นายน้อยเจ้าสำราญ (逍遥小地主) นิยาย บท 22

ตอนที่ 22 คำภีร์ฉุนหยางซินจิง

ท้องฟ้าสว่างสดใส แดดส่องลานกว้างทอแสงสว่างสีทอง

ฟู่เสี่ยวกวนเขียนความฝันในหอแดงตอนที่หกเรียบร้อยแล้ว เขาเดินมายังลานกว้างและหรี่ตาลงเล็กน้อย เนื่องจากแสงแดดที่เจิดจ้า

ลานกว้างเช่นนี้ เหตุใดจึงเงียบสงบไร้เสียงใด ๆ ทำให้เขาเกิดความประหลาดใจเป็นอย่างยิ่งจึงเดินออกมาด้านนอกจวน แต่ก็ยังไร้ซึ่งเสียงใด ๆ

ทุกคนไปไหนกันหมด？

หากในเวลานี้มีขโมยเข้ามา เกรงว่าทรัพย์สินคงถูกยกไปหมดสิ้น

เมื่อเขาเดินมาถึงปากทางข้ามผ่านธรณีประตู พบว่ามียามอยู่ 2 คน

“คนอื่น ๆ เล่า？”

“เรียนคุณชาย คนอื่น ๆ เดินทางไปที่หยู๋ฝูจี้หมดแล้วขอรับ”

“……ไปที่นั้นหมดทุกคนเลยหรือ？”

“ใช่ขอรับ นายท่านกล่าวว่าคนที่หยู๋ฝูจี้นั้นมีไม่เพียงพอ นอกจากนายหญิงและบ่าวของนางแล้วนั้น ทุกคนล้วนไปช่วยงานที่หยู๋ฝูจี้กันหมดขอรับ”

ฟู่เสี่ยวกวนแหงนหน้ามองท้องฟ้า เอามือไพล่หลังแล้วเดินไปที่สวนหลังบ้าน

“โชคดีที่ข้านำเหล้าสำหรับมอบให้ต่งชูหลานกลับมาแล้ว มิเช่นนั้นคงถูกพวกเขาแย่งซื้อไปเสียหมด！”

เขานั่งอยู่ในลานกว้างใหญ่เช่นนี้แต่เพียงลำพัง เขาต้มชาและรินชา ดื่มชาด้วยตนเอง เขารู้สึกว่าช่างมีความสุขเสียจริง

เขามายังที่แห่งนี้ได้หนึ่งเดือนพอดี ภาพรวมสำหรับฟู่เสี่ยวกวนนับว่าถูกใจเขามากเสียทีเดียว

แม้จะขาดการพัฒนาด้านวิทยาศาสตร์ ทำให้หลาย ๆ เรื่องเกิดความไม่สะดวก แต่ชีวิตก็ดำเนินไปอย่างเรียบง่ายและสงบ ไม่ได้มีความกดดันทางจิตใจเลยแม้แต่น้อย เขาค่อย ๆ เคยชินกับการเข้านอนแต่หัวค่ำและตื่นขึ้นมาอีกคราในเวลาเช้าตรู่

เรื่องราวที่ในอดีตยังทำไม่สำเร็จนั้นก็มีเวลาในการทำเพิ่มมากขึ้น ความรักที่ในชาติที่แล้วไม่เคยได้มี ในชาตินี้เขาหวังว่าจะได้รู้จักมันสักครา

ฟู่เสี่ยวกวนนอนบนเก้าอี้เอนกายอย่างสบายใจ ทันใดนั้นเขาก็มองเห็นร่างหนึ่งบินร่อนลงมาจากฟ้า และตามด้วยอีกร่างหนึ่งบินลงมา เขาลุกขึ้นนั่งแล้วยิ้มไปที่ผู้นั้น

ไป๋ยู่เหลียน

เขายังคงสวมใส่ชุดสีดำแขวนดาบไว้ที่ด้านหลัง เพียงแต่เสื้อผ้านั้นขาดวิ่น อีกทั้งบนใบหน้าอันหล่อเหลามีรอยแผลเป็นเพิ่มมาให้เห็นเป็นจุดด่างพร้อย

“นี่คือคุณชายของข้า”

“นี่คือนักบวชเต๋า……ซูม่อ” ไป๋ยู่เหลียนกล่าวแนะนำนักบวชให้แก่เขา

ฟู่เสี่ยวกวนลุกขึ้นและมองไปที่นักบวชเต๋าเพียงแวบหนึ่ง จากนั้นก็จ้องไปยังรอยแผลเป็นบนใบหน้าของไป๋ยู่เหลียน ขมวดคิ้วแล้วเอ่ยถามว่า “เกิดอันใดขึ้นกัน？”

“เรื่องเล็กน้อย”

“คน ๆ นี้……มีความเป็นมาอย่างไร？”

“ต่อจากนี้ เขาคือผู้ที่จะมาสอนท่านในเรื่องของกำลังภายในและวิชาตัวเบา”

“เขาเป็นใครกัน？”

“ซูม่อ……ศิษย์ก้นกุฏิของหัวหน้าสำนักเต๋า หากมีเขาผู้นี้อยู่ข้างกายท่าน ข้าก็หมดกังวล”

ฟู่เสี่ยวกวนมีสีหน้าประหลาดใจ “เจ้าจะไปไหนอย่างนั้นหรือ？”

“ข้าเองยังต้องออกเดินทางไปอีกที่หนึ่ง ในครั้งนี้ใช้เวลาค่อนข้างนาน ดังนั้นข้าจึงได้ไปขอให้ซูม่อมาดูแลท่านแทนข้า”

“จะไปเมื่อใดกัน？”

“ตอนนี้”

“……”

หากว่าบนโลกนี้มีผู้ที่อยู่ว่าง ๆ อย่างเช่นฟู่เสี่ยวกวนอยู่ นั่นก็ย่อมมีผู้ที่ยุ่งอย่างไป๋ยู่เหลียนเฉกเช่นกัน

ฟู่เสี่ยวกวนมิได้เอ่ยถามว่าเขาจะเดินทางไปที่ใด เขาเอ่ยเพียงว่า “เจ้าจงไปที่เรือนซีซานเถิด นำเหล้าไปให้พอควร อย่าให้ร่างกายได้รับบาดเจ็บ พวกเรายังมีเรื่องต้องทำอีกมากมาย จำไว้ว่าต้องเหลือชีวิตกลับมา”

“ข้าไม่ตายเป็นแน่ ข้าไปครานี้นานสุดใช้เวลาครึ่งปีและเร็วสุด 3 เดือน……เจ้านี่มีกำลังภายในที่แข็งแกร่ง เขาเองก็รักในสุราเช่นเดียวกับข้า แต่เขาติดหนี้ชีวิตข้าไว้ ดังนั้นคุณชายจงทำตามชอบเถิด”

เมื่อกล่าวจบไป๋ยู่เหลียนก็จากไปราวกับสายลม

ฟู่เสี่ยวกวนยื่นมือออกมา “เชิญนั่ง”

ทั้งสองนั่งตรงข้ามกันโดยมิได้เอ่ยคำใดออกมา

“……ซูม่อ หากเจ้าสู้กับไป๋ยู่เหลียน ใครจะเป็นผู้ชนะ？”

“ข้าอยากล้างหน้า มีน้ำหรือไม่？”

ฟู่เสี่ยวกวนตะลึงไปชั่วครู่ เขาชี้ไปยังห้องอาบน้ำด้านหลัง “เจ้าจะอาบน้ำด้วยก็ได้ เพียงแต่ในเวลานี้ไม่มีน้ำร้อน”

และเพราะคนผู้นั้นจึงทำให้เขาได้มายังโลกนี้

ซูม่อเงยหน้ามองดูฟู่เสี่ยวกวน แล้วเดินถือถ้วยตะเกียบกลับเข้าไปยังห้องครัว หลังจากทำความสะอาดเรียบร้อยแล้วจึงเดินออกมา

เขาหยิบหนังสือออกมาจากกระเป๋าเสื้อ วางไว้ตรงหน้าฟู่เสี่ยวกวน

《คำภีร์ฉุนหยางซินจิง》！

“ข้าไม่ชอบพูดมากความ ดังนั้นจงอย่าถาม”

“ข้าต้องการห้อง 1 ห้อง ที่สามารถนอนหลับได้ก็เป็นพอ”

“มีกินก็เป็นพอ หากมีเหล้าด้วยยิ่งดี”

“คัมภีร์ที่อยู่ตรงหน้า เจ้าเรียนรู้ได้มากเท่าใดก็คือเท่านั้น”

“ข้าพูดจบแล้ว”

ฟู่เสี่ยวกวนหยิบหนังสือไปเอนกายอ่านบนเก้าอี้หวาย และไม่สนใจซูม่ออีก

เขาเปิดหนังสือเล่มบางนี้ หน้าที่หนึ่งถึงหกล้วนเป็นจุดกำเนิดของเส้นลมปราณของมนุษย์ สิ่งเหล่านี้เขารู้อยู่ก่อนแล้ว ชาติก่อนเขาเคยศึกษาในช่วงฝึกฝน

จากนั้นคือท่าของการทำสมาธิและเส้นทางของลมปราณที่วิ่งอยู่ในร่างกาย

“นั่งหลับตาด้วยจิตที่นิ่ง ทำสมาธิให้มั่นคง”

“กัดฟันทั้งสามสิบหก มือทั้งสองข้างกุมไว้และวางที่หน้าตัก”

“เสียงกลองทั้งซ้ายขวา ได้ยินในยี่สิบสี่องศา”

“……”

“หมั่นฝึกฝนไม่หยุด จักปราศจากโรคภัย”

ฟู่เสี่ยวกวนใช้เวลา 2 เค่อในการอ่านหนังสือเล่มนี้

เขาปิดหนังสือลง หลับตา มิใช่เริ่มต้นการฝึกฝน แต่เขากำลังนึกถึงเส้นลมปราณ

ผ่านไปอีกหนึ่งก้านธูป เขาลืมตาขึ้น หยิบหนังสือขึ้นมาอีกครั้งหนึ่ง ครั้งนี้เขาตั้งใจอ่านอยู่นานสองนาน จนกระทั่งชุนซิ่ววิ่งเข้ามา