นายน้อยเจ้าสำราญ (逍遥小地主) นิยาย บท 226

ฟู่เสี่ยวกวนลุกขึ้นยืนอย่างสง่าแล้วค่อย ๆ เอ่ยปากว่า

“หนานเซียงจื่อ ค่ำคืนแห่งฤดูหนาว

ราตรีมืดมิดอันเงียบสงบ แม้ยามใกล้ยามเหม่า1 แต่ผ้าห่มนั้นยังคงเย็นเยือกไร้คนคลุม

ไม้หอมในเตาผิงถูกเผาจนหมดมอด ช่างหนาวเหน็บ ค่ำคืนเยี่ยงนี้จะยาวนานไปถึงเมื่อใด

นอกหน้าต่างมีเพียงหิมะขาวคู่กับดวงจันทร์สกาว

ในค่ำคืนอันหนาวเย็นเฉกเช่นนี้ ภาพดอกเหมยเบ่งบานทำให้มิอาจข่มตาได้

ข้านึกถึงดอกเหมยนั้น และดอกเหมยเองก็นึกถึงข้าเช่นกัน

ครั้นตื่นขึ้น น้ำในแจกันหยกกลับกลายเป็นน้ำแข็งไปเสียแล้ว”

เมื่อกวีถูกกล่าวจบ ทุกคนในโถงแห่งนั้นล้วนเงียบสนิทมิมีผู้ใดเอ่ยสิ่งใดออกมาแม้แต่ผู้เดียว

ต่งชูหลานขมวดคิ้วขึ้น ซูซูอ้าปากค้างแม้นางจะมิค่อยเข้าใจ เสวี่ยเฟยเฟยยังคงมองมาที่ฟู่เสี่ยวกวน แต่แววตานั้นไร้ซึ่งความกังวล หลิ่วเยียนเอ๋อร์แลไปที่กระดาษใบนั้น นางมิอาจวางพู่กันลงได้เลย

บรรดาศิษย์แห่งสมาคมหลานถิงเคยได้ยินมาว่าฟู่เสี่ยวกวนนั้นมีความสามารถยิ่ง แต่วันนี้เพิ่งได้พบเห็นกับตาตนเอง ยิ่งทำให้พวกเขาตกตะลึงเข้าไปเสียยกใหญ่

นี่คือผู้ที่เขียนกวีทำนองเพลงสายน้ำ นี่คือผู้เขียนหนังสือความฝันในหอแดง และผู้ที่เขียนหนังสือเยาวชนราชวงศ์หยูกล่าว !

เขาคือผู้นำด้านวรรณกรรม เขาคือเยาวชนที่มีความรู้มากมายอย่างแท้จริง !

บทกวีหนานเซียงจื่อนี้ แสดงให้เห็นถึงความสง่างามของนักกวี ประโยคที่ว่าน้ำในแจกันหยกกลายเป็นน้ำแข็งนั้น ช่างมีความหมายลึกซึ้งและชวนให้ชื่นชมไม่รู้จบ

นี่คือความสามารถอย่างแท้จริง !

ผู้ที่นั่งอยู่ในที่แห่งนี้ล้วนเป็นผู้มีความสามารถอย่างแท้จริง แต่เมื่อพวกเขาหวนนึกถึงกวีหนานเซียงจื่อบทนี้ พวกเขาต่างยอมคำนับก้มหัวให้กับฟู่เสี่ยวกวน

ฉินเหวินเจ๋อลุกขึ้นมาเป็นคนแรก เขามองไปยังฟู่เสี่ยวกวนด้วยความเคารพนับถือ ในใจของเขาพลันนึกถึงคำพูดของท่านปู่ เป็นไปตามนั้นจริง ๆ มิมีผิดเพี้ยน !

เขาเริ่มปรบมือขึ้น จากนั้นผู้คนต่างพากันยืนขึ้นและปรบมือด้วยความชื่นชม เสียงปรบมือดังสนั่นไปทั่วแม่น้ำฉินหวายคล้ายเสียงฟ้ากระหน่ำ ดวงจันทราที่ลอยขึ้นสู่ยอดฟ้านั้นก็คล้ายกับกำลังเต้นระบำให้สอดคล้องจังหวะเสียงปรบมือ

ทันใดนั้น ก็มีสตรีนางหนึ่งก้าวออกมา นางกระซิบที่ข้างหูฟู่เสี่ยวกวน จากนั้นได้ยื่นกระดาษใบหนึ่งแก่เขา

ฟู่เสี่ยวกวนขมวดคิ้วขึ้นด้วยความสงสัย จากนั้นยิ้มแล้วกล่าวว่า “ข้ามีความสามารถไม่เพียงพอให้ทุกท่านชื่นชมถึงเพียงนี้ ขออภัยด้วย ทุกท่านขอรับ ข้ามีเรื่องสำคัญจะต้องไปจัดการ แม้อาจจะทำให้พวกท่านรู้สึกหมดสนุก ไว้คราหน้าข้าขอเลี้ยงตอบแทนและขออภัยทุกท่านสำหรับเรื่องในวันนี้ ข้าต้องขอตัวก่อน หวังว่าพวกท่านจะเข้าใจ ! ”

เมื่อกล่าวจบ ผู้คนล้วนพากันสงสัย แต่มิมีใครคิดว่าเขาทำไม่ถูกต้อง นึกไปแล้วเขาอายุยังน้อยแต่กลับได้รับตำแหน่งเสมียนกลางเจี้ยนอี้ต้าฟูอีกทั้งไท่จงต้าฟู สองร้อยกว่าปีนี้ในราชวงศ์หยูหาได้มีผู้ใดที่อายุยังไม่เต็มสิบเจ็ดปีแต่มีความสำเร็จเยี่ยงนี้ได้ !

การที่เขามีธุระมากมายต้องจัดการจึงเป็นเรื่องธรรมดา เนื่องจากเสมียนกลางเป็นสถานที่สำคัญยิ่งในราชวัง เนื่องจากต้องจัดการทุกเรื่องในประเทศ

ฉินเหวินเจ๋อทำการคารวะ “น้องฟู่คือแบบอย่างของผู้ร่ำเรียนวรรณกรรมเช่นพวกเรา เป็นผู้ซึ่งส่องสว่างเฉกเช่นดวงอาทิตย์และแข็งแกร่งราวกับอินทรี น้องฟู่คือเยาวชนของราชวงศ์หยูอย่างแท้จริง ! ”

“คุณชายฟู่ ได้โปรดรับการคารวะจากพวกข้าด้วย ! ”

เมื่อสิ้นเสียง ฉินเหวินเจ๋อพวกเขาทั้งหลายต่างโค้งคารวะฟู่เสี่ยวกวนด้วยท่าทีจริงใจ

ฟู่เสี่ยวกวนได้แต่ยิ้มอยู่ลึก ๆ ในใจ

นับจากนี้ไป เยาวชนของราชวงศ์หยูคงจะเดินตามรอยของฟู่เสี่ยวกวนกันมากมาย

ฟู่เสี่ยวกวนคาราวะกลับจากนั้นได้เดินออกไป ทุกสายตาจับจ้องเขาไปจนลับตา

“นี่คือผู้มีพรสวรรค์อย่างแท้จริง ! ” ฉินเหวินเจ๋อยกจอกสุราขึ้น จากนั้นหันไปทางพวกเขาทั้งหลายแล้วเอ่ยว่า “บัดนี้ พวกเราจงมาศึกษากวีหนานเซียงจื่อนี้โดยละเอียดกันเถิด”

……

……

ฟู่เสี่ยวกวนขึ้นเรือเล็กออกจากหงซิ่วจาวไปยังท่าเรือ

“เกิดเรื่องใดขึ้นงั้นรึ ? ” ต่งชูหลานมองไปยังฟู่เสี่ยวกวนที่มีสีหน้ากังวลแล้วเอ่ยถาม

“ปู้เนี่ยนซือไท่แห่งอารามซุ่ยเยว่ยังมิตาย ! ”

ต่งชูหลานมิได้รู้เกี่ยวกับเรื่องนี้เท่าใดนัก นางมองไปยังฟู่เสี่ยวกวนแต่มิได้เอ่ยถามอันใดขึ้นมาอีก นางได้แต่ถอนหายใจ เนื่องจากเขามีเรื่องต้องจัดการมากขึ้นเสียทุกวัน

หวนนึกถึงเมื่อครั้งที่ได้เดินทางไปยังหลินเจียง เขามีชีวิตอย่างอิสระ ใบหน้ามักแฝงไปด้วยรอยยิ้มเสมอ โดยเฉพาะอย่างยิ่งที่เรือนซีซาน เขาได้พูดคุยกับชาวบ้านอย่างไม่ถือตัว อีกทั้งยังลงไปในนาด้วยตนเอง เขานั่งลงพูดคุยกับพวกเกษตรกรถึงซีซานและความใฝ่ฝันในอนาคต

ในตอนนั้นเขาเองก็วุ่นมากเช่นกัน แต่ดูไปช่างมีความสุข มิได้เหน็ดเหนื่อยแต่อย่างใด

บัดนี้เขาได้ตั้งหลักปักฐานที่เมืองหลวง อีกทั้งยังเข้าทำงานในเสมียนกลาง งานเขายุ่งมากกว่าเดิมมากนัก อีกทั้งรอยยิ้มของเขาก็ค่อย ๆ จางหายไป เหลือไว้เพียงแต่อุบายต่าง ๆ ซึ่งทำให้เขาดูเป็นกังวลตลอดเวลา

มิน่าเล่า ก่อนหน้านี้เขาถึงดูกังวลใจยิ่งนัก

ช่างเป็นดังที่ว่ามีเพียงหิมะและดวงจันทร์สกาว น้ำในแจกันหยกกลับกลายเป็นน้ำแข็งไปเสียแล้ว !

“ข้าหวังให้เจ้ามีความสุข”

ฟู่เสี่ยวกวนกุมมือนางไว้ “เจ้ามิต้องเป็นห่วงข้าไปหรอก หาได้มีเรื่องใหญ่อันใดไม่”

ต่งชูหลานเหล่ตามองเขา นางนึกในใจว่าหากมิใช่เรื่องใหญ่ เขาจะออกมาอย่างรีบร้อนเช่นนี้เพื่อเหตุใดกัน ?

ซูซูจ้องมองทั้งสองตาเขม็ง นางเบ้ปากแล้วนึกในใจว่า เชอะ ! ชายหญิงคู่นี้ มิเห็นข้าอยู่ในสายตาบ้างเลยรึเยี่ยงไรกัน ?

ศิษย์พี่รองเคยบอกไว้ว่าหากกุมมือกันอาจทำให้ตั้งครรภ์ได้ !

ฟู่เสี่ยวกวนมองไปยังท่าเรือฉินหวาย เขามิได้ใส่ใจแววตาของซูซูแม้แต่น้อย บัดนี้เขานึกเพียงแต่ว่าเฟ่ยอันรู้ได้เยี่ยงไรว่าปู้เนี่ยนซือไท่ยังมิตาย ?

เหตุใดเขาจึงไว้ชีวิตปู้เนี่ยนซือไท่ ?

เขาต้องการทำสิ่งใดกันแน่ ?

เรือน้อยลอยใกล้ฝั่ง พวกเขาขึ้นสู่ท่าเรือแต่มิได้เดินทางไปยังจวนฟู่ แต่กลับไปยังอารามซุ่ยเยว่

ประตูของอารามซุ่ยเยว่ถูกปิดไว้ แต่กลอนประตูด้านนอกยังคงสั่นไหว

ลมหนาวนี้สามารถโบกพัดโคมไฟให้ปลิวได้ แต่มิอาจพัดกลอนประตูนั้นได้ อีกทั้งประโยคที่ซูซูกล่าวว่ามีคนมา ทำให้ฟู่เสี่ยวกวนเดาได้ว่าคนเหล่านั้นคงเดินทางมาที่อารามซุ่ยเยว่เป็นแน่

หากมิใช่เพราะต่งชูหลานเดินทางมาด้วย เขาคงต้องเข้าไปดูให้แน่ชัด แต่ต่งชูหลานอยู่ข้างกายเขาเช่นนี้ เขาจะกล้าเสี่ยงอันตรายได้เยี่ยงไร

……

ณ อารามซุ่ยเยว่มีคนสองคนยืนอยู่ และอีกคนที่นั่งอยู่

พวกเขาอยู่บริเวณใกล้กับต้นเหมยนั้น

ชายหนุ่มผู้หนึ่งสวมชุดสง่างามนั่งอยู่บนเก้าอี้ เขานั่งอยู่ตรงข้ามกับสตรีที่ปิดผ้าบังหน้าไว้

บัดนี้ชายหนุ่มผู้นั้นยิ้มขึ้น ส่ายหัวคล้ายกับผิดหวัง “ข้าคาดว่าคืนนี้จะได้พบกับเขาเสียหน่อย คาดมิถึงว่าเขาจะระมัดระวังถึงเพียงนี้ เสียโอกาสอันดียิ่ง”

เอ่ยจบก็ลุกขึ้น เขายกมือขึ้นจับไปยังกิ่งของต้นเหมย เด็ดมันออกมาดอกหนึ่ง นำมาดมแล้วออกคำสั่งว่า “มีอยู่สองเรื่อง ! ”

คนชุดดำทั้งสองยกมือกำขึ้น “เชิญคุณชายสั่งการ ! ”

“หนึ่ง จงไปตามหาปู้เนี่ยนซือไท่ จำไว้ว่าจับเป็นเท่านั้น”

“สอง…งานเทศกาลโคมไฟ งานกวีหลานถิงจี๋ จงฆ่าฟู่เสี่ยวกวนเสีย และต้องแน่ใจว่ามันได้ตายไปแล้ว ! ”

คนชุดดำทั้งสองรับคำสั่งแล้วจากไป ที่แห่งนั้นกลับคืนสู่ความเงียบอีกครั้ง ชายหนุ่มเงยหน้าขึ้นมองดูดวงจันทร์ จากนั้นก้มลงมองดอกเหมยในมือ ด้านหลังเขาปรากฏสตรีในชุดสีแดงขึ้นนางหนึ่ง

“เจ้ามิได้อยากพบเขาในวันที่สองเดือนสองหรอกรึ ? เหตุใดจึงรีบร้อนฆ่าเขาเช่นนี้ ? ”

ชายหนุ่มยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ เขาดีดนิ้วขึ้น ดอกเหมยดอกนั้นลอยขึ้นสู่อากาศ มันถูกตัดออกเป็นส่วน ๆ แล้วร่วงลงสู่พื้น

“เขาช่างอันตรายเสียเหลือเกิน ข้าคิดว่ามิอาจควบคุมเขาได้…เช่นนั้นให้เขาตายไปเสียดีกว่า”

สตรีนางนั้นหัวเราะออกมา แล้วเอ่ยถามอีกครั้งว่า “เช่นนั้นนายพลเฟ่ยเล่า ? ”

ชายหนุ่มเก็บรอยยิ้มแล้วเอ่ยว่า “ผู้ที่รู้จักวิชากัศยปแสร้งตายของราชวงศ์ก่อนนั้นมีไม่มากนัก ผู้ที่รู้จักองค์หญิงจิ้งอันยิ่งน้อยกว่า เฟ่ยอันมิใช่ผู้ไร้ประโยชน์เสียทีเดียว เจ้าจิ้งจอกนี่ยังมั่นคงนัก ! ”

“ด้านในนั้นคนของพวกเราได้ค้นหาทั้งสิ้นแล้ว มิพบสิ่งใด ปู้เนี่ยนซือไท่ขนย้ายไปแล้วงั้นรึ ? หรืออาจจะตกอยู่ในมือของปู้เนี่ยนซือไท่ ? ”

ชายผู้นั้นส่ายหัว “เรื่องนี้เกี่ยวข้องกับราชวงศ์ก่อน จากแผนการแสร้งตายของปู้เนี่ยนซือไท่นั้นแน่นอนว่านางมิได้นำหนังสือเล่มนั้นไว้ที่ตัวเป็นแน่”

“เช่นนั้นนางซ่อนไว้ที่ใดกัน ? ”

ชายหนุ่มยื่นมือออกมาหยิบดอกเหมยไปอีกดอก จากนั้นเอ่ยว่า “ข้าในฐานะองค์ชายก็ประมาทเกินไป ข้าควรให้ฟู่เสี่ยวกวนเข้ามา บางทีเขา…อาจจะหามันพบ”

1 ยามเหม่า คือ 05.00 – 06.59 น.

2 ยามจื่อ คือ 23.00 – 24.59 น