน ฟู่เสี่ยวกวนผุดรอยยิ้มเริงร่าขึ้นมาทันพลัน และกล่าวกับคนผู้นั้นว่า “ข้ามีใบรายชื่ออยู่หนึ่งใบ เจ้าเรียกเหล่าพี่น้อง ให้ไปส่งเทียบเชิญพวกเขามาที่นี่”

คนผู้นั้นรับใบรายชื่อไปอ่าน ตกใจอยู่เล็กน้อย แต่ก็โค้งคำนับให้และถอยออกไป ก่อนที่หายตัวไปท่ามกลางลมหิมะ

จนถึงตอนนี้ ฟู่เสี่ยวกวนจึงเอ่ยขึ้นมาเสียงเรียบ แล้วถามว่า “รัชสมัยเซวียนลี่ปีที่ 3 ฤดูใบไม้ผลิ ผู้ใดสั่งให้เจ้าไปที่กรมเจี้ยวฟาง ? ”

จีหลินชุนตื่นตะลึงขึ้นมาทันพลัน นางเงยหน้ามองไปยังทางลมหิมะ นางมิได้ตอบอันใด

“เจ้ารู้หรือไม่ว่าเหตุใดข้าถึงออกไปจากอารามซุ่ยเยว่ ? ”

จีหลินชุนยังคงมิเปิดปากกล่าวสิ่งใดออกมา

ฟู่เสี่ยวกวนลูบจมูก ราวกับกำลังคุยกับตนเอง “คนในสมัยก่อนกล่าวว่าไม่เห็นโลงศพไม่หลั่งน้ำตา… พวกเขามิอาจหลอกข้าได้ !”