นายน้อยเจ้าสำราญ (逍遥小地主) นิยาย บท 208

ตอนที่ 208 ใส่ความ

“ท่านซือไท่ ท่านทำเช่นนี้มิถูกต้อง ! ”

ปู้เนี่ยนซือไท่หันหลังกลับไปมองแล้วเบิกตาจ้องมอง “สิ่งนี้มาจากที่ใด ? ”

ซูซูหลบอยู่ด้านหลังฟู่เสี่ยวกวนแล้วหัวเราะออกมา เยี่ยนเสี่ยวโหลวหน้าแดงเรื่อ ดีที่แสงไม่สว่างมากนัก มิเช่นนั้นนางคงจะหันหลังวิ่งหนีไป

นางมองไปยังฟู่เสี่ยวกวนแล้วคิดว่า เขาช่างทำเรื่องน่าอายเสียจริง เรื่องเช่นนี้มีเพียงเขาผู้เดียวที่กล้าคิดออกมา

สิ่งนั้นคือกางเกงชั้นในของเยี่ยนเสี่ยวโหลว แน่นอนว่าเขามิได้ถอดมันออกมาโดยที่ฟู่เสี่ยวกวนใช้กำลังข่มขู่ แต่ฟู่เสี่ยวกวนหว่านล้อมอยู่นาน สุดท้ายเยี่ยนเสี่ยวโหลวจึงยอมถอดออกมาโดยมิเต็มใจมากนัก

“สิ่งนี้มีประโยชน์ เชื่อข้าเถิด”

“เอ่อ…” มีผู้ใดกันจะนำของใช้ส่วนตัวของหญิงสาวให้แก่ชายหนุ่มเช่นนี้ ?

หลังจากเยี่ยนเสี่ยวโหลวครุ่นคิดอยู่เนิ่นนาน และนึกไปว่าอาจเป็นประโยชน์แก่เขาจริง ๆ ก็เป็นได้ ดังนั้นนางจึงยอมกัดฟันถอดออกให้แก่เขา

ฟู่เสี่ยวกวนถือกางเกงชั้นในสีแดงสดแล้วเดินมาหยุดที่หน้าปู้เนี่ยนซือไท่ เขาประหลาดใจเล็กน้อยเนื่องจากสตรีผู้เรียบร้อยอย่างเยี่ยนเสี่ยวโหลวน่าจะเลือกใส่สีอ่อน ๆ คาดมิถึงว่านางจะสวมใส่สีแดง

หากใช้หลักวิทยาศาสตร์ทางด้านสีสันมาตัดสินนิสัย แม่นางเสี่ยวโหลวผู้นี้มีนิสัย…เร่าร้อน

คำนี้เขามิกล้าเอ่ยออกไป เพียงแต่นึกในใจก็รู้สึกว่าน่าสนใจอยู่ไม่น้อย

“ท่านซือไท่ได้รับฉายาว่าปู้เนี่ยนซึ่งแปลว่าไร้สิ่งยึดติด แต่จากที่ข้าดู ข้าว่ามิใช่เช่นนั้น ดูจากขนาดแล้วมิใช่ขนาดของท่าน เล็กไปสองขนาด ท่านบอกกับข้าได้หรือไม่ว่าสิ่งนี้เป็นของผู้ใดกัน ? หรือว่า…ที่แห่งนี้ท่านซุกซ่อนสตรีผู้อื่นไว้ ?”

“เจ้า เจ้าอย่าใส่ความผู้บริสุทธิ์ ! ” ปู้เนี่ยนซือไท่ลุกขึ้นยืน สีหน้าของนางโมโหจนขาดสติ

อืม เขาต้องการให้เรื่องราวเป็นเช่นนี้ แต่นี่ยังมิพอ

ฟู่เสี่ยวกวนเลิกคิ้วขึ้นพร้อมกับกล่าวว่า “ท่านซือไท่ ข้านั้นมาตามหาแมวของข้า ท่านกล่าวว่าข้าใส่ร้าย…หรือท่านคิดว่าข้าเดินทางมาที่นี่โดยนำของสิ่งนี้มาด้วยงั้นรึ ? ท่านลองฟังข้าดู ช่วงนี้ที่เมืองหลวงมักมีสตรีหายตัวไป ทางจวนผู้ว่าเขตหาตัวพวกนางมิพบ ในวันนี้ข้าพบเบาะแสบางอย่างนี้ในอารามซุ่ยเยว่ของท่าน ขอถามท่านว่า ข้าควรจะไปฟ้องร้องหรือมิไปฟ้องร้องกัน ? ”

ปู้เนี่ยนซือไท่เข้าใจดีว่าเรื่องกางเกงชั้นในที่อารามซุ่ยเยว่ของนางนั้นเป็นเพียงเรื่องที่ถูกสร้างขึ้นมาเพื่อใส่ร้ายนาง เดิมทีนางควรจะฟ้องร้องให้ตรวจสอบ

แต่บริเวณนี้มิอาจให้ตรวจสอบได้ โดยเฉพาะตอนนี้

นางถอนหายใจออกมาแล้วกล่าวว่า “เจ้าต้องการสิ่งใด ? ”

“คืนแมวของข้ามา เรื่องนี้ข้าจะทำเป็นมิเคยเกิดขึ้น”

“ข้ามิเคยเห็นแมวเจ้ามาก่อน จะคืนให้แก่เจ้าได้เยี่ยงไร ?”

“ข้าไม่สนใจ ข้าจะนับถึงสิบ หากไม่เห็นแมวที่ข้าต้องการ อารามซุ่ยเยว่ของท่านเกรงว่าจะเกิดเรื่องขึ้น และชีวิตต่อจากนี้…ท่านคงต้องไปนอนในคุก”

“สิบ ! ”

ฟู่เสี่ยวกวนเดินถือกางเกงชั้นในนั้นออกไปทีละก้าว ๆ

“เก้า ! ”

เขาเดินไปยังปากประตูใหญ่

“แปด ! ”

เขาเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้า

“เจ็ด ! ”

จากนั้นหันไปมองต้นเหมยต้นหนึ่ง

“หก ! ”

สายตาของเขาจ้องไปยังขอบบ่อ

“ห้า ! ”

เขาเริ่มขมวดคิ้วขึ้น

“ช้าก่อน ! ”

ทันใดนั้นเอง ปู้เนี่ยนซือไท่ส่งเสียงออกมา สายตาของฟู่เสี่ยวกวนยังคงจ้องไปที่ขอบบ่อนั้น เนื่องจากฝาปิดบ่อเคยถูกเปิดออก เพราะหิมะที่ปกคลุมอยู่ได้หายไป

“ซือไท่หาแมวที่ข้าต้องการพบแล้วงั้นหรือ ?”

“ขอเชิญเข้าไปดื่มชาด้านในก่อน ข้าจะใช้เวลาหาสักครู่”

“ข้ามิกระหายและมิประสงค์ดื่มชา…” ฟู่เสี่ยวกวนหันหลังกลับไปมองปู้เนี่ยนซือไท่แล้วยิ้ม “อืม…ดื่มน้ำในบ่อนั่นสักหน่อยเป็นไร”

สายตาเขาจ้องไปยังลูกประคำของซือไท่ เป็นจริงดังที่คิด เมื่อเขากล่าวคำนั้นออกไป ปู้เนี่ยนซือไท่ชะงักลงชั่วครู่ จากนั้นจึงได้หมุนลูกประคำต่อ

เขาใช้ไม้หยิบกางเกงชั้นในลงมาแล้วใส่ลงในกระเป๋า ซูซูได้แต่จ้องมองมิพูดอันใด ส่วนเยี่ยนเสี่ยวโหลวนั้นอายจนไร้ซึ่งคำบรรยาย

เขา…เขาหมายความว่าอย่างไร ?

หรือเขามีนิสัยเช่นนี้กัน ?

ตายแล้ว ช่างน่าอายจริง ๆ ต่อไปนางจะมองหน้าเขาได้อย่างไร !

สีหน้าของเยี่ยนเสี่ยวโหลวในบัดนี้ ฟู่เสี่ยวกวนมองไปแวบหนึ่ง หากมิใช่เพราะกำลังจัดการเรื่องสำคัญอยู่ เกรงว่าจะเกิดฉากงดงามขึ้นเหมือนในละครเสียแล้ว

“อากาศหนาวเหน็บเยี่ยงนี้ หากท่านดื่มน้ำบ่อลงไป เกรงว่าอาจจะทำให้ปวดท้องได้”

“อืม ซือไท่กล่าวถูกแล้ว ที่จริงข้ามิได้อยากดื่มน้ำ เพียงแต่ต้องการแมวตัวนั้น !”